ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΧΑΜΟΥΡΕΣ..
http://fakellaki.blogspot.com/2006/09/blog-post_24.html
ΦΟΒΟΜΟΥΝ μήπως δεν προλάβαινα να δημοσιεύσω τις υπέροχες εξαιρέσεις , τους γιατρούς που με βοήθησαν και με βοηθούν ακόμη, που με "κράτησαν" σε εποχές αφόρητες, που όχι μόνο υπήρξαν σοβαροί ως επιστήμονες, αλλά και αποδείχτηκαν ανυστερόβουλοι, ανθρώπινοι, δοτικοί, που καμμια σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους,ανασφαλείς και παραδόπιστους φακελλάκηδες, που όχι μόνο δεν υπήρξαν ανεπαρκείς , αλλά μού προσέφεραν πολλά και ανεκτίμητα, πολύ πέρα από τις "υποχρεώσεις" τους.
Τα τελευταία χρόνια διασταυρώθηκε ο δρόμος μου με αυτούς τους ανθρώπους, για τους οποίους ο,τι και να πω είναι λίγο...
Και πιο πολύ με στενοχωρεί οτι δε μπορώ να πω στους ίδιους το τι έκαναν για μένα, τη σημασία των πράξεών τους και το πόσο βαθειά δικούς μου ανθρώπους τους αισθάνομαι...
Δε μπορώ να ανταποδώσω - η φροντίδα δεν είναι μετρήσιμη.
Μόνο που θέλω να ξέρουν όσο το δυνατό περισσότεροι και την άλλη όψη.
Πέρα λοιπόν από τους προαναφερθέντες , υπάρχουν και οι άλλοι:
Υπάρχει η ΑΘΗΝΑ ΒΑΔΑΛΟΥΚΑ , με το Ιατρείο Πόνου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο και το Ιατρικό Κέντρο, που ανέλαβε τον πόνο μου μια στιγμή πριν αυτοκτονήσω από απελπισία. Που πίστεψε στο οτι ήμουν αδιάγνωστη κι όχι "τρελλή". Που αντιμετώπισε τον αφόρητο πόνο μου άμεσα και χωρίς καμια ιδιαίτερη παρενέργεια. Που με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά οτι δεν ήμουν μόνη απέναντι στη φρίκη που λέγεται "επεισόδια νευροπαθητικού πόνου". Που όχι μόνο δεν με εκμεταλλεύτηκε οικονομικά -αν και πανεύκολα θα μπορούσε λόγω της απελπισίας μου- αλλά και, πολύ σύντομα,με δεχόταν στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι) χωρίς να αμοίβεται.
Που όταν έμαθε οτι διαγνώστικα στα Γιάννενα, φρόντισε να επικοινωνήσει με πολλούς γιατρούς εκεί, για να τους επιστήσει την προσοχή επάνω μου. Που όταν πρωτογνωριστήκαμε, λόγω του πόνου μου αλλά και της ιδιότητάς της (και γιατρός και καθηγήτρια) της φέρθηκα σχεδόν εριστικά,αλλά το παρέβλεψε. Που σε κάθε μου δυσκολία είναι εκεί...
Υπάρχει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΡΜΑΣ , ο νευρολόγος στο Πανεπιστημιακό Ιωαννίνων που με διέγνωσε. Που δεν έλαβε υπ'όψη τις "γνώμες" των προηγούμενων γιατρών που τού ανέφερα,αλλά μελέτησε με υπομονή τις εξετάσεις μου για να σχηματίσει δική του γνώμη. ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΕΓΝΩΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ, ΟΤΑΝ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟ ΑΘΗΝΩΝ ΜΕ ΕΒΓΑΖΕ "ΤΡΕΛΛΗ" ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. Που μου χάρισε δηλαδή δυο χρόνια υπέροχης ζωής (ως την υποτροπή μου). Που υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Που, αφού με διέγνωσε, απ'τον ενθουσιασμό μου, τον ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ να τού κάνω ένα δώρο, μέσα από την καρδιά μου το ήθελα και τού το είπα, και μόνο που δε με έδιωξε με τις κλωτσιές!
Που ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι. Που ενώ δεν είχε καμια υποχρέωση, ήταν παρών όταν οι παθολογοανατόμοι μού ανακοίνωναν τα αποτελέσματα της βιοψίας.
Υπάρχει η ΠΕΝΝΥ ΛΙΟΣΗ , ακτινοθεραπεύτρια στον Άγιο Σάββα , που προγραμμάτισε τις ακτινοθεραπείες μου μέσα σε ένα βεβαρυμένο πρόγραμμα. Που σε κάθε μου πρόβλημα ήταν πρόθυμη να απαντήσει. Που ήταν πάντοτε γελαστή και φιλική -εως στοργική!- , ακόμη και μέσα στην καθημερινή "τρέλλα" της δουλειάς της. Που ήταν από τους λίγους που "έτρεχε" όλη την ημέρα στο νοσοκομείο. Που με τη γλύκα της παρουσίας της έκανε τη θεραπεία μου ευχάριστη. Που φυσικά πολύ απείχε από το να προσμένει "δωράκια" και "χάρες" ως αντάλλαγμα .
Υπάρχει η ΛΟΥΙΖΑ ΒΙΝΗ , ακτινοθεραπεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι), που παρά το εξαιρετικά βεβαρυμένο της πρόγραμμα, με δεχόταν άμεσα.
Που έχει γνώσεις και σατρατηγική πάνω στη δουλειά της. Που αν και στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ της ιατρείο ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΜΟΙΒΗ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ. Που ανέλαβε και επικοινωνούσε με νοσοκομείο στην Αγγλία, μεσολαβώντας ωστε να κανονιστεί εκεί χειρουργείο μου - μια διαδικασία χρονοβόρα και κουραστική. Που πάντα ήταν εστιασμένη ταυτόχρονα τόσο στη σωματική μου υγεία, όσο και στην ψυχολογική μου κατάσταση, χωρίς να νοιάζεται ούτε για τα χρήματα, ούτε να προβάλλει το κύρος και τις γνώσεις της. Που έχει πραγματικά φιλοσοφημένη στάση ζωής..
Υπάρχει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΟΥΒΑΣ ,ογκολόγος-χημειοθεραπευτής στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, που προσπάθησε μέχρι τέλους να παλέψει την αρρώστεια μου- ακόμη κι εκεί που ήταν σχεδόν ανέλπιδο, ικανοποιώντας τη μαχητική μου διάθεση.
Που πάντα είναι πρόθυμος να εξυπηρετήσει. Που με ευαισθησία, τιμιότητα και χιούμορ αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα. Που φροντίζει ακόμη και για τα δευτερεύοντα ή και τριτεύοντα προβλήματά μου από τις θεραπείες (έμετοι,αδυναμία,κλπ),πράγμα που οι περισσότεροι ούτε που θα άκουγαν, και τα αντιμετωπίζει με επιτυχία, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΜΟΥ "ΕΥΚΟΛΕΣ". Που δέχτηκε να συνεργαστεί και με άλλον ογκολόγο με τον οποίο είχα συνεργαστεί εγώ, χωρίς να προβάλει ηλίθιους εγωισμούς, ανόητη ανταγωνιστικότητα ή "βεντεττισμό". Που αν και τον επισκέπτομαι στο ιδιωτικό του ιατρείο, στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΜΟΙΦΘΕΙ.Που μεσολαβεί πολλάκις σε άλλους γιατρούς να με εξυπηρετήσουν. Που μέ βλέπει σαν δικό του άνθρωπο. Που με κάνει και τον νιώθω δικό μου άνθρωπο.
Υπάρχει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΡΙΑΣΟΥΛΗΣ , ογκολόγος-χημειοθεραπευτής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Που προσπάθησε να σώσει το μισοχαμένο μου πόδι, σεβόμενος την επιθυμία και τον αγώνα μου. Που με αντιμετώπισε με ενδιαφέρον και ανθρωπιά. Που ποτέ δεν άφησε να εννοηθεί οτι περιμένει "κάτι" από εμένα. Που σε κάποιο πρόβλημά μου με την ηλιθιότητα και την απροθυμία άλλων γιατρών του νοσοκομείο μεσολάβησε και το έλυσε. Που δέχτηκε κι αυτός να συνεργαστεί με τον κ. Κλούβα, χωρίς κι αυτός να προβάλει ηλίθιους εγωισμούς, ανόητη ανταγωνιστικότητα ή "βεντεττισμό".
...δεν ξέρω πώς θα δώσω σε αυτούς τους ανθρώπους να καταλάβουν ΠΟΣΟ σημαντικοί είναι... και πονάω γι' αυτό.
# posted by amalia kalyvinou @ 4:17 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2006/09/blog-post_24.html
ΦΟΒΟΜΟΥΝ μήπως δεν προλάβαινα να δημοσιεύσω τις υπέροχες εξαιρέσεις , τους γιατρούς που με βοήθησαν και με βοηθούν ακόμη, που με "κράτησαν" σε εποχές αφόρητες, που όχι μόνο υπήρξαν σοβαροί ως επιστήμονες, αλλά και αποδείχτηκαν ανυστερόβουλοι, ανθρώπινοι, δοτικοί, που καμμια σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους,ανασφαλείς και παραδόπιστους φακελλάκηδες, που όχι μόνο δεν υπήρξαν ανεπαρκείς , αλλά μού προσέφεραν πολλά και ανεκτίμητα, πολύ πέρα από τις "υποχρεώσεις" τους.
Τα τελευταία χρόνια διασταυρώθηκε ο δρόμος μου με αυτούς τους ανθρώπους, για τους οποίους ο,τι και να πω είναι λίγο...
Και πιο πολύ με στενοχωρεί οτι δε μπορώ να πω στους ίδιους το τι έκαναν για μένα, τη σημασία των πράξεών τους και το πόσο βαθειά δικούς μου ανθρώπους τους αισθάνομαι...
Δε μπορώ να ανταποδώσω - η φροντίδα δεν είναι μετρήσιμη.
Μόνο που θέλω να ξέρουν όσο το δυνατό περισσότεροι και την άλλη όψη.
Πέρα λοιπόν από τους προαναφερθέντες , υπάρχουν και οι άλλοι:
Υπάρχει η ΑΘΗΝΑ ΒΑΔΑΛΟΥΚΑ , με το Ιατρείο Πόνου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο και το Ιατρικό Κέντρο, που ανέλαβε τον πόνο μου μια στιγμή πριν αυτοκτονήσω από απελπισία. Που πίστεψε στο οτι ήμουν αδιάγνωστη κι όχι "τρελλή". Που αντιμετώπισε τον αφόρητο πόνο μου άμεσα και χωρίς καμια ιδιαίτερη παρενέργεια. Που με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά οτι δεν ήμουν μόνη απέναντι στη φρίκη που λέγεται "επεισόδια νευροπαθητικού πόνου". Που όχι μόνο δεν με εκμεταλλεύτηκε οικονομικά -αν και πανεύκολα θα μπορούσε λόγω της απελπισίας μου- αλλά και, πολύ σύντομα,με δεχόταν στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι) χωρίς να αμοίβεται.
Που όταν έμαθε οτι διαγνώστικα στα Γιάννενα, φρόντισε να επικοινωνήσει με πολλούς γιατρούς εκεί, για να τους επιστήσει την προσοχή επάνω μου. Που όταν πρωτογνωριστήκαμε, λόγω του πόνου μου αλλά και της ιδιότητάς της (και γιατρός και καθηγήτρια) της φέρθηκα σχεδόν εριστικά,αλλά το παρέβλεψε. Που σε κάθε μου δυσκολία είναι εκεί...
Υπάρχει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΡΜΑΣ , ο νευρολόγος στο Πανεπιστημιακό Ιωαννίνων που με διέγνωσε. Που δεν έλαβε υπ'όψη τις "γνώμες" των προηγούμενων γιατρών που τού ανέφερα,αλλά μελέτησε με υπομονή τις εξετάσεις μου για να σχηματίσει δική του γνώμη. ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΕΓΝΩΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ, ΟΤΑΝ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟ ΑΘΗΝΩΝ ΜΕ ΕΒΓΑΖΕ "ΤΡΕΛΛΗ" ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. Που μου χάρισε δηλαδή δυο χρόνια υπέροχης ζωής (ως την υποτροπή μου). Που υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Που, αφού με διέγνωσε, απ'τον ενθουσιασμό μου, τον ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ να τού κάνω ένα δώρο, μέσα από την καρδιά μου το ήθελα και τού το είπα, και μόνο που δε με έδιωξε με τις κλωτσιές!
Που ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι. Που ενώ δεν είχε καμια υποχρέωση, ήταν παρών όταν οι παθολογοανατόμοι μού ανακοίνωναν τα αποτελέσματα της βιοψίας.
Υπάρχει η ΠΕΝΝΥ ΛΙΟΣΗ , ακτινοθεραπεύτρια στον Άγιο Σάββα , που προγραμμάτισε τις ακτινοθεραπείες μου μέσα σε ένα βεβαρυμένο πρόγραμμα. Που σε κάθε μου πρόβλημα ήταν πρόθυμη να απαντήσει. Που ήταν πάντοτε γελαστή και φιλική -εως στοργική!- , ακόμη και μέσα στην καθημερινή "τρέλλα" της δουλειάς της. Που ήταν από τους λίγους που "έτρεχε" όλη την ημέρα στο νοσοκομείο. Που με τη γλύκα της παρουσίας της έκανε τη θεραπεία μου ευχάριστη. Που φυσικά πολύ απείχε από το να προσμένει "δωράκια" και "χάρες" ως αντάλλαγμα .
Υπάρχει η ΛΟΥΙΖΑ ΒΙΝΗ , ακτινοθεραπεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι), που παρά το εξαιρετικά βεβαρυμένο της πρόγραμμα, με δεχόταν άμεσα.
Που έχει γνώσεις και σατρατηγική πάνω στη δουλειά της. Που αν και στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ της ιατρείο ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΜΟΙΒΗ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ. Που ανέλαβε και επικοινωνούσε με νοσοκομείο στην Αγγλία, μεσολαβώντας ωστε να κανονιστεί εκεί χειρουργείο μου - μια διαδικασία χρονοβόρα και κουραστική. Που πάντα ήταν εστιασμένη ταυτόχρονα τόσο στη σωματική μου υγεία, όσο και στην ψυχολογική μου κατάσταση, χωρίς να νοιάζεται ούτε για τα χρήματα, ούτε να προβάλλει το κύρος και τις γνώσεις της. Που έχει πραγματικά φιλοσοφημένη στάση ζωής..
Υπάρχει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΟΥΒΑΣ ,ογκολόγος-χημειοθεραπευτής στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, που προσπάθησε μέχρι τέλους να παλέψει την αρρώστεια μου- ακόμη κι εκεί που ήταν σχεδόν ανέλπιδο, ικανοποιώντας τη μαχητική μου διάθεση.
Που πάντα είναι πρόθυμος να εξυπηρετήσει. Που με ευαισθησία, τιμιότητα και χιούμορ αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα. Που φροντίζει ακόμη και για τα δευτερεύοντα ή και τριτεύοντα προβλήματά μου από τις θεραπείες (έμετοι,αδυναμία,κλπ),πράγμα που οι περισσότεροι ούτε που θα άκουγαν, και τα αντιμετωπίζει με επιτυχία, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΜΟΥ "ΕΥΚΟΛΕΣ". Που δέχτηκε να συνεργαστεί και με άλλον ογκολόγο με τον οποίο είχα συνεργαστεί εγώ, χωρίς να προβάλει ηλίθιους εγωισμούς, ανόητη ανταγωνιστικότητα ή "βεντεττισμό". Που αν και τον επισκέπτομαι στο ιδιωτικό του ιατρείο, στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΜΟΙΦΘΕΙ.Που μεσολαβεί πολλάκις σε άλλους γιατρούς να με εξυπηρετήσουν. Που μέ βλέπει σαν δικό του άνθρωπο. Που με κάνει και τον νιώθω δικό μου άνθρωπο.
Υπάρχει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΡΙΑΣΟΥΛΗΣ , ογκολόγος-χημειοθεραπευτής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Που προσπάθησε να σώσει το μισοχαμένο μου πόδι, σεβόμενος την επιθυμία και τον αγώνα μου. Που με αντιμετώπισε με ενδιαφέρον και ανθρωπιά. Που ποτέ δεν άφησε να εννοηθεί οτι περιμένει "κάτι" από εμένα. Που σε κάποιο πρόβλημά μου με την ηλιθιότητα και την απροθυμία άλλων γιατρών του νοσοκομείο μεσολάβησε και το έλυσε. Που δέχτηκε κι αυτός να συνεργαστεί με τον κ. Κλούβα, χωρίς κι αυτός να προβάλει ηλίθιους εγωισμούς, ανόητη ανταγωνιστικότητα ή "βεντεττισμό".
...δεν ξέρω πώς θα δώσω σε αυτούς τους ανθρώπους να καταλάβουν ΠΟΣΟ σημαντικοί είναι... και πονάω γι' αυτό.
# posted by amalia kalyvinou @ 4:17 AM
