Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Σε δυο ποστ, εδώ και (πιο δραματικά) εδώ καταγράφηκε το πρόβλημα της οργάνωσης στα νοσοκομεία. Απλή, γενικόλογη καταγραφή, με παραπομπές σε παλαιότερες ενέργειες. Είδα και 'γώ χάρτινους φακέλους σκόρπιους, χύμα στοίβες σε μισάνοιχτα ντουλάπια, στο Λαϊκό Νοσοκομείο το 2001. Μισοσχισμένοι, με τα περιεχόμενα χαρτιά -εξετάσεις, πλάκες, γνωματεύσεις, κλπ στοιχεία- των ασθενών να προεξέχουν έτοιμα να χαθούν. Νομίζω ότι το ηλεκτρονικό αρχείο του ασθενή σε μορφή κάρτας είναι ένα καλό βήμα προς τη πλήρη μηχανοργάνωση. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει η οργάνωση του Ε.Σ.Υ. Αν η ηλεκτρονική κάρτα πετύχει ή αποτύχει, δεν το γνωρίζω. Οποιος έχει ενστάσεις, καλείται να καταθέσει τη διαφωνία ή/και την ανησυχία του, καθώς και το λόγο που οδηγεί τη σκέψη του σε τυχόν αρνητικά συμπεράσματα.

__________________
ΣΗΜ. Η θέση μου είναι η συνεπής και συγκεκριμένη καταγραφή των προβλημάτων. Για τούτο καλούνται οι εμπλεκόμενοι επαγγελματίες να συνδράμουν, καθώς και οποιοσδήποτε πολίτης που έχει πέσει κάτι τι σχετικό στην αντίληψή του.

Μια πρόταση δράσης

Καταπληκτική η προηγούμενη ανάλυση του Αστέριου. Καταλαβαίνω το πάθος της Rodia στο υστερόγραφο για άμεσα υλοποιήσιμες προτάσεις. Και εγώ αυτής της σχολής σκέψεως είμαι. Από την άλλη τα προβλήματα στο ΕΣΥ ανήκουν στην κατηγορία των σύνθετων προβλημάτων σε βαθμό που να χρειάζεται ένα είδος "επανάστασης" θεσμικό επίπεδο και να μπουν οι σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Αυτό άφησε να εννοηθεί και ο Αστέριος.

Η δική μου πρόταση είναι η εξής: Η αλήθεια είναι ότι με τον τρόπο που λειτουργεί η Ελληνική Δημοκρατία τα πολιτικά κόμματα είναι εκείνα (και μάλιστα τα κόμματα εξουσίας )που θα πάρουν τις σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον μας και θα τις υλοποιήσουν. Δεν έχουμε δηλαδή ανεξαρτησία των 4 εξουσιών αφού η νομοθετική εξουσία ταυτίζεται με την εκτελεστική. Η πλειοψηφία των πολιτών όχι μόνο το ξεχνά αυτό στην καθημερινόητα αλλά δεν θέλει να το αποδεχθεί ως γεγονός. Ο Φρόυντ θα έλεγε ότι η πλειοψηφία του κόσμου βρίσκεται σε φάση άρνησης και απωθεί αυτή τη μεγάλη αλήθεια στο υποσείδητο. Σπάνια κάποιος τολμά να πλησιάζει πολιτικούς με σκοπό να κάνει εποικοδομητική κριτική. Περιμένουν όλοι να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να τους βρίσουν τελευταία στιγμή ή από την άλλη να αρκεστούν πελατειακές σχέσεις. Η πλειοψηφία δεν συμμετέχει με απλές καθημερινές κινήσεις στην πολιτική ζωή και αφίνει τους λίγους και τους "εκλεκτούς" να αλλωνίζουν, νομίζοντας ότι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα από εμάς και έχουν να προτείνουν καλύτερες λύσεις. Συμπέρασμα: οι υγιώς σκεπτόμενοι πολίτες συνήθως αποφεύγουν να εμπλακούν σε βάθος με τα πολιτικά κόμματα τα οποία όμως παίρνουν τις αποφάσεις. Από εκεί ξεκινούν όλα.

Θα αναφερω χαρακτηριστικά ότι αν πιάσεις μια φιλική συζήτηση με μια παρέα και αναφέρεις κάποιο κόμμα εξουσίας πχ ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ σιωπούν σαν να είναι ταμπού. Το χειρότερο είναι ότι όσοι τολμούν και παίρνουν θέση στην κουβέντα η κριτική τους είναι κυρίως του τύπου "εσείς περάσατε αυτό το νομοσχέδιο, εσείς που φέρατε το ένα ή το άλλο σκάνδαλο". Στο μεταξύ όλοι μιλούν χωρίς να έχουν καν ιδέα ούτε φατσικώς ποιοί είναι, ούτε τι λένε, οι υπόλοιποι 250 βουλευτές που δεν βγαίνουν ποτέ στα κανάλια. Λες και δεν ξέρουμε όλοι ότι τα ΜΜΕ παίζουν το παιχνίδι τους. Ο Μπρεχτ είχε γράψει για τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ότι είναι αφελές και ηλίθο να πεις ότι "οι γερμανοί φταίνε για όλα". Είχε εξηγήσει και γιατί είναι αφελές, επειδή όταν το ακούσει αυτό ένας ειλικρινής Γερμανός τι πρέπει να κάνει; Να αυτοκτονήσει; Και τι ωθείς τον σωστό Γερματνό να κάνει στον πόλεμο όταν δεν έχει την υποστήριξη του υπόλοιπου κόσμου, όταν η γενική ιδέα είναι ότι "φταίνε όλοι" ;

Η πρότασή μου έχει να κάνει με το να αρχίσουμε ως πολίτες από όλα τα πόστα (ίσως και από εδώ) να πλησιάζουμε και να προσεγγίζουμε ως ομάδα Bloggers πολιτικούς από τα κόμματα εξουσίας και να ζητούμε με αυστηρό αλλά κόσμιο ύφος συγκεκριμένες προτάσεις ως πολιτικές δεσμεύσεις. Δεν μιλώ μόνο για τα πρωτοκλασσάτα στελέχη που λίγο πολύ γνωρίζουμε την αξιοπιστία του καθενός αλλά για τους υπόλοιπους, τους λιγότερο γνωστούς βουλευτές. Αν κάποιος πολιτικός δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να αφιερώσει λίγο χρόνο και να απαντήσει στις αγωνίες και την κοινή προσπάθεια 17+ Bloggers για θέματα υγείας τότε ίσως δεν αξίζει και την ψήφο μας. Θα ήθελα δηλαδή Rodia να αρχίζουμε να θέτουμε χωρίς φόβο και χωρίς πάθος τα ερωτήματα εκεί που πρέπει: σε ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους ανθρώπους που ζητουν τη ψήφο μας! Να κάνουμε αυτό που ισχυριζόταν ο ίδιος ο Σωκράτης για τον εαυτό του: να γίνουμε η ενοχλητική μύγα που δεν θα τους αφήνει σε ησυχία. Απλώς σκεφτείτε το.

Καλό Καλοκαίρι σε Όλους!

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Περί Ανοργανωσιάς στην Υγεία … συνέχεια

Με αφορμή τις εύστοχες παρατηρήσεις της προηγούμενης ανάρτησης με τίτλο «Οργανωμένη ανοργανωσιά στο Εθνικό Σύστημα Υγείας», εκφράζω παρακάτω μερικές σκέψεις.

Η οργάνωση είναι πρωτίστως θέμα παιδείας. Η παιδεία αλλάζει τις νοοτροπίες και φέρνει την πρόοδο.

Και μιλώντας για πρόοδο στο σύστημα υγείας (και όχι μόνο), η πρόοδος στις ανεπτυγμένες χώρες δεν συντελέστηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Χτίστηκε διαχρονικά, με σχέδιο, υπομονή και επιμονή.

Παίρνοντας ως παράδειγμα την αρχειοθέτηση των ιατρικών φακέλων και εξετάζοντας την εξέλιξή της διαχρονικά, εύκολα θα διαπιστώσει κανείς πως η παράδοση που δημιουργήθηκε στις (πραγματικά) προηγμένες χώρες έχει τις ρίζες της στα πανεπιστήμια και στη σχέση τους όχι μόνο με την ιατρική κοινότητα αλλά με τη δημόσια διοίκηση, την αγορά αλλά και την κοινωνία γενικότερα.

Στις χώρες αυτές, υπήρξαν («φωτισμένοι»;) επιστήμονες που μελέτησαν και ανέδειξαν την αξία της οργάνωσης των ιατρο-βιολογικών πληροφοριών όχι μόνο προς όφελος των ασθενών αλλά και προς όφελος της επιστήμης (έρευνα), της αγοράς (συστήματα ασφάλισης – δημόσια ή ιδιωτικά) αλλά και της διοίκησης (ανάλυση προβλημάτων – σχεδιασμός πολιτικής). Υπήρξαν επίσης («φωτισμένοι»;) πολιτικοί αλλά και υπάλληλοι της δημόσιας διοίκησης που αντιλήφθηκαν τις αξίες αυτές και φρόντισαν για τη διάδοση και την εφαρμογή τους. Και φυσικά, χιλιάδες άνθρωποι εργάστηκαν (ΕΠ’ ΑΜΟΙΒΗ) επί δεκαετίες για να αναπτύξουν όλες τις αναγκαίες υποδομές ώστε να έχουν το σημερινό αποτέλεσμα που θαυμάζουμε. Επίσης φυσικά, νοήμονες όντες οι «ξένοι» και γνωρίζοντας ότι ό,τι χτίζεται θέλει και συντήρηση, φρόντισαν ώστε όλες οι υποδομές να υφίστανται συνεχή αξιολόγηση και αναθεώρηση με στόχο τη βελτίωση.

Ποια είναι τα δικά μας επιτεύγματα; Τι έχει κάνει η χώρα μας στον τομέα των ιατρικών φακέλων και της οργάνωσης γενικότερα; Πόσο έχουν ασχοληθεί τα πανεπιστήμια και πώς έχει περάσει αυτό στην ιατρική κοινότητα, την αγορά, τη δημόσια διοίκηση κλπ; Πόσο σοβαρά και επίμονα έχει ασχοληθεί η πολιτεία; [Μήπως πρέπει σιγά-σιγά να τα βγάλουμε στη φόρα;]

Eνα είναι βέβαιο. Τα προβλήματα έχουν επισημανθεί τουλάχιστον πριν 30 χρόνια και η πρόοδος είναι αυτή που βλέπουμε.

Eχουμε «τον χειρουργό» Da Vinci, έχουμε 65% περισσότερους γιατρούς από το μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ και 25% περισσότερους από το Βέλγιο (μακράν στη 2η θέση), έχουμε το χειρότερο δείκτη νοσηλευτικού προσωπικού και, «πολύ φυσικά», ο κάθε «νέος» Eλληνας που γεννιέται μας κοστίζει 6-10.000 Ευρώ (ή και παραπάνω). Όμως, το πόσους καρκινοπαθείς έχουμε, πόσα είναι τα νέα κρούσματα και πόσο επιβιώνουν δεν το ξέρουμε.

Αλήθεια, πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να βρεθούν (ταυτόχρονα και στις κατάλληλες θέσεις) κάποιοι «φωτισμένοι» πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί για να δούμε κάποια πρόοδο; Αλλά και, πόσα άλλα χρόνια πρέπει να ακολουθήσουν για να αλλάξουν κάποιες οπισθοδρομικές νοοτροπίες και να δημιουργηθούν κάποιες στοιχειώδεις υποδομές;

Ποιος θα ασχοληθεί σοβαρά με τόσα προβλήματα, με αναξιοπρεπείς αμοιβές και χωρίς να μπορεί να αποδώσει δημιουργικά (αφού με το που αλλάζει ο «αρμόδιος» παγώνει τις προηγούμενες προσπάθειες για να αναδείξει το δικό του έργο); Ποιος «βλάκας» θα κάτσει να ασχοληθεί σοβαρά με αυτά τα δύσκολα προβλήματα όταν το διαβρωμένο και σάπιο σύστημά μας αλλά κυρίως η άγνοια, η αδιαφορία και η ανοχή των άλλων μπορούν εύκολα να του εξασφαλίσουν τα προς το ζην;

Αστέριος Α. Τέρπος, Ιατρός

_________________
ΣΗΜ. απο Rodia: Ωραία προχωρούμε με την καταγραφή των προβλημάτων, η οργάνωση δείχνει να είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Ενδιαφέρον θα έχει να περνάμε σιγά σιγά και σε προτάσεις. Πώς θα μπορούσε π.χ. να γίνει πράξη η πλήρης μηχανοργάνωση του ΕΣΥ;

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Οργανωμένη ανοργανωσιά στο Εθνικό Σύστημα Υγειας

Ο τρόπος που ο οργανώνουμε την καθημερινότητά μας σε τούτο τον τόπο είναι παροιμιώδης. Η χαλαρότητα που συχνά έχουμε στην καθημερινή ζωή μας εν μέρει δικαιολογείται αλλά παίρνει διαφορετικές διαστάσεις μέσα στις δημόσιες υπηρεσίες. Εκεί η ανοργανωσιά έχει πλέον οργανωθεί. Δεν είναι όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί κακοί και ανεύθυνοι. Συνεχώς οι δημόσιες υπηρεσίες ανανεώνονται με νέο προσωπικό. Νεαρά άτομα που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους και διαπιστώνουν έκπληκτοι ότι ως εργαζόμενοι δεν έχουν κάποιο γραπτό καθηκοντολόγιο. Δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες που να τους περιγράφουν τις υποχρεώσεις τους, τις πραγματικές ευθύνες τους απέναντι στο νόμο ή να τους δίνουν κάποιες πρακτικές συμβουλές για τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν. Μέσα σε λίγους μήνες ο νέος δημόσιος υπάλληλος έχει εκπαιδευτεί να επιβιώνει σε ένα καθεστώς οργανωμένης ανοργανωσιάς. Με τον καιρό είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον σοβαρό και υπεύθυνο υπάλληλο από τον ευθυνόφοβο που δεν έχει την παιδεία ή την τόλμη να ξεχωρίσει το γράμμα του νόμου από το πνεύμα του νόμου. Καθένας πράττει κατά το δοκούν σε ένα περιβάλλον που όλοι φοβούνται να πάρουν δικές τους πρωτοβουλίες. Και από εκεί ξεκινούν όλα.

Όταν έχεις ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας στο οποίο δεν λειτουργούν τα πάντα σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι τότε αυτό σημαίνει κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Δεν μιλάω για τάξη, η οποία ήδη υπάρχει σε κάποιο βαθμό, αλλά για απόλυτη και καθολική επιμονή στην τάξη και στην σωστή οργάνωση. Κάθε φαινομενικά αθώο φαινόμενο χαλαρότητας ή ευθυνοφοβίας ενός υπαλλήλου ή γιατρού μέσα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, μπορεί να πάρει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις.

Πως μπορείς όμως ως πολίτης ή ως γιατρός να μιλήσεις και να διεκδικήσεις για «κάτι παραπάνω» όταν όλοι ανέχονται το μέτριο; Με μια δόση αυτοκριτικής, θα ήθελα να πω ότι ακόμα και οι ενεργοί πολίτες αρκούμαστε συχνά στο να καταδικάζουμε δημόσια τις ακρότητες. Έτσι όμως δεν επιβραβεύουμε το μέτριο αφού το αφήνουμε σε "ησυχία"; Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί θα πρέπει να γίνει κάτι ακραίο για να το καταδικάσουμε δημόσια; Μήπως η μετριότητα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του Εθνικού Συστήματος Υγείας και οφείλεται τελικά για ένα πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπινων ζωών που χάνονται ενώ θα μπορούσαν να είχαν σωθεί;

Σκεφτείτε το εξής: ζούμε στον 21ο αιώνα και έχουμε την τεχνολογία καταμετρούμε με ακρίβεια μικροσκοπικά σωματίδια που δεν είναι ορατά στο γυμνό μάτι. Μετά από αιώνες μελέτης και έρευνας μπορούμε επιτέλους να δούμε με ασφάλεια και με ακτίνες Χ ανάμεσα από τα οστά και τις κοιλότητες. Μπορούμε επίσης να παρατηρούμε με επιτυχία τον τρόπο ανάπτυξης αόρατων μικροοργανισμών και να μελετούμε τα ποσοστά θνησιμότητας από κάθε τέτοιο οργανισμό ξεχωριστά. Μετά από 2000 χρόνια έρευνας και ανάπτυξης πως γίνεται να μην μπορούμε να φτιάξουμε ένα απλό αλφαβητικό σύστημα αρχειοθέτησης των φακέλων των ασθενών; Πως γίνεται να μην έχουμε τα τούβλα και τη λάσπη να χτίσουμε μια ειδική αίθουσα σε κάθε νοσοκομείο που να αρχειοθετούνται και να ταξινομούνται οι φάκελοι ΟΛΩΝ των ασθενών;

Η μετριότητα και η οργανωμένη ανοργανωσιά είναι ένα φαινόμενο στο οποίο έχουμε μάθει να ζούμε και αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα. Αν θέλουμε να μιλούμε για ένα ανθρώπινο εθνικό σύστημα υγείας πρέπει να πείσουμε τους πάντες, τους πολίτες, τους πολιτικούς και τους γιατρούς ότι δεν τείθεται απλά θέμα οργάνωσης. Η ουσία είναι ότι αναιρούνται 2000 χρόνια έρευνας της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας αν δεν είμαστε έτοιμοι να εφαρμόσουμε απλές λύσεις για να αξιοποιήσουμε αυτές τις ιατρικές γνώσεις στο μέγιστο βαθμό.

Η οργάνωση δεν ήταν ποτέ το φόρτε μας αλλά στα θέματα της υγείας μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου.

Παναγιώτης Πετεινάτος

Προσχέδιο: Νόμος Πλαίσιο Φλεβάρης 2007

Το βρήκα στο forum http://www.iatroi.gr/ στην ενότητα "Φοιτητές Ιατρικής" και μπορείτε να το δείτε εδώ: -->>
http://www.pasp-med.gr/files/Nomoi/nomosplasioflevaris2007.pdf

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΣΘΕΝΗ

Η ισχύουσα νομοθεσία στη χώρα μας καλύπτει τα ατομικά δικαιώματα του πολίτη και σε περίπτωση νοσηλείας του. Κάθε άρρωστος έχει:

1. Το δικαίωμα να ενημερώνεται για την πραγματική κατάσταση της υγείας του και για τη σημασία των διαγνωστικών εξετάσεων και θεραπευτικών αγωγών στις οποίες θα υποβληθεί.

2. Το δικαίωμα να ενημερώνονται οι άμεσοι συγγενείς του για την πραγματική κατάστασή του, εφ'όσον δεν υπάρχει αντίθετη γραπτή εντολή από τον ίδιο.

3. Το δικαίωμα να μην υποβάλλεται σε φαρμακευτικές και επεμβατικές κλινικές δοκιμές χωρίς προηγούμενη πλήρη ενημερωσή του για τους κινδύνους που διατρέχει, τις εναλλακτικές θεραπευτικές μεθόδους και χωρίς έγγραφη συγκατάθεσή του.

4. Το δικαίωμα να μην υφίσταται άσκοπες διαγνωστικές εξετάσεις και θεραπευτικές αγωγές, που συνεπάγονται περιττή ταλαιπωρία και περιττά έξοδα.

5. Το δικαίωμα να τυγχάνει πάντα απ'όλο το προσωπικό ευγενικής συμπεριφοράς, διακριτικότητας και κατανόησης λόγω της κατάστασής του.Το δικαίωμα να παρακολουθείται στη διάρκεια της νοσηλείας του από κατάλληλα ειδικευμένο προσωπικό, ικανό ν'αντιληφθεί και να φροντίσει όλες τις νοσηλευτικές του ανάγκες.

6. Το δικαίωμα να νοσηλεύεται σε κατάλληλα διαμορφωμένους και εξοπλισμένους χώρους, ώστε να διασφαλίζεται η πλήρης αποκατάσταση της υγείας του.

7. Το δικαίωμα να υποβάλλεται στην πρέπουσα θεραπευτικής αγωγή, έστω και με επέμβαση της δικαστικής αρχής, αν ο ίδιος δεν είναι σε θέση να αποφασίσει, σε περίπτωση που οι συγγενείς για λόγους θρησκευτικούς, πολιτισμικούς ή άλλους, την αρνούνται.

8. Το δικαίωμα του απορρήτου όλων των πληροφοριών που περιέχει ο ιατρικός φάκελος του, καθώς και εκείνων που συγκεντρώθηκαν προφορικά με οποιοδήποτε τρόπο.

9. Το δικαίωμα να ενημερώνεται για κάθε περίπτωση συμμετοχής του σε ερευνητικό πρόγραμμα. Ο άρρωστος έχει δικαίωμα να αρνηθεί τη συμμετοχή του σε οποιαδήποτε έρευνα.

10. Σε περίπτωση που επιθυμεί να συμμετάσχει σε έρευνα θεραπευτική ή μη, πρέπει να ενημερωθεί κατάλληλα για το σκοπό και τους κινδύνους που ενδεχομένως διατρέχει. Η συγκατάθεσή του λαμβάνεται γραπτά και ενυπόγραφα από άτομο διάφορο της ερευνητικής ομάδας.

11. Ο άρρωστος έχει το δικαίωμα να διακόψει τη συμμετοχή του στην έρευνα, κάθε στιγμή που το κρίνει σκόπιμο, έστω και αν έχει δώσει γραπτή συγκατάθεση.

__________________
ΣΗΜ. Δημοσιεύθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2006 από τον kostas katsenos στο forum http://www.iatroi.gr/, ενότητα "Νομικά θέματα", με τον ίδιο τίτλο.