Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008
Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008
Βιβλίο αφιερωμένο στη μνήμη της Αμαλίας
Σε λίγες μέρες (μέχρι τις 20 Οκτωβρίου) θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις "Κριτική" το βιβλίο του αναπληρωτή καθηγητή Θέμη Λαζαρίδη για το Ελληνικό Πανεπιστήμιο με τίτλο «Ο δρόμος για την αναγέννηση του ελληνικού πανεπιστημίου».
Την Εισαγωγή του βιβλίου κλείνει ο συγγραφέας και "συνάδελφος" blogger Θ. Λαζαρίδης με τη φράση:
Το βιβλίο αφιερώνεται στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου, μιας γενναίας κοπέλας που έστησε το δικό της «διαδικτυακό αντάρτικο» κατά της διαφθοράς και της ασυνειδησίας πολλών –δυστυχώς– Ελλήνων γιατρών στο fakellaki.blogspot.comΤο σχετικό ενημερωτικό ποστ, όπου δημοσιεύεται ολόκληρη την Εισαγωγή του βιβλίου, ανέβασε ο ίδιος ο συγγραφέας εδώ: -->>
http://greekuniversityreform.wordpress.com/2008/09/30/eisagwgh/
Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008
ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Σε δυο ποστ, εδώ και (πιο δραματικά) εδώ καταγράφηκε το πρόβλημα της οργάνωσης στα νοσοκομεία. Απλή, γενικόλογη καταγραφή, με παραπομπές σε παλαιότερες ενέργειες. Είδα και 'γώ χάρτινους φακέλους σκόρπιους, χύμα στοίβες σε μισάνοιχτα ντουλάπια, στο Λαϊκό Νοσοκομείο το 2001. Μισοσχισμένοι, με τα περιεχόμενα χαρτιά -εξετάσεις, πλάκες, γνωματεύσεις, κλπ στοιχεία- των ασθενών να προεξέχουν έτοιμα να χαθούν. Νομίζω ότι το ηλεκτρονικό αρχείο του ασθενή σε μορφή κάρτας είναι ένα καλό βήμα προς τη πλήρη μηχανοργάνωση. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει η οργάνωση του Ε.Σ.Υ. Αν η ηλεκτρονική κάρτα πετύχει ή αποτύχει, δεν το γνωρίζω. Οποιος έχει ενστάσεις, καλείται να καταθέσει τη διαφωνία ή/και την ανησυχία του, καθώς και το λόγο που οδηγεί τη σκέψη του σε τυχόν αρνητικά συμπεράσματα.
__________________
ΣΗΜ. Η θέση μου είναι η συνεπής και συγκεκριμένη καταγραφή των προβλημάτων. Για τούτο καλούνται οι εμπλεκόμενοι επαγγελματίες να συνδράμουν, καθώς και οποιοσδήποτε πολίτης που έχει πέσει κάτι τι σχετικό στην αντίληψή του.
__________________
ΣΗΜ. Η θέση μου είναι η συνεπής και συγκεκριμένη καταγραφή των προβλημάτων. Για τούτο καλούνται οι εμπλεκόμενοι επαγγελματίες να συνδράμουν, καθώς και οποιοσδήποτε πολίτης που έχει πέσει κάτι τι σχετικό στην αντίληψή του.
Μια πρόταση δράσης
Καταπληκτική η προηγούμενη ανάλυση του Αστέριου. Καταλαβαίνω το πάθος της Rodia στο υστερόγραφο για άμεσα υλοποιήσιμες προτάσεις. Και εγώ αυτής της σχολής σκέψεως είμαι. Από την άλλη τα προβλήματα στο ΕΣΥ ανήκουν στην κατηγορία των σύνθετων προβλημάτων σε βαθμό που να χρειάζεται ένα είδος "επανάστασης" θεσμικό επίπεδο και να μπουν οι σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Αυτό άφησε να εννοηθεί και ο Αστέριος.
Η δική μου πρόταση είναι η εξής: Η αλήθεια είναι ότι με τον τρόπο που λειτουργεί η Ελληνική Δημοκρατία τα πολιτικά κόμματα είναι εκείνα (και μάλιστα τα κόμματα εξουσίας )που θα πάρουν τις σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον μας και θα τις υλοποιήσουν. Δεν έχουμε δηλαδή ανεξαρτησία των 4 εξουσιών αφού η νομοθετική εξουσία ταυτίζεται με την εκτελεστική. Η πλειοψηφία των πολιτών όχι μόνο το ξεχνά αυτό στην καθημερινόητα αλλά δεν θέλει να το αποδεχθεί ως γεγονός. Ο Φρόυντ θα έλεγε ότι η πλειοψηφία του κόσμου βρίσκεται σε φάση άρνησης και απωθεί αυτή τη μεγάλη αλήθεια στο υποσείδητο. Σπάνια κάποιος τολμά να πλησιάζει πολιτικούς με σκοπό να κάνει εποικοδομητική κριτική. Περιμένουν όλοι να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να τους βρίσουν τελευταία στιγμή ή από την άλλη να αρκεστούν πελατειακές σχέσεις. Η πλειοψηφία δεν συμμετέχει με απλές καθημερινές κινήσεις στην πολιτική ζωή και αφίνει τους λίγους και τους "εκλεκτούς" να αλλωνίζουν, νομίζοντας ότι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα από εμάς και έχουν να προτείνουν καλύτερες λύσεις. Συμπέρασμα: οι υγιώς σκεπτόμενοι πολίτες συνήθως αποφεύγουν να εμπλακούν σε βάθος με τα πολιτικά κόμματα τα οποία όμως παίρνουν τις αποφάσεις. Από εκεί ξεκινούν όλα.
Θα αναφερω χαρακτηριστικά ότι αν πιάσεις μια φιλική συζήτηση με μια παρέα και αναφέρεις κάποιο κόμμα εξουσίας πχ ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ σιωπούν σαν να είναι ταμπού. Το χειρότερο είναι ότι όσοι τολμούν και παίρνουν θέση στην κουβέντα η κριτική τους είναι κυρίως του τύπου "εσείς περάσατε αυτό το νομοσχέδιο, εσείς που φέρατε το ένα ή το άλλο σκάνδαλο". Στο μεταξύ όλοι μιλούν χωρίς να έχουν καν ιδέα ούτε φατσικώς ποιοί είναι, ούτε τι λένε, οι υπόλοιποι 250 βουλευτές που δεν βγαίνουν ποτέ στα κανάλια. Λες και δεν ξέρουμε όλοι ότι τα ΜΜΕ παίζουν το παιχνίδι τους. Ο Μπρεχτ είχε γράψει για τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ότι είναι αφελές και ηλίθο να πεις ότι "οι γερμανοί φταίνε για όλα". Είχε εξηγήσει και γιατί είναι αφελές, επειδή όταν το ακούσει αυτό ένας ειλικρινής Γερμανός τι πρέπει να κάνει; Να αυτοκτονήσει; Και τι ωθείς τον σωστό Γερματνό να κάνει στον πόλεμο όταν δεν έχει την υποστήριξη του υπόλοιπου κόσμου, όταν η γενική ιδέα είναι ότι "φταίνε όλοι" ;
Η πρότασή μου έχει να κάνει με το να αρχίσουμε ως πολίτες από όλα τα πόστα (ίσως και από εδώ) να πλησιάζουμε και να προσεγγίζουμε ως ομάδα Bloggers πολιτικούς από τα κόμματα εξουσίας και να ζητούμε με αυστηρό αλλά κόσμιο ύφος συγκεκριμένες προτάσεις ως πολιτικές δεσμεύσεις. Δεν μιλώ μόνο για τα πρωτοκλασσάτα στελέχη που λίγο πολύ γνωρίζουμε την αξιοπιστία του καθενός αλλά για τους υπόλοιπους, τους λιγότερο γνωστούς βουλευτές. Αν κάποιος πολιτικός δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να αφιερώσει λίγο χρόνο και να απαντήσει στις αγωνίες και την κοινή προσπάθεια 17+ Bloggers για θέματα υγείας τότε ίσως δεν αξίζει και την ψήφο μας. Θα ήθελα δηλαδή Rodia να αρχίζουμε να θέτουμε χωρίς φόβο και χωρίς πάθος τα ερωτήματα εκεί που πρέπει: σε ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους ανθρώπους που ζητουν τη ψήφο μας! Να κάνουμε αυτό που ισχυριζόταν ο ίδιος ο Σωκράτης για τον εαυτό του: να γίνουμε η ενοχλητική μύγα που δεν θα τους αφήνει σε ησυχία. Απλώς σκεφτείτε το.
Καλό Καλοκαίρι σε Όλους!
Η δική μου πρόταση είναι η εξής: Η αλήθεια είναι ότι με τον τρόπο που λειτουργεί η Ελληνική Δημοκρατία τα πολιτικά κόμματα είναι εκείνα (και μάλιστα τα κόμματα εξουσίας )που θα πάρουν τις σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον μας και θα τις υλοποιήσουν. Δεν έχουμε δηλαδή ανεξαρτησία των 4 εξουσιών αφού η νομοθετική εξουσία ταυτίζεται με την εκτελεστική. Η πλειοψηφία των πολιτών όχι μόνο το ξεχνά αυτό στην καθημερινόητα αλλά δεν θέλει να το αποδεχθεί ως γεγονός. Ο Φρόυντ θα έλεγε ότι η πλειοψηφία του κόσμου βρίσκεται σε φάση άρνησης και απωθεί αυτή τη μεγάλη αλήθεια στο υποσείδητο. Σπάνια κάποιος τολμά να πλησιάζει πολιτικούς με σκοπό να κάνει εποικοδομητική κριτική. Περιμένουν όλοι να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να τους βρίσουν τελευταία στιγμή ή από την άλλη να αρκεστούν πελατειακές σχέσεις. Η πλειοψηφία δεν συμμετέχει με απλές καθημερινές κινήσεις στην πολιτική ζωή και αφίνει τους λίγους και τους "εκλεκτούς" να αλλωνίζουν, νομίζοντας ότι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα από εμάς και έχουν να προτείνουν καλύτερες λύσεις. Συμπέρασμα: οι υγιώς σκεπτόμενοι πολίτες συνήθως αποφεύγουν να εμπλακούν σε βάθος με τα πολιτικά κόμματα τα οποία όμως παίρνουν τις αποφάσεις. Από εκεί ξεκινούν όλα.
Θα αναφερω χαρακτηριστικά ότι αν πιάσεις μια φιλική συζήτηση με μια παρέα και αναφέρεις κάποιο κόμμα εξουσίας πχ ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ σιωπούν σαν να είναι ταμπού. Το χειρότερο είναι ότι όσοι τολμούν και παίρνουν θέση στην κουβέντα η κριτική τους είναι κυρίως του τύπου "εσείς περάσατε αυτό το νομοσχέδιο, εσείς που φέρατε το ένα ή το άλλο σκάνδαλο". Στο μεταξύ όλοι μιλούν χωρίς να έχουν καν ιδέα ούτε φατσικώς ποιοί είναι, ούτε τι λένε, οι υπόλοιποι 250 βουλευτές που δεν βγαίνουν ποτέ στα κανάλια. Λες και δεν ξέρουμε όλοι ότι τα ΜΜΕ παίζουν το παιχνίδι τους. Ο Μπρεχτ είχε γράψει για τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ότι είναι αφελές και ηλίθο να πεις ότι "οι γερμανοί φταίνε για όλα". Είχε εξηγήσει και γιατί είναι αφελές, επειδή όταν το ακούσει αυτό ένας ειλικρινής Γερμανός τι πρέπει να κάνει; Να αυτοκτονήσει; Και τι ωθείς τον σωστό Γερματνό να κάνει στον πόλεμο όταν δεν έχει την υποστήριξη του υπόλοιπου κόσμου, όταν η γενική ιδέα είναι ότι "φταίνε όλοι" ;
Η πρότασή μου έχει να κάνει με το να αρχίσουμε ως πολίτες από όλα τα πόστα (ίσως και από εδώ) να πλησιάζουμε και να προσεγγίζουμε ως ομάδα Bloggers πολιτικούς από τα κόμματα εξουσίας και να ζητούμε με αυστηρό αλλά κόσμιο ύφος συγκεκριμένες προτάσεις ως πολιτικές δεσμεύσεις. Δεν μιλώ μόνο για τα πρωτοκλασσάτα στελέχη που λίγο πολύ γνωρίζουμε την αξιοπιστία του καθενός αλλά για τους υπόλοιπους, τους λιγότερο γνωστούς βουλευτές. Αν κάποιος πολιτικός δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να αφιερώσει λίγο χρόνο και να απαντήσει στις αγωνίες και την κοινή προσπάθεια 17+ Bloggers για θέματα υγείας τότε ίσως δεν αξίζει και την ψήφο μας. Θα ήθελα δηλαδή Rodia να αρχίζουμε να θέτουμε χωρίς φόβο και χωρίς πάθος τα ερωτήματα εκεί που πρέπει: σε ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους ανθρώπους που ζητουν τη ψήφο μας! Να κάνουμε αυτό που ισχυριζόταν ο ίδιος ο Σωκράτης για τον εαυτό του: να γίνουμε η ενοχλητική μύγα που δεν θα τους αφήνει σε ησυχία. Απλώς σκεφτείτε το.
Καλό Καλοκαίρι σε Όλους!
Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008
Περί Ανοργανωσιάς στην Υγεία … συνέχεια
Με αφορμή τις εύστοχες παρατηρήσεις της προηγούμενης ανάρτησης με τίτλο «Οργανωμένη ανοργανωσιά στο Εθνικό Σύστημα Υγείας», εκφράζω παρακάτω μερικές σκέψεις.
Η οργάνωση είναι πρωτίστως θέμα παιδείας. Η παιδεία αλλάζει τις νοοτροπίες και φέρνει την πρόοδο.
Και μιλώντας για πρόοδο στο σύστημα υγείας (και όχι μόνο), η πρόοδος στις ανεπτυγμένες χώρες δεν συντελέστηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Χτίστηκε διαχρονικά, με σχέδιο, υπομονή και επιμονή.
Παίρνοντας ως παράδειγμα την αρχειοθέτηση των ιατρικών φακέλων και εξετάζοντας την εξέλιξή της διαχρονικά, εύκολα θα διαπιστώσει κανείς πως η παράδοση που δημιουργήθηκε στις (πραγματικά) προηγμένες χώρες έχει τις ρίζες της στα πανεπιστήμια και στη σχέση τους όχι μόνο με την ιατρική κοινότητα αλλά με τη δημόσια διοίκηση, την αγορά αλλά και την κοινωνία γενικότερα.
Στις χώρες αυτές, υπήρξαν («φωτισμένοι»;) επιστήμονες που μελέτησαν και ανέδειξαν την αξία της οργάνωσης των ιατρο-βιολογικών πληροφοριών όχι μόνο προς όφελος των ασθενών αλλά και προς όφελος της επιστήμης (έρευνα), της αγοράς (συστήματα ασφάλισης – δημόσια ή ιδιωτικά) αλλά και της διοίκησης (ανάλυση προβλημάτων – σχεδιασμός πολιτικής). Υπήρξαν επίσης («φωτισμένοι»;) πολιτικοί αλλά και υπάλληλοι της δημόσιας διοίκησης που αντιλήφθηκαν τις αξίες αυτές και φρόντισαν για τη διάδοση και την εφαρμογή τους. Και φυσικά, χιλιάδες άνθρωποι εργάστηκαν (ΕΠ’ ΑΜΟΙΒΗ) επί δεκαετίες για να αναπτύξουν όλες τις αναγκαίες υποδομές ώστε να έχουν το σημερινό αποτέλεσμα που θαυμάζουμε. Επίσης φυσικά, νοήμονες όντες οι «ξένοι» και γνωρίζοντας ότι ό,τι χτίζεται θέλει και συντήρηση, φρόντισαν ώστε όλες οι υποδομές να υφίστανται συνεχή αξιολόγηση και αναθεώρηση με στόχο τη βελτίωση.
Ποια είναι τα δικά μας επιτεύγματα; Τι έχει κάνει η χώρα μας στον τομέα των ιατρικών φακέλων και της οργάνωσης γενικότερα; Πόσο έχουν ασχοληθεί τα πανεπιστήμια και πώς έχει περάσει αυτό στην ιατρική κοινότητα, την αγορά, τη δημόσια διοίκηση κλπ; Πόσο σοβαρά και επίμονα έχει ασχοληθεί η πολιτεία; [Μήπως πρέπει σιγά-σιγά να τα βγάλουμε στη φόρα;]
Eνα είναι βέβαιο. Τα προβλήματα έχουν επισημανθεί τουλάχιστον πριν 30 χρόνια και η πρόοδος είναι αυτή που βλέπουμε.
Eχουμε «τον χειρουργό» Da Vinci, έχουμε 65% περισσότερους γιατρούς από το μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ και 25% περισσότερους από το Βέλγιο (μακράν στη 2η θέση), έχουμε το χειρότερο δείκτη νοσηλευτικού προσωπικού και, «πολύ φυσικά», ο κάθε «νέος» Eλληνας που γεννιέται μας κοστίζει 6-10.000 Ευρώ (ή και παραπάνω). Όμως, το πόσους καρκινοπαθείς έχουμε, πόσα είναι τα νέα κρούσματα και πόσο επιβιώνουν δεν το ξέρουμε.
Αλήθεια, πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να βρεθούν (ταυτόχρονα και στις κατάλληλες θέσεις) κάποιοι «φωτισμένοι» πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί για να δούμε κάποια πρόοδο; Αλλά και, πόσα άλλα χρόνια πρέπει να ακολουθήσουν για να αλλάξουν κάποιες οπισθοδρομικές νοοτροπίες και να δημιουργηθούν κάποιες στοιχειώδεις υποδομές;
Ποιος θα ασχοληθεί σοβαρά με τόσα προβλήματα, με αναξιοπρεπείς αμοιβές και χωρίς να μπορεί να αποδώσει δημιουργικά (αφού με το που αλλάζει ο «αρμόδιος» παγώνει τις προηγούμενες προσπάθειες για να αναδείξει το δικό του έργο); Ποιος «βλάκας» θα κάτσει να ασχοληθεί σοβαρά με αυτά τα δύσκολα προβλήματα όταν το διαβρωμένο και σάπιο σύστημά μας αλλά κυρίως η άγνοια, η αδιαφορία και η ανοχή των άλλων μπορούν εύκολα να του εξασφαλίσουν τα προς το ζην;
Αστέριος Α. Τέρπος, Ιατρός
_________________
ΣΗΜ. απο Rodia: Ωραία προχωρούμε με την καταγραφή των προβλημάτων, η οργάνωση δείχνει να είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Ενδιαφέρον θα έχει να περνάμε σιγά σιγά και σε προτάσεις. Πώς θα μπορούσε π.χ. να γίνει πράξη η πλήρης μηχανοργάνωση του ΕΣΥ;
Η οργάνωση είναι πρωτίστως θέμα παιδείας. Η παιδεία αλλάζει τις νοοτροπίες και φέρνει την πρόοδο.
Και μιλώντας για πρόοδο στο σύστημα υγείας (και όχι μόνο), η πρόοδος στις ανεπτυγμένες χώρες δεν συντελέστηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Χτίστηκε διαχρονικά, με σχέδιο, υπομονή και επιμονή.
Παίρνοντας ως παράδειγμα την αρχειοθέτηση των ιατρικών φακέλων και εξετάζοντας την εξέλιξή της διαχρονικά, εύκολα θα διαπιστώσει κανείς πως η παράδοση που δημιουργήθηκε στις (πραγματικά) προηγμένες χώρες έχει τις ρίζες της στα πανεπιστήμια και στη σχέση τους όχι μόνο με την ιατρική κοινότητα αλλά με τη δημόσια διοίκηση, την αγορά αλλά και την κοινωνία γενικότερα.
Στις χώρες αυτές, υπήρξαν («φωτισμένοι»;) επιστήμονες που μελέτησαν και ανέδειξαν την αξία της οργάνωσης των ιατρο-βιολογικών πληροφοριών όχι μόνο προς όφελος των ασθενών αλλά και προς όφελος της επιστήμης (έρευνα), της αγοράς (συστήματα ασφάλισης – δημόσια ή ιδιωτικά) αλλά και της διοίκησης (ανάλυση προβλημάτων – σχεδιασμός πολιτικής). Υπήρξαν επίσης («φωτισμένοι»;) πολιτικοί αλλά και υπάλληλοι της δημόσιας διοίκησης που αντιλήφθηκαν τις αξίες αυτές και φρόντισαν για τη διάδοση και την εφαρμογή τους. Και φυσικά, χιλιάδες άνθρωποι εργάστηκαν (ΕΠ’ ΑΜΟΙΒΗ) επί δεκαετίες για να αναπτύξουν όλες τις αναγκαίες υποδομές ώστε να έχουν το σημερινό αποτέλεσμα που θαυμάζουμε. Επίσης φυσικά, νοήμονες όντες οι «ξένοι» και γνωρίζοντας ότι ό,τι χτίζεται θέλει και συντήρηση, φρόντισαν ώστε όλες οι υποδομές να υφίστανται συνεχή αξιολόγηση και αναθεώρηση με στόχο τη βελτίωση.
Ποια είναι τα δικά μας επιτεύγματα; Τι έχει κάνει η χώρα μας στον τομέα των ιατρικών φακέλων και της οργάνωσης γενικότερα; Πόσο έχουν ασχοληθεί τα πανεπιστήμια και πώς έχει περάσει αυτό στην ιατρική κοινότητα, την αγορά, τη δημόσια διοίκηση κλπ; Πόσο σοβαρά και επίμονα έχει ασχοληθεί η πολιτεία; [Μήπως πρέπει σιγά-σιγά να τα βγάλουμε στη φόρα;]
Eνα είναι βέβαιο. Τα προβλήματα έχουν επισημανθεί τουλάχιστον πριν 30 χρόνια και η πρόοδος είναι αυτή που βλέπουμε.
Eχουμε «τον χειρουργό» Da Vinci, έχουμε 65% περισσότερους γιατρούς από το μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ και 25% περισσότερους από το Βέλγιο (μακράν στη 2η θέση), έχουμε το χειρότερο δείκτη νοσηλευτικού προσωπικού και, «πολύ φυσικά», ο κάθε «νέος» Eλληνας που γεννιέται μας κοστίζει 6-10.000 Ευρώ (ή και παραπάνω). Όμως, το πόσους καρκινοπαθείς έχουμε, πόσα είναι τα νέα κρούσματα και πόσο επιβιώνουν δεν το ξέρουμε.
Αλήθεια, πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να βρεθούν (ταυτόχρονα και στις κατάλληλες θέσεις) κάποιοι «φωτισμένοι» πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί για να δούμε κάποια πρόοδο; Αλλά και, πόσα άλλα χρόνια πρέπει να ακολουθήσουν για να αλλάξουν κάποιες οπισθοδρομικές νοοτροπίες και να δημιουργηθούν κάποιες στοιχειώδεις υποδομές;
Ποιος θα ασχοληθεί σοβαρά με τόσα προβλήματα, με αναξιοπρεπείς αμοιβές και χωρίς να μπορεί να αποδώσει δημιουργικά (αφού με το που αλλάζει ο «αρμόδιος» παγώνει τις προηγούμενες προσπάθειες για να αναδείξει το δικό του έργο); Ποιος «βλάκας» θα κάτσει να ασχοληθεί σοβαρά με αυτά τα δύσκολα προβλήματα όταν το διαβρωμένο και σάπιο σύστημά μας αλλά κυρίως η άγνοια, η αδιαφορία και η ανοχή των άλλων μπορούν εύκολα να του εξασφαλίσουν τα προς το ζην;
Αστέριος Α. Τέρπος, Ιατρός
_________________
ΣΗΜ. απο Rodia: Ωραία προχωρούμε με την καταγραφή των προβλημάτων, η οργάνωση δείχνει να είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Ενδιαφέρον θα έχει να περνάμε σιγά σιγά και σε προτάσεις. Πώς θα μπορούσε π.χ. να γίνει πράξη η πλήρης μηχανοργάνωση του ΕΣΥ;
Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008
Οργανωμένη ανοργανωσιά στο Εθνικό Σύστημα Υγειας
Ο τρόπος που ο οργανώνουμε την καθημερινότητά μας σε τούτο τον τόπο είναι παροιμιώδης. Η χαλαρότητα που συχνά έχουμε στην καθημερινή ζωή μας εν μέρει δικαιολογείται αλλά παίρνει διαφορετικές διαστάσεις μέσα στις δημόσιες υπηρεσίες. Εκεί η ανοργανωσιά έχει πλέον οργανωθεί. Δεν είναι όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί κακοί και ανεύθυνοι. Συνεχώς οι δημόσιες υπηρεσίες ανανεώνονται με νέο προσωπικό. Νεαρά άτομα που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους και διαπιστώνουν έκπληκτοι ότι ως εργαζόμενοι δεν έχουν κάποιο γραπτό καθηκοντολόγιο. Δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες που να τους περιγράφουν τις υποχρεώσεις τους, τις πραγματικές ευθύνες τους απέναντι στο νόμο ή να τους δίνουν κάποιες πρακτικές συμβουλές για τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν. Μέσα σε λίγους μήνες ο νέος δημόσιος υπάλληλος έχει εκπαιδευτεί να επιβιώνει σε ένα καθεστώς οργανωμένης ανοργανωσιάς. Με τον καιρό είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον σοβαρό και υπεύθυνο υπάλληλο από τον ευθυνόφοβο που δεν έχει την παιδεία ή την τόλμη να ξεχωρίσει το γράμμα του νόμου από το πνεύμα του νόμου. Καθένας πράττει κατά το δοκούν σε ένα περιβάλλον που όλοι φοβούνται να πάρουν δικές τους πρωτοβουλίες. Και από εκεί ξεκινούν όλα.Όταν έχεις ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας στο οποίο δεν λειτουργούν τα πάντα σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι τότε αυτό σημαίνει κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Δεν μιλάω για τάξη, η οποία ήδη υπάρχει σε κάποιο βαθμό, αλλά για απόλυτη και καθολική επιμονή στην τάξη και στην σωστή οργάνωση. Κάθε φαινομενικά αθώο φαινόμενο χαλαρότητας ή ευθυνοφοβίας ενός υπαλλήλου ή γιατρού μέσα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, μπορεί να πάρει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις.
Πως μπορείς όμως ως πολίτης ή ως γιατρός να μιλήσεις και να διεκδικήσεις για «κάτι παραπάνω» όταν όλοι ανέχονται το μέτριο; Με μια δόση αυτοκριτικής, θα ήθελα να πω ότι ακόμα και οι ενεργοί πολίτες αρκούμαστε συχνά στο να καταδικάζουμε δημόσια τις ακρότητες. Έτσι όμως δεν επιβραβεύουμε το μέτριο αφού το αφήνουμε σε "ησυχία"; Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί θα πρέπει να γίνει κάτι ακραίο για να το καταδικάσουμε δημόσια; Μήπως η μετριότητα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του Εθνικού Συστήματος Υγείας και οφείλεται τελικά για ένα πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπινων ζωών που χάνονται ενώ θα μπορούσαν να είχαν σωθεί;
Σκεφτείτε το εξής: ζούμε στον 21ο αιώνα και έχουμε την τεχνολογία καταμετρούμε με ακρίβεια μικροσκοπικά σωματίδια που δεν είναι ορατά στο γυμνό μάτι. Μετά από αιώνες μελέτης και έρευνας μπορούμε επιτέλους να δούμε με ασφάλεια και με ακτίνες Χ ανάμεσα από τα οστά και τις κοιλότητες. Μπορούμε επίσης να παρατηρούμε με επιτυχία τον τρόπο ανάπτυξης αόρατων μικροοργανισμών και να μελετούμε τα ποσοστά θνησιμότητας από κάθε τέτοιο οργανισμό ξεχωριστά. Μετά από 2000 χρόνια έρευνας και ανάπτυξης πως γίνεται να μην μπορούμε να φτιάξουμε ένα απλό αλφαβητικό σύστημα αρχειοθέτησης των φακέλων των ασθενών; Πως γίνεται να μην έχουμε τα τούβλα και τη λάσπη να χτίσουμε μια ειδική αίθουσα σε κάθε νοσοκομείο που να αρχειοθετούνται και να ταξινομούνται οι φάκελοι ΟΛΩΝ των ασθενών;
Η μετριότητα και η οργανωμένη ανοργανωσιά είναι ένα φαινόμενο στο οποίο έχουμε μάθει να ζούμε και αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα. Αν θέλουμε να μιλούμε για ένα ανθρώπινο εθνικό σύστημα υγείας πρέπει να πείσουμε τους πάντες, τους πολίτες, τους πολιτικούς και τους γιατρούς ότι δεν τείθεται απλά θέμα οργάνωσης. Η ουσία είναι ότι αναιρούνται 2000 χρόνια έρευνας της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας αν δεν είμαστε έτοιμοι να εφαρμόσουμε απλές λύσεις για να αξιοποιήσουμε αυτές τις ιατρικές γνώσεις στο μέγιστο βαθμό.
Η οργάνωση δεν ήταν ποτέ το φόρτε μας αλλά στα θέματα της υγείας μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου.
Παναγιώτης Πετεινάτος
Προσχέδιο: Νόμος Πλαίσιο Φλεβάρης 2007
Το βρήκα στο forum http://www.iatroi.gr/ στην ενότητα "Φοιτητές Ιατρικής" και μπορείτε να το δείτε εδώ: -->>
http://www.pasp-med.gr/files/Nomoi/nomosplasioflevaris2007.pdf
http://www.pasp-med.gr/files/Nomoi/nomosplasioflevaris2007.pdf
ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΣΘΕΝΗ
Η ισχύουσα νομοθεσία στη χώρα μας καλύπτει τα ατομικά δικαιώματα του πολίτη και σε περίπτωση νοσηλείας του. Κάθε άρρωστος έχει:
1. Το δικαίωμα να ενημερώνεται για την πραγματική κατάσταση της υγείας του και για τη σημασία των διαγνωστικών εξετάσεων και θεραπευτικών αγωγών στις οποίες θα υποβληθεί.
2. Το δικαίωμα να ενημερώνονται οι άμεσοι συγγενείς του για την πραγματική κατάστασή του, εφ'όσον δεν υπάρχει αντίθετη γραπτή εντολή από τον ίδιο.
3. Το δικαίωμα να μην υποβάλλεται σε φαρμακευτικές και επεμβατικές κλινικές δοκιμές χωρίς προηγούμενη πλήρη ενημερωσή του για τους κινδύνους που διατρέχει, τις εναλλακτικές θεραπευτικές μεθόδους και χωρίς έγγραφη συγκατάθεσή του.
4. Το δικαίωμα να μην υφίσταται άσκοπες διαγνωστικές εξετάσεις και θεραπευτικές αγωγές, που συνεπάγονται περιττή ταλαιπωρία και περιττά έξοδα.
5. Το δικαίωμα να τυγχάνει πάντα απ'όλο το προσωπικό ευγενικής συμπεριφοράς, διακριτικότητας και κατανόησης λόγω της κατάστασής του.Το δικαίωμα να παρακολουθείται στη διάρκεια της νοσηλείας του από κατάλληλα ειδικευμένο προσωπικό, ικανό ν'αντιληφθεί και να φροντίσει όλες τις νοσηλευτικές του ανάγκες.
6. Το δικαίωμα να νοσηλεύεται σε κατάλληλα διαμορφωμένους και εξοπλισμένους χώρους, ώστε να διασφαλίζεται η πλήρης αποκατάσταση της υγείας του.
7. Το δικαίωμα να υποβάλλεται στην πρέπουσα θεραπευτικής αγωγή, έστω και με επέμβαση της δικαστικής αρχής, αν ο ίδιος δεν είναι σε θέση να αποφασίσει, σε περίπτωση που οι συγγενείς για λόγους θρησκευτικούς, πολιτισμικούς ή άλλους, την αρνούνται.
8. Το δικαίωμα του απορρήτου όλων των πληροφοριών που περιέχει ο ιατρικός φάκελος του, καθώς και εκείνων που συγκεντρώθηκαν προφορικά με οποιοδήποτε τρόπο.
9. Το δικαίωμα να ενημερώνεται για κάθε περίπτωση συμμετοχής του σε ερευνητικό πρόγραμμα. Ο άρρωστος έχει δικαίωμα να αρνηθεί τη συμμετοχή του σε οποιαδήποτε έρευνα.
10. Σε περίπτωση που επιθυμεί να συμμετάσχει σε έρευνα θεραπευτική ή μη, πρέπει να ενημερωθεί κατάλληλα για το σκοπό και τους κινδύνους που ενδεχομένως διατρέχει. Η συγκατάθεσή του λαμβάνεται γραπτά και ενυπόγραφα από άτομο διάφορο της ερευνητικής ομάδας.
11. Ο άρρωστος έχει το δικαίωμα να διακόψει τη συμμετοχή του στην έρευνα, κάθε στιγμή που το κρίνει σκόπιμο, έστω και αν έχει δώσει γραπτή συγκατάθεση.
__________________
ΣΗΜ. Δημοσιεύθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2006 από τον kostas katsenos στο forum http://www.iatroi.gr/, ενότητα "Νομικά θέματα", με τον ίδιο τίτλο.
1. Το δικαίωμα να ενημερώνεται για την πραγματική κατάσταση της υγείας του και για τη σημασία των διαγνωστικών εξετάσεων και θεραπευτικών αγωγών στις οποίες θα υποβληθεί.
2. Το δικαίωμα να ενημερώνονται οι άμεσοι συγγενείς του για την πραγματική κατάστασή του, εφ'όσον δεν υπάρχει αντίθετη γραπτή εντολή από τον ίδιο.
3. Το δικαίωμα να μην υποβάλλεται σε φαρμακευτικές και επεμβατικές κλινικές δοκιμές χωρίς προηγούμενη πλήρη ενημερωσή του για τους κινδύνους που διατρέχει, τις εναλλακτικές θεραπευτικές μεθόδους και χωρίς έγγραφη συγκατάθεσή του.
4. Το δικαίωμα να μην υφίσταται άσκοπες διαγνωστικές εξετάσεις και θεραπευτικές αγωγές, που συνεπάγονται περιττή ταλαιπωρία και περιττά έξοδα.
5. Το δικαίωμα να τυγχάνει πάντα απ'όλο το προσωπικό ευγενικής συμπεριφοράς, διακριτικότητας και κατανόησης λόγω της κατάστασής του.Το δικαίωμα να παρακολουθείται στη διάρκεια της νοσηλείας του από κατάλληλα ειδικευμένο προσωπικό, ικανό ν'αντιληφθεί και να φροντίσει όλες τις νοσηλευτικές του ανάγκες.
6. Το δικαίωμα να νοσηλεύεται σε κατάλληλα διαμορφωμένους και εξοπλισμένους χώρους, ώστε να διασφαλίζεται η πλήρης αποκατάσταση της υγείας του.
7. Το δικαίωμα να υποβάλλεται στην πρέπουσα θεραπευτικής αγωγή, έστω και με επέμβαση της δικαστικής αρχής, αν ο ίδιος δεν είναι σε θέση να αποφασίσει, σε περίπτωση που οι συγγενείς για λόγους θρησκευτικούς, πολιτισμικούς ή άλλους, την αρνούνται.
8. Το δικαίωμα του απορρήτου όλων των πληροφοριών που περιέχει ο ιατρικός φάκελος του, καθώς και εκείνων που συγκεντρώθηκαν προφορικά με οποιοδήποτε τρόπο.
9. Το δικαίωμα να ενημερώνεται για κάθε περίπτωση συμμετοχής του σε ερευνητικό πρόγραμμα. Ο άρρωστος έχει δικαίωμα να αρνηθεί τη συμμετοχή του σε οποιαδήποτε έρευνα.
10. Σε περίπτωση που επιθυμεί να συμμετάσχει σε έρευνα θεραπευτική ή μη, πρέπει να ενημερωθεί κατάλληλα για το σκοπό και τους κινδύνους που ενδεχομένως διατρέχει. Η συγκατάθεσή του λαμβάνεται γραπτά και ενυπόγραφα από άτομο διάφορο της ερευνητικής ομάδας.
11. Ο άρρωστος έχει το δικαίωμα να διακόψει τη συμμετοχή του στην έρευνα, κάθε στιγμή που το κρίνει σκόπιμο, έστω και αν έχει δώσει γραπτή συγκατάθεση.
__________________
ΣΗΜ. Δημοσιεύθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2006 από τον kostas katsenos στο forum http://www.iatroi.gr/, ενότητα "Νομικά θέματα", με τον ίδιο τίτλο.
Τρίτη 3 Ιουνίου 2008
Η κρίση του ΕΣΥ είναι κυρίως ηθική
Είναι αλήθεια άχαρο -και ενδεικτικό της δυσκολίας συγκρότησης ενός κοινού τόπου πεποιθήσεων- να συζητάμε κάθε φορά που συναντιόμαστε την πολιτική υγείας εφ’ όλης της ύλης.
Πάντως έχει περάσει ένα τέταρτο του αιώνα από την ίδρυση του ΕΣΥ: είναι ώρα για έναν απολογισμό.
Η εμπειρία του ΕΣΥ έχει φωτεινά και λιγότερο φωτεινά σημεία.
Τα φωτεινά δεν τα αγνοώ, αλλά τα αντιπαρέρχομαι -έτσι κι αλλιώς, έχουμε το ευρωπαϊκό ρεκόρ του αυτοσυγχαίρεσθαι για ό,τι αντιλαμβανόμαστε ως επιτυχίες μας. Τα λιγότερο φωτεινά σημεία είναι αυτά για τα οποία αξίζει να μιλάμε.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι η ίδρυση του ΕΣΥ χαιρετίστηκε με ικανοποίηση, ή και με ενθουσιασμό, όχι μόνο από τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και από ένα πολύ ευρύτερο φάσμα κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων (από την αριστερά έως τη «φωτισμένη» κεντροδεξιά) που στις αρχές της δεκαετίας του 1980 πίστεψαν στη ρεαλιστική ουτοπία ενός δημόσιου συστήματος υγείας, η πρόσβαση στο οποίο να εξαρτάται από την ανάγκη για περίθαλψη, όχι από το εισόδημα ή την κοινωνική θέση.
Για το λόγο αυτό, η ανάλυση του σήμερα με βάση τις προσδοκίες του τότε είναι ίσως οδυνηρή, αλλά οπωσδήποτε αναγκαία.
Τα λιγότερο φωτεινά σημεία του ΕΣΥ είναι γνωστά. Τα θυμίζω επί τροχάδην.
Είναι κάπως μίζερο, ίσως ακόμη και αγενές, να αναφερθώ σε φαινόμενα όπως:
Πρόκειται για φαινόμενα τα οποία αποτελούν τόσο μόνιμα χαρακτηριστικά του τοπίου της υγείας στην Ελλάδα που πλέον δεν τα πολυπροσέχουμε. Ίσως μάλιστα να έχουμε χάσει εντελώς την ικανότητά μας να σοκαριζόμαστε από αυτά.
Φυσικά, την ίδια στιγμή, κάποιοι που επιμένουν να ενεργούν με γνώμονα μια αίσθηση αξιοπρέπειας και ίσως δημόσιου συμφέροντος, όχι με βάση το στόχο του όσο το δυνατόν ταχύτερου πλουτισμού, υπάρχουν ακόμη -είναι όμως λίγοι, απομονωμένοι, απογοητευμένοι, συχνά λοιδωρούμενοι ως «γραφικοί».
Είναι κάπως μίζερο, ίσως ακόμη και αγενές, που τα θίγω όλα αυτά, αλλά και απαραίτητο.
Γιατί εφόσον η ηθική κρίση που ανέφερα εξακολουθεί να μαστίζει το σύστημα υγείας, ακόμη και τα πιο φιλόδοξα μεταρρυθμιστικά σχέδια κινδυνεύουν να βαλτώσουν ή να μείνουν εντελώς ανεφάρμοστα.
Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα μετά από 15 χρόνια ενασχόλησης με τα προβλήματα της υγείας εν Ελλάδι -τα 3 μάλιστα από την προνομιακή (ως παρατηρητήριο) θέση του ειδικού συμβούλου του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.
Ο προσωπικός μου «δρόμος προς τη Δαμασκό» ήταν μια συνομιλία μου πριν λίγα χρόνια με έναν καθόλα συμπαθή και προοδευτικό γιατρό για το θέμα των απογευματινών ιατρείων (την απόπειρα του Αλέκου Παπαδόπουλου ως υπουργού υγείας να νομιμοποιήσει την ιδιωτική ιατρική των γιατρών του ΕΣΥ φέρνοντάς την μέσα στα κρατικά νοσοκομεία).
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο καθόλα συμπαθής γιατρός μου εξήγησε ότι με αμοιβή 50 ευρώ (ανά επίσκεψη των 15 λεπτών) τα απογευματινά ιατρεία «δεν άξιζαν τον κόπο».
Τότε λοιπόν μου αποκαλύφθηκε η (πικρή) αλήθεια, ότι δηλαδή κανένα δημόσιο σύστημα υγείας, πουθενά στον κόσμο, δεν είναι σε θέση να πληρώνει σε τόσους πολλούς γιατρούς τόσα πολλά χρήματα, όσα δηλαδή έχουν συνηθίσει να κερδίζουν στη σημερινή κατάσταση της διαπλοκής (εδώ η λέξη διατηρεί ακέραιο το νόημά της) στο χώρο της υγείας.
Κάπως έτσι κατέληξε ένας οικονομολόγος (και μάλιστα της υγείας) σαν εμένα να «ηθικολογεί», όπως μου προσάπτει ο έτερος συν-προσκεκλημένος Μίμης Ανδρουλάκης, αντί να αναζητά «καλύτερα κίνητρα», όπως θα του υπαγόρευε το επαγγελματικό ένστικτό του.
Ήταν η εξέλιξη αυτή αναπόφευκτη;
Μήπως θα πρέπει να αυτο-αθωωθούμε (άλλο ευρωπαϊκό ρεκόρ αυτό) λόγω ελαφρυντικών, λόγω π.χ. του ότι όταν η Βρετανία και η Σουηδία έχτιζαν κράτος πρόνοιας και σύστημα υγείας εμείς είχαμε εμφύλιο και τα λοιπά;
Το επιχείρημα, αν και όχι εντελώς αβάσιμο, λειτουργεί πάνω από όλα ως καθησυχαστική δικαιολογία.
Για παράδειγμα, στην Ιταλία το ΕΣΥ ιδρύθηκε το 1978 και στην Ισπανία το 1983. Στη μεν Ιταλία τα ταμεία υγείας καταργήθηκαν εν μια νυκτί (βοηθούσε ότι ήταν ελλειμματικά), στη δε Ισπανία καταργήθηκαν σταδιακά με ορίζοντα 2εικοσαετίας: πράγματι, ανεξαρτήτως κυβερνητικών εναλλαγών, το 2002 οι ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία υγείας μηδενίστηκαν εντελώς και το σύστημα υγείας έγινε πλήρως χρηματοδοτούμενο από τον κρατικό προϋπολογισμό, όπως ορίζει η θεωρία (και η κοινή λογική).
Καμία νομοτέλεια λοιπόν.
Η εξέλιξη του τομέα της υγείας στην Ελλάδα έχει να κάνει με τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και με τις ιδιαιτερότητες του πολιτικού υποκειμένου που ανέλαβε να υλοποιήσει το ΕΣΥ -δηλαδή του ΠΑΣΟΚ.
Το θέμα είναι τώρα τι λες, που λέει και ο ποιητής.
Η εμπέδωση ενός πνεύματος (σχετικής, έστω) ανιδιοτέλειας, σεβασμού της δεοντολογίας, σεβασμού στον ασθενή και εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος είναι κάτι που παίρνει πολύ χρόνο -περισσότερο από τη θητεία μιας κυβέρνησης, πόσο μάλλον ενός υπουργού- και μπορεί να μη γίνει ποτέ.
Χωρίς περιστροφές. Κατά τη γνώμη μου, η μόνη ελπίδα και το μόνο στοίχημα μιας μελλοντικής μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης θα ήταν η συσσώρευση ενός «κοινωνικού κεφαλαίου»: με άλλα λόγια ο εντοπισμός πρώτα, και η συνειδητή ενίσχυση και υποστήριξη έπειτα, των λίγων γιατρών, νοσηλευτών και διοικητικών που είναι ακόμη διατεθειμένοι να προσφέρουν, με μόνο αντίτιμο ένα αξιοπρεπές, απλώς, εισόδημα -και επιπλέον «κέρδος» την αυτοεκτίμησή τους, τον σεβασμό κάποιων συναδέλφων τους, και την αγάπη των ασθενών τους.
Δίχως μια τέτοια κρίσιμη μάζα ανθρώπων, καμμία μεταρρυθμιστική απόπειρα δεν θα καταφέρει όχι να αντιστρέψει αλλά ούτε καν να επιβραδύνει τον καλπάζοντα εκφυλισμό του τομέα της υγείας στη χώρα μας σε εφιαλτικό κακέκτυπο της ρεαλιστικής ουτοπίας ενός δημόσιου συστήματος υγείας, η πρόσβαση στο οποίο να εξαρτάται από την ανάγκη για περίθαλψη, όχι από το εισόδημα ή την κοινωνική θέση...
Μάνος Ματσαγγάνης
ppol.gr, 12/06/2007
το άρθρο από εδώ: -->>
http://www.diamet.gr/el/readAuthors.asp?authorID=341&page=1&textID=3740
__________________
ΣΗΜ.1. Ο Μάνος Ματσαγγάνης είναι επίκουρος καθηγητής στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθηνών. Το κείμενο προέρχεται από ομιλία σε εκδήλωση του ΙΣΤΑΜΕ με θέμα «νέες προκλήσεις για το σύστημα υγείας: πρωτοβάθμια περίθαλψη και ο νέος ρόλος του νοσοκομείου» (Αθήνα 7 ∆εκεμβρίου 2006). Ο συγγραφέας θα συνιστούσε σε όσους, αφελώς ή όχι, δυσπιστούν για την έκταση της ηθικής κρίσης του ΕΣΥ -αλλά και του ιδιωτικού τομέα υγείας στην Ελλάδα- να ενημερωθούν για την υπόθεση της Αμαλίας Καλυβίνου
ΣΗΜ.2. Μετά από συζήτηση με φίλο μπλόγγερ, αποφάσισα να τονίσω ένα τμήμα του κειμένου που, παράλληλα με την έκφραση της γνώμης του κ. Ματσαγγάνη, εκφράζει και την ευχή πολλών ανθρώπων. Σημειώνω επίσης εδώ ότι διαφωνώ με τα εισαγωγικά όπου τοποθετεί, στη συγκεκριμένη παράγραφο, ο συντάκτης του άρθρου τη λέξη "κέρδος" επειδή το κέρδος αυτό το θεωρώ αληθινό και σημαντικό, καθώς και την έκφραση "κοινωνικό κεφάλαιο" που είναι το πλέον απαραίτητο συστατικό για την πρόοδο και βελτίωση της κοινωνίας μας -και της υγείας της, γενικώς.
Πάντως έχει περάσει ένα τέταρτο του αιώνα από την ίδρυση του ΕΣΥ: είναι ώρα για έναν απολογισμό.
Η εμπειρία του ΕΣΥ έχει φωτεινά και λιγότερο φωτεινά σημεία.
Τα φωτεινά δεν τα αγνοώ, αλλά τα αντιπαρέρχομαι -έτσι κι αλλιώς, έχουμε το ευρωπαϊκό ρεκόρ του αυτοσυγχαίρεσθαι για ό,τι αντιλαμβανόμαστε ως επιτυχίες μας. Τα λιγότερο φωτεινά σημεία είναι αυτά για τα οποία αξίζει να μιλάμε.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι η ίδρυση του ΕΣΥ χαιρετίστηκε με ικανοποίηση, ή και με ενθουσιασμό, όχι μόνο από τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και από ένα πολύ ευρύτερο φάσμα κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων (από την αριστερά έως τη «φωτισμένη» κεντροδεξιά) που στις αρχές της δεκαετίας του 1980 πίστεψαν στη ρεαλιστική ουτοπία ενός δημόσιου συστήματος υγείας, η πρόσβαση στο οποίο να εξαρτάται από την ανάγκη για περίθαλψη, όχι από το εισόδημα ή την κοινωνική θέση.
Για το λόγο αυτό, η ανάλυση του σήμερα με βάση τις προσδοκίες του τότε είναι ίσως οδυνηρή, αλλά οπωσδήποτε αναγκαία.
Τα λιγότερο φωτεινά σημεία του ΕΣΥ είναι γνωστά. Τα θυμίζω επί τροχάδην.
• Η επιβίωση μιας «υβριδικής» μορφής οργάνωσης του δημόσιου τομέα υγείας, και με «εθνικό σύστημα» και με ταμεία υγείας, όχι επειδή υπήρξε κάποιο σχέδιο αλλά λόγω του εκβιασμού των ευγενών ταμείων (βλ. παρέμβαση του προέδρου της Βουλής Γιάννη Αλευρά στη συζήτηση για τον ιδρυτικό νόμο του ΕΣΥ το 1983, όπου απείλησε ευθέως ότι θα ηγηθεί των κινητοποιήσεων της ΟΤΟΕ, της οποίας μεχρι πρότινος προήδρευε, εάν δεν αποσυρόταν η διάταξη του νομοσχεδίου για την κατάργηση των ταμείων υγείας -όπερ και εγένετο). Μια «υβριδική» μορφή παγκόσμιας πρωτοτυπίας, αλλά με τεράστιο κόστος, οικονομικό και κοινωνικό.
• Η τεράστια ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα παρά τις διακηρύξεις για «αποεμπορευματοποίηση του αγαθού υγεία» (εισηγητική έκθεση ιδρυτικού νόμου του ΕΣΥ). Με την ιδιωτική δαπάνη στο 5% του ΑΕΠ, ή 50% της συνολικής δαπάνης για την υγεία, η χώρα μας ξεχωρίζει στην Ευρώπη των 25 και πλησιάζει ταχέως τα αντίστοιχα ποσοστά στις ΗΠΑ.
• Παρά τη σημαντική αύξηση των πόρων που δαπανώνται για την υγεία, τόσο η ικανοποίηση των χρηστών, όσο η εμπιστοσύνη του κοινού στους γιατρούς και στο σύστημα, καθώς και η πρόσβαση των ομάδων χαμηλού εισοδήματος σε υπηρεσίες περίθαλψης, βρίσκονται όλα σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
• Πάνω από όλα, το ΕΣΥ πάσχει από μια βαθειά ηθική κρίση, η οποία συνοψίζεται στην επικράτηση αξιών (ή «αξιών») που είναι ασύμβατες με τη ρεαλιστική ουτοπία για την οποία μιλούσαμε προηγουμένως.
Είναι κάπως μίζερο, ίσως ακόμη και αγενές, να αναφερθώ σε φαινόμενα όπως:
• το περιβόητο «φακελάκι»,
• τη σκανδαλώδη κακοδιαχείριση,
• την εκτεταμένη διαφθορά που επικρατεί στις συναλλαγές του ιδιωτικού τομέα με το δημόσιο,
• το μαζικό χρηματισμό των γιατρών από τις φαρμακευτικές εταιρείες.
Πρόκειται για φαινόμενα τα οποία αποτελούν τόσο μόνιμα χαρακτηριστικά του τοπίου της υγείας στην Ελλάδα που πλέον δεν τα πολυπροσέχουμε. Ίσως μάλιστα να έχουμε χάσει εντελώς την ικανότητά μας να σοκαριζόμαστε από αυτά.
Φυσικά, την ίδια στιγμή, κάποιοι που επιμένουν να ενεργούν με γνώμονα μια αίσθηση αξιοπρέπειας και ίσως δημόσιου συμφέροντος, όχι με βάση το στόχο του όσο το δυνατόν ταχύτερου πλουτισμού, υπάρχουν ακόμη -είναι όμως λίγοι, απομονωμένοι, απογοητευμένοι, συχνά λοιδωρούμενοι ως «γραφικοί».
Είναι κάπως μίζερο, ίσως ακόμη και αγενές, που τα θίγω όλα αυτά, αλλά και απαραίτητο.
Γιατί εφόσον η ηθική κρίση που ανέφερα εξακολουθεί να μαστίζει το σύστημα υγείας, ακόμη και τα πιο φιλόδοξα μεταρρυθμιστικά σχέδια κινδυνεύουν να βαλτώσουν ή να μείνουν εντελώς ανεφάρμοστα.
Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα μετά από 15 χρόνια ενασχόλησης με τα προβλήματα της υγείας εν Ελλάδι -τα 3 μάλιστα από την προνομιακή (ως παρατηρητήριο) θέση του ειδικού συμβούλου του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.
Ο προσωπικός μου «δρόμος προς τη Δαμασκό» ήταν μια συνομιλία μου πριν λίγα χρόνια με έναν καθόλα συμπαθή και προοδευτικό γιατρό για το θέμα των απογευματινών ιατρείων (την απόπειρα του Αλέκου Παπαδόπουλου ως υπουργού υγείας να νομιμοποιήσει την ιδιωτική ιατρική των γιατρών του ΕΣΥ φέρνοντάς την μέσα στα κρατικά νοσοκομεία).
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο καθόλα συμπαθής γιατρός μου εξήγησε ότι με αμοιβή 50 ευρώ (ανά επίσκεψη των 15 λεπτών) τα απογευματινά ιατρεία «δεν άξιζαν τον κόπο».
Τότε λοιπόν μου αποκαλύφθηκε η (πικρή) αλήθεια, ότι δηλαδή κανένα δημόσιο σύστημα υγείας, πουθενά στον κόσμο, δεν είναι σε θέση να πληρώνει σε τόσους πολλούς γιατρούς τόσα πολλά χρήματα, όσα δηλαδή έχουν συνηθίσει να κερδίζουν στη σημερινή κατάσταση της διαπλοκής (εδώ η λέξη διατηρεί ακέραιο το νόημά της) στο χώρο της υγείας.
Κάπως έτσι κατέληξε ένας οικονομολόγος (και μάλιστα της υγείας) σαν εμένα να «ηθικολογεί», όπως μου προσάπτει ο έτερος συν-προσκεκλημένος Μίμης Ανδρουλάκης, αντί να αναζητά «καλύτερα κίνητρα», όπως θα του υπαγόρευε το επαγγελματικό ένστικτό του.
Ήταν η εξέλιξη αυτή αναπόφευκτη;
Μήπως θα πρέπει να αυτο-αθωωθούμε (άλλο ευρωπαϊκό ρεκόρ αυτό) λόγω ελαφρυντικών, λόγω π.χ. του ότι όταν η Βρετανία και η Σουηδία έχτιζαν κράτος πρόνοιας και σύστημα υγείας εμείς είχαμε εμφύλιο και τα λοιπά;
Το επιχείρημα, αν και όχι εντελώς αβάσιμο, λειτουργεί πάνω από όλα ως καθησυχαστική δικαιολογία.
Για παράδειγμα, στην Ιταλία το ΕΣΥ ιδρύθηκε το 1978 και στην Ισπανία το 1983. Στη μεν Ιταλία τα ταμεία υγείας καταργήθηκαν εν μια νυκτί (βοηθούσε ότι ήταν ελλειμματικά), στη δε Ισπανία καταργήθηκαν σταδιακά με ορίζοντα 2εικοσαετίας: πράγματι, ανεξαρτήτως κυβερνητικών εναλλαγών, το 2002 οι ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία υγείας μηδενίστηκαν εντελώς και το σύστημα υγείας έγινε πλήρως χρηματοδοτούμενο από τον κρατικό προϋπολογισμό, όπως ορίζει η θεωρία (και η κοινή λογική).
Καμία νομοτέλεια λοιπόν.
Η εξέλιξη του τομέα της υγείας στην Ελλάδα έχει να κάνει με τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και με τις ιδιαιτερότητες του πολιτικού υποκειμένου που ανέλαβε να υλοποιήσει το ΕΣΥ -δηλαδή του ΠΑΣΟΚ.
Το θέμα είναι τώρα τι λες, που λέει και ο ποιητής.
Η εμπέδωση ενός πνεύματος (σχετικής, έστω) ανιδιοτέλειας, σεβασμού της δεοντολογίας, σεβασμού στον ασθενή και εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος είναι κάτι που παίρνει πολύ χρόνο -περισσότερο από τη θητεία μιας κυβέρνησης, πόσο μάλλον ενός υπουργού- και μπορεί να μη γίνει ποτέ.
Χωρίς περιστροφές. Κατά τη γνώμη μου, η μόνη ελπίδα και το μόνο στοίχημα μιας μελλοντικής μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης θα ήταν η συσσώρευση ενός «κοινωνικού κεφαλαίου»: με άλλα λόγια ο εντοπισμός πρώτα, και η συνειδητή ενίσχυση και υποστήριξη έπειτα, των λίγων γιατρών, νοσηλευτών και διοικητικών που είναι ακόμη διατεθειμένοι να προσφέρουν, με μόνο αντίτιμο ένα αξιοπρεπές, απλώς, εισόδημα -και επιπλέον «κέρδος» την αυτοεκτίμησή τους, τον σεβασμό κάποιων συναδέλφων τους, και την αγάπη των ασθενών τους.
Δίχως μια τέτοια κρίσιμη μάζα ανθρώπων, καμμία μεταρρυθμιστική απόπειρα δεν θα καταφέρει όχι να αντιστρέψει αλλά ούτε καν να επιβραδύνει τον καλπάζοντα εκφυλισμό του τομέα της υγείας στη χώρα μας σε εφιαλτικό κακέκτυπο της ρεαλιστικής ουτοπίας ενός δημόσιου συστήματος υγείας, η πρόσβαση στο οποίο να εξαρτάται από την ανάγκη για περίθαλψη, όχι από το εισόδημα ή την κοινωνική θέση...
Μάνος Ματσαγγάνης
ppol.gr, 12/06/2007
το άρθρο από εδώ: -->>
http://www.diamet.gr/el/readAuthors.asp?authorID=341&page=1&textID=3740
__________________
ΣΗΜ.1. Ο Μάνος Ματσαγγάνης είναι επίκουρος καθηγητής στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθηνών. Το κείμενο προέρχεται από ομιλία σε εκδήλωση του ΙΣΤΑΜΕ με θέμα «νέες προκλήσεις για το σύστημα υγείας: πρωτοβάθμια περίθαλψη και ο νέος ρόλος του νοσοκομείου» (Αθήνα 7 ∆εκεμβρίου 2006). Ο συγγραφέας θα συνιστούσε σε όσους, αφελώς ή όχι, δυσπιστούν για την έκταση της ηθικής κρίσης του ΕΣΥ -αλλά και του ιδιωτικού τομέα υγείας στην Ελλάδα- να ενημερωθούν για την υπόθεση της Αμαλίας Καλυβίνου
ΣΗΜ.2. Μετά από συζήτηση με φίλο μπλόγγερ, αποφάσισα να τονίσω ένα τμήμα του κειμένου που, παράλληλα με την έκφραση της γνώμης του κ. Ματσαγγάνη, εκφράζει και την ευχή πολλών ανθρώπων. Σημειώνω επίσης εδώ ότι διαφωνώ με τα εισαγωγικά όπου τοποθετεί, στη συγκεκριμένη παράγραφο, ο συντάκτης του άρθρου τη λέξη "κέρδος" επειδή το κέρδος αυτό το θεωρώ αληθινό και σημαντικό, καθώς και την έκφραση "κοινωνικό κεφάλαιο" που είναι το πλέον απαραίτητο συστατικό για την πρόοδο και βελτίωση της κοινωνίας μας -και της υγείας της, γενικώς.
Κυριακή 1 Ιουνίου 2008
Αμαλία άνοιξες δρόμο και δεν σε ξεχνούμε
Ας κοιτάξουμε σήμερα την Αμαλία μας όπως ήταν, ένα χαρούμενο κοριτσάκι και μια γλυκειά κοπελίτσα. Ας ξεχάσουμε για λίγο το βλέμμα του παγιδευμένου θηρίου που αποκτήθηκε μετά τα όσα τράβηξε εξαιτίας της ολιγωρίας και της εγκληματικής αμέλειας -δήλωση άγνοιας δεν γίνεται δεκτή, ας ρωτούσαν κάποιον που γνωρίζει ή ας έψαχναν λίγο πιο προσεκτικά- μερικών γιατρών. Εκείνους, αν δεν τους αναλάβει η Πολιτεία, θα τους ξεγράψουν οι ασθενείς.
Η Αμαλία πάντως θα ζει στις καρδιές μας για πολλούς λόγους. Οι σημαντικότεροι λόγοι είναι, πριν από όλα, το θάρρος να ξεσκεπάσει όσα έμεναν κρυφά από τον πολύ κόσμο, καθώς και η παληκαρίσια στάση της απέναντι στον καρκίνο. Κατόπιν, η επώνυμη καταγγελία μερικών γιατρών που ασκούν πλημμελώς το λειτούργημα της ιατρικής, που το θεωρούν μονάχα βιοποριστικό τους επάγγελμα. Μετά, η ειλικρίνειά της να δηλώσει τα ονόματα των ευσυνείδητων γιατρών, δείχνοντας έτσι ότι δεν είναι όλα μαύρα σε αυτόν τον τόπο και ύστερα, με την όλη στάση της ως υπεύθυνου μέλους της κοινωνίας μας, να δείξει ένα δρόμο προς εμάς τους υπόλοιπους που μπορεί κάποτε να βρεθούμε σε παρόμοια θέση. Ο καρκίνος, όπως όλες οι ασθένειες, δεν κάνει διακρίσεις. Σε ευχαριστούμε Αμαλία. Από καρδιάς.
Ενα μικρό δείγμα τιμής από μένα προς τη μνήμη σου, που τη χρειαζόμαστε να παραμένει ζωντανή, είναι μια πρόταση -κάτι τι ελάχιστο- που είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί χωρίς πολλά έξοδα και το οποίο θα διευκολύνει την επικοινωνία των ασθενών με τον έξω κόσμο:
Να τοποθετηθούν συνδέσεις με το διαδίκτυο στα νοσοκομεία για χρήση των ασθενών. Αν όχι σε όλους τους θαλάμους, από μερικές πρίζες σε κάθε όροφο ώστε να μπορεί να συνδεθούν φορητοί υπολογιστές (λαπτοπ), μια ελάχιστη παροχή προς τους πάσχοντες που αποζητούν επικοινωνία. Εδώ, έχουν οι φυλακές συνδέσεις για τους κρατουμένους, οι ασθενείς είναι σε χειρότερη μοίρα; Μήπως συμβαίνουν τόσα πολλά έκτροπα που πρέπει να κρύβονται; Αν η Πολιτεία επιθυμεί να προσφέρει μια ανάσα στους πάσχοντες συνανθρώπους μας, ας το φροντίσει. Τα νοσοκομεία δεν είναι φυλακές ούτε τόποι εξορίας από την κοινωνία των υγιών. Δεν αρκούν οι συσκευές τηλεόρασης μονάχα. Ζούμε στο σήμερα και όχι στο προχτές. Ισως μάλιστα αυτή η παροχή επικοινωνίας να σημάνει το καμπανάκι για την ουσιαστική βελτίωση, μια και οι χρήσιμες ιδέες θα διαδίδονται αμέσως.
Η πρόταση αυτή αφορά τα Δημόσια Νοσοκομεία, για τη βελτίωση του Ε.Σ.Υ. παλεύουμε και μακάρι να εμπλουτισθεί το δυναμικό τους, να γίνουν και όλες οι προτεινόμενες αλλαγές, να ανακουφιστεί ο κόσμος και να ξανανοιώσει εμπιστοσύνη στον άνθρωπο γιατρό.
Δευτέρα 26 Μαΐου 2008
Όλα τα ίδια μένουνε
Δεν είμαι ειδικός σε θέματα υγείας, όχι τουλάχιστον παραπάνω από όσους πολίτες δεν είναι γιατροί. Συζητώντας με φίλους συνbloggers και ψάχνοντας να βρω ένα τρόπο να τιμήσω την μνήμη της Αμαλίας, θεώρησα ότι το πιο τίμιο από μέρους μου θα ήταν να μην γράψω τίποτα σαν ειδήμονας, που δεν είμαι, αλλά και τίποτα καταγγελτικό μια και η καταγγελία χωρίς πρόταση είναι περιττή. Η καλύτερη λύση, για μένα ήταν να αφήσω την ειδησεογραφία να μιλήσει από μόνη της.
Το τι έγινε ή δεν έγινε στο χώρο της υγείας είναι καταγεγραμμένο στα site των εφημερίδων, λίγο ψάξιμο χρειάζεται. Αυτά τα συζητούσα την προηγούμενη εβδομάδα. Την Κυριακή, συμπτωματικά (;), την μέρα που έκλεισε 1 χρόνο από την "έξοδο" της Αμαλίας, η "Καθημερινή" είχε μια σειρά άρθρων για τα χάλια του ΕΣΥ
Δεν χρειάζεται να διαπιστώσουμε τίποτα παραπάνω από ότι διαπιστώνει με τους μηχανισμούς του το ίδιο το κράτος :
"Την εικόνα ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) διαλυμένου, με κακοφορμισμένες πληγές δεκαετιών, απαξιωμένου στα μάτια των πολιτών αλλά και των εργαζομένων σε αυτό, καταγράφει η Εκθεση του Σώματος Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας για το 2007."
"Γιατροί που χρηματίζονται, άλλοι που δεν κάνουν εφημερίες. Τεράστιες λίστες αναμονής στα νοσοκομεία, οι οποίες παραβιάζονται λόγω πελατειακών σχέσεων γιατρού και ασθενούς. Μονάδες νοσοκομείων με ελάχιστο προσωπικό και παλιό εξοπλισμό. Ιδιωτικές κλινικές και διαγνωστικά κέντρα που θησαυρίζουν με υπερκοστολογήσεις νοσηλίων - εξετάσεων και ιατρικών πράξεων σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων. Αμαρτωλές προμήθειες υλικών των μονάδων υγείας. Μηχανοργάνωση στα σπάργανα. Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης που παρακρατούν -παράνομα- επιδόματα και συντάξεις ασθενών. Κέντρα Υγείας χωρίς προσωπικό και ασθενοφόρα, ακόμα και σε περιοχές που βουλιάζουν από τον τουρισμό."
"Το άρρωστο ΕΣΥ πάσχει κυρίως από ανεπαρκές μοντέλο χρηματοδότησης, αναχρονιστική διοίκηση και απουσία ολοκληρωμένης Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ)."
"Το Εθνικό Σύστημα Υγείας και οι λειτουργοί του βρίσκονται σε μια πραγματικά δύσκολη καμπή. Οι σοβαρές ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και όχι μόνο, σε συνδυασμό με την κακοδιοίκηση και τη συνεχιζόμενη υποχρηματοδότηση, έχουν δημιουργήσει συνθήκες ασφυξίας που σε ορισμένες περιπτώσεις εγκυμονούν κινδύνους για τους ασθενείς, αλλά και για τους ίδιους τους γιατρούς."
"Κλίβανοι για την καύση ιατρικών αποβλήτων που δεν πληρούν τις προδιαγραφές ασφαλείας με ενδεχόμενη ρύπανση του περιβάλλοντος και μονοπωλιακές σχέσεις με εταιρεία που δραστηριοποιείται στο χώρο είναι μεταξύ των διαπιστώσεων των Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας σε ελέγχους του 2007 για τη διαχείριση των Επικίνδυνων Ιατρικών Αποβλήτων."
"Το Εθνικό Σύστημα Υγείας ήταν σε τέλμα· στη νηπιακή του ηλικία αντιμετώπισε πολλές στρεβλώσεις, με αποτέλεσμα σήμερα τα προβλήματα να έχουν φτάσει σε εκρηκτικό σημείο. Βασικότερο είναι αυτό της υποχρηματοδότησης. Είναι ένα χρόνιο πρόβλημα το οποίο όμως οξύνεται παρά τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι θα αύξανε τη χρηματοδότηση κατά 1% του ΑΕΠ. Επειτα από τέσσερα χρόνια έχουμε μείωση της τάξης του 0,5% του ΑΕΠ."
Και όλα τα παραπάνω μόνο σε μια εφημερίδα μιας μέρας στην οποία θα προσθέσω και την είδηση της 23/05/2008 για τον τρόπο λειτουργίας του ΕΚΑΒ με τίτλο
Πόρισμα-κόλαφος για το ΕΚΑΒ
Τα δικά μου λόγια είναι περιττά, όπως και τα ευχολόγια. Υπάρχουν άνθρωποι πιο ειδικοί, γιατροί, οι οποίο να έχουν προτάσεις εφικτές. Το μόνο που μπορώ εγώ να κάνω είναι να απαιτώ μια δημόσια, δωρεάν και πάνω από όλα Αξιοπρεπή παροχή υπηρεσίας υγείας. Σε τελική ανάλυση οι φόροι που πληρώνουμε, υποτίθεται ότι πάνε και γι' αυτό.
Το τι έγινε ή δεν έγινε στο χώρο της υγείας είναι καταγεγραμμένο στα site των εφημερίδων, λίγο ψάξιμο χρειάζεται. Αυτά τα συζητούσα την προηγούμενη εβδομάδα. Την Κυριακή, συμπτωματικά (;), την μέρα που έκλεισε 1 χρόνο από την "έξοδο" της Αμαλίας, η "Καθημερινή" είχε μια σειρά άρθρων για τα χάλια του ΕΣΥ
Δεν χρειάζεται να διαπιστώσουμε τίποτα παραπάνω από ότι διαπιστώνει με τους μηχανισμούς του το ίδιο το κράτος :
"Την εικόνα ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) διαλυμένου, με κακοφορμισμένες πληγές δεκαετιών, απαξιωμένου στα μάτια των πολιτών αλλά και των εργαζομένων σε αυτό, καταγράφει η Εκθεση του Σώματος Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας για το 2007."
"Γιατροί που χρηματίζονται, άλλοι που δεν κάνουν εφημερίες. Τεράστιες λίστες αναμονής στα νοσοκομεία, οι οποίες παραβιάζονται λόγω πελατειακών σχέσεων γιατρού και ασθενούς. Μονάδες νοσοκομείων με ελάχιστο προσωπικό και παλιό εξοπλισμό. Ιδιωτικές κλινικές και διαγνωστικά κέντρα που θησαυρίζουν με υπερκοστολογήσεις νοσηλίων - εξετάσεων και ιατρικών πράξεων σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων. Αμαρτωλές προμήθειες υλικών των μονάδων υγείας. Μηχανοργάνωση στα σπάργανα. Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης που παρακρατούν -παράνομα- επιδόματα και συντάξεις ασθενών. Κέντρα Υγείας χωρίς προσωπικό και ασθενοφόρα, ακόμα και σε περιοχές που βουλιάζουν από τον τουρισμό."
"Το άρρωστο ΕΣΥ πάσχει κυρίως από ανεπαρκές μοντέλο χρηματοδότησης, αναχρονιστική διοίκηση και απουσία ολοκληρωμένης Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ)."
"Το Εθνικό Σύστημα Υγείας και οι λειτουργοί του βρίσκονται σε μια πραγματικά δύσκολη καμπή. Οι σοβαρές ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και όχι μόνο, σε συνδυασμό με την κακοδιοίκηση και τη συνεχιζόμενη υποχρηματοδότηση, έχουν δημιουργήσει συνθήκες ασφυξίας που σε ορισμένες περιπτώσεις εγκυμονούν κινδύνους για τους ασθενείς, αλλά και για τους ίδιους τους γιατρούς."
"Κλίβανοι για την καύση ιατρικών αποβλήτων που δεν πληρούν τις προδιαγραφές ασφαλείας με ενδεχόμενη ρύπανση του περιβάλλοντος και μονοπωλιακές σχέσεις με εταιρεία που δραστηριοποιείται στο χώρο είναι μεταξύ των διαπιστώσεων των Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας σε ελέγχους του 2007 για τη διαχείριση των Επικίνδυνων Ιατρικών Αποβλήτων."
"Το Εθνικό Σύστημα Υγείας ήταν σε τέλμα· στη νηπιακή του ηλικία αντιμετώπισε πολλές στρεβλώσεις, με αποτέλεσμα σήμερα τα προβλήματα να έχουν φτάσει σε εκρηκτικό σημείο. Βασικότερο είναι αυτό της υποχρηματοδότησης. Είναι ένα χρόνιο πρόβλημα το οποίο όμως οξύνεται παρά τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι θα αύξανε τη χρηματοδότηση κατά 1% του ΑΕΠ. Επειτα από τέσσερα χρόνια έχουμε μείωση της τάξης του 0,5% του ΑΕΠ."
Και όλα τα παραπάνω μόνο σε μια εφημερίδα μιας μέρας στην οποία θα προσθέσω και την είδηση της 23/05/2008 για τον τρόπο λειτουργίας του ΕΚΑΒ με τίτλο
Πόρισμα-κόλαφος για το ΕΚΑΒ
Τα δικά μου λόγια είναι περιττά, όπως και τα ευχολόγια. Υπάρχουν άνθρωποι πιο ειδικοί, γιατροί, οι οποίο να έχουν προτάσεις εφικτές. Το μόνο που μπορώ εγώ να κάνω είναι να απαιτώ μια δημόσια, δωρεάν και πάνω από όλα Αξιοπρεπή παροχή υπηρεσίας υγείας. Σε τελική ανάλυση οι φόροι που πληρώνουμε, υποτίθεται ότι πάνε και γι' αυτό.
Κυριακή 25 Μαΐου 2008
Ε.Σ.Υ. και ο θάνατος ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής
Κάθε μέρα πεθαίνουν ένα σωρό άνθρωποι. Αλλοι επειδή συμπλήρωσαν το χρόνο που τους έμελλε να ζήσουν και άλλοι πάνε αδικοχαμένοι, που λένε, χτυπημένοι από αρρώστια ή από ατύχημα. Πάρα πολλοί σκοτώνονται σε πολέμους και καταστροφές φυσικές. Ο άνθρωπος δεν είναι αθάνατος, πάει και τέλειωσε. Πολλοί σοφοί τα έγραψαν καλύτερα από μένα, έχουν δίκιο, και 'γώ τους πιστεύω.
Η περίπτωση της Αμαλίας κινητοποίησε αρκετό κόσμο επειδή εξέθεσε ωμά την περιπέτεια της υγείας της που την οδήγησε στο θάνατο, επειδή αποκάλυψε στεγνά ένα σωρό αδυναμίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας στην Ελλάδα, επειδή δεν βρήκε βοήθεια από εκεί που την περίμενε, από μερικούς γιατρούς, που, ή δεν ασχολήθηκαν αρκούντως και σοβαρα με την περίπτωσή της, ή δεν παραδέχτηκαν ότι τους έλειπαν συγκεκριμένες γνώσεις πάνω στο ειδικό θέμα και το απέκρυψαν από την ασθενή ώστε να την απομυζούν οικονομικά, ή είχαν την γνώση του ανίατου της περίπτωσης, αλλά τους έλειπε η τόλμη να ανακοινώσουν στην ασθενή ότι δεν υπάρχει ελπίδα, μπορεί όμως να συνέβη και κάτι άλλο που δεν γνωρίζουμε. Εμείς γνωρίζουμε τί έγραψε η Αμαλία στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο και τίποτε άλλο. Γνωρίζουμε και ότι πέθανε πριν ένα χρόνο. Γνωρίζουμε από σπόντα ότι κάποιοι γιατροί θορυβήθηκαν, κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να είναι περισσότερο συνεπείς, ίσως μερικοί να αποφάσισαν το αντίθετο -να είναι πιο ανάλγητοι.
Ζούμε στον αιώνα της θεοποίησης της Επιστήμης. Νομίζουμε -πιστεύουμε, καλύτερα, μια και μιλούμε για “θεοποίηση”- ότι η Επιστήμη και οι θεράποντές της είναι παντοδύναμοι και καταπολεμούν το “κακό” με μυστηριώδη ξόρκια, όπως φαίνονται σε μας τους ανίδεους τα διάφορα μηχανήματα διάγνωσης και θεραπείας των ασθενειών, αν περιοριστούμε στην ιατρική επιστήμη.
Περιμένουμε από τους σοφούς επιστήμονες να διαγνώσουν σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς, μια και καταφέραμε να φτάσουμε και να πατήσουμε στο φεγγάρι, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο -ούτε η αθανασία- ή, στην περίπτωση της Αμαλίας, η ανακούφιση από τον πόνο και η, προσωρινή έστω, ματαίωση/αναβολή του θανάτου.
Ελα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς! Ο καρκίνος θερίζει την ελληνική επαρχία εξαιτίας των φυτοφαρμάκων. Πριν τρία χρόνια μια 19χρονη κοπελίτσα -μέλος αγροτικής οικογένειας που γνωρίζω, από την Κρήτη- έχασε τη ζωή της, μετά από μια άδικη (και άσκοπη ίσως) ταλαιπωρία. Οι γιατροί έδιναν ελπίδα, επειδή αυτό τους ζητούσαν η ασθενής και οι γονείς της. Ισως και να το πίστευαν και οι ίδιοι ότι θα γινόταν ένα θαύμα, αλλά δεν έγινε. Τα θαύματα σπανίζουν.
Η προσωπική μου σχετική εμπειρία αφορά πρόσωπα στο στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, καθένας μας θα έχει σίγουρα μερικά παραδείγματα να αναφέρει. Στο διάστημα των οκτώ τελευταίων χρόνων έχασα (και δεν ήμουν καθόλου απρόσεκτη) δυο αδελφούς, δυό εξαδέλφες, δυο αγαπημένες φίλες εκ των οποίων η μία γιατρός εξειδικευμένη στην καταπολέμηση του καρκίνου, ένα κουμπάρο μου, την κόρη φιλικής οικογένειας. Ηλικίες από δεκαεννιά μέχρι πενήντα. Καρκίνος ο πρωταγωνιστής, καρδιά αργυρό μετάλλιο, το χάλκινο σε ειδική περίπτωση: ένα κοκτέιλ ασθενειών, που δεν εξηγήθηκαν ούτε γιατρεύτηκαν. Η τελευταία περίπτωση ήταν και η πλέον οδυνηρή για τον ασθενή και δαπανηρή για μένα.
Μέσα μου, ήξερα καλά ότι σωτηρία δεν υπάρχει και ότι η παράταση ζωής είναι κάτι που κοστίζει σε πόνο και χρήμα, αλλά “δεν γινόταν διαφορετικά” που λένε. Δεν μπορείς να πετάξεις τον άνθρωπό σου, έτσι δεν είναι; Στα νοσοκομεία ποτέ δεν μου ζητήθηκε κάποια οικονομική τσόντα (φακελλάκι δλδ) και το μόνο που πλήρωσα έξτρα ήταν ένα κουτί πάστες για το προσωπικό του Λαϊκού νοσοκομείου πριν εφτά χρόνια. Δεν έπεσε στην αντίληψή μου να γίνεται οικονομική συναλλαγή μεταξύ γιατρών και ασθενών. Τα νοσοκομεία που επισκέφθηκα συνοδεύοντας τον ασθενή, ήταν το Γενικό Κρατικό, το Λαϊκό, το Συγγρού, το Δρομοκαΐτειο, ο Ευαγγελισμός, το Αιγινήτειο, το Αρεταίειο, ίσως και άλλα, έχω χάσει το λογαριασμό.
Πάμε πάλι στην περίπτωση “Αμαλία”, που συγκίνησε τη μπλογκόσφαιρα και συνακόλουθα το πανελλήνιο. Η Αμαλία, πέρα από την ωμή εξιστόρηση της περιπέτειάς της, είχε την τόλμη που της έδινε η αναπόφευκτη πραγματικότητα του θανάτου που ένιωθε να πλησιάζει και, έχοντας λάβει δύναμη από αυτή την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, μπόρεσε να καταγγείλει επωνύμως διάφορα τρωτά του Συστήματος Υγείας. Δεν στέκομαι στα ονόματα των γιατρών και στα φακελλάκια, αυτά δεν αφορούν όλο το ιατρικό κατεστημένο. Στέκομαι στην αδυναμία του Συστήματος να υποστηρίξει αποτελεσματικά έναν ασθενή. Το ΙΚΑ καθυστερεί τα φάρμακα, βασισμένο στη δυσπιστία -μπορεί και στη βαριεστημάρα και την ανευθυνότητα. Κάποιος γιατρός κάνει διάγνωση με ελαφρότητα καρδιάς (ελαφρά τή καρδία, το λέγαμε παλιά) και δίνει άστοχη θεραπευτική αγωγή. Αλλος γιατρός φαίνεται λυσσασμένος να “τα παίρνει” με κάθε μέσον, τοποθετώντας την ασθενή και το περιβάλλον της σε δεύτερη μοίρα -πρώτο είναι το πορτοφόλι του.
«Και οι γιατροί άνθρωποι είναι» μπορεί να πει κάποιος και θα συμφωνήσω, μόνο που ο γιατρός έχει κάτι τι το θεϊκό πάνω του μια και ο άρρωστος τον βλέπει σαν σωτήρα. Και μόνο αυτή η εικόνα που μεταβιβάζει ο άρρωστος στο πρόσωπο του γιατρού, θα έπρεπε να λειτουργεί εποικοδομητικά για το γιατρό, να προσπαθεί δηλαδή ο γιατρός να επιβεβαιώσει την εικόνα αυτή και όχι να την ευτελίζει κατεβάζοντας τον εαυτό του στο επίπεδο ενός απλού μεροκαματιάρη. Οταν όμως το Ε.Σ.Υ. θεωρεί το γιατρό ως απλό μεροκαματιάρη, πόσο πια να αντισταθεί ο γιατρός στο ρόλο που του επιβάλλει το κράτος; Στο κάτω κάτω, από το κράτος πληρώνεται, η εικόνα που του επιβάλει το κράτος θα υπερισχύσει. Ο ασθενής, πιθανότατα, να θέλει να πληρώνει έξτρα -ενισχύοντας οικονομικά το γιατρό- νομίζοντας ενδόμυχα ότι θα τύχει καλύτερης εξυπηρέτησης. Στην πραγματικότητα, στην περίπτωση “φακελλάκι”, ο ασθενής ανταγωνίζεται το κράτος επειδή δεν το εμπιστεύεται. Σου λέει «οι γιατροί δεν πληρώνονται καλά, άρα δεν θα κάνουν καλή δουλεια, οπότε ας δώσω κάτι να γίνει η δουλειά μου» πράγμα που συμβαίνει και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, π.χ. στην εφορία.
Καταλήγοντας αυτό το μακρυνάρι που γράφω -πολύ φοβούμαι ότι κάπου “κάνει νερά” το κείμενο- νομίζω πως το σημαντικό είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του κράτους προς τον πολίτη πρώτα και η εμπιστοσύνη του πολίτη προς το κράτος δεν θα αργήσει να έρθει. Πώς πετυχαίνει αυτή η συνταγή; Με οικονομικά μέσα κυρίως.
Παλιότερα, που οι ηθικές Αξίες ήταν διαφορετικές, η διάρθρωση της κοινωνίας επέτρεπε να υπάρχουν λειτουργήματα. Ο Δάσκαλος, ο Δικαστής, ο Γιατρός, ασκούσαν λειτουργήματα, που σημαίνει ότι αμείβονταν μεν πενιχρά αλλά παράλληλα λάβαιναν ικανοποίηση από την προσφορά της εργασίας τους και η ικανοποίση αυτή ισοφάριζε την λιτότητα μέσα στην οποία ήταν υποχρεωμένοι να ζουν. Επίσης, η άσκηση του λειτουργήματος προσέδιδε στο πρόσωπό τους ιδιαίτερη αξιοπρέπεια.
Σήμερα, η αξιοπρέπεια εκτιμάται σε χρήμα, το χρήμα έχει αναχθεί σε ηθική Αξία, έτσι, η κοινωνία θεωρεί αξιοπρεπή εκείνον που έχει οικονομικά αγαθά και όσο περισσότερα χρήματα κερδίζει, τόσο πιο σημαντικό πρόσωπο είναι. Από τον κανόνα δεν εξαιρούνται ούτε οι δάσκαλοι, ούτε οι δικαστές, αλλά ούτε και οι γιατροί. Το πρώην λειτούργημα προβιβάστηκε σε επάγγελμα και ένας επαγγελματίας, που ανάλωσε τον εαυτό, το χρόνο και το χρήμα σε σπουδές, απαιτεί να αμείβεται αναλόγως και έχει δίκιο.
Μάλλον για τούτο υπάρχει η τωρινή κρίση στο δικαστικό κλάδο, στον εκπαιδευτικό, στους νοσοκομειακούς γιατρούς του Ε.Σ.Υ. Επειδή βρίσκονται ακόμα σε μεταβατικό στάδιο, δηλαδή μεταξύ της μνήμης του λειτουργήματος και του αιτήματος για ικανοποιητική αμοιβή.
Οπως πάμε σε λίγο θα χρειάζεται ανταμοιβή και η επίδειξη ανθρωπισμού; Ισως. Αυτό πάντως που βλέπω βέβαιο είναι η ολοένα και μεγαλύτερη μείωση του κράτους, με γνώμονα το ασφαλιστικό σύστημα. Από εκεί, από τη σταδιακή κατάργησή του, θα ξεκινήσει η “απελευθέρωση” του πολίτη, που κάθε άλλο παρά ελευθερία του δίνει. Δέσμιος στους εξουσιαστές της οικονομίας, τράπεζες, κλπ επιχειρήσεις θα είναι. Να πολεμήσει; Για ποιο από όλα και με ποιο τρόπο; Αυτό που χρειάζεται (γνώμη μου) είναι να βρεθεί η χρυσή τομή για τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν. Να μη παραδοθεί ο πολίτης έρμαιο στο θεό Χρήμα. Να κρατήσει σε χρήση τις δοκιμασμένες Αξίες. Να εκμεταλλευτεί σύγχρονους τρόπους αναβάθμισης των Υπηρεσιών προς όφελός του. Με λίγα λόγια:
1. Η πληροφορική στα νοσοκομεία, συνδεση on line.
2. Καλύτερες αμοιβές γιατρών και νοσηλευτών.
3. Ιατρικό ιστορικό του πολίτη.
Αν διεκδικήσουμε ως πολίτες αυτά τα τρία και πετύχουμε την εφαρμογή τους, νομίζω ότι θα έχουμε κάνει το χρέος μας προς τη μνήμη της Αμαλίας και κάθε Ανώνυμου Ασθενή που σήμερα πονά και υποφέρει και στήριξη δεν βρίσκει, που είναι χαμένος μέσα στην άγνοια τη δική του, αλλά και στην αντιμετώπισή του από το Σύστημα ως αναλώσιμου υλικού.
___________________
-->> Το ποστ αφιερωμένο ειδικά στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου, που με ώθησε να σκεφτώ σχετικά.
-->> Προτείνω να εκφράσουμε (επι)θετικές ιδέες και γνώμες, να συζητήσουμε προτάσεις βελτίωσης, αντί για κλαψουρίσματα, παράπονα, ευχολόγια, αναθέματα. Η στάση της Αμαλίας υπήρξε παληκαρίσια, ας τη μιμηθούμε τουλάχιστον!
Η περίπτωση της Αμαλίας κινητοποίησε αρκετό κόσμο επειδή εξέθεσε ωμά την περιπέτεια της υγείας της που την οδήγησε στο θάνατο, επειδή αποκάλυψε στεγνά ένα σωρό αδυναμίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας στην Ελλάδα, επειδή δεν βρήκε βοήθεια από εκεί που την περίμενε, από μερικούς γιατρούς, που, ή δεν ασχολήθηκαν αρκούντως και σοβαρα με την περίπτωσή της, ή δεν παραδέχτηκαν ότι τους έλειπαν συγκεκριμένες γνώσεις πάνω στο ειδικό θέμα και το απέκρυψαν από την ασθενή ώστε να την απομυζούν οικονομικά, ή είχαν την γνώση του ανίατου της περίπτωσης, αλλά τους έλειπε η τόλμη να ανακοινώσουν στην ασθενή ότι δεν υπάρχει ελπίδα, μπορεί όμως να συνέβη και κάτι άλλο που δεν γνωρίζουμε. Εμείς γνωρίζουμε τί έγραψε η Αμαλία στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο και τίποτε άλλο. Γνωρίζουμε και ότι πέθανε πριν ένα χρόνο. Γνωρίζουμε από σπόντα ότι κάποιοι γιατροί θορυβήθηκαν, κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να είναι περισσότερο συνεπείς, ίσως μερικοί να αποφάσισαν το αντίθετο -να είναι πιο ανάλγητοι.
Ζούμε στον αιώνα της θεοποίησης της Επιστήμης. Νομίζουμε -πιστεύουμε, καλύτερα, μια και μιλούμε για “θεοποίηση”- ότι η Επιστήμη και οι θεράποντές της είναι παντοδύναμοι και καταπολεμούν το “κακό” με μυστηριώδη ξόρκια, όπως φαίνονται σε μας τους ανίδεους τα διάφορα μηχανήματα διάγνωσης και θεραπείας των ασθενειών, αν περιοριστούμε στην ιατρική επιστήμη.
Περιμένουμε από τους σοφούς επιστήμονες να διαγνώσουν σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς, μια και καταφέραμε να φτάσουμε και να πατήσουμε στο φεγγάρι, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο -ούτε η αθανασία- ή, στην περίπτωση της Αμαλίας, η ανακούφιση από τον πόνο και η, προσωρινή έστω, ματαίωση/αναβολή του θανάτου.
Ελα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς! Ο καρκίνος θερίζει την ελληνική επαρχία εξαιτίας των φυτοφαρμάκων. Πριν τρία χρόνια μια 19χρονη κοπελίτσα -μέλος αγροτικής οικογένειας που γνωρίζω, από την Κρήτη- έχασε τη ζωή της, μετά από μια άδικη (και άσκοπη ίσως) ταλαιπωρία. Οι γιατροί έδιναν ελπίδα, επειδή αυτό τους ζητούσαν η ασθενής και οι γονείς της. Ισως και να το πίστευαν και οι ίδιοι ότι θα γινόταν ένα θαύμα, αλλά δεν έγινε. Τα θαύματα σπανίζουν.
Η προσωπική μου σχετική εμπειρία αφορά πρόσωπα στο στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, καθένας μας θα έχει σίγουρα μερικά παραδείγματα να αναφέρει. Στο διάστημα των οκτώ τελευταίων χρόνων έχασα (και δεν ήμουν καθόλου απρόσεκτη) δυο αδελφούς, δυό εξαδέλφες, δυο αγαπημένες φίλες εκ των οποίων η μία γιατρός εξειδικευμένη στην καταπολέμηση του καρκίνου, ένα κουμπάρο μου, την κόρη φιλικής οικογένειας. Ηλικίες από δεκαεννιά μέχρι πενήντα. Καρκίνος ο πρωταγωνιστής, καρδιά αργυρό μετάλλιο, το χάλκινο σε ειδική περίπτωση: ένα κοκτέιλ ασθενειών, που δεν εξηγήθηκαν ούτε γιατρεύτηκαν. Η τελευταία περίπτωση ήταν και η πλέον οδυνηρή για τον ασθενή και δαπανηρή για μένα.
Μέσα μου, ήξερα καλά ότι σωτηρία δεν υπάρχει και ότι η παράταση ζωής είναι κάτι που κοστίζει σε πόνο και χρήμα, αλλά “δεν γινόταν διαφορετικά” που λένε. Δεν μπορείς να πετάξεις τον άνθρωπό σου, έτσι δεν είναι; Στα νοσοκομεία ποτέ δεν μου ζητήθηκε κάποια οικονομική τσόντα (φακελλάκι δλδ) και το μόνο που πλήρωσα έξτρα ήταν ένα κουτί πάστες για το προσωπικό του Λαϊκού νοσοκομείου πριν εφτά χρόνια. Δεν έπεσε στην αντίληψή μου να γίνεται οικονομική συναλλαγή μεταξύ γιατρών και ασθενών. Τα νοσοκομεία που επισκέφθηκα συνοδεύοντας τον ασθενή, ήταν το Γενικό Κρατικό, το Λαϊκό, το Συγγρού, το Δρομοκαΐτειο, ο Ευαγγελισμός, το Αιγινήτειο, το Αρεταίειο, ίσως και άλλα, έχω χάσει το λογαριασμό.
Πάμε πάλι στην περίπτωση “Αμαλία”, που συγκίνησε τη μπλογκόσφαιρα και συνακόλουθα το πανελλήνιο. Η Αμαλία, πέρα από την ωμή εξιστόρηση της περιπέτειάς της, είχε την τόλμη που της έδινε η αναπόφευκτη πραγματικότητα του θανάτου που ένιωθε να πλησιάζει και, έχοντας λάβει δύναμη από αυτή την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, μπόρεσε να καταγγείλει επωνύμως διάφορα τρωτά του Συστήματος Υγείας. Δεν στέκομαι στα ονόματα των γιατρών και στα φακελλάκια, αυτά δεν αφορούν όλο το ιατρικό κατεστημένο. Στέκομαι στην αδυναμία του Συστήματος να υποστηρίξει αποτελεσματικά έναν ασθενή. Το ΙΚΑ καθυστερεί τα φάρμακα, βασισμένο στη δυσπιστία -μπορεί και στη βαριεστημάρα και την ανευθυνότητα. Κάποιος γιατρός κάνει διάγνωση με ελαφρότητα καρδιάς (ελαφρά τή καρδία, το λέγαμε παλιά) και δίνει άστοχη θεραπευτική αγωγή. Αλλος γιατρός φαίνεται λυσσασμένος να “τα παίρνει” με κάθε μέσον, τοποθετώντας την ασθενή και το περιβάλλον της σε δεύτερη μοίρα -πρώτο είναι το πορτοφόλι του.
«Και οι γιατροί άνθρωποι είναι» μπορεί να πει κάποιος και θα συμφωνήσω, μόνο που ο γιατρός έχει κάτι τι το θεϊκό πάνω του μια και ο άρρωστος τον βλέπει σαν σωτήρα. Και μόνο αυτή η εικόνα που μεταβιβάζει ο άρρωστος στο πρόσωπο του γιατρού, θα έπρεπε να λειτουργεί εποικοδομητικά για το γιατρό, να προσπαθεί δηλαδή ο γιατρός να επιβεβαιώσει την εικόνα αυτή και όχι να την ευτελίζει κατεβάζοντας τον εαυτό του στο επίπεδο ενός απλού μεροκαματιάρη. Οταν όμως το Ε.Σ.Υ. θεωρεί το γιατρό ως απλό μεροκαματιάρη, πόσο πια να αντισταθεί ο γιατρός στο ρόλο που του επιβάλλει το κράτος; Στο κάτω κάτω, από το κράτος πληρώνεται, η εικόνα που του επιβάλει το κράτος θα υπερισχύσει. Ο ασθενής, πιθανότατα, να θέλει να πληρώνει έξτρα -ενισχύοντας οικονομικά το γιατρό- νομίζοντας ενδόμυχα ότι θα τύχει καλύτερης εξυπηρέτησης. Στην πραγματικότητα, στην περίπτωση “φακελλάκι”, ο ασθενής ανταγωνίζεται το κράτος επειδή δεν το εμπιστεύεται. Σου λέει «οι γιατροί δεν πληρώνονται καλά, άρα δεν θα κάνουν καλή δουλεια, οπότε ας δώσω κάτι να γίνει η δουλειά μου» πράγμα που συμβαίνει και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, π.χ. στην εφορία.
Καταλήγοντας αυτό το μακρυνάρι που γράφω -πολύ φοβούμαι ότι κάπου “κάνει νερά” το κείμενο- νομίζω πως το σημαντικό είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του κράτους προς τον πολίτη πρώτα και η εμπιστοσύνη του πολίτη προς το κράτος δεν θα αργήσει να έρθει. Πώς πετυχαίνει αυτή η συνταγή; Με οικονομικά μέσα κυρίως.
Παλιότερα, που οι ηθικές Αξίες ήταν διαφορετικές, η διάρθρωση της κοινωνίας επέτρεπε να υπάρχουν λειτουργήματα. Ο Δάσκαλος, ο Δικαστής, ο Γιατρός, ασκούσαν λειτουργήματα, που σημαίνει ότι αμείβονταν μεν πενιχρά αλλά παράλληλα λάβαιναν ικανοποίηση από την προσφορά της εργασίας τους και η ικανοποίση αυτή ισοφάριζε την λιτότητα μέσα στην οποία ήταν υποχρεωμένοι να ζουν. Επίσης, η άσκηση του λειτουργήματος προσέδιδε στο πρόσωπό τους ιδιαίτερη αξιοπρέπεια.
Σήμερα, η αξιοπρέπεια εκτιμάται σε χρήμα, το χρήμα έχει αναχθεί σε ηθική Αξία, έτσι, η κοινωνία θεωρεί αξιοπρεπή εκείνον που έχει οικονομικά αγαθά και όσο περισσότερα χρήματα κερδίζει, τόσο πιο σημαντικό πρόσωπο είναι. Από τον κανόνα δεν εξαιρούνται ούτε οι δάσκαλοι, ούτε οι δικαστές, αλλά ούτε και οι γιατροί. Το πρώην λειτούργημα προβιβάστηκε σε επάγγελμα και ένας επαγγελματίας, που ανάλωσε τον εαυτό, το χρόνο και το χρήμα σε σπουδές, απαιτεί να αμείβεται αναλόγως και έχει δίκιο.
Μάλλον για τούτο υπάρχει η τωρινή κρίση στο δικαστικό κλάδο, στον εκπαιδευτικό, στους νοσοκομειακούς γιατρούς του Ε.Σ.Υ. Επειδή βρίσκονται ακόμα σε μεταβατικό στάδιο, δηλαδή μεταξύ της μνήμης του λειτουργήματος και του αιτήματος για ικανοποιητική αμοιβή.
Οπως πάμε σε λίγο θα χρειάζεται ανταμοιβή και η επίδειξη ανθρωπισμού; Ισως. Αυτό πάντως που βλέπω βέβαιο είναι η ολοένα και μεγαλύτερη μείωση του κράτους, με γνώμονα το ασφαλιστικό σύστημα. Από εκεί, από τη σταδιακή κατάργησή του, θα ξεκινήσει η “απελευθέρωση” του πολίτη, που κάθε άλλο παρά ελευθερία του δίνει. Δέσμιος στους εξουσιαστές της οικονομίας, τράπεζες, κλπ επιχειρήσεις θα είναι. Να πολεμήσει; Για ποιο από όλα και με ποιο τρόπο; Αυτό που χρειάζεται (γνώμη μου) είναι να βρεθεί η χρυσή τομή για τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν. Να μη παραδοθεί ο πολίτης έρμαιο στο θεό Χρήμα. Να κρατήσει σε χρήση τις δοκιμασμένες Αξίες. Να εκμεταλλευτεί σύγχρονους τρόπους αναβάθμισης των Υπηρεσιών προς όφελός του. Με λίγα λόγια:
1. Η πληροφορική στα νοσοκομεία, συνδεση on line.
2. Καλύτερες αμοιβές γιατρών και νοσηλευτών.
3. Ιατρικό ιστορικό του πολίτη.
Αν διεκδικήσουμε ως πολίτες αυτά τα τρία και πετύχουμε την εφαρμογή τους, νομίζω ότι θα έχουμε κάνει το χρέος μας προς τη μνήμη της Αμαλίας και κάθε Ανώνυμου Ασθενή που σήμερα πονά και υποφέρει και στήριξη δεν βρίσκει, που είναι χαμένος μέσα στην άγνοια τη δική του, αλλά και στην αντιμετώπισή του από το Σύστημα ως αναλώσιμου υλικού.
___________________
-->> Το ποστ αφιερωμένο ειδικά στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου, που με ώθησε να σκεφτώ σχετικά.
-->> Προτείνω να εκφράσουμε (επι)θετικές ιδέες και γνώμες, να συζητήσουμε προτάσεις βελτίωσης, αντί για κλαψουρίσματα, παράπονα, ευχολόγια, αναθέματα. Η στάση της Αμαλίας υπήρξε παληκαρίσια, ας τη μιμηθούμε τουλάχιστον!
Παρασκευή 23 Μαΐου 2008
Σχετικα με αυτο το blog
Το blog αυτο ειναι αφιερωμενο στην ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ
Ειναι ενας δικτυακος τοπος για καταθεση υλικου σχετικου με τo ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
Εδω καταθετουμε:
α) Προτασεις για βελτιωση της νοσοκομειακης περιθαλψης στην Ελλαδα
β) Καταγγελιες επωνυμες για κρατικη ολιγωρια, ιατρικες παραλειψεις, κλπ
Συνθημα μας:
Ο πολιτης ενημερωνει, η πολιτεια αφουγκραζεται, η επιστημη προχωρει
Επιθυμουμε τη συμμετοχη ειδικων, γιατρων, διοικητικου προσωπικου νοσοκομειων, κλπ, ωστε να διαμορφωθει μια τεκμηριωμενη θεση για τη βελτιωση του Συστηματος για τη Δημοσια Υγεια με καθε τροπο, π.χ. ηλεκτρονικα ιατρικα αρχεια, ιστορικα ασθενων, ψηφιακο εκσυγχρονισμο της νοσοκομειακης περιθαλψης, κλπ κλπ
Καθε προταση δεκτη για συζητηση και προβολη.
Ειναι ενας δικτυακος τοπος για καταθεση υλικου σχετικου με τo ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
Εδω καταθετουμε:
α) Προτασεις για βελτιωση της νοσοκομειακης περιθαλψης στην Ελλαδα
β) Καταγγελιες επωνυμες για κρατικη ολιγωρια, ιατρικες παραλειψεις, κλπ
Συνθημα μας:
Ο πολιτης ενημερωνει, η πολιτεια αφουγκραζεται, η επιστημη προχωρει
Επιθυμουμε τη συμμετοχη ειδικων, γιατρων, διοικητικου προσωπικου νοσοκομειων, κλπ, ωστε να διαμορφωθει μια τεκμηριωμενη θεση για τη βελτιωση του Συστηματος για τη Δημοσια Υγεια με καθε τροπο, π.χ. ηλεκτρονικα ιατρικα αρχεια, ιστορικα ασθενων, ψηφιακο εκσυγχρονισμο της νοσοκομειακης περιθαλψης, κλπ κλπ
Καθε προταση δεκτη για συζητηση και προβολη.
Κινησεις και Κινητοποιησεις "για την Αμαλια"
Με χαρα διαπιστωνω οτι η μπλογκοσφαιρα αναδευεται για μια φορα ακομα, δειγμα οτι σιγα σιγα θα ξυπνησει εντελως και οχι περιστασιακα και ευκαιριακα. Και αυτο εδω το μπλογκ ανοιξε βασισμενο σε μια μαυρη επετειο, την 1η Ιουνιου, με την ευχη ομως να παψει να ειναι μαυρη η επετειος αυτη και να αποκτησει χρωμα και ουσια.
Αλλωστε, σχεδον ολες οι "καλυτερες μερες" για την ανθρωποτητα πανω σε αιμα, σε πονο, θλιψη και μαυριλα βασιστηκαν.
Ο Α.Φ.Μαρξ μου υπεδειξε αυτον εδω τον τοπο: -->>
http://amaliasday.blogspot.com
Ενημερωστε και για ο,τι αλλο παρει το ματι σας και μετα... δουλεια! Προτασεις για βελτιωση, οχι μονο και αποκλειστικα καταγγελιες και διαμαρτυριες, αυτα ειναι ευκολα πραγματα. Η καταγγελια και η διαμαρτυρια ειναι το πρωτο σταδιο: η διαπιστωση, η αναγνωριση του προβληματος. Μετα ερχεται η δημιουργια, το "χτισιμο", που ειναι δυσκολο. Χρειαζεται να προηγηθει σκεψη και να υπαρχει τολμη για διεκδικηση.
Οσοι επιθυμειτε να επωμιστειτε το βαρος αυτου εδω του τοπου ως πληρεις διαχειριστες, ενημερωστε. Καταθεστε ιδεες, προτασεις, ψαξτε δημοσιευματα σχετικα με τροπους λειτουργιας των συστηματων υγειας σε αλλες χωρες, οσο περισσοτεροι τοσο καλυτερα και συντομοτερα θα προχωρησει το ζητημα.
Αλλωστε, σχεδον ολες οι "καλυτερες μερες" για την ανθρωποτητα πανω σε αιμα, σε πονο, θλιψη και μαυριλα βασιστηκαν.
Ο Α.Φ.Μαρξ μου υπεδειξε αυτον εδω τον τοπο: -->>
http://amaliasday.blogspot.com
Ενημερωστε και για ο,τι αλλο παρει το ματι σας και μετα... δουλεια! Προτασεις για βελτιωση, οχι μονο και αποκλειστικα καταγγελιες και διαμαρτυριες, αυτα ειναι ευκολα πραγματα. Η καταγγελια και η διαμαρτυρια ειναι το πρωτο σταδιο: η διαπιστωση, η αναγνωριση του προβληματος. Μετα ερχεται η δημιουργια, το "χτισιμο", που ειναι δυσκολο. Χρειαζεται να προηγηθει σκεψη και να υπαρχει τολμη για διεκδικηση.
Οσοι επιθυμειτε να επωμιστειτε το βαρος αυτου εδω του τοπου ως πληρεις διαχειριστες, ενημερωστε. Καταθεστε ιδεες, προτασεις, ψαξτε δημοσιευματα σχετικα με τροπους λειτουργιας των συστηματων υγειας σε αλλες χωρες, οσο περισσοτεροι τοσο καλυτερα και συντομοτερα θα προχωρησει το ζητημα.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Αγαπητοι φιλοι,
σκεφτηκα κατι τι σχετικα απλο.
Εχω σωσει ολο το υλικο απο το μπλογκ της Αμαλιας, οσο ακομα ζουσε.
Μετα το βανδαλισμο που συνεβη μετα το θανατο της στα σχολια, εσπευσα να κατοχυρωσω ενα μπλογκ με το ονομα της, με σκοπο να υπαρχει μηπως χρειαστει στο μελλον.
Νομιζω οτι τωρα ειναι η στιγμη που χρειαζεται να βγει στην επιφανεια.
Σκεφτηκα
1) να ανεβασω ολα τα ποστ που ειχε στειλει.
2) να ειναι τακτοποιημενα σε αρχειο με το ονομα της.
3) το μπλογκ να ειναι ομαδικο με ισοτιμους αντμιν/διαχειριστες.
4) εκει περα να ανεβαινουν ολα τα ποστ σχετικα με το συστημα υγειας: π.χ. καταγγελιες, προτασεις βελτιωσης, κλπ.
Ελπιζω μεσα στη βδομαδα να εχω τελειωσει με τη μεταφορα του υλικου, οποτε θα στειλω μερικες προσκλησεις συμμετοχης, καθως και σε οποιον αλλον εκδηλωσει ενδιαφερον.
Τι λετε; Ευκολο δεν ειναι; Υπαρχει και μαζικη συμμετοχη μπλογγερς, καθως και τα αυθεντικα κειμενα να τα θυμομαστε και να τα βλεπει καθε ενδιαφερομενος για το ζητημα αυτο.
-->> ***Μονο εσεις που καλεσα μπορειτε να δειτε αυτο το μπλογκ.*** ΑΚΥΡΟ*** κατι τρεχει με το γκουγλ, καθυστερει να εγκρινει μπλογκ πριβε, κι ετσι το ανοιγω σε κοινη θεα...
Οποιος επιθυμει, ας γραψει να τον αναβαθμισω σε ισοτιμο διαχ/στη ωστε να μπορει περα απο την αναρτηση αρθρων να διαχειριζεται ολο το μπλογκ και να προσκαλει οσους νομιζει οτι θα προσφερουν στην προσπαθεια.
-->> εντωμεταξυ, θα συνεχισω το ανεβασμα των ποστ της Αμαλιας.
-->> στη συνεχεια, οταν παρει μπρος η φαση, θα αποσυρθω διακριτικα...
UPDATE-->> Οσον αφορα το σχεδιασμο, επαιξα λιγακι και βγηκε αυτο που βλεπετε. Ας παιξει και οποιος αλλος εχει εμπνευση. Μπορει να προκυψει κατι καλυτερο.
Στην αρχη ειχα κρατησει τα χρωματα (και το template) απο το "fakellaki", μετα ομως αλλαξα γνωμη. Αυτο το μπλογκ ειναι κατι διαφορετικο. Ετσι δεν ειναι;
Επισης, εχω αρχειο σχολιων, φωτογραφιων, βιντεο και ηχητικων ντοκουμεντων εκεινων των ημερων, απο τιβι, συνεντευξεις, τυπο, μπλογκ, μπαννερ, κλπ κλπ.
Προς στιγμη, σκεφτηκα να κλεισω τα σχολια, σκεπτομενη οτι "αρκετα ως εδω, επειδη το θεμα δεν σηκωνει καλημεροκαλησπερισματα και χαχαχου και χαχαχα -αυτα τα βρισκω οταν συχναζω σε σχετικους αναλαφρους τοπους", αλλα τελικα αλλαξα γνωμη και μαλλον καλα εκανα. Ειναι χρησιμη η ανταλλαγη αποψεων και οι διευκρινησεις σε τυχον αποριες.
Οποιος επιθυμει να συμμετεχει ενεργα με προτασεις και ερευνα πανω στο ζητουμενο που ειναι Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ας στειλει μειλ εδω:
-->> tsouknida300(παπακι)yahoo(τελιτσα)gr
Οποια βοηθεια σχετικη με το σχεδιασμο και την αποτελεσματικοτητα της σελιδας, καλοδεχουμενη.
σκεφτηκα κατι τι σχετικα απλο.
Εχω σωσει ολο το υλικο απο το μπλογκ της Αμαλιας, οσο ακομα ζουσε.
Μετα το βανδαλισμο που συνεβη μετα το θανατο της στα σχολια, εσπευσα να κατοχυρωσω ενα μπλογκ με το ονομα της, με σκοπο να υπαρχει μηπως χρειαστει στο μελλον.
Νομιζω οτι τωρα ειναι η στιγμη που χρειαζεται να βγει στην επιφανεια.
Σκεφτηκα
1) να ανεβασω ολα τα ποστ που ειχε στειλει.
2) να ειναι τακτοποιημενα σε αρχειο με το ονομα της.
3) το μπλογκ να ειναι ομαδικο με ισοτιμους αντμιν/διαχειριστες.
4) εκει περα να ανεβαινουν ολα τα ποστ σχετικα με το συστημα υγειας: π.χ. καταγγελιες, προτασεις βελτιωσης, κλπ.
Ελπιζω μεσα στη βδομαδα να εχω τελειωσει με τη μεταφορα του υλικου, οποτε θα στειλω μερικες προσκλησεις συμμετοχης, καθως και σε οποιον αλλον εκδηλωσει ενδιαφερον.
Τι λετε; Ευκολο δεν ειναι; Υπαρχει και μαζικη συμμετοχη μπλογγερς, καθως και τα αυθεντικα κειμενα να τα θυμομαστε και να τα βλεπει καθε ενδιαφερομενος για το ζητημα αυτο.
-->> ***Μονο εσεις που καλεσα μπορειτε να δειτε αυτο το μπλογκ.*** ΑΚΥΡΟ*** κατι τρεχει με το γκουγλ, καθυστερει να εγκρινει μπλογκ πριβε, κι ετσι το ανοιγω σε κοινη θεα...
Οποιος επιθυμει, ας γραψει να τον αναβαθμισω σε ισοτιμο διαχ/στη ωστε να μπορει περα απο την αναρτηση αρθρων να διαχειριζεται ολο το μπλογκ και να προσκαλει οσους νομιζει οτι θα προσφερουν στην προσπαθεια.
-->> εντωμεταξυ, θα συνεχισω το ανεβασμα των ποστ της Αμαλιας.
-->> στη συνεχεια, οταν παρει μπρος η φαση, θα αποσυρθω διακριτικα...
UPDATE-->> Οσον αφορα το σχεδιασμο, επαιξα λιγακι και βγηκε αυτο που βλεπετε. Ας παιξει και οποιος αλλος εχει εμπνευση. Μπορει να προκυψει κατι καλυτερο.
Στην αρχη ειχα κρατησει τα χρωματα (και το template) απο το "fakellaki", μετα ομως αλλαξα γνωμη. Αυτο το μπλογκ ειναι κατι διαφορετικο. Ετσι δεν ειναι;
Επισης, εχω αρχειο σχολιων, φωτογραφιων, βιντεο και ηχητικων ντοκουμεντων εκεινων των ημερων, απο τιβι, συνεντευξεις, τυπο, μπλογκ, μπαννερ, κλπ κλπ.
Προς στιγμη, σκεφτηκα να κλεισω τα σχολια, σκεπτομενη οτι "αρκετα ως εδω, επειδη το θεμα δεν σηκωνει καλημεροκαλησπερισματα και χαχαχου και χαχαχα -αυτα τα βρισκω οταν συχναζω σε σχετικους αναλαφρους τοπους", αλλα τελικα αλλαξα γνωμη και μαλλον καλα εκανα. Ειναι χρησιμη η ανταλλαγη αποψεων και οι διευκρινησεις σε τυχον αποριες.
Οποιος επιθυμει να συμμετεχει ενεργα με προτασεις και ερευνα πανω στο ζητουμενο που ειναι Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ας στειλει μειλ εδω:
-->> tsouknida300(παπακι)yahoo(τελιτσα)gr
Οποια βοηθεια σχετικη με το σχεδιασμο και την αποτελεσματικοτητα της σελιδας, καλοδεχουμενη.
Πέμπτη 22 Μαΐου 2008
Οκτώ χρόνια από τον «άσχετο» στον γραφειοκράτη
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
«The definition of idiopathy» γράφει κάτω από ένα κάδρο στο ζεστό διαμέρισμα κάπου στην Ανω Αγία Βαρβάρα. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με μοντέρνο έργο τέχνης, εάν όμως κάποιος το περιεργαστεί καταλαβαίνει πως πρόκειται για μια ακτινογραφία. Οχι όποια κι όποια. Μια ακτινογραφία μηρού με έναν όγκο οκτώ εκατοστών.
Αμαλία Καλυβίνου: Εχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους «επιστήμονες», έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα. Δεν μπορώ να γελάσω, γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια μέρα...
«Ο ορισμός της ιδιοπάθειας», αυτός είναι ο ειρωνικός τίτλος που του έδωσε η Αμαλία Καλυβίνου για να θυμάται και την αρχή της δραματικής ιστορίας που ζει εδώ και οκτώ χρόνια αντιμέτωπη με τη δυσκινησία και τη γραφειοκρατική διελκυστίνδα των υπηρεσιών Υγείας στη χώρα μας. Μια ψηλή, όμορφη, γλυκιά κοπέλα, στα τριάντα της σήμερα η Αμαλία, βρέθηκε αντιμέτωπη με τον πόνο και την αναλγησία ενός συστήματος που «ευρωποιεί» τη φροντίδα. Η προσωπική της περιπέτεια δεν θα ήταν γνωστή εάν η ίδια δεν είχε ανοίξει blog και εάν μετά, κατά εκατοντάδες οι αναγνώστες του ημερολογίου της, bloggers, δεν «διέσπειραν» στο Διαδίκτυο την ιστορία της, εάν δεν τη μετέφεραν με συγκλονιστικό τρόπο σε υπουργικά γραφεία και στον Τύπο.
Μας υποδέχεται η κυρία Δικαία, η μητέρα της. Περνάμε στο καθιστικό του μικρού διαμερίσματος. Δίπλα στο τραπέζι, δυο-τρεις φωτογραφίες φίλων. Με λευκό νυχτικό η Αμαλία έρχεται από το υπνοδωμάτιό της υποβοηθούμενη από τις πατερίτσες της. Χαιρετά, ζητεί συγγνώμη για τη δυσκολία στις κινήσεις, κάθεται στον καναπέ. Η κυρία Δικαία φέρνει γλυκό και νερό, παρακολουθεί διακριτικά, προσπαθεί να διαισθανθεί τι ζητεί η κόρη της. «Μάνα, φτιάξε μου τα μαλλιά να βγω όμορφη στη φωτογραφία», της λέει. Εκείνη αποσύρεται διακριτικά στη διπλανή κουζίνα.
Φοιτήτρια της Φιλοσοφικής η Αμαλία, με πνευματική καλλιέργεια, αγάπη για τα βιβλία, τη μουσική και τον χορό -βλέπετε, οι καταβολές είναι από τη Σμύρνη και τη Σύμη- με πάθος για το βόλεϊ και το ποδόσφαιρο, άρχισε στα 8 της, το 1984, να έχει ανυπόφορους πόνους στο μηρό κατά διαστήματα λίγων εβδομάδων καθώς και στα άκρα.
«Εχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν' αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεβάτι ουρλιάζοντας από τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις...», γράφει στη συνταρακτική προσωπική της μαρτυρία στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο http://fakellaki.blogspot.com.
Η Αμαλία ακουμπά το πόδι της στο τραπεζάκι, εμπρός της. Παίρνει ένα μαξιλάρι για να ξεκουράζει τη μέση της. «Να ξεκινήσουμε λοιπόν, εάν σας κουράσω με διακόπτετε», λέει ευγενικά.
«Πήγα σε ορθοπεδικό στο ΚΑΤ, σε άνθρωπο που επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος. Τα συμπτώματα ήταν κλασικά, του εξηγούσα ότι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ' εκείνο το σημείο το παντελόνι που φορούσα, ούρλιαζα από τον πόνο. Περιέγραφα με ακρίβεια ένα σαφώς νευροπαθητικό πόνο (ώσεις κατά μήκος του μηριαίου νεύρου, ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη κ.λπ.)».
Η νεαρή Αμαλία έχει κάνει την ακτινογραφία της με τον όγκο κάδρο
«Υστερα από αρκετές κλινικές και αιματολογικές εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές. Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Ο γιατρός με κάλεσε μια μέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα. Ποιος μπορεί να με βεβαιώσει ότι αυτό δεν συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά; Επειδή ούτε και τότε ούτε κ έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη ότι... πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου! Φυσικά και ήταν ατροφικό το πόδι μου τότε, αλλά αυτό ήταν δευτερογενής πάθηση εξαιτίας του πόνου».
«Εφ' όσον -φώναζα- πονούσα τόσο κι έμενα στο κρεβάτι για εβδομάδες όταν είχα επεισόδια (κρίσεις πόνου), η κίνηση του ποδιού ήταν προβληματική κι αφού εμποδιζόταν η κίνηση, είναι δυνατό να μην προκύψει ατροφία του μέλους; Επιπλέον του είχα διευκρινίσει ότι πρώτα πονούσα και έπειτα από τρία-τέσσερα χρόνια προέκυψε η ατροφία. Από πότε η αιτία (πόνος) έπεται χρονικά του αποτελέσματος (ατροφία); Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφίας, ενώ κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι».
«Ωσπου από την πολλή επιμονή μου αργότερα, έπειτα από 4 χρόνια "κούρας" κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (άρχισα να εργάζομαι λιγότερο, σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία κ.λπ.) "δέχτηκε", δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή όπου πονούσα. Εκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο και το πόρισμά τους ήταν ότι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή ότι δεν υπήρχε όγκος). Ο γιατρός διάβασε το πόρισμα και κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα ότι δεν θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τίποτα!"».
Νευρικά κουνά το πόδι της στο τραπεζάκι, θυμάται τους πόνους που συνεχίζονταν, την οδύσσειά της να ψάχνει γιατρούς που θα τη βοηθήσουν.
«Πήγα σε νευροχειρουργό στον Ερυθρό Σταυρό. Η μόνη του μέριμνα ήταν να με νοσηλεύσει στην ιδιωτική βέβαια Γενική Κλινική Αθηνών στους Αμπελοκήπους, προκειμένου -λέει- να μου κάνει πλήρεις εξετάσεις. Οταν πήγα να του δείξω τη μαγνητική στο μηρό, που έδειχνε τον όγκο μου, ούτε καν καταδέχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατήρησε ότι μια τέτοια εξέταση εξ αρχής δεν είχε νόημα, αφού το πρόβλημα ξεκινούσε "καταφανώς από τη μέση" ! Μάλιστα είπε ότι, εάν φοιτητής του είχε προτείνει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε"».
«Μετά, πήγα στο Αιγινήτειο, είχα χάσει κάθε ελπίδα διάγνωσης από τους ορθοπεδικούς και τους νευροχειρουργούς. Περιχαρής ένας αναισθησιολόγος σωστά διέκρινε ότι ο πόνος ήταν νευροπαθητικός κι επομένως θα έβρισκα απάντηση, αν όχι λύση, απευθυνόμενη στη νευρολογική κλινική του νοσοκομείου».
«Εβαλα μέσο για ραντεβού ύστερα από τρεις μήνες. Εμεινα στο Αιγινήτειο για 10 ολόκληρες ημέρες, υποβαλλόμενη σε εξετάσεις επί εξετάσεων, μαγνητικές στο θώρακα, ηλεκτρομυογραφήματα, νυσταγμογραφήματα κ.λπ., και καθημερινή κλινική εξέταση, ενώ είχαν προς επανεκτίμηση τις προηγούμενες εξετάσεις μου. Το εξιτήριό μου από το Αιγινήτειο καταλήγει σε "έντονο άλγος μη διευκρινισθείσης αιτιολογίας"».
Στη συνέχεια η Αμαλία πήγε σε ρευματολόγο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Πήγα σε οικτρή σωματική κατάσταση, σερνόμενη από τους πόνους, εννοείται μαζί με όλες τις εξετάσεις που είχα κάνει προηγουμένως. Φυσικά και με την MRI που έδειχνε τον όγκο. Εξήγησα για τον φρικτό πόνο που ένιωθα στο δεξί μου μηρό. Εξήγησα ότι είχα δοκιμάσει από ασπιρίνες και "βαριά" αντιφλεγμονώδη μέχρι βαρβιτουρικά (Fortathrin, Naprosyn, Lonarid, Niflamol, Norgesic, Voltaren, Mesulid και άπειρα άλλα) χωρίς αποτέλεσμα -δεν βοηθούσαν ούτε στο να μπορέσω να κοιμηθώ. Το... πρόβλημά του ήταν ότι είχα ερεθισμένα διακονδύλια στο... αριστερό γόνατο! Οταν τον συνέφερα λέγοντάς του ότι το πρόβλημά μου είναι στο δεξί πόδι και ότι ο πόνος δεν μ' αφήνει να πάρω ανάσα, είπε το αμίμητο: "Κάνα Ντεπονάκι πήρες;" Γι' αυτήν την εκπληκτική ιατρική οδηγία εγώ έδωσα 30 χιλιαρικάκια! ».
«Αρχές του 2001 ήταν, ρε μάνα;», η ερώτηση προς την κυρία Δικαία. Εκείνη από την κουζίνα παρακολουθεί διακριτικά και απαντά: «Τότε που πήγες στο νευρολόγο στο "Γεώργιος Γεννηματάς";».
«Ναι, τότε. Δεν πήρα καμιά σοβαρή απάντηση για το τι έχω. Επειτα από οκτώ μήνες κάποιος μού είπε να πάω στα Ιωάννινα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Εκεί ο Γιάννης Σαρμάς, νευρολόγος, διέγνωσε από την ίδια μανητική τομογραφία του 1998 έναν όγκο 8 εκατοστών στο μηρό! Μου χάρισε δύο χρόνια υπέροχης ζωής (ώς την υποτροπή μου). Υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι. Που ενώ δεν είχε καμιά υποχρέωση, ήταν παρών όταν οι παθολογοανατόμοι μού ανακοίνωναν τα αποτελέσματα της βιοψίας».
Το προσωπό της φωτίζεται, με μάτια εκφραστικά, κινήσεις πιο άνετες και εκδηλωτικές, με έκδηλη ανακούφιση, αρχίζει να μιλά για τις υπέροχες εξαιρέσεις, τους γιατρούς που τη βοήθησαν και τη βοηθούν ακόμη, για τους «επιστήμονες, ανυστερόβουλους, τους δοτικούς, που καμία σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους, ανασφαλείς και παραδόπιστους φακελάκηδες». Στάζει μέλι γι' αυτούς, ο πόνος λες και απαλύνεται.
Μιλά για την Πέννυ Λιόση, ακτινοθεραπεύτρια στον «Αγιο Σάββα», την Αθηνά Βαδαλούκα, στο Ιατρείο Πόνου του Αρεταίειου, τη Λουίζα Βινη, ακτινοθεραπεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, τον Γιώργο Κλούβα, ογκολόγο-χημειοθεραπευτή στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», τον Βαγγέλη Μπριασούλη, ογκολόγο-χημειοθεραπευτή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων κ.ά.
Μικρή παρένθεση, συνοφρυώνεται, μαζεύεται, η ψυχή της φαίνεται ότι μαυρίζει. Περιγράφει τις στιγμές του 2003 όταν ο όγκος ξαναεμφανίστηκε και η Αμαλία μπήκε στο χειρουργείο. Το χαμογελό της σβήνει όταν σταματά ο χρόνος στις 29 Μαΐου του 2006, όταν οι γιατροί, ύστερα από δεκάδες χειρουργικών προσπαθειών, αναγκάστηκαν να της κόψουν το δεξί πόδι.
Η ώρα περνά, η Αμαλία, καταβεβλημένη από τη χημειοθεραπεία που κάνει, παίρνει βαθιές ανάσες και συνεχίζει. Με το χέρι της ακουμπά το θώρακα.
«Εδώ μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς, και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπά».
«Κάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο "Ερρίκος Ντυνάν" βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μου έδινε κάποιες ελπίδες. Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον (δυνητικά θανατηφόρους) μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού φυσικά πρώτα ο γιατρός μου κ. Κλούβας αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει το γραφιά, προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που "χρειάζονταν" οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν το μισθό τους, αφού φυσικά η Κοινωνική Υπηρεσία, οι κυρίες Χατζάκη και Τζώρτζου έπρεπε να υπενθυμίζουν στους δημόσιους τεμπέληδες ότι η κατάστασή μου δεν χωρούσε καθυστερήσεις, αφού φυσικά οι συγγενείς μου έτρεχαν από υπηρεσία σε υπηρεσία για να προσκομίζουν συνεχώς νέα "διορθωτικά" ή συμπληρωματικά δικαιολογητικά - έπρεπε, για παράδειγμα, να γραφτεί και στην τρίτη σειρά ενός εγγράφου τους ότι έχω σάρκωμα, αλλά και στην έκτη!!! Δεν μπορούσαν αλλιώς να το συμπεράνουν κι έπρεπε οι συγγενείς μου να τρέχουν στο γιατρό μου να τον ξανακάνουν γραφιά της ηλιθιότητας».
«Κάποτε πήρα το φάρμακο και... ω! του θαύματος, η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται. Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν... Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά μείωση του μεγέθους των όγκων! Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μου έδινε ζωή, είχαμε την τρελή ιδέα να... εξακολουθήσω να το παίρνω! Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ - παραδόξως, αυτό δεν ήταν χρονοβόρο. Και πάλι όμως έπρεπε να πάρω νέα έγκριση από το ΙΚΑ. Ζητούν αποδείξεις ότι το συγκεκριμένο φάρμακο όντως βελτίωσε την κατάστασή μου - και αυτό είναι πολύ λογικό να το απαιτούν».
Η μητέρα της η κ. Δικαία πήγε 6 ακτινογραφίες που συγκριτικά μεταξύ τους δείχνουν τη βελτίωση της κατάστασής της στην Επιτροπή Εγκρισης Φαρμάκων Εξωτερικού του ΙΚΑ.
«Δεν "πέρασε" το φάρμακο , επειδή χρειαζόταν, λέει, αξονική τομογραφία, ο χρόνος στον καρκίνο δεν είναι αστείο. Στέλνω αξονική τομογραφία, η οποία όμως δεν ήταν πρόσφορη για σύγκριση με τις ακτινογραφίες, αφού είχε γίνει με τη σειρά της σε σύγκριση με πολύ πολύ παλιότερη αξονική, όταν η κατάστασή μου ήταν εντελώς διαφορετική».
«Ελα εδώ, ρε μάνα, να τα πεις κι εσύ, μη νομίζουν ότι λέω υπερβολές». Η κ. Δικαία έρχεται, κουνά το κεφάλι συγκαταβατικά.
«Η αξονική τομογραφία δεν τους ήταν αρκετή επειδή ήθελαν το πόρισμα, από το ακτινοδιαγνωστικό κέντρο, αφού προφανώς δεν ξέρουν να διαβάζουν τα φιλμ και χρειάζονται κάποιον, ίσως και απόφοιτο ΤΕΙ, βοηθό ακτινολόγου, να τους "αποκαλύψει" γραπτώς τι δείχνει η εξέταση... (τέτοια σαΐνια θα κρίνουν για το πώς θα παλέψω για τη ζωή μου, λοιπόν...). Διευκρίνισε η παιδίατρος της επιτροπής ότι "δεν έχουμε το γιατρό στο τσεπάκι μας, θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα του διαβάσουμε το πόρισμα"».
«Επειτα ζήτησαν ακτινογραφία για να κάνουν σύγκριση με τη μία, όπως είπαν, ακτινογραφία που τους είχα στείλει προηγούμενη ημέρα, ενώ εγώ τους είχα στείλει έξι ακτινογραφίες, ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση. Εθεσα και πάλι τον (ήρωα!) γιατρό μου σε ρόλο γραφιά ζητώντας του τις υπόλοιπες ακτινογραφίες, και, φυσικά θιγμένος, μου απάντησε ότι δεν είναι ηλίθιος να έχει στείλει μόνο μία ακτινογραφία (με τι θα γινόταν η σύγκριση;). Πήραμε και εγώ και ο γιατρός μου τηλέφωνο στην επιτροπή να τους πούμε να ξαναψάξουν γιατί, ανεξάρτητα με το ότι σε μένα επέμεναν πως είχαν λάβει μία μόνο ακτινογραφία, εμείς ήμασταν σίγουροι φυσικά ότι είχαμε παραδώσει έξι! Τότε καταλάβαμε, έντρομοι, ότι με τον όρο "ακτινογραφία" οι γιατροί της επιτροπής του ΙΚΑ εννοούσαν "πόρισμα ακτινογραφίας"!»
Η Αμαλία σηκώνεται, θέλει να πάει να ξαπλώσει. Κρατά τις πατερίτσες και μαζί πάμε στο υπνοδωμάτιό της με τον υπολογιστή, παρέα με τους χιλιάδες ηλεκτρονικούς της φίλους. Κοιτά τον τοίχο ψηλά και ελπίζει.
Στον τοίχο, ένα απόκομμα από περιοδικό «Από μικρή προκαλούσα φασαρία», ένα σύνθημα που την κάνει να γελά. Δίπλα στο κρεβάτι της, λουλούδια και φωτογραφίες. Ελπίζει και χαμογελά. Ανοίγει το σημειωματάριο και μας διαβάζει:
«Εδώ τα έχω γράψει. Εχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία όπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε, έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, δεν μπορώ συνεχώς να περιμένω από μια Κοινωνική Υπηρεσία και τον πρόεδρο του "Ερρίκος Ντυνάν" να υποκαθιστούν ένα ολόκληρο κράτος».
«Εχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου. Εχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μου έφτιαξαν το τεχνητό μέλος κ.λπ.), έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπίβλεπτων ειδικευομένων».
«Τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να γελάσω γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μία ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχείς επισκέψεις σε νοσοκομεία, από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά, όπως π.χ. τα λατρεμένα μου ανίψια, ώστε να μην τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου».
Θέλω να τη διακόψω, να της πω να μην κουράζεται άλλο, να ηρεμήσει. Εκείνη συνεχίζει:
«Η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας. Ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και των αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δεν μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον διά παντός τη μεγάλη μου αγάπη, το χορό, έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων, πράγμα που έχω βαρεθεί, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δεν μπορώ να ουρλιάξω...».
Με έναν εγκάρδιο χαιρετισμό και ολόθερμες ευχές όλα να πάνε καλά αποχαιρέτησα την Αμαλία. Στο διάδρομο έριξα μια κλεφτή ματιά στην ακτινογραφία, ευχαρίστησε και με ξεπροβόδισε η κυρία Δικαία. Κατέβηκα τα σκαλιά, η εικόνα της Αμαλίας με συνόδευε έως έξω στην αυλή με τις ανθισμένες πορτοκαλιές. Στο δρόμο, ξεφωνητά, τα παιδιά της Αγίας Βαρβάρας έπαιζαν αμέριμνα μπάλα. Ηθελα να γυρίσω, να χτυπήσω το κουδούνι και να πω της Αμαλίας να ανοίξει το παράθυρο να τα δει. Κοντοστάθηκα. Εφυγα με την ελπίδα το παράθυρο να ανοίξει πολύ σύντομα...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 02/05/2007
Copyright © 2007 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.
http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%C1%CC%C1%CB%C9%C1+%CA%C1%CB%D5%C2%C9%CD%CF%D5&a=&id=96109740
«The definition of idiopathy» γράφει κάτω από ένα κάδρο στο ζεστό διαμέρισμα κάπου στην Ανω Αγία Βαρβάρα. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με μοντέρνο έργο τέχνης, εάν όμως κάποιος το περιεργαστεί καταλαβαίνει πως πρόκειται για μια ακτινογραφία. Οχι όποια κι όποια. Μια ακτινογραφία μηρού με έναν όγκο οκτώ εκατοστών.
«Ο ορισμός της ιδιοπάθειας», αυτός είναι ο ειρωνικός τίτλος που του έδωσε η Αμαλία Καλυβίνου για να θυμάται και την αρχή της δραματικής ιστορίας που ζει εδώ και οκτώ χρόνια αντιμέτωπη με τη δυσκινησία και τη γραφειοκρατική διελκυστίνδα των υπηρεσιών Υγείας στη χώρα μας. Μια ψηλή, όμορφη, γλυκιά κοπέλα, στα τριάντα της σήμερα η Αμαλία, βρέθηκε αντιμέτωπη με τον πόνο και την αναλγησία ενός συστήματος που «ευρωποιεί» τη φροντίδα. Η προσωπική της περιπέτεια δεν θα ήταν γνωστή εάν η ίδια δεν είχε ανοίξει blog και εάν μετά, κατά εκατοντάδες οι αναγνώστες του ημερολογίου της, bloggers, δεν «διέσπειραν» στο Διαδίκτυο την ιστορία της, εάν δεν τη μετέφεραν με συγκλονιστικό τρόπο σε υπουργικά γραφεία και στον Τύπο.
Μας υποδέχεται η κυρία Δικαία, η μητέρα της. Περνάμε στο καθιστικό του μικρού διαμερίσματος. Δίπλα στο τραπέζι, δυο-τρεις φωτογραφίες φίλων. Με λευκό νυχτικό η Αμαλία έρχεται από το υπνοδωμάτιό της υποβοηθούμενη από τις πατερίτσες της. Χαιρετά, ζητεί συγγνώμη για τη δυσκολία στις κινήσεις, κάθεται στον καναπέ. Η κυρία Δικαία φέρνει γλυκό και νερό, παρακολουθεί διακριτικά, προσπαθεί να διαισθανθεί τι ζητεί η κόρη της. «Μάνα, φτιάξε μου τα μαλλιά να βγω όμορφη στη φωτογραφία», της λέει. Εκείνη αποσύρεται διακριτικά στη διπλανή κουζίνα.
Φοιτήτρια της Φιλοσοφικής η Αμαλία, με πνευματική καλλιέργεια, αγάπη για τα βιβλία, τη μουσική και τον χορό -βλέπετε, οι καταβολές είναι από τη Σμύρνη και τη Σύμη- με πάθος για το βόλεϊ και το ποδόσφαιρο, άρχισε στα 8 της, το 1984, να έχει ανυπόφορους πόνους στο μηρό κατά διαστήματα λίγων εβδομάδων καθώς και στα άκρα.
«Εχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν' αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεβάτι ουρλιάζοντας από τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις...», γράφει στη συνταρακτική προσωπική της μαρτυρία στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο http://fakellaki.blogspot.com.
Η Αμαλία ακουμπά το πόδι της στο τραπεζάκι, εμπρός της. Παίρνει ένα μαξιλάρι για να ξεκουράζει τη μέση της. «Να ξεκινήσουμε λοιπόν, εάν σας κουράσω με διακόπτετε», λέει ευγενικά.
«Πήγα σε ορθοπεδικό στο ΚΑΤ, σε άνθρωπο που επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος. Τα συμπτώματα ήταν κλασικά, του εξηγούσα ότι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ' εκείνο το σημείο το παντελόνι που φορούσα, ούρλιαζα από τον πόνο. Περιέγραφα με ακρίβεια ένα σαφώς νευροπαθητικό πόνο (ώσεις κατά μήκος του μηριαίου νεύρου, ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη κ.λπ.)».
«Υστερα από αρκετές κλινικές και αιματολογικές εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές. Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Ο γιατρός με κάλεσε μια μέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα. Ποιος μπορεί να με βεβαιώσει ότι αυτό δεν συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά; Επειδή ούτε και τότε ούτε κ έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη ότι... πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου! Φυσικά και ήταν ατροφικό το πόδι μου τότε, αλλά αυτό ήταν δευτερογενής πάθηση εξαιτίας του πόνου».
«Εφ' όσον -φώναζα- πονούσα τόσο κι έμενα στο κρεβάτι για εβδομάδες όταν είχα επεισόδια (κρίσεις πόνου), η κίνηση του ποδιού ήταν προβληματική κι αφού εμποδιζόταν η κίνηση, είναι δυνατό να μην προκύψει ατροφία του μέλους; Επιπλέον του είχα διευκρινίσει ότι πρώτα πονούσα και έπειτα από τρία-τέσσερα χρόνια προέκυψε η ατροφία. Από πότε η αιτία (πόνος) έπεται χρονικά του αποτελέσματος (ατροφία); Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφίας, ενώ κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι».
«Ωσπου από την πολλή επιμονή μου αργότερα, έπειτα από 4 χρόνια "κούρας" κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (άρχισα να εργάζομαι λιγότερο, σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία κ.λπ.) "δέχτηκε", δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή όπου πονούσα. Εκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο και το πόρισμά τους ήταν ότι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή ότι δεν υπήρχε όγκος). Ο γιατρός διάβασε το πόρισμα και κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα ότι δεν θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τίποτα!"».
Νευρικά κουνά το πόδι της στο τραπεζάκι, θυμάται τους πόνους που συνεχίζονταν, την οδύσσειά της να ψάχνει γιατρούς που θα τη βοηθήσουν.
«Πήγα σε νευροχειρουργό στον Ερυθρό Σταυρό. Η μόνη του μέριμνα ήταν να με νοσηλεύσει στην ιδιωτική βέβαια Γενική Κλινική Αθηνών στους Αμπελοκήπους, προκειμένου -λέει- να μου κάνει πλήρεις εξετάσεις. Οταν πήγα να του δείξω τη μαγνητική στο μηρό, που έδειχνε τον όγκο μου, ούτε καν καταδέχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατήρησε ότι μια τέτοια εξέταση εξ αρχής δεν είχε νόημα, αφού το πρόβλημα ξεκινούσε "καταφανώς από τη μέση" ! Μάλιστα είπε ότι, εάν φοιτητής του είχε προτείνει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε"».
«Μετά, πήγα στο Αιγινήτειο, είχα χάσει κάθε ελπίδα διάγνωσης από τους ορθοπεδικούς και τους νευροχειρουργούς. Περιχαρής ένας αναισθησιολόγος σωστά διέκρινε ότι ο πόνος ήταν νευροπαθητικός κι επομένως θα έβρισκα απάντηση, αν όχι λύση, απευθυνόμενη στη νευρολογική κλινική του νοσοκομείου».
«Εβαλα μέσο για ραντεβού ύστερα από τρεις μήνες. Εμεινα στο Αιγινήτειο για 10 ολόκληρες ημέρες, υποβαλλόμενη σε εξετάσεις επί εξετάσεων, μαγνητικές στο θώρακα, ηλεκτρομυογραφήματα, νυσταγμογραφήματα κ.λπ., και καθημερινή κλινική εξέταση, ενώ είχαν προς επανεκτίμηση τις προηγούμενες εξετάσεις μου. Το εξιτήριό μου από το Αιγινήτειο καταλήγει σε "έντονο άλγος μη διευκρινισθείσης αιτιολογίας"».
Στη συνέχεια η Αμαλία πήγε σε ρευματολόγο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Πήγα σε οικτρή σωματική κατάσταση, σερνόμενη από τους πόνους, εννοείται μαζί με όλες τις εξετάσεις που είχα κάνει προηγουμένως. Φυσικά και με την MRI που έδειχνε τον όγκο. Εξήγησα για τον φρικτό πόνο που ένιωθα στο δεξί μου μηρό. Εξήγησα ότι είχα δοκιμάσει από ασπιρίνες και "βαριά" αντιφλεγμονώδη μέχρι βαρβιτουρικά (Fortathrin, Naprosyn, Lonarid, Niflamol, Norgesic, Voltaren, Mesulid και άπειρα άλλα) χωρίς αποτέλεσμα -δεν βοηθούσαν ούτε στο να μπορέσω να κοιμηθώ. Το... πρόβλημά του ήταν ότι είχα ερεθισμένα διακονδύλια στο... αριστερό γόνατο! Οταν τον συνέφερα λέγοντάς του ότι το πρόβλημά μου είναι στο δεξί πόδι και ότι ο πόνος δεν μ' αφήνει να πάρω ανάσα, είπε το αμίμητο: "Κάνα Ντεπονάκι πήρες;" Γι' αυτήν την εκπληκτική ιατρική οδηγία εγώ έδωσα 30 χιλιαρικάκια! ».
«Αρχές του 2001 ήταν, ρε μάνα;», η ερώτηση προς την κυρία Δικαία. Εκείνη από την κουζίνα παρακολουθεί διακριτικά και απαντά: «Τότε που πήγες στο νευρολόγο στο "Γεώργιος Γεννηματάς";».
«Ναι, τότε. Δεν πήρα καμιά σοβαρή απάντηση για το τι έχω. Επειτα από οκτώ μήνες κάποιος μού είπε να πάω στα Ιωάννινα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Εκεί ο Γιάννης Σαρμάς, νευρολόγος, διέγνωσε από την ίδια μανητική τομογραφία του 1998 έναν όγκο 8 εκατοστών στο μηρό! Μου χάρισε δύο χρόνια υπέροχης ζωής (ώς την υποτροπή μου). Υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι. Που ενώ δεν είχε καμιά υποχρέωση, ήταν παρών όταν οι παθολογοανατόμοι μού ανακοίνωναν τα αποτελέσματα της βιοψίας».
Το προσωπό της φωτίζεται, με μάτια εκφραστικά, κινήσεις πιο άνετες και εκδηλωτικές, με έκδηλη ανακούφιση, αρχίζει να μιλά για τις υπέροχες εξαιρέσεις, τους γιατρούς που τη βοήθησαν και τη βοηθούν ακόμη, για τους «επιστήμονες, ανυστερόβουλους, τους δοτικούς, που καμία σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους, ανασφαλείς και παραδόπιστους φακελάκηδες». Στάζει μέλι γι' αυτούς, ο πόνος λες και απαλύνεται.
Μιλά για την Πέννυ Λιόση, ακτινοθεραπεύτρια στον «Αγιο Σάββα», την Αθηνά Βαδαλούκα, στο Ιατρείο Πόνου του Αρεταίειου, τη Λουίζα Βινη, ακτινοθεραπεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, τον Γιώργο Κλούβα, ογκολόγο-χημειοθεραπευτή στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», τον Βαγγέλη Μπριασούλη, ογκολόγο-χημειοθεραπευτή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων κ.ά.
Μικρή παρένθεση, συνοφρυώνεται, μαζεύεται, η ψυχή της φαίνεται ότι μαυρίζει. Περιγράφει τις στιγμές του 2003 όταν ο όγκος ξαναεμφανίστηκε και η Αμαλία μπήκε στο χειρουργείο. Το χαμογελό της σβήνει όταν σταματά ο χρόνος στις 29 Μαΐου του 2006, όταν οι γιατροί, ύστερα από δεκάδες χειρουργικών προσπαθειών, αναγκάστηκαν να της κόψουν το δεξί πόδι.
Η ώρα περνά, η Αμαλία, καταβεβλημένη από τη χημειοθεραπεία που κάνει, παίρνει βαθιές ανάσες και συνεχίζει. Με το χέρι της ακουμπά το θώρακα.
«Εδώ μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς, και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπά».
«Κάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο "Ερρίκος Ντυνάν" βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μου έδινε κάποιες ελπίδες. Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον (δυνητικά θανατηφόρους) μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού φυσικά πρώτα ο γιατρός μου κ. Κλούβας αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει το γραφιά, προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που "χρειάζονταν" οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν το μισθό τους, αφού φυσικά η Κοινωνική Υπηρεσία, οι κυρίες Χατζάκη και Τζώρτζου έπρεπε να υπενθυμίζουν στους δημόσιους τεμπέληδες ότι η κατάστασή μου δεν χωρούσε καθυστερήσεις, αφού φυσικά οι συγγενείς μου έτρεχαν από υπηρεσία σε υπηρεσία για να προσκομίζουν συνεχώς νέα "διορθωτικά" ή συμπληρωματικά δικαιολογητικά - έπρεπε, για παράδειγμα, να γραφτεί και στην τρίτη σειρά ενός εγγράφου τους ότι έχω σάρκωμα, αλλά και στην έκτη!!! Δεν μπορούσαν αλλιώς να το συμπεράνουν κι έπρεπε οι συγγενείς μου να τρέχουν στο γιατρό μου να τον ξανακάνουν γραφιά της ηλιθιότητας».
«Κάποτε πήρα το φάρμακο και... ω! του θαύματος, η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται. Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν... Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά μείωση του μεγέθους των όγκων! Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μου έδινε ζωή, είχαμε την τρελή ιδέα να... εξακολουθήσω να το παίρνω! Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ - παραδόξως, αυτό δεν ήταν χρονοβόρο. Και πάλι όμως έπρεπε να πάρω νέα έγκριση από το ΙΚΑ. Ζητούν αποδείξεις ότι το συγκεκριμένο φάρμακο όντως βελτίωσε την κατάστασή μου - και αυτό είναι πολύ λογικό να το απαιτούν».
Η μητέρα της η κ. Δικαία πήγε 6 ακτινογραφίες που συγκριτικά μεταξύ τους δείχνουν τη βελτίωση της κατάστασής της στην Επιτροπή Εγκρισης Φαρμάκων Εξωτερικού του ΙΚΑ.
«Δεν "πέρασε" το φάρμακο , επειδή χρειαζόταν, λέει, αξονική τομογραφία, ο χρόνος στον καρκίνο δεν είναι αστείο. Στέλνω αξονική τομογραφία, η οποία όμως δεν ήταν πρόσφορη για σύγκριση με τις ακτινογραφίες, αφού είχε γίνει με τη σειρά της σε σύγκριση με πολύ πολύ παλιότερη αξονική, όταν η κατάστασή μου ήταν εντελώς διαφορετική».
«Ελα εδώ, ρε μάνα, να τα πεις κι εσύ, μη νομίζουν ότι λέω υπερβολές». Η κ. Δικαία έρχεται, κουνά το κεφάλι συγκαταβατικά.
«Η αξονική τομογραφία δεν τους ήταν αρκετή επειδή ήθελαν το πόρισμα, από το ακτινοδιαγνωστικό κέντρο, αφού προφανώς δεν ξέρουν να διαβάζουν τα φιλμ και χρειάζονται κάποιον, ίσως και απόφοιτο ΤΕΙ, βοηθό ακτινολόγου, να τους "αποκαλύψει" γραπτώς τι δείχνει η εξέταση... (τέτοια σαΐνια θα κρίνουν για το πώς θα παλέψω για τη ζωή μου, λοιπόν...). Διευκρίνισε η παιδίατρος της επιτροπής ότι "δεν έχουμε το γιατρό στο τσεπάκι μας, θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα του διαβάσουμε το πόρισμα"».
«Επειτα ζήτησαν ακτινογραφία για να κάνουν σύγκριση με τη μία, όπως είπαν, ακτινογραφία που τους είχα στείλει προηγούμενη ημέρα, ενώ εγώ τους είχα στείλει έξι ακτινογραφίες, ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση. Εθεσα και πάλι τον (ήρωα!) γιατρό μου σε ρόλο γραφιά ζητώντας του τις υπόλοιπες ακτινογραφίες, και, φυσικά θιγμένος, μου απάντησε ότι δεν είναι ηλίθιος να έχει στείλει μόνο μία ακτινογραφία (με τι θα γινόταν η σύγκριση;). Πήραμε και εγώ και ο γιατρός μου τηλέφωνο στην επιτροπή να τους πούμε να ξαναψάξουν γιατί, ανεξάρτητα με το ότι σε μένα επέμεναν πως είχαν λάβει μία μόνο ακτινογραφία, εμείς ήμασταν σίγουροι φυσικά ότι είχαμε παραδώσει έξι! Τότε καταλάβαμε, έντρομοι, ότι με τον όρο "ακτινογραφία" οι γιατροί της επιτροπής του ΙΚΑ εννοούσαν "πόρισμα ακτινογραφίας"!»
Η Αμαλία σηκώνεται, θέλει να πάει να ξαπλώσει. Κρατά τις πατερίτσες και μαζί πάμε στο υπνοδωμάτιό της με τον υπολογιστή, παρέα με τους χιλιάδες ηλεκτρονικούς της φίλους. Κοιτά τον τοίχο ψηλά και ελπίζει.
Στον τοίχο, ένα απόκομμα από περιοδικό «Από μικρή προκαλούσα φασαρία», ένα σύνθημα που την κάνει να γελά. Δίπλα στο κρεβάτι της, λουλούδια και φωτογραφίες. Ελπίζει και χαμογελά. Ανοίγει το σημειωματάριο και μας διαβάζει:
«Εδώ τα έχω γράψει. Εχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία όπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε, έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, δεν μπορώ συνεχώς να περιμένω από μια Κοινωνική Υπηρεσία και τον πρόεδρο του "Ερρίκος Ντυνάν" να υποκαθιστούν ένα ολόκληρο κράτος».
«Εχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου. Εχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μου έφτιαξαν το τεχνητό μέλος κ.λπ.), έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπίβλεπτων ειδικευομένων».
«Τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να γελάσω γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μία ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχείς επισκέψεις σε νοσοκομεία, από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά, όπως π.χ. τα λατρεμένα μου ανίψια, ώστε να μην τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου».
Θέλω να τη διακόψω, να της πω να μην κουράζεται άλλο, να ηρεμήσει. Εκείνη συνεχίζει:
«Η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας. Ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και των αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δεν μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον διά παντός τη μεγάλη μου αγάπη, το χορό, έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων, πράγμα που έχω βαρεθεί, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δεν μπορώ να ουρλιάξω...».
Με έναν εγκάρδιο χαιρετισμό και ολόθερμες ευχές όλα να πάνε καλά αποχαιρέτησα την Αμαλία. Στο διάδρομο έριξα μια κλεφτή ματιά στην ακτινογραφία, ευχαρίστησε και με ξεπροβόδισε η κυρία Δικαία. Κατέβηκα τα σκαλιά, η εικόνα της Αμαλίας με συνόδευε έως έξω στην αυλή με τις ανθισμένες πορτοκαλιές. Στο δρόμο, ξεφωνητά, τα παιδιά της Αγίας Βαρβάρας έπαιζαν αμέριμνα μπάλα. Ηθελα να γυρίσω, να χτυπήσω το κουδούνι και να πω της Αμαλίας να ανοίξει το παράθυρο να τα δει. Κοντοστάθηκα. Εφυγα με την ελπίδα το παράθυρο να ανοίξει πολύ σύντομα...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 02/05/2007
Copyright © 2007 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.
http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%C1%CC%C1%CB%C9%C1+%CA%C1%CB%D5%C2%C9%CD%CF%D5&a=&id=96109740
bloggers 2007 (1)
Η καταγγελία της Αμαλίας Καλυβίνου (1977-2007). Σε απαγγελία Σοφίας Γκιούσου (digital-era), φωτογραφία και μοντάζ Λεωνίδα Ηρακλειώτη (λ:ηρ), και με αποσπάσματα από τα ιστολόγια malpractice, taparaponasas stoMIXER, Ροΐδη Εμμονές, και Allu Fun Marx: βόλτες στην Blogoslovakia.
Το video μπορείτε να δείτε εδώ
Μπορείτε επίσης να το ανακτήσετε εδώ σε μορφή (.flv), (.avi), (.mp4 - iPod)
http://www.youtube.com/watch?v=WSmIuPJCe2k
Αμαλία Καλυβίνου: Εξ' αιτίας σου «γιατρέ μου»
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ - video - post
http://www.digital-era.org/blog/
http://www.digital-era.org/blog/?p=722
http://sandbox.cs.uchicago.edu/blog_el/
http://sandbox.cs.uchicago.edu/blog_el/?p=249
http://fakellaki.blogspot.com/
http://roides.wordpress.com/2007/05/26/am_kalyvinou/
http://rodia-mixer.blogspot.com/2007/05/blog-post_5781.html
http://afmarx.wordpress.com/2007/05/26/amalia/
http://yperoptix.blogspot.com/2007/05/1_28.html (Ελ.Δι.Κι.Α. - Ελληνικό Διαδικτυακό Κίνημα Αμαλίας)
Thursday, May 03, 2007
Tα 15' του Γουόρχολ να αφήσουν βάση
http://fakellaki.blogspot.com/2007/05/t-15.html
Παιδιά, σε πρώτη φάση, νομίζω οτι τα πράγματα καλα πήγαν. Η μπλογκόσφαιρα δημιούργησε "κάτι". Ως προς τα δικά μου κίνητρα θέλω να πω.
Το ρημαδοφάρμακο που μού στερούσαν, είχα καταφέρει και το είχα πάρει λίγο πριν γίνει αυτό το ξέσπασμα με το fakellaki , οπότε η θέλησή μου όλη μπορούσε πλέον να επικεντρωθεί στη μεγάλη μου επιθυμία: να σταματήσουν οι (περισσότεροι) γιατροί που είναι τα αλαζονικά βόδια να είναι κατεστημένο.
Αν είναι και δε μπορούν να εξαφανιστούν, ας είναι τουλάχιστον η εξαίρεση- όχι ο κανόνας ρε παιδια, ΟΧΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ.
Μαγικό ραβδάκι δεν υπάρχει, δυστυχώς.
Ήθελα να δείξω μόνο κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση του τι γίνεται: τη σκέφτονται τη φημουλα τους όλοι αυτοί που δε βρίσκουν ραντεβου παρά μόνο μετά από έξι μήνες εκτος κι αν..... Τη σκέφτονται τη μείωση της πελατείας όλοι αυτοί που πας να σού κόψουν τις αμυγδαλές και βγαίνεις τελικά με βλεφαροπλαστική..... Τη σκέφτονται την αποζημίωση που θα δώσουν (αν σοβαρευτούν τα ελληνικά δικαστήρια) αυτοί που σου δίνουν αγωγή για ζάχαρο, ενώ έχεις υπογλυκαιμια....
Λυπάμαι που λόγω παρελθόντων ετών την έχουν γλιτώσει οι περισσότεροι δικοί μου Προκρούστηδες - αλλά η αλήθεια οταν βγαινει προειδοποιεί τουλάχιστο τα επόμενα υποψήφια θύματα
Οσο για την τηλεόραση, θέλω να ξέρετε γιατι δε βγήκα, παρ'όλο που από χθες το ξημέρωμα με έχουν ζητήσει Ο-Λ-Ο-Ι και τους ευχαριστώ.
Ο ένας λόγος είναι αυτός που έχω γράψει και στο "ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ", αλλά μάλλον το πήραν για πλάκα: λόγω της κατάστασης των πνευμόνων μου, η φωνή μου δεν αντέχει εντάσεις και βήχω μόλις θυμώσω ή σηκώσω λίγο την ένταση της φωνής. Λέτε να είχα απέναντί μου κανένα ιατρίδιο (γιατι, αλλιώς, γιατί να πάω;) ή κανένα Σούρα και να μην ένιωθα ένταση; Αφήστε που στα πάνελ συνήθως αυτός που δεν έχει επιχειρήματα φωνάζει για να υπερκαλύψει τους άλλους- άρα είμαι χαμένη από χέρι!! Δεν ήθελα να δείξω εικόνα αδυναμίας λόγω της φωνής μου και μόνο, γι αυτό και θα συνεχίσω να παλεύω γραπτώς- μεχρι τουλάχιστον (αν) βελτιωθούν οι αναπνοές μου.
Δευτερον, πού θα βρισκόταν γιατρός να υποστηρίξει έστω τα εξωφθαλμα δίκαιά μου; Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;
Νομίζω οτι και -προς το παρόν- γραπτώς μπορώ να δείξω οτι υπαρχει τρόπος προστασίας από όποιες σαρκοβόρες,ευρω-βόρες κλπ διαθέσεις....
Ηδη, εγώ, στη δεινή κατάσταση που είμαι, και πέρα από την τύχη που είχα να πέσω σε αξιοπρεπείς ανθρώπους τελευταία, και με "άλλους" που αναγκαστικά έχω μπλέξει εμβόλιμα ΔΕΝ εχω δώσει φακελλάκι εδώ και δυο χρόνια, παρ'οτι αμέσως ή εμμέσως μου ζητήθηκε!!! (καμιά φορά θα δημοσιεύσω δυο τέτοια περιστατικά μόνο και μόνο για να γελάσουμε)
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω μια φράση του γιατρού του Ανευλαβή, που για κάποιο λόγο τριγυρίζει απ'το πρωι στο κεφάλι μου "Είτε δώσεις φακελλάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σού κανει ο γιατρός"
Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...
# posted by amalia kalyvinou @ 2:35 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2007/05/t-15.html
Παιδιά, σε πρώτη φάση, νομίζω οτι τα πράγματα καλα πήγαν. Η μπλογκόσφαιρα δημιούργησε "κάτι". Ως προς τα δικά μου κίνητρα θέλω να πω.
Το ρημαδοφάρμακο που μού στερούσαν, είχα καταφέρει και το είχα πάρει λίγο πριν γίνει αυτό το ξέσπασμα με το fakellaki , οπότε η θέλησή μου όλη μπορούσε πλέον να επικεντρωθεί στη μεγάλη μου επιθυμία: να σταματήσουν οι (περισσότεροι) γιατροί που είναι τα αλαζονικά βόδια να είναι κατεστημένο.
Αν είναι και δε μπορούν να εξαφανιστούν, ας είναι τουλάχιστον η εξαίρεση- όχι ο κανόνας ρε παιδια, ΟΧΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ.
Μαγικό ραβδάκι δεν υπάρχει, δυστυχώς.
Ήθελα να δείξω μόνο κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση του τι γίνεται: τη σκέφτονται τη φημουλα τους όλοι αυτοί που δε βρίσκουν ραντεβου παρά μόνο μετά από έξι μήνες εκτος κι αν..... Τη σκέφτονται τη μείωση της πελατείας όλοι αυτοί που πας να σού κόψουν τις αμυγδαλές και βγαίνεις τελικά με βλεφαροπλαστική..... Τη σκέφτονται την αποζημίωση που θα δώσουν (αν σοβαρευτούν τα ελληνικά δικαστήρια) αυτοί που σου δίνουν αγωγή για ζάχαρο, ενώ έχεις υπογλυκαιμια....
Λυπάμαι που λόγω παρελθόντων ετών την έχουν γλιτώσει οι περισσότεροι δικοί μου Προκρούστηδες - αλλά η αλήθεια οταν βγαινει προειδοποιεί τουλάχιστο τα επόμενα υποψήφια θύματα
Οσο για την τηλεόραση, θέλω να ξέρετε γιατι δε βγήκα, παρ'όλο που από χθες το ξημέρωμα με έχουν ζητήσει Ο-Λ-Ο-Ι και τους ευχαριστώ.
Ο ένας λόγος είναι αυτός που έχω γράψει και στο "ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ", αλλά μάλλον το πήραν για πλάκα: λόγω της κατάστασης των πνευμόνων μου, η φωνή μου δεν αντέχει εντάσεις και βήχω μόλις θυμώσω ή σηκώσω λίγο την ένταση της φωνής. Λέτε να είχα απέναντί μου κανένα ιατρίδιο (γιατι, αλλιώς, γιατί να πάω;) ή κανένα Σούρα και να μην ένιωθα ένταση; Αφήστε που στα πάνελ συνήθως αυτός που δεν έχει επιχειρήματα φωνάζει για να υπερκαλύψει τους άλλους- άρα είμαι χαμένη από χέρι!! Δεν ήθελα να δείξω εικόνα αδυναμίας λόγω της φωνής μου και μόνο, γι αυτό και θα συνεχίσω να παλεύω γραπτώς- μεχρι τουλάχιστον (αν) βελτιωθούν οι αναπνοές μου.
Δευτερον, πού θα βρισκόταν γιατρός να υποστηρίξει έστω τα εξωφθαλμα δίκαιά μου; Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;
Νομίζω οτι και -προς το παρόν- γραπτώς μπορώ να δείξω οτι υπαρχει τρόπος προστασίας από όποιες σαρκοβόρες,ευρω-βόρες κλπ διαθέσεις....
Ηδη, εγώ, στη δεινή κατάσταση που είμαι, και πέρα από την τύχη που είχα να πέσω σε αξιοπρεπείς ανθρώπους τελευταία, και με "άλλους" που αναγκαστικά έχω μπλέξει εμβόλιμα ΔΕΝ εχω δώσει φακελλάκι εδώ και δυο χρόνια, παρ'οτι αμέσως ή εμμέσως μου ζητήθηκε!!! (καμιά φορά θα δημοσιεύσω δυο τέτοια περιστατικά μόνο και μόνο για να γελάσουμε)
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω μια φράση του γιατρού του Ανευλαβή, που για κάποιο λόγο τριγυρίζει απ'το πρωι στο κεφάλι μου "Είτε δώσεις φακελλάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σού κανει ο γιατρός"
Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...
# posted by amalia kalyvinou @ 2:35 AM
Sunday, April 29, 2007
ΕΠΑΝΗΛΘΑ,
http://fakellaki.blogspot.com/2007/04/blog-post_29.html
....λίγο ζαλισμένη, πολύ κουρασμένη, κλπ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Για την απίθανη ανταπόκρισή σας, τη γλύκα, την πρακτική, την ηθική βοήθεια, τις μαντινάδες σας, το χιούμορ σας, τα χίλια δυο σας που έκαναν το κλάμα μου μετά από πολύ καιρό να είναι από συγκίνηση κι όχι από νεύρα- για τα συναισθήματα που μου προκαλέσατε όλοι εσείς ήθελα να γράψω, αλλά ακόμη δεν είναι αυτό το θέμα μου...
Εχει προκύψει κάτι άλλο που οπωσδήποτε πρέπει να μοιραστώ μαζί σας, αφού κατά βάση στη δική σας ανταπόκριση ανήκει:
Την Πέμπτη που μας πέρασε, κι ενώ μόλις είχα αρχίσει να αντέχω να μιλάω (ξέρετε "αα-γκου" ,"μα-μα" ,κλπ :Ρ) ήρθε και μού πήρε συνέντευξη δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας.
Γιώργος Κιούσης λέγεται ,και μου φάνηκε τίμιος, χωρίς να θέλει να εκμεταλλευτεί πολιτικά το γεγονός (κάτι που έτρεμα από όταν πρωτοεπικοινώνησε μαζί μου), γι αυτό άλλωστε και του μίλησα. Και,καλώς ή κακώς τον εμπιστεύομαι οτι θα γράψει αυτά που είπαμε....
Καταλαβαινετε ρε παιδια τι κάναμε-κάνατε;
Ενάμισι χρόνο έχω αυτό το μπλογκ και το διαβάζουν σχεδόν μόνο στα νοσοκομεία που πηγαινοέρχομαι επειδή εκεί το κοινοποιώ για πρόκληση - τόσο καιρό δεν είδα κανένα δημοσιογράφο να ενδιαφέρεται, παρ'όλο που είχα πάρει την πρωτοβουλία κι είχα αποταθεί σ'έναν του Βήματος. Τόσο καιρό, δε με είχε ζητήσει κανένας δημοσιογράφος,Παπανδρέου, Αντώναρος, κλπ...
Μα, όταν σαν αλυσιδωτή αντίδραση ήρθε το δικό σας ενδιαφέρον και η εκπληκτική ορμή των σχολίων σας..... η ιατρική ανευθυνότητα έγινε "νέο", η -ενιοτε- κυριολεκτικά θανατηφόρος γραφειοκρατία(θυμάστε τον Παναγιωτάκη Βασιλέλη απ τη Μυτιλήνη; ) έγινε "πολιτικό ζήτημα" !
Θέλω να πω οτι χάρη στη δυναμική σας ανακινήσαμε πράγματα στην ουσία τους σοβαρά. Ήδη, αν είδατε ένα σχολιο, μια κοπέλα με ευχαριστεί γιατι "από σπόντα", απ το μπλογκ μου, βρήκε κάποιον να αντιμετωπισει τους αφόρητους πόνους της μητέρας της (ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΑΛΓΗΤΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕ ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΙΑΤΡΕΙΑ ΠΟΝΟΥ!!! ).
Θέλω να πω οτι ΄χαρη στη δυναμική σας, αύριο, το πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας θα ασχολείται με όλους αυτούς που για το τίποτα παίζουν με τις ζωές μας.
Παιδιά, είμαι αισιόδοξη για τη συνέχεια του θέματος...
Μακάρι να γίνουμε μπάλλα που θα πάρει και θα σηκώσει όλους τους ανάλγητους φακελλάκηδες, όλους τους ξεφτιλισμένους γραφειοκράτες που σκοτώνουν εμάς και τα παιδιά μας- τουλάχιστον στο θέμα της Υγείας ρε παιδιά,.....όχι ανοχή εκει.....
Θα δούμε τη Δευτέρα πώς θα μας τα πει η Ελευθεροτυπία- θα δείτε κι εσείς (ελπίζω με ακρίβεια!) το πως τα είπα εγώ στην Ελευθεροτυπία.
# posted by amalia kalyvinou @ 3:16 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2007/04/blog-post_29.html
....λίγο ζαλισμένη, πολύ κουρασμένη, κλπ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Για την απίθανη ανταπόκρισή σας, τη γλύκα, την πρακτική, την ηθική βοήθεια, τις μαντινάδες σας, το χιούμορ σας, τα χίλια δυο σας που έκαναν το κλάμα μου μετά από πολύ καιρό να είναι από συγκίνηση κι όχι από νεύρα- για τα συναισθήματα που μου προκαλέσατε όλοι εσείς ήθελα να γράψω, αλλά ακόμη δεν είναι αυτό το θέμα μου...
Εχει προκύψει κάτι άλλο που οπωσδήποτε πρέπει να μοιραστώ μαζί σας, αφού κατά βάση στη δική σας ανταπόκριση ανήκει:
Την Πέμπτη που μας πέρασε, κι ενώ μόλις είχα αρχίσει να αντέχω να μιλάω (ξέρετε "αα-γκου" ,"μα-μα" ,κλπ :Ρ) ήρθε και μού πήρε συνέντευξη δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας.
Γιώργος Κιούσης λέγεται ,και μου φάνηκε τίμιος, χωρίς να θέλει να εκμεταλλευτεί πολιτικά το γεγονός (κάτι που έτρεμα από όταν πρωτοεπικοινώνησε μαζί μου), γι αυτό άλλωστε και του μίλησα. Και,καλώς ή κακώς τον εμπιστεύομαι οτι θα γράψει αυτά που είπαμε....
Καταλαβαινετε ρε παιδια τι κάναμε-κάνατε;
Ενάμισι χρόνο έχω αυτό το μπλογκ και το διαβάζουν σχεδόν μόνο στα νοσοκομεία που πηγαινοέρχομαι επειδή εκεί το κοινοποιώ για πρόκληση - τόσο καιρό δεν είδα κανένα δημοσιογράφο να ενδιαφέρεται, παρ'όλο που είχα πάρει την πρωτοβουλία κι είχα αποταθεί σ'έναν του Βήματος. Τόσο καιρό, δε με είχε ζητήσει κανένας δημοσιογράφος,Παπανδρέου, Αντώναρος, κλπ...
Μα, όταν σαν αλυσιδωτή αντίδραση ήρθε το δικό σας ενδιαφέρον και η εκπληκτική ορμή των σχολίων σας..... η ιατρική ανευθυνότητα έγινε "νέο", η -ενιοτε- κυριολεκτικά θανατηφόρος γραφειοκρατία(θυμάστε τον Παναγιωτάκη Βασιλέλη απ τη Μυτιλήνη; ) έγινε "πολιτικό ζήτημα" !
Θέλω να πω οτι χάρη στη δυναμική σας ανακινήσαμε πράγματα στην ουσία τους σοβαρά. Ήδη, αν είδατε ένα σχολιο, μια κοπέλα με ευχαριστεί γιατι "από σπόντα", απ το μπλογκ μου, βρήκε κάποιον να αντιμετωπισει τους αφόρητους πόνους της μητέρας της (ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΑΛΓΗΤΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕ ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΙΑΤΡΕΙΑ ΠΟΝΟΥ!!! ).
Θέλω να πω οτι ΄χαρη στη δυναμική σας, αύριο, το πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας θα ασχολείται με όλους αυτούς που για το τίποτα παίζουν με τις ζωές μας.
Παιδιά, είμαι αισιόδοξη για τη συνέχεια του θέματος...
Μακάρι να γίνουμε μπάλλα που θα πάρει και θα σηκώσει όλους τους ανάλγητους φακελλάκηδες, όλους τους ξεφτιλισμένους γραφειοκράτες που σκοτώνουν εμάς και τα παιδιά μας- τουλάχιστον στο θέμα της Υγείας ρε παιδιά,.....όχι ανοχή εκει.....
Θα δούμε τη Δευτέρα πώς θα μας τα πει η Ελευθεροτυπία- θα δείτε κι εσείς (ελπίζω με ακρίβεια!) το πως τα είπα εγώ στην Ελευθεροτυπία.
# posted by amalia kalyvinou @ 3:16 AM
Saturday, April 07, 2007
ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ".....
http://fakellaki.blogspot.com/2007/04/blog-post.html
Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε "αρμόδιο", έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω....
...ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"
# posted by amalia kalyvinou @ 1:50 PM
http://fakellaki.blogspot.com/2007/04/blog-post.html
Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε "αρμόδιο", έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω....
...ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"
# posted by amalia kalyvinou @ 1:50 PM
Thursday, March 22, 2007
IKA- H ΜΑΛΑΚΙΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ
http://fakellaki.blogspot.com/2007/03/ika-h.html
Έχω καρκίνο
Έχω πάρει ο,τι χημειοθεραπεία υπάρχει και δεν υπάρχει, χωρίς αποτέλεσμα
Η κατάστασή μου επιδεινωνόταν συνεχώς: στο θώρακά μου μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπάΚάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο Ερρίκος Ντυνάν, βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μού έδινε κάποιες ελπίδες
Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον (δυνητικά θανατηφόρους) μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού….
………….αφού φυσικά πρώτα ο γιατρός μου κ. Κλούβας αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει το γραφιά , προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που «χρειάζονταν» οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν το μισθό τους….
……….αφού φυσικά η Κοινωνική Υπηρεσία του Ερρίκος Ντυνάν , οι κυρίες Χατζάκη και Τζώρτζου έπρεπε να υπενθυμίζουν στους δημόσιους τεμπέληδες ότι η κατάστασή μου δε χωρούσε καθυστερήσεις
………..αφού φυσικά οι συγγενείς μου έτρεχαν από υπηρεσία σε υπηρεσία για να προσκομίζουν συνεχώς νέα «διορθωτικά» ή συμπληρωματικά δικαιολογητικά – έπρεπε για παράδειγμα, να γραφτεί και στην τρίτη σειρά ενός εγγράφου τους ότι έχω σάρκωμα, αλλά και στην έκτη!!! Δε μπορούσαν αλλιώς να το συμπεράνουν κι έπρεπε οι συγγενείς μου να τρέχουν στο γιατρό μου να τον ξανακάνουν γραφιά της ηλιθιότητας
Κάποτε πήρα το φάρμακο και…..ω! του θαύματος, η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται
Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν…
Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά, μείωση του μεγέθους των όγκων!
Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μού έδινε ζωή, είχαμε την τρελλή ιδέα να…..εξακολουθήσω να το παίρνω!
Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ – παραδόξως, αυτό δεν ήταν χρονοβόρο
Και πάλι όμως έπρεπε να πάρω νέα έγκριση από το ΙΚΑ
Ζητούν αποδειξεις ότι το συγκεκριμένο φάρμακο όντως βελτίωσε την κατάστασή μου- και αυτό είναι πολύ λογικό να το απαιτούν….
Ξέρουν όμως να διακρίνουν τις αποδείξεις αυτές;
Ποιος κάνει τον έλεγχο και με ποιες γνώσεις;
*Πήγα 6 ακτινογραφίες που συγκριτικά μεταξύ τους δείχνουν τη βελτίωση της κατάστασής μου-
μια Τρίτη που συνεδρίασε η Επιτροπή Εγκρισης Φαρμάκων Εξωτερικού του ΙΚΑ, δεν «πέρασε» το φάρμακο , επειδή χρειάζονταν, λέει, αξονική τομογραφία (?!!??) [ο χρόνος στον καρκίνο δεν είναι αστείο…]
* Στέλνω αξονική τομογραφία, η οποία όμως δεν ήταν πρόσφορη για σύγκριση με τις ακτινογραφίες, αφού είχε γίνει με τη σειρά της σε σύγκριση με πολύ πολύ παλιότερη αξονική, όταν η κατάστασή μου ήταν εντελώς διαφορετική
* Η αξονική τομογραφία δεν τους ήταν αρκετή, επειδή ήθελαν το πόρισμα, από το ακτινοδιαγνωστικό κέντρο, αφού προφανώς δεν ξέρουν να διαβάζουν τα φιλμ και χρειάζονται κάποιον , ίσως και απόφοιτο ΤΕΙ, βοηθό ακτινολόγου, να τους «αποκαλύψει» γραπτώς τι δείχνει η εξέταση…. (τέτοια σαΐνια θα κρίνουν για το πώς θα παλέψω για τη ζωή μου, λοιπόν…)
Διευκρίνισε η παιδίατρος της επιτροπής ότι «δεν έχουμε το γιατρό στο τσεπάκι μας, θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα του διαβάσουμε το πόρισμα» !!!! )
*Έπειτα ζήτησαν ακτινογραφία για να κάνουν σύγκριση με τη μία , όπως είπαν, ακτινογραφία που τους είχα στείλει προηγούμενη ημέρα, ενώ εγώ τους είχα στείλει έξι ακτινογραφίες, ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση
* Έθεσα και πάλι τον (ήρωα!) γιατρό μου σε ρόλο γραφιά ζητώντας του τις υπόλοιπες ακτινογραφίες, και,φυσικά θιγμένος, μού απάντησε ότι δεν είναι ηλίθιος να έχει στείλει μόνο μία ακτινογραφία (με τι θα γινόταν η σύγκριση; )
*Πήραμε και εγώ και ο γιατρός μου τηλέφωνο στην Επιτροπή να τους πούμε να ξαναψάξουν γιατί ανεξάρτητα με το ότι σε μένα επέμεναν ότι είχαν λάβει μία μόνο ακτινογραφία, εμείς ήμασταν σίγουροι φυσικά ότι είχαμε παραδώσει έξι! Τότε καταλάβαμε, έντρομοι από την ηλιθιότητά τους, ότι με τον όρο «ακτινογραφία», οι γιατροί της Επιτροπής του ΙΚΑ, εννοούσαν «πόρισμα ακτινογραφίας»!!!!!. Δηλαδή, όχι μόνο δεν ξέρουν να «διαβάζουν» τα φιλμ μιας αξονικής, αλλά ούτε καν μια απλή ακτινογραφία! Και αυτοί κρίνουν το τι φάρμακο θα πάρω εγώ στον αγώνα μου για τη ζωή μου
*Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω, ο γιατρός μου, ένας υπέροχος επιστήμονας και ανθρωπος, αντί να ασχολείται με τους ασθενείς του και τη δουλειά του γενικά, κάθεται και γράφει στις κυρίες Παπασάικα και Μάνου την αλφάβητο της ιατρικής, ώστε να μπορούν ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ για τη ζωή τη δική μου και τόσων άλλων ασθενών…..
Πάντως είμαι αισιόδοξη, ότι τελικά θα εγκρίνουν και πάλι το φάρμακο: μια από αυτές τις κυρίες μού είπε «την πρώτη φορά (σσ: το Δεκέμβριο που έγινε η έγκριση των πρώτων τριών δόσεων) είπαμε ¨νέος άνθρωπος είναι, ας το εγκρίνουμ娻 ………………….
ΑΡΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΓΚΡΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ
Αν ήμουν το παιδί σου κυρία Παπασάικα;
Αν είχες εσύ τους εβδομήντα-ογδόντα όγκους που έχω εγώ στους πνεύμονες κυρία Μάνου;
Θα ξέρατε τότε να διαβάζετε φιλμς από ακτινογραφίες και αξονικές;
Θα απορρίπτατε την αίτηση σας σε κάποια τριτιάτικη συνεδρίασή σας;
Θα παίζατε με το χρόνο σας;
Θα είχατε «το γιατρό στο τσεπάκι σας τότε»;
Labels: γιατρός, γραφειοκρατία, ΙΚΑ, καρεκλοκένταυρος
# posted by amalia kalyvinou @ 4:41 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2007/03/ika-h.html
Έχω καρκίνο
Έχω πάρει ο,τι χημειοθεραπεία υπάρχει και δεν υπάρχει, χωρίς αποτέλεσμα
Η κατάστασή μου επιδεινωνόταν συνεχώς: στο θώρακά μου μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπάΚάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο Ερρίκος Ντυνάν, βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μού έδινε κάποιες ελπίδες
Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον (δυνητικά θανατηφόρους) μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού….
………….αφού φυσικά πρώτα ο γιατρός μου κ. Κλούβας αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει το γραφιά , προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που «χρειάζονταν» οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν το μισθό τους….
……….αφού φυσικά η Κοινωνική Υπηρεσία του Ερρίκος Ντυνάν , οι κυρίες Χατζάκη και Τζώρτζου έπρεπε να υπενθυμίζουν στους δημόσιους τεμπέληδες ότι η κατάστασή μου δε χωρούσε καθυστερήσεις
………..αφού φυσικά οι συγγενείς μου έτρεχαν από υπηρεσία σε υπηρεσία για να προσκομίζουν συνεχώς νέα «διορθωτικά» ή συμπληρωματικά δικαιολογητικά – έπρεπε για παράδειγμα, να γραφτεί και στην τρίτη σειρά ενός εγγράφου τους ότι έχω σάρκωμα, αλλά και στην έκτη!!! Δε μπορούσαν αλλιώς να το συμπεράνουν κι έπρεπε οι συγγενείς μου να τρέχουν στο γιατρό μου να τον ξανακάνουν γραφιά της ηλιθιότητας
Κάποτε πήρα το φάρμακο και…..ω! του θαύματος, η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται
Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν…
Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά, μείωση του μεγέθους των όγκων!
Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μού έδινε ζωή, είχαμε την τρελλή ιδέα να…..εξακολουθήσω να το παίρνω!
Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ – παραδόξως, αυτό δεν ήταν χρονοβόρο
Και πάλι όμως έπρεπε να πάρω νέα έγκριση από το ΙΚΑ
Ζητούν αποδειξεις ότι το συγκεκριμένο φάρμακο όντως βελτίωσε την κατάστασή μου- και αυτό είναι πολύ λογικό να το απαιτούν….
Ξέρουν όμως να διακρίνουν τις αποδείξεις αυτές;
Ποιος κάνει τον έλεγχο και με ποιες γνώσεις;
*Πήγα 6 ακτινογραφίες που συγκριτικά μεταξύ τους δείχνουν τη βελτίωση της κατάστασής μου-
μια Τρίτη που συνεδρίασε η Επιτροπή Εγκρισης Φαρμάκων Εξωτερικού του ΙΚΑ, δεν «πέρασε» το φάρμακο , επειδή χρειάζονταν, λέει, αξονική τομογραφία (?!!??) [ο χρόνος στον καρκίνο δεν είναι αστείο…]
* Στέλνω αξονική τομογραφία, η οποία όμως δεν ήταν πρόσφορη για σύγκριση με τις ακτινογραφίες, αφού είχε γίνει με τη σειρά της σε σύγκριση με πολύ πολύ παλιότερη αξονική, όταν η κατάστασή μου ήταν εντελώς διαφορετική
* Η αξονική τομογραφία δεν τους ήταν αρκετή, επειδή ήθελαν το πόρισμα, από το ακτινοδιαγνωστικό κέντρο, αφού προφανώς δεν ξέρουν να διαβάζουν τα φιλμ και χρειάζονται κάποιον , ίσως και απόφοιτο ΤΕΙ, βοηθό ακτινολόγου, να τους «αποκαλύψει» γραπτώς τι δείχνει η εξέταση…. (τέτοια σαΐνια θα κρίνουν για το πώς θα παλέψω για τη ζωή μου, λοιπόν…)
Διευκρίνισε η παιδίατρος της επιτροπής ότι «δεν έχουμε το γιατρό στο τσεπάκι μας, θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα του διαβάσουμε το πόρισμα» !!!! )
*Έπειτα ζήτησαν ακτινογραφία για να κάνουν σύγκριση με τη μία , όπως είπαν, ακτινογραφία που τους είχα στείλει προηγούμενη ημέρα, ενώ εγώ τους είχα στείλει έξι ακτινογραφίες, ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση
* Έθεσα και πάλι τον (ήρωα!) γιατρό μου σε ρόλο γραφιά ζητώντας του τις υπόλοιπες ακτινογραφίες, και,φυσικά θιγμένος, μού απάντησε ότι δεν είναι ηλίθιος να έχει στείλει μόνο μία ακτινογραφία (με τι θα γινόταν η σύγκριση; )
*Πήραμε και εγώ και ο γιατρός μου τηλέφωνο στην Επιτροπή να τους πούμε να ξαναψάξουν γιατί ανεξάρτητα με το ότι σε μένα επέμεναν ότι είχαν λάβει μία μόνο ακτινογραφία, εμείς ήμασταν σίγουροι φυσικά ότι είχαμε παραδώσει έξι! Τότε καταλάβαμε, έντρομοι από την ηλιθιότητά τους, ότι με τον όρο «ακτινογραφία», οι γιατροί της Επιτροπής του ΙΚΑ, εννοούσαν «πόρισμα ακτινογραφίας»!!!!!. Δηλαδή, όχι μόνο δεν ξέρουν να «διαβάζουν» τα φιλμ μιας αξονικής, αλλά ούτε καν μια απλή ακτινογραφία! Και αυτοί κρίνουν το τι φάρμακο θα πάρω εγώ στον αγώνα μου για τη ζωή μου
*Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω, ο γιατρός μου, ένας υπέροχος επιστήμονας και ανθρωπος, αντί να ασχολείται με τους ασθενείς του και τη δουλειά του γενικά, κάθεται και γράφει στις κυρίες Παπασάικα και Μάνου την αλφάβητο της ιατρικής, ώστε να μπορούν ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ για τη ζωή τη δική μου και τόσων άλλων ασθενών…..
Πάντως είμαι αισιόδοξη, ότι τελικά θα εγκρίνουν και πάλι το φάρμακο: μια από αυτές τις κυρίες μού είπε «την πρώτη φορά (σσ: το Δεκέμβριο που έγινε η έγκριση των πρώτων τριών δόσεων) είπαμε ¨νέος άνθρωπος είναι, ας το εγκρίνουμ娻 ………………….
ΑΡΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΓΚΡΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ
Αν ήμουν το παιδί σου κυρία Παπασάικα;
Αν είχες εσύ τους εβδομήντα-ογδόντα όγκους που έχω εγώ στους πνεύμονες κυρία Μάνου;
Θα ξέρατε τότε να διαβάζετε φιλμς από ακτινογραφίες και αξονικές;
Θα απορρίπτατε την αίτηση σας σε κάποια τριτιάτικη συνεδρίασή σας;
Θα παίζατε με το χρόνο σας;
Θα είχατε «το γιατρό στο τσεπάκι σας τότε»;
Labels: γιατρός, γραφειοκρατία, ΙΚΑ, καρεκλοκένταυρος
# posted by amalia kalyvinou @ 4:41 AM
Sunday, September 24, 2006 (2)
ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΧΑΜΟΥΡΕΣ..
http://fakellaki.blogspot.com/2006/09/blog-post_24.html
ΦΟΒΟΜΟΥΝ μήπως δεν προλάβαινα να δημοσιεύσω τις υπέροχες εξαιρέσεις , τους γιατρούς που με βοήθησαν και με βοηθούν ακόμη, που με "κράτησαν" σε εποχές αφόρητες, που όχι μόνο υπήρξαν σοβαροί ως επιστήμονες, αλλά και αποδείχτηκαν ανυστερόβουλοι, ανθρώπινοι, δοτικοί, που καμμια σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους,ανασφαλείς και παραδόπιστους φακελλάκηδες, που όχι μόνο δεν υπήρξαν ανεπαρκείς , αλλά μού προσέφεραν πολλά και ανεκτίμητα, πολύ πέρα από τις "υποχρεώσεις" τους.
Τα τελευταία χρόνια διασταυρώθηκε ο δρόμος μου με αυτούς τους ανθρώπους, για τους οποίους ο,τι και να πω είναι λίγο...
Και πιο πολύ με στενοχωρεί οτι δε μπορώ να πω στους ίδιους το τι έκαναν για μένα, τη σημασία των πράξεών τους και το πόσο βαθειά δικούς μου ανθρώπους τους αισθάνομαι...
Δε μπορώ να ανταποδώσω - η φροντίδα δεν είναι μετρήσιμη.
Μόνο που θέλω να ξέρουν όσο το δυνατό περισσότεροι και την άλλη όψη.
Πέρα λοιπόν από τους προαναφερθέντες , υπάρχουν και οι άλλοι:
Υπάρχει η ΑΘΗΝΑ ΒΑΔΑΛΟΥΚΑ , με το Ιατρείο Πόνου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο και το Ιατρικό Κέντρο, που ανέλαβε τον πόνο μου μια στιγμή πριν αυτοκτονήσω από απελπισία. Που πίστεψε στο οτι ήμουν αδιάγνωστη κι όχι "τρελλή". Που αντιμετώπισε τον αφόρητο πόνο μου άμεσα και χωρίς καμια ιδιαίτερη παρενέργεια. Που με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά οτι δεν ήμουν μόνη απέναντι στη φρίκη που λέγεται "επεισόδια νευροπαθητικού πόνου". Που όχι μόνο δεν με εκμεταλλεύτηκε οικονομικά -αν και πανεύκολα θα μπορούσε λόγω της απελπισίας μου- αλλά και, πολύ σύντομα,με δεχόταν στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι) χωρίς να αμοίβεται.
Που όταν έμαθε οτι διαγνώστικα στα Γιάννενα, φρόντισε να επικοινωνήσει με πολλούς γιατρούς εκεί, για να τους επιστήσει την προσοχή επάνω μου. Που όταν πρωτογνωριστήκαμε, λόγω του πόνου μου αλλά και της ιδιότητάς της (και γιατρός και καθηγήτρια) της φέρθηκα σχεδόν εριστικά,αλλά το παρέβλεψε. Που σε κάθε μου δυσκολία είναι εκεί...
Υπάρχει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΡΜΑΣ , ο νευρολόγος στο Πανεπιστημιακό Ιωαννίνων που με διέγνωσε. Που δεν έλαβε υπ'όψη τις "γνώμες" των προηγούμενων γιατρών που τού ανέφερα,αλλά μελέτησε με υπομονή τις εξετάσεις μου για να σχηματίσει δική του γνώμη. ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΕΓΝΩΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ, ΟΤΑΝ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟ ΑΘΗΝΩΝ ΜΕ ΕΒΓΑΖΕ "ΤΡΕΛΛΗ" ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. Που μου χάρισε δηλαδή δυο χρόνια υπέροχης ζωής (ως την υποτροπή μου). Που υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Που, αφού με διέγνωσε, απ'τον ενθουσιασμό μου, τον ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ να τού κάνω ένα δώρο, μέσα από την καρδιά μου το ήθελα και τού το είπα, και μόνο που δε με έδιωξε με τις κλωτσιές!
Που ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι. Που ενώ δεν είχε καμια υποχρέωση, ήταν παρών όταν οι παθολογοανατόμοι μού ανακοίνωναν τα αποτελέσματα της βιοψίας.
Υπάρχει η ΠΕΝΝΥ ΛΙΟΣΗ , ακτινοθεραπεύτρια στον Άγιο Σάββα , που προγραμμάτισε τις ακτινοθεραπείες μου μέσα σε ένα βεβαρυμένο πρόγραμμα. Που σε κάθε μου πρόβλημα ήταν πρόθυμη να απαντήσει. Που ήταν πάντοτε γελαστή και φιλική -εως στοργική!- , ακόμη και μέσα στην καθημερινή "τρέλλα" της δουλειάς της. Που ήταν από τους λίγους που "έτρεχε" όλη την ημέρα στο νοσοκομείο. Που με τη γλύκα της παρουσίας της έκανε τη θεραπεία μου ευχάριστη. Που φυσικά πολύ απείχε από το να προσμένει "δωράκια" και "χάρες" ως αντάλλαγμα .
Υπάρχει η ΛΟΥΙΖΑ ΒΙΝΗ , ακτινοθεραπεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι), που παρά το εξαιρετικά βεβαρυμένο της πρόγραμμα, με δεχόταν άμεσα.
Που έχει γνώσεις και σατρατηγική πάνω στη δουλειά της. Που αν και στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ της ιατρείο ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΜΟΙΒΗ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ. Που ανέλαβε και επικοινωνούσε με νοσοκομείο στην Αγγλία, μεσολαβώντας ωστε να κανονιστεί εκεί χειρουργείο μου - μια διαδικασία χρονοβόρα και κουραστική. Που πάντα ήταν εστιασμένη ταυτόχρονα τόσο στη σωματική μου υγεία, όσο και στην ψυχολογική μου κατάσταση, χωρίς να νοιάζεται ούτε για τα χρήματα, ούτε να προβάλλει το κύρος και τις γνώσεις της. Που έχει πραγματικά φιλοσοφημένη στάση ζωής..
Υπάρχει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΟΥΒΑΣ ,ογκολόγος-χημειοθεραπευτής στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, που προσπάθησε μέχρι τέλους να παλέψει την αρρώστεια μου- ακόμη κι εκεί που ήταν σχεδόν ανέλπιδο, ικανοποιώντας τη μαχητική μου διάθεση.
Που πάντα είναι πρόθυμος να εξυπηρετήσει. Που με ευαισθησία, τιμιότητα και χιούμορ αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα. Που φροντίζει ακόμη και για τα δευτερεύοντα ή και τριτεύοντα προβλήματά μου από τις θεραπείες (έμετοι,αδυναμία,κλπ),πράγμα που οι περισσότεροι ούτε που θα άκουγαν, και τα αντιμετωπίζει με επιτυχία, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΜΟΥ "ΕΥΚΟΛΕΣ". Που δέχτηκε να συνεργαστεί και με άλλον ογκολόγο με τον οποίο είχα συνεργαστεί εγώ, χωρίς να προβάλει ηλίθιους εγωισμούς, ανόητη ανταγωνιστικότητα ή "βεντεττισμό". Που αν και τον επισκέπτομαι στο ιδιωτικό του ιατρείο, στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΜΟΙΦΘΕΙ.Που μεσολαβεί πολλάκις σε άλλους γιατρούς να με εξυπηρετήσουν. Που μέ βλέπει σαν δικό του άνθρωπο. Που με κάνει και τον νιώθω δικό μου άνθρωπο.
Υπάρχει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΡΙΑΣΟΥΛΗΣ , ογκολόγος-χημειοθεραπευτής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Που προσπάθησε να σώσει το μισοχαμένο μου πόδι, σεβόμενος την επιθυμία και τον αγώνα μου. Που με αντιμετώπισε με ενδιαφέρον και ανθρωπιά. Που ποτέ δεν άφησε να εννοηθεί οτι περιμένει "κάτι" από εμένα. Που σε κάποιο πρόβλημά μου με την ηλιθιότητα και την απροθυμία άλλων γιατρών του νοσοκομείο μεσολάβησε και το έλυσε. Που δέχτηκε κι αυτός να συνεργαστεί με τον κ. Κλούβα, χωρίς κι αυτός να προβάλει ηλίθιους εγωισμούς, ανόητη ανταγωνιστικότητα ή "βεντεττισμό".
...δεν ξέρω πώς θα δώσω σε αυτούς τους ανθρώπους να καταλάβουν ΠΟΣΟ σημαντικοί είναι... και πονάω γι' αυτό.
# posted by amalia kalyvinou @ 4:17 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2006/09/blog-post_24.html
ΦΟΒΟΜΟΥΝ μήπως δεν προλάβαινα να δημοσιεύσω τις υπέροχες εξαιρέσεις , τους γιατρούς που με βοήθησαν και με βοηθούν ακόμη, που με "κράτησαν" σε εποχές αφόρητες, που όχι μόνο υπήρξαν σοβαροί ως επιστήμονες, αλλά και αποδείχτηκαν ανυστερόβουλοι, ανθρώπινοι, δοτικοί, που καμμια σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους,ανασφαλείς και παραδόπιστους φακελλάκηδες, που όχι μόνο δεν υπήρξαν ανεπαρκείς , αλλά μού προσέφεραν πολλά και ανεκτίμητα, πολύ πέρα από τις "υποχρεώσεις" τους.
Τα τελευταία χρόνια διασταυρώθηκε ο δρόμος μου με αυτούς τους ανθρώπους, για τους οποίους ο,τι και να πω είναι λίγο...
Και πιο πολύ με στενοχωρεί οτι δε μπορώ να πω στους ίδιους το τι έκαναν για μένα, τη σημασία των πράξεών τους και το πόσο βαθειά δικούς μου ανθρώπους τους αισθάνομαι...
Δε μπορώ να ανταποδώσω - η φροντίδα δεν είναι μετρήσιμη.
Μόνο που θέλω να ξέρουν όσο το δυνατό περισσότεροι και την άλλη όψη.
Πέρα λοιπόν από τους προαναφερθέντες , υπάρχουν και οι άλλοι:
Υπάρχει η ΑΘΗΝΑ ΒΑΔΑΛΟΥΚΑ , με το Ιατρείο Πόνου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο και το Ιατρικό Κέντρο, που ανέλαβε τον πόνο μου μια στιγμή πριν αυτοκτονήσω από απελπισία. Που πίστεψε στο οτι ήμουν αδιάγνωστη κι όχι "τρελλή". Που αντιμετώπισε τον αφόρητο πόνο μου άμεσα και χωρίς καμια ιδιαίτερη παρενέργεια. Που με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά οτι δεν ήμουν μόνη απέναντι στη φρίκη που λέγεται "επεισόδια νευροπαθητικού πόνου". Που όχι μόνο δεν με εκμεταλλεύτηκε οικονομικά -αν και πανεύκολα θα μπορούσε λόγω της απελπισίας μου- αλλά και, πολύ σύντομα,με δεχόταν στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι) χωρίς να αμοίβεται.
Που όταν έμαθε οτι διαγνώστικα στα Γιάννενα, φρόντισε να επικοινωνήσει με πολλούς γιατρούς εκεί, για να τους επιστήσει την προσοχή επάνω μου. Που όταν πρωτογνωριστήκαμε, λόγω του πόνου μου αλλά και της ιδιότητάς της (και γιατρός και καθηγήτρια) της φέρθηκα σχεδόν εριστικά,αλλά το παρέβλεψε. Που σε κάθε μου δυσκολία είναι εκεί...
Υπάρχει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΡΜΑΣ , ο νευρολόγος στο Πανεπιστημιακό Ιωαννίνων που με διέγνωσε. Που δεν έλαβε υπ'όψη τις "γνώμες" των προηγούμενων γιατρών που τού ανέφερα,αλλά μελέτησε με υπομονή τις εξετάσεις μου για να σχηματίσει δική του γνώμη. ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΕΓΝΩΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ, ΟΤΑΝ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟ ΑΘΗΝΩΝ ΜΕ ΕΒΓΑΖΕ "ΤΡΕΛΛΗ" ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. Που μου χάρισε δηλαδή δυο χρόνια υπέροχης ζωής (ως την υποτροπή μου). Που υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Που, αφού με διέγνωσε, απ'τον ενθουσιασμό μου, τον ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ να τού κάνω ένα δώρο, μέσα από την καρδιά μου το ήθελα και τού το είπα, και μόνο που δε με έδιωξε με τις κλωτσιές!
Που ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι. Που ενώ δεν είχε καμια υποχρέωση, ήταν παρών όταν οι παθολογοανατόμοι μού ανακοίνωναν τα αποτελέσματα της βιοψίας.
Υπάρχει η ΠΕΝΝΥ ΛΙΟΣΗ , ακτινοθεραπεύτρια στον Άγιο Σάββα , που προγραμμάτισε τις ακτινοθεραπείες μου μέσα σε ένα βεβαρυμένο πρόγραμμα. Που σε κάθε μου πρόβλημα ήταν πρόθυμη να απαντήσει. Που ήταν πάντοτε γελαστή και φιλική -εως στοργική!- , ακόμη και μέσα στην καθημερινή "τρέλλα" της δουλειάς της. Που ήταν από τους λίγους που "έτρεχε" όλη την ημέρα στο νοσοκομείο. Που με τη γλύκα της παρουσίας της έκανε τη θεραπεία μου ευχάριστη. Που φυσικά πολύ απείχε από το να προσμένει "δωράκια" και "χάρες" ως αντάλλαγμα .
Υπάρχει η ΛΟΥΙΖΑ ΒΙΝΗ , ακτινοθεραπεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι), που παρά το εξαιρετικά βεβαρυμένο της πρόγραμμα, με δεχόταν άμεσα.
Που έχει γνώσεις και σατρατηγική πάνω στη δουλειά της. Που αν και στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ της ιατρείο ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΜΟΙΒΗ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ. Που ανέλαβε και επικοινωνούσε με νοσοκομείο στην Αγγλία, μεσολαβώντας ωστε να κανονιστεί εκεί χειρουργείο μου - μια διαδικασία χρονοβόρα και κουραστική. Που πάντα ήταν εστιασμένη ταυτόχρονα τόσο στη σωματική μου υγεία, όσο και στην ψυχολογική μου κατάσταση, χωρίς να νοιάζεται ούτε για τα χρήματα, ούτε να προβάλλει το κύρος και τις γνώσεις της. Που έχει πραγματικά φιλοσοφημένη στάση ζωής..
Υπάρχει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΟΥΒΑΣ ,ογκολόγος-χημειοθεραπευτής στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, που προσπάθησε μέχρι τέλους να παλέψει την αρρώστεια μου- ακόμη κι εκεί που ήταν σχεδόν ανέλπιδο, ικανοποιώντας τη μαχητική μου διάθεση.
Που πάντα είναι πρόθυμος να εξυπηρετήσει. Που με ευαισθησία, τιμιότητα και χιούμορ αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα. Που φροντίζει ακόμη και για τα δευτερεύοντα ή και τριτεύοντα προβλήματά μου από τις θεραπείες (έμετοι,αδυναμία,κλπ),πράγμα που οι περισσότεροι ούτε που θα άκουγαν, και τα αντιμετωπίζει με επιτυχία, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΜΟΥ "ΕΥΚΟΛΕΣ". Που δέχτηκε να συνεργαστεί και με άλλον ογκολόγο με τον οποίο είχα συνεργαστεί εγώ, χωρίς να προβάλει ηλίθιους εγωισμούς, ανόητη ανταγωνιστικότητα ή "βεντεττισμό". Που αν και τον επισκέπτομαι στο ιδιωτικό του ιατρείο, στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΜΟΙΦΘΕΙ.Που μεσολαβεί πολλάκις σε άλλους γιατρούς να με εξυπηρετήσουν. Που μέ βλέπει σαν δικό του άνθρωπο. Που με κάνει και τον νιώθω δικό μου άνθρωπο.
Υπάρχει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΡΙΑΣΟΥΛΗΣ , ογκολόγος-χημειοθεραπευτής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Που προσπάθησε να σώσει το μισοχαμένο μου πόδι, σεβόμενος την επιθυμία και τον αγώνα μου. Που με αντιμετώπισε με ενδιαφέρον και ανθρωπιά. Που ποτέ δεν άφησε να εννοηθεί οτι περιμένει "κάτι" από εμένα. Που σε κάποιο πρόβλημά μου με την ηλιθιότητα και την απροθυμία άλλων γιατρών του νοσοκομείο μεσολάβησε και το έλυσε. Που δέχτηκε κι αυτός να συνεργαστεί με τον κ. Κλούβα, χωρίς κι αυτός να προβάλει ηλίθιους εγωισμούς, ανόητη ανταγωνιστικότητα ή "βεντεττισμό".
...δεν ξέρω πώς θα δώσω σε αυτούς τους ανθρώπους να καταλάβουν ΠΟΣΟ σημαντικοί είναι... και πονάω γι' αυτό.
# posted by amalia kalyvinou @ 4:17 AM
Sunday, September 24, 2006 (1)
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΑ
http://fakellaki.blogspot.com/2006/09/blog-post.html
...ρωτήστε και τους προαναφερθέντες γιατρούς...
# posted by amalia kalyvinou @ 4:08 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2006/09/blog-post.html
...ρωτήστε και τους προαναφερθέντες γιατρούς...
# posted by amalia kalyvinou @ 4:08 AM
Friday, July 07, 2006
οι φιρμες 5:ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ--ορθοπεδικός,επιμελητής στο ΚΑΤ
http://fakellaki.blogspot.com/2006/07/5.html
Τα παρακάτω που θα διαβάσετε αφορούν έναν επιμελητή ορθοπεδικό, ο οποίος επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος.
Πρωτο απευθύνθηκα στο Θ. Χρυσικόπουλο το 1994, σε ηλικία 18 ετών.
Τα συμπτώματα ήταν -κλασσικά- επεισόδια ανυπόφορου πόνου στο μηρό κατα διαστήματα ολίγων εβδομάδων καθώς και άκρα ευαισθησία σε συγκεκριμένη περιοχή στο μεσον του μηρού.
Εξηγούσα οτι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ εκεινο το σημείο το παντελόνι που φορούσα,ούρλιαζα απ τον πόνο.
Περιέγραφα με ακρίβεια έναν σαφώς νευροπαθητικό πόνο ( ώσεις κατα μήκος του μηριαίου νεύρου,ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη, κλπ).
Μετά από αρκετές κλινικές και αιματολογικες εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές.
Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Προφανώς επειδή ο Χρυσικόπουλος μόνο απλες ακτινογραφίες ξέρει να "διαβάζει" (και άν...), αντι να περάσουμε σε αλλου ειδους απεικονίσεις, με κάλεσε μια ημέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα.
Ποιός μπορει να με βεβαιώσει οτι αυτό δε συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά;
Επειδή ούτε και τότε, ούτε κ έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη οτι... πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου !!!!!!!
Φυσικά και ήταν ατροφικό το πόδι μου τότε ,αλλα αυτό ήταν δευτερογενής πάθηση εξ αιτίας του πόνου. Εφ όσον -φώναζα- πονούσα τόσο κι έμενα στο κρεββάτι για εβδομάδες όταν είχα επεισόδια (κρίσεις πόνου), η κίνηση του ποδιού ήταν προβληματικη, κι αφού εμποδιζόταν η κίνηση, είναι δυνατό να μην προκύψει ατροφία του μέλους;
Επιπλέον του είχα διευκρινισει οτι πρώτα πονούσα και μετα απο τρία τέσσερα χρόνια προέκυψε η ατροφία.
Από πότε η αιτία (πόνος) έπεται χρονικά του αποτελέσματος (ατροφια);; Φιλοσοφία θέλει;
Πως λοιπόν "διέγνωσε" την ατροφία του μηρου ως ανεξάρτητη πρωτογενη πάθηση;;;
Μήπως επειδή σε κάθε "φιλική" επίσκεψη στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Αιγάλεω, αλλά και στο ιατρείο του μέσα στο ΚΑΤ, συγγενής μου τού άφηνε από 10.000 δραχμές κάθε φορα; -κι ήταν πολλές οι φορές....
Ετσι λοιπόν, συνέστησε φυσικοθεραπεια - ασκήσεις ενδυνάμωσης του τετρακεφάλου κυρίως.
Χωρίς "φυσικά" να μεριμνησει για τον πόνο. Ετσι,για χρόνια, έκανα ασκήσεις και πονούσα - πονούσα κι έκανα ασκησεις. Πολύ σκληρή διαδικασία, κάτι που μπορεί να καταλάβει μόνο ο πάσχων από χρόνιο πόνο...
Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφιας , ενω κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε οτι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι. Ωσπου απ την πολλή επιμονή μου αργότερα,έπειτα απο 4 χρόνια "κούρας" υπόλ τον κυριο Χρυσικόπουλο, κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (αρχισα να εργάζομαι λιγότερο,σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία , κλπ)
"δέχτηκε" , δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή οπου πονούσα -- γι να με "ξεφορτωθεί" όπως άφησε να εννοηθει.
Εκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο "ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ"
*Το πόρισμά τους ήταν οτι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή οτι δεν υπήρχε όγκος) (άλλοι μαλάκες κι αυτοι...)
*Ο Χρυσικόπουλος απλώς διάβασε το πόρισμα και σχεδόν δεν κοίταξε τα φιλμ της εξέτασης (ήξερε να τα δει; )
* Κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα οτι δε θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τιποτα!"
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕ ΚΑΙ Ο Γ.ΣΑΡΜΑΣ (νευρολόγος στο Π.Ν. Ιωαννίνων)ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΤΟΝ ΟΓΚΟ
---------------------------------------------------------------------------------------
*Όταν συγγενής μου τηλεφωνησε στον κύριο Χρυσικόπουλο και τον ενημέρωσε οτι διαγνώστηκα με καρκίνο κι οτι άδικα με ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια, εκείνος απάντησε απαθέστατα: "Ε,αυτά συμβαίνουν..."
> Συμβαίνει δηλαδή να "τα παίρνουν" οι γιατροί που υποτίθεται οτι είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ να υποφέρω και να μη με βοηθάει κανείς.
>Συμβαίνει δηλαδη να χάνονται τέσσερα πολύτιμα χρόνια, ενω όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι για την αντιμετώπιση του καρκίνου η έγκαιρη διάγνωση.
>Συμβαίνει δηλαδή ένα απλό νευρίνωμα να εξαλλάσσεται σε καρκίνωμα, παρ'οτι θα μπορουσε να διαγνωστεί πριν γίνει η κατάσταση μη αναστρέψιμη.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ τελικά να έχω χάσει το πόδι μου από καρκίνο και, οσονούπω και τη ζωή μου, επειδή οι γιατροι μαλακίζονται
*************************
(κι όλα αυτά στα τριάντα μου χρόνια , και γνωρίζοντας οτι ο πενηντα και ετών "δόκτωρ" και τα δυο του πόδια έχει για να χαίρεται τη ζωή του και πολύ πολύ μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής απο μένα....)
# posted by amalia kalyvinou @ 2:55 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2006/07/5.html
Τα παρακάτω που θα διαβάσετε αφορούν έναν επιμελητή ορθοπεδικό, ο οποίος επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος.
Πρωτο απευθύνθηκα στο Θ. Χρυσικόπουλο το 1994, σε ηλικία 18 ετών.
Τα συμπτώματα ήταν -κλασσικά- επεισόδια ανυπόφορου πόνου στο μηρό κατα διαστήματα ολίγων εβδομάδων καθώς και άκρα ευαισθησία σε συγκεκριμένη περιοχή στο μεσον του μηρού.
Εξηγούσα οτι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ εκεινο το σημείο το παντελόνι που φορούσα,ούρλιαζα απ τον πόνο.
Περιέγραφα με ακρίβεια έναν σαφώς νευροπαθητικό πόνο ( ώσεις κατα μήκος του μηριαίου νεύρου,ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη, κλπ).
Μετά από αρκετές κλινικές και αιματολογικες εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές.
Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Προφανώς επειδή ο Χρυσικόπουλος μόνο απλες ακτινογραφίες ξέρει να "διαβάζει" (και άν...), αντι να περάσουμε σε αλλου ειδους απεικονίσεις, με κάλεσε μια ημέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα.
Ποιός μπορει να με βεβαιώσει οτι αυτό δε συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά;
Επειδή ούτε και τότε, ούτε κ έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη οτι... πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου !!!!!!!
Φυσικά και ήταν ατροφικό το πόδι μου τότε ,αλλα αυτό ήταν δευτερογενής πάθηση εξ αιτίας του πόνου. Εφ όσον -φώναζα- πονούσα τόσο κι έμενα στο κρεββάτι για εβδομάδες όταν είχα επεισόδια (κρίσεις πόνου), η κίνηση του ποδιού ήταν προβληματικη, κι αφού εμποδιζόταν η κίνηση, είναι δυνατό να μην προκύψει ατροφία του μέλους;
Επιπλέον του είχα διευκρινισει οτι πρώτα πονούσα και μετα απο τρία τέσσερα χρόνια προέκυψε η ατροφία.
Από πότε η αιτία (πόνος) έπεται χρονικά του αποτελέσματος (ατροφια);; Φιλοσοφία θέλει;
Πως λοιπόν "διέγνωσε" την ατροφία του μηρου ως ανεξάρτητη πρωτογενη πάθηση;;;
Μήπως επειδή σε κάθε "φιλική" επίσκεψη στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Αιγάλεω, αλλά και στο ιατρείο του μέσα στο ΚΑΤ, συγγενής μου τού άφηνε από 10.000 δραχμές κάθε φορα; -κι ήταν πολλές οι φορές....
Ετσι λοιπόν, συνέστησε φυσικοθεραπεια - ασκήσεις ενδυνάμωσης του τετρακεφάλου κυρίως.
Χωρίς "φυσικά" να μεριμνησει για τον πόνο. Ετσι,για χρόνια, έκανα ασκήσεις και πονούσα - πονούσα κι έκανα ασκησεις. Πολύ σκληρή διαδικασία, κάτι που μπορεί να καταλάβει μόνο ο πάσχων από χρόνιο πόνο...
Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφιας , ενω κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε οτι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι. Ωσπου απ την πολλή επιμονή μου αργότερα,έπειτα απο 4 χρόνια "κούρας" υπόλ τον κυριο Χρυσικόπουλο, κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (αρχισα να εργάζομαι λιγότερο,σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία , κλπ)
"δέχτηκε" , δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή οπου πονούσα -- γι να με "ξεφορτωθεί" όπως άφησε να εννοηθει.
Εκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο "ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ"
*Το πόρισμά τους ήταν οτι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή οτι δεν υπήρχε όγκος) (άλλοι μαλάκες κι αυτοι...)
*Ο Χρυσικόπουλος απλώς διάβασε το πόρισμα και σχεδόν δεν κοίταξε τα φιλμ της εξέτασης (ήξερε να τα δει; )
* Κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα οτι δε θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τιποτα!"
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕ ΚΑΙ Ο Γ.ΣΑΡΜΑΣ (νευρολόγος στο Π.Ν. Ιωαννίνων)ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΤΟΝ ΟΓΚΟ
---------------------------------------------------------------------------------------
*Όταν συγγενής μου τηλεφωνησε στον κύριο Χρυσικόπουλο και τον ενημέρωσε οτι διαγνώστηκα με καρκίνο κι οτι άδικα με ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια, εκείνος απάντησε απαθέστατα: "Ε,αυτά συμβαίνουν..."
> Συμβαίνει δηλαδή να "τα παίρνουν" οι γιατροί που υποτίθεται οτι είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ να υποφέρω και να μη με βοηθάει κανείς.
>Συμβαίνει δηλαδη να χάνονται τέσσερα πολύτιμα χρόνια, ενω όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι για την αντιμετώπιση του καρκίνου η έγκαιρη διάγνωση.
>Συμβαίνει δηλαδή ένα απλό νευρίνωμα να εξαλλάσσεται σε καρκίνωμα, παρ'οτι θα μπορουσε να διαγνωστεί πριν γίνει η κατάσταση μη αναστρέψιμη.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ τελικά να έχω χάσει το πόδι μου από καρκίνο και, οσονούπω και τη ζωή μου, επειδή οι γιατροι μαλακίζονται
*************************
(κι όλα αυτά στα τριάντα μου χρόνια , και γνωρίζοντας οτι ο πενηντα και ετών "δόκτωρ" και τα δυο του πόδια έχει για να χαίρεται τη ζωή του και πολύ πολύ μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής απο μένα....)
# posted by amalia kalyvinou @ 2:55 AM
Saturday, February 25, 2006
Οι φιρμες _Τεσσέρης Ιωάννης
http://fakellaki.blogspot.com/2006/02/blog-post.html
Καθηγητής Νευροχειρουργικής, πρώην διευθυντης της αντιστοιχης κλινικής στον Ερυθρό Σταυρό.
Μου τον συνεστησαν ως "καθηγητή", δηλαδή ως έμπειρο,γνώστη και ικανό. Με τους τιτλους του πειστηκα να τον επισκευθω.
Δυστυχώς όμως, η μόνη του μεριμνα ήταν να με νοσηλεύσει στην (ιδιωτική βέβαια) Γενική Κλινική Αθηνων, στους Αμπελοκήπους, προκειμένου-λέει- να μου κανει πλήρεις εξετάσεις.
Οταν πήγα να του δειξω τη μαγνητική στο μηρό, που έδειχνε τον όγκο μου,ούτε καν καταδεχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατηρησε οτι μια τέτοια εξεταση εξ αρχης δεν ειχε νοημα, αφου το πρόβλημα ξεκινουσε "καταφανως απ΄τη μεση" !!!! Μαλιστα ειπε οτι, εαν φοιτητής του είχε προτεινει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε" !!!
Το οτι ειναι τοσο άσχετος και άχρηστος ως προς την επιστημη του,είναι το ένα σκέλος της προσωπικότητάς του ---το άλλο ειναι η ΑΛΗΤΕΙΑ του:
-Οταν τον ρωτουσα τις επόμενες ημέρες ποιές εξετάσεις ήθελε για να τις κάνω μέσω ΙΚΑ και να τού τις πάω, δεν μού έλεγε, ισχυριζόμενος οτι ήταν απαραίτητη η εισαγωγή μου στην κλινική (του) έστω και για ένα 24 ωρο!
-Μου έλεγε μάλιστα και να βιαστω γιατί το πόδι μου σύντομα θα κατέληγε στην παράλυση
Να πώς οι ασθενείς "ψαρώνουν" και υποκύπτουν σε φακελλάκια και άλλα πολλά
Από τη στιγμή που το κράτος δίνει τον τίτλο του Πανεπιστημιακού καθηγητή (κυρίως) σε τέτοιους....
Ο κύριος Τεσσέρης εξακολουθεί να είναι καθηγητής;
# posted by amalia kalyvinou @ 9:50 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2006/02/blog-post.html
Καθηγητής Νευροχειρουργικής, πρώην διευθυντης της αντιστοιχης κλινικής στον Ερυθρό Σταυρό.
Μου τον συνεστησαν ως "καθηγητή", δηλαδή ως έμπειρο,γνώστη και ικανό. Με τους τιτλους του πειστηκα να τον επισκευθω.
Δυστυχώς όμως, η μόνη του μεριμνα ήταν να με νοσηλεύσει στην (ιδιωτική βέβαια) Γενική Κλινική Αθηνων, στους Αμπελοκήπους, προκειμένου-λέει- να μου κανει πλήρεις εξετάσεις.
Οταν πήγα να του δειξω τη μαγνητική στο μηρό, που έδειχνε τον όγκο μου,ούτε καν καταδεχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατηρησε οτι μια τέτοια εξεταση εξ αρχης δεν ειχε νοημα, αφου το πρόβλημα ξεκινουσε "καταφανως απ΄τη μεση" !!!! Μαλιστα ειπε οτι, εαν φοιτητής του είχε προτεινει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε" !!!
Το οτι ειναι τοσο άσχετος και άχρηστος ως προς την επιστημη του,είναι το ένα σκέλος της προσωπικότητάς του ---το άλλο ειναι η ΑΛΗΤΕΙΑ του:
-Οταν τον ρωτουσα τις επόμενες ημέρες ποιές εξετάσεις ήθελε για να τις κάνω μέσω ΙΚΑ και να τού τις πάω, δεν μού έλεγε, ισχυριζόμενος οτι ήταν απαραίτητη η εισαγωγή μου στην κλινική (του) έστω και για ένα 24 ωρο!
-Μου έλεγε μάλιστα και να βιαστω γιατί το πόδι μου σύντομα θα κατέληγε στην παράλυση
Να πώς οι ασθενείς "ψαρώνουν" και υποκύπτουν σε φακελλάκια και άλλα πολλά
Από τη στιγμή που το κράτος δίνει τον τίτλο του Πανεπιστημιακού καθηγητή (κυρίως) σε τέτοιους....
Ο κύριος Τεσσέρης εξακολουθεί να είναι καθηγητής;
# posted by amalia kalyvinou @ 9:50 AM
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)