Περί Ανοργανωσιάς στην Υγεία … συνέχεια

Με αφορμή τις εύστοχες παρατηρήσεις της προηγούμενης ανάρτησης με τίτλο «Οργανωμένη ανοργανωσιά στο Εθνικό Σύστημα Υγείας», εκφράζω παρακάτω μερικές σκέψεις.

Η οργάνωση είναι πρωτίστως θέμα παιδείας. Η παιδεία αλλάζει τις νοοτροπίες και φέρνει την πρόοδο.

Και μιλώντας για πρόοδο στο σύστημα υγείας (και όχι μόνο), η πρόοδος στις ανεπτυγμένες χώρες δεν συντελέστηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Χτίστηκε διαχρονικά, με σχέδιο, υπομονή και επιμονή.

Παίρνοντας ως παράδειγμα την αρχειοθέτηση των ιατρικών φακέλων και εξετάζοντας την εξέλιξή της διαχρονικά, εύκολα θα διαπιστώσει κανείς πως η παράδοση που δημιουργήθηκε στις (πραγματικά) προηγμένες χώρες έχει τις ρίζες της στα πανεπιστήμια και στη σχέση τους όχι μόνο με την ιατρική κοινότητα αλλά με τη δημόσια διοίκηση, την αγορά αλλά και την κοινωνία γενικότερα.

Στις χώρες αυτές, υπήρξαν («φωτισμένοι»;) επιστήμονες που μελέτησαν και ανέδειξαν την αξία της οργάνωσης των ιατρο-βιολογικών πληροφοριών όχι μόνο προς όφελος των ασθενών αλλά και προς όφελος της επιστήμης (έρευνα), της αγοράς (συστήματα ασφάλισης – δημόσια ή ιδιωτικά) αλλά και της διοίκησης (ανάλυση προβλημάτων – σχεδιασμός πολιτικής). Υπήρξαν επίσης («φωτισμένοι»;) πολιτικοί αλλά και υπάλληλοι της δημόσιας διοίκησης που αντιλήφθηκαν τις αξίες αυτές και φρόντισαν για τη διάδοση και την εφαρμογή τους. Και φυσικά, χιλιάδες άνθρωποι εργάστηκαν (ΕΠ’ ΑΜΟΙΒΗ) επί δεκαετίες για να αναπτύξουν όλες τις αναγκαίες υποδομές ώστε να έχουν το σημερινό αποτέλεσμα που θαυμάζουμε. Επίσης φυσικά, νοήμονες όντες οι «ξένοι» και γνωρίζοντας ότι ό,τι χτίζεται θέλει και συντήρηση, φρόντισαν ώστε όλες οι υποδομές να υφίστανται συνεχή αξιολόγηση και αναθεώρηση με στόχο τη βελτίωση.

Ποια είναι τα δικά μας επιτεύγματα; Τι έχει κάνει η χώρα μας στον τομέα των ιατρικών φακέλων και της οργάνωσης γενικότερα; Πόσο έχουν ασχοληθεί τα πανεπιστήμια και πώς έχει περάσει αυτό στην ιατρική κοινότητα, την αγορά, τη δημόσια διοίκηση κλπ; Πόσο σοβαρά και επίμονα έχει ασχοληθεί η πολιτεία; [Μήπως πρέπει σιγά-σιγά να τα βγάλουμε στη φόρα;]

Eνα είναι βέβαιο. Τα προβλήματα έχουν επισημανθεί τουλάχιστον πριν 30 χρόνια και η πρόοδος είναι αυτή που βλέπουμε.

Eχουμε «τον χειρουργό» Da Vinci, έχουμε 65% περισσότερους γιατρούς από το μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ και 25% περισσότερους από το Βέλγιο (μακράν στη 2η θέση), έχουμε το χειρότερο δείκτη νοσηλευτικού προσωπικού και, «πολύ φυσικά», ο κάθε «νέος» Eλληνας που γεννιέται μας κοστίζει 6-10.000 Ευρώ (ή και παραπάνω). Όμως, το πόσους καρκινοπαθείς έχουμε, πόσα είναι τα νέα κρούσματα και πόσο επιβιώνουν δεν το ξέρουμε.

Αλήθεια, πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να βρεθούν (ταυτόχρονα και στις κατάλληλες θέσεις) κάποιοι «φωτισμένοι» πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί για να δούμε κάποια πρόοδο; Αλλά και, πόσα άλλα χρόνια πρέπει να ακολουθήσουν για να αλλάξουν κάποιες οπισθοδρομικές νοοτροπίες και να δημιουργηθούν κάποιες στοιχειώδεις υποδομές;

Ποιος θα ασχοληθεί σοβαρά με τόσα προβλήματα, με αναξιοπρεπείς αμοιβές και χωρίς να μπορεί να αποδώσει δημιουργικά (αφού με το που αλλάζει ο «αρμόδιος» παγώνει τις προηγούμενες προσπάθειες για να αναδείξει το δικό του έργο); Ποιος «βλάκας» θα κάτσει να ασχοληθεί σοβαρά με αυτά τα δύσκολα προβλήματα όταν το διαβρωμένο και σάπιο σύστημά μας αλλά κυρίως η άγνοια, η αδιαφορία και η ανοχή των άλλων μπορούν εύκολα να του εξασφαλίσουν τα προς το ζην;

Αστέριος Α. Τέρπος, Ιατρός

_________________
ΣΗΜ. απο Rodia: Ωραία προχωρούμε με την καταγραφή των προβλημάτων, η οργάνωση δείχνει να είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Ενδιαφέρον θα έχει να περνάμε σιγά σιγά και σε προτάσεις. Πώς θα μπορούσε π.χ. να γίνει πράξη η πλήρης μηχανοργάνωση του ΕΣΥ;