Δεν είμαι ειδικός σε θέματα υγείας, όχι τουλάχιστον παραπάνω από όσους πολίτες δεν είναι γιατροί. Συζητώντας με φίλους συνbloggers και ψάχνοντας να βρω ένα τρόπο να τιμήσω την μνήμη της Αμαλίας, θεώρησα ότι το πιο τίμιο από μέρους μου θα ήταν να μην γράψω τίποτα σαν ειδήμονας, που δεν είμαι, αλλά και τίποτα καταγγελτικό μια και η καταγγελία χωρίς πρόταση είναι περιττή. Η καλύτερη λύση, για μένα ήταν να αφήσω την ειδησεογραφία να μιλήσει από μόνη της.
Το τι έγινε ή δεν έγινε στο χώρο της υγείας είναι καταγεγραμμένο στα site των εφημερίδων, λίγο ψάξιμο χρειάζεται. Αυτά τα συζητούσα την προηγούμενη εβδομάδα. Την Κυριακή, συμπτωματικά (;), την μέρα που έκλεισε 1 χρόνο από την "έξοδο" της Αμαλίας, η "Καθημερινή" είχε μια σειρά άρθρων για τα χάλια του ΕΣΥ
Δεν χρειάζεται να διαπιστώσουμε τίποτα παραπάνω από ότι διαπιστώνει με τους μηχανισμούς του το ίδιο το κράτος :
"Την εικόνα ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) διαλυμένου, με κακοφορμισμένες πληγές δεκαετιών, απαξιωμένου στα μάτια των πολιτών αλλά και των εργαζομένων σε αυτό, καταγράφει η Εκθεση του Σώματος Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας για το 2007."
"Γιατροί που χρηματίζονται, άλλοι που δεν κάνουν εφημερίες. Τεράστιες λίστες αναμονής στα νοσοκομεία, οι οποίες παραβιάζονται λόγω πελατειακών σχέσεων γιατρού και ασθενούς. Μονάδες νοσοκομείων με ελάχιστο προσωπικό και παλιό εξοπλισμό. Ιδιωτικές κλινικές και διαγνωστικά κέντρα που θησαυρίζουν με υπερκοστολογήσεις νοσηλίων - εξετάσεων και ιατρικών πράξεων σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων. Αμαρτωλές προμήθειες υλικών των μονάδων υγείας. Μηχανοργάνωση στα σπάργανα. Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης που παρακρατούν -παράνομα- επιδόματα και συντάξεις ασθενών. Κέντρα Υγείας χωρίς προσωπικό και ασθενοφόρα, ακόμα και σε περιοχές που βουλιάζουν από τον τουρισμό."
"Το άρρωστο ΕΣΥ πάσχει κυρίως από ανεπαρκές μοντέλο χρηματοδότησης, αναχρονιστική διοίκηση και απουσία ολοκληρωμένης Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ)."
"Το Εθνικό Σύστημα Υγείας και οι λειτουργοί του βρίσκονται σε μια πραγματικά δύσκολη καμπή. Οι σοβαρές ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και όχι μόνο, σε συνδυασμό με την κακοδιοίκηση και τη συνεχιζόμενη υποχρηματοδότηση, έχουν δημιουργήσει συνθήκες ασφυξίας που σε ορισμένες περιπτώσεις εγκυμονούν κινδύνους για τους ασθενείς, αλλά και για τους ίδιους τους γιατρούς."
"Κλίβανοι για την καύση ιατρικών αποβλήτων που δεν πληρούν τις προδιαγραφές ασφαλείας με ενδεχόμενη ρύπανση του περιβάλλοντος και μονοπωλιακές σχέσεις με εταιρεία που δραστηριοποιείται στο χώρο είναι μεταξύ των διαπιστώσεων των Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας σε ελέγχους του 2007 για τη διαχείριση των Επικίνδυνων Ιατρικών Αποβλήτων."
"Το Εθνικό Σύστημα Υγείας ήταν σε τέλμα· στη νηπιακή του ηλικία αντιμετώπισε πολλές στρεβλώσεις, με αποτέλεσμα σήμερα τα προβλήματα να έχουν φτάσει σε εκρηκτικό σημείο. Βασικότερο είναι αυτό της υποχρηματοδότησης. Είναι ένα χρόνιο πρόβλημα το οποίο όμως οξύνεται παρά τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι θα αύξανε τη χρηματοδότηση κατά 1% του ΑΕΠ. Επειτα από τέσσερα χρόνια έχουμε μείωση της τάξης του 0,5% του ΑΕΠ."
Και όλα τα παραπάνω μόνο σε μια εφημερίδα μιας μέρας στην οποία θα προσθέσω και την είδηση της 23/05/2008 για τον τρόπο λειτουργίας του ΕΚΑΒ με τίτλο
Πόρισμα-κόλαφος για το ΕΚΑΒ
Τα δικά μου λόγια είναι περιττά, όπως και τα ευχολόγια. Υπάρχουν άνθρωποι πιο ειδικοί, γιατροί, οι οποίο να έχουν προτάσεις εφικτές. Το μόνο που μπορώ εγώ να κάνω είναι να απαιτώ μια δημόσια, δωρεάν και πάνω από όλα Αξιοπρεπή παροχή υπηρεσίας υγείας. Σε τελική ανάλυση οι φόροι που πληρώνουμε, υποτίθεται ότι πάνε και γι' αυτό.
Δευτέρα 26 Μαΐου 2008
Κυριακή 25 Μαΐου 2008
Ε.Σ.Υ. και ο θάνατος ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής
Κάθε μέρα πεθαίνουν ένα σωρό άνθρωποι. Αλλοι επειδή συμπλήρωσαν το χρόνο που τους έμελλε να ζήσουν και άλλοι πάνε αδικοχαμένοι, που λένε, χτυπημένοι από αρρώστια ή από ατύχημα. Πάρα πολλοί σκοτώνονται σε πολέμους και καταστροφές φυσικές. Ο άνθρωπος δεν είναι αθάνατος, πάει και τέλειωσε. Πολλοί σοφοί τα έγραψαν καλύτερα από μένα, έχουν δίκιο, και 'γώ τους πιστεύω.
Η περίπτωση της Αμαλίας κινητοποίησε αρκετό κόσμο επειδή εξέθεσε ωμά την περιπέτεια της υγείας της που την οδήγησε στο θάνατο, επειδή αποκάλυψε στεγνά ένα σωρό αδυναμίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας στην Ελλάδα, επειδή δεν βρήκε βοήθεια από εκεί που την περίμενε, από μερικούς γιατρούς, που, ή δεν ασχολήθηκαν αρκούντως και σοβαρα με την περίπτωσή της, ή δεν παραδέχτηκαν ότι τους έλειπαν συγκεκριμένες γνώσεις πάνω στο ειδικό θέμα και το απέκρυψαν από την ασθενή ώστε να την απομυζούν οικονομικά, ή είχαν την γνώση του ανίατου της περίπτωσης, αλλά τους έλειπε η τόλμη να ανακοινώσουν στην ασθενή ότι δεν υπάρχει ελπίδα, μπορεί όμως να συνέβη και κάτι άλλο που δεν γνωρίζουμε. Εμείς γνωρίζουμε τί έγραψε η Αμαλία στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο και τίποτε άλλο. Γνωρίζουμε και ότι πέθανε πριν ένα χρόνο. Γνωρίζουμε από σπόντα ότι κάποιοι γιατροί θορυβήθηκαν, κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να είναι περισσότερο συνεπείς, ίσως μερικοί να αποφάσισαν το αντίθετο -να είναι πιο ανάλγητοι.
Ζούμε στον αιώνα της θεοποίησης της Επιστήμης. Νομίζουμε -πιστεύουμε, καλύτερα, μια και μιλούμε για “θεοποίηση”- ότι η Επιστήμη και οι θεράποντές της είναι παντοδύναμοι και καταπολεμούν το “κακό” με μυστηριώδη ξόρκια, όπως φαίνονται σε μας τους ανίδεους τα διάφορα μηχανήματα διάγνωσης και θεραπείας των ασθενειών, αν περιοριστούμε στην ιατρική επιστήμη.
Περιμένουμε από τους σοφούς επιστήμονες να διαγνώσουν σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς, μια και καταφέραμε να φτάσουμε και να πατήσουμε στο φεγγάρι, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο -ούτε η αθανασία- ή, στην περίπτωση της Αμαλίας, η ανακούφιση από τον πόνο και η, προσωρινή έστω, ματαίωση/αναβολή του θανάτου.
Ελα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς! Ο καρκίνος θερίζει την ελληνική επαρχία εξαιτίας των φυτοφαρμάκων. Πριν τρία χρόνια μια 19χρονη κοπελίτσα -μέλος αγροτικής οικογένειας που γνωρίζω, από την Κρήτη- έχασε τη ζωή της, μετά από μια άδικη (και άσκοπη ίσως) ταλαιπωρία. Οι γιατροί έδιναν ελπίδα, επειδή αυτό τους ζητούσαν η ασθενής και οι γονείς της. Ισως και να το πίστευαν και οι ίδιοι ότι θα γινόταν ένα θαύμα, αλλά δεν έγινε. Τα θαύματα σπανίζουν.
Η προσωπική μου σχετική εμπειρία αφορά πρόσωπα στο στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, καθένας μας θα έχει σίγουρα μερικά παραδείγματα να αναφέρει. Στο διάστημα των οκτώ τελευταίων χρόνων έχασα (και δεν ήμουν καθόλου απρόσεκτη) δυο αδελφούς, δυό εξαδέλφες, δυο αγαπημένες φίλες εκ των οποίων η μία γιατρός εξειδικευμένη στην καταπολέμηση του καρκίνου, ένα κουμπάρο μου, την κόρη φιλικής οικογένειας. Ηλικίες από δεκαεννιά μέχρι πενήντα. Καρκίνος ο πρωταγωνιστής, καρδιά αργυρό μετάλλιο, το χάλκινο σε ειδική περίπτωση: ένα κοκτέιλ ασθενειών, που δεν εξηγήθηκαν ούτε γιατρεύτηκαν. Η τελευταία περίπτωση ήταν και η πλέον οδυνηρή για τον ασθενή και δαπανηρή για μένα.
Μέσα μου, ήξερα καλά ότι σωτηρία δεν υπάρχει και ότι η παράταση ζωής είναι κάτι που κοστίζει σε πόνο και χρήμα, αλλά “δεν γινόταν διαφορετικά” που λένε. Δεν μπορείς να πετάξεις τον άνθρωπό σου, έτσι δεν είναι; Στα νοσοκομεία ποτέ δεν μου ζητήθηκε κάποια οικονομική τσόντα (φακελλάκι δλδ) και το μόνο που πλήρωσα έξτρα ήταν ένα κουτί πάστες για το προσωπικό του Λαϊκού νοσοκομείου πριν εφτά χρόνια. Δεν έπεσε στην αντίληψή μου να γίνεται οικονομική συναλλαγή μεταξύ γιατρών και ασθενών. Τα νοσοκομεία που επισκέφθηκα συνοδεύοντας τον ασθενή, ήταν το Γενικό Κρατικό, το Λαϊκό, το Συγγρού, το Δρομοκαΐτειο, ο Ευαγγελισμός, το Αιγινήτειο, το Αρεταίειο, ίσως και άλλα, έχω χάσει το λογαριασμό.
Πάμε πάλι στην περίπτωση “Αμαλία”, που συγκίνησε τη μπλογκόσφαιρα και συνακόλουθα το πανελλήνιο. Η Αμαλία, πέρα από την ωμή εξιστόρηση της περιπέτειάς της, είχε την τόλμη που της έδινε η αναπόφευκτη πραγματικότητα του θανάτου που ένιωθε να πλησιάζει και, έχοντας λάβει δύναμη από αυτή την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, μπόρεσε να καταγγείλει επωνύμως διάφορα τρωτά του Συστήματος Υγείας. Δεν στέκομαι στα ονόματα των γιατρών και στα φακελλάκια, αυτά δεν αφορούν όλο το ιατρικό κατεστημένο. Στέκομαι στην αδυναμία του Συστήματος να υποστηρίξει αποτελεσματικά έναν ασθενή. Το ΙΚΑ καθυστερεί τα φάρμακα, βασισμένο στη δυσπιστία -μπορεί και στη βαριεστημάρα και την ανευθυνότητα. Κάποιος γιατρός κάνει διάγνωση με ελαφρότητα καρδιάς (ελαφρά τή καρδία, το λέγαμε παλιά) και δίνει άστοχη θεραπευτική αγωγή. Αλλος γιατρός φαίνεται λυσσασμένος να “τα παίρνει” με κάθε μέσον, τοποθετώντας την ασθενή και το περιβάλλον της σε δεύτερη μοίρα -πρώτο είναι το πορτοφόλι του.
«Και οι γιατροί άνθρωποι είναι» μπορεί να πει κάποιος και θα συμφωνήσω, μόνο που ο γιατρός έχει κάτι τι το θεϊκό πάνω του μια και ο άρρωστος τον βλέπει σαν σωτήρα. Και μόνο αυτή η εικόνα που μεταβιβάζει ο άρρωστος στο πρόσωπο του γιατρού, θα έπρεπε να λειτουργεί εποικοδομητικά για το γιατρό, να προσπαθεί δηλαδή ο γιατρός να επιβεβαιώσει την εικόνα αυτή και όχι να την ευτελίζει κατεβάζοντας τον εαυτό του στο επίπεδο ενός απλού μεροκαματιάρη. Οταν όμως το Ε.Σ.Υ. θεωρεί το γιατρό ως απλό μεροκαματιάρη, πόσο πια να αντισταθεί ο γιατρός στο ρόλο που του επιβάλλει το κράτος; Στο κάτω κάτω, από το κράτος πληρώνεται, η εικόνα που του επιβάλει το κράτος θα υπερισχύσει. Ο ασθενής, πιθανότατα, να θέλει να πληρώνει έξτρα -ενισχύοντας οικονομικά το γιατρό- νομίζοντας ενδόμυχα ότι θα τύχει καλύτερης εξυπηρέτησης. Στην πραγματικότητα, στην περίπτωση “φακελλάκι”, ο ασθενής ανταγωνίζεται το κράτος επειδή δεν το εμπιστεύεται. Σου λέει «οι γιατροί δεν πληρώνονται καλά, άρα δεν θα κάνουν καλή δουλεια, οπότε ας δώσω κάτι να γίνει η δουλειά μου» πράγμα που συμβαίνει και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, π.χ. στην εφορία.
Καταλήγοντας αυτό το μακρυνάρι που γράφω -πολύ φοβούμαι ότι κάπου “κάνει νερά” το κείμενο- νομίζω πως το σημαντικό είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του κράτους προς τον πολίτη πρώτα και η εμπιστοσύνη του πολίτη προς το κράτος δεν θα αργήσει να έρθει. Πώς πετυχαίνει αυτή η συνταγή; Με οικονομικά μέσα κυρίως.
Παλιότερα, που οι ηθικές Αξίες ήταν διαφορετικές, η διάρθρωση της κοινωνίας επέτρεπε να υπάρχουν λειτουργήματα. Ο Δάσκαλος, ο Δικαστής, ο Γιατρός, ασκούσαν λειτουργήματα, που σημαίνει ότι αμείβονταν μεν πενιχρά αλλά παράλληλα λάβαιναν ικανοποίηση από την προσφορά της εργασίας τους και η ικανοποίση αυτή ισοφάριζε την λιτότητα μέσα στην οποία ήταν υποχρεωμένοι να ζουν. Επίσης, η άσκηση του λειτουργήματος προσέδιδε στο πρόσωπό τους ιδιαίτερη αξιοπρέπεια.
Σήμερα, η αξιοπρέπεια εκτιμάται σε χρήμα, το χρήμα έχει αναχθεί σε ηθική Αξία, έτσι, η κοινωνία θεωρεί αξιοπρεπή εκείνον που έχει οικονομικά αγαθά και όσο περισσότερα χρήματα κερδίζει, τόσο πιο σημαντικό πρόσωπο είναι. Από τον κανόνα δεν εξαιρούνται ούτε οι δάσκαλοι, ούτε οι δικαστές, αλλά ούτε και οι γιατροί. Το πρώην λειτούργημα προβιβάστηκε σε επάγγελμα και ένας επαγγελματίας, που ανάλωσε τον εαυτό, το χρόνο και το χρήμα σε σπουδές, απαιτεί να αμείβεται αναλόγως και έχει δίκιο.
Μάλλον για τούτο υπάρχει η τωρινή κρίση στο δικαστικό κλάδο, στον εκπαιδευτικό, στους νοσοκομειακούς γιατρούς του Ε.Σ.Υ. Επειδή βρίσκονται ακόμα σε μεταβατικό στάδιο, δηλαδή μεταξύ της μνήμης του λειτουργήματος και του αιτήματος για ικανοποιητική αμοιβή.
Οπως πάμε σε λίγο θα χρειάζεται ανταμοιβή και η επίδειξη ανθρωπισμού; Ισως. Αυτό πάντως που βλέπω βέβαιο είναι η ολοένα και μεγαλύτερη μείωση του κράτους, με γνώμονα το ασφαλιστικό σύστημα. Από εκεί, από τη σταδιακή κατάργησή του, θα ξεκινήσει η “απελευθέρωση” του πολίτη, που κάθε άλλο παρά ελευθερία του δίνει. Δέσμιος στους εξουσιαστές της οικονομίας, τράπεζες, κλπ επιχειρήσεις θα είναι. Να πολεμήσει; Για ποιο από όλα και με ποιο τρόπο; Αυτό που χρειάζεται (γνώμη μου) είναι να βρεθεί η χρυσή τομή για τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν. Να μη παραδοθεί ο πολίτης έρμαιο στο θεό Χρήμα. Να κρατήσει σε χρήση τις δοκιμασμένες Αξίες. Να εκμεταλλευτεί σύγχρονους τρόπους αναβάθμισης των Υπηρεσιών προς όφελός του. Με λίγα λόγια:
1. Η πληροφορική στα νοσοκομεία, συνδεση on line.
2. Καλύτερες αμοιβές γιατρών και νοσηλευτών.
3. Ιατρικό ιστορικό του πολίτη.
Αν διεκδικήσουμε ως πολίτες αυτά τα τρία και πετύχουμε την εφαρμογή τους, νομίζω ότι θα έχουμε κάνει το χρέος μας προς τη μνήμη της Αμαλίας και κάθε Ανώνυμου Ασθενή που σήμερα πονά και υποφέρει και στήριξη δεν βρίσκει, που είναι χαμένος μέσα στην άγνοια τη δική του, αλλά και στην αντιμετώπισή του από το Σύστημα ως αναλώσιμου υλικού.
___________________
-->> Το ποστ αφιερωμένο ειδικά στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου, που με ώθησε να σκεφτώ σχετικά.
-->> Προτείνω να εκφράσουμε (επι)θετικές ιδέες και γνώμες, να συζητήσουμε προτάσεις βελτίωσης, αντί για κλαψουρίσματα, παράπονα, ευχολόγια, αναθέματα. Η στάση της Αμαλίας υπήρξε παληκαρίσια, ας τη μιμηθούμε τουλάχιστον!
Η περίπτωση της Αμαλίας κινητοποίησε αρκετό κόσμο επειδή εξέθεσε ωμά την περιπέτεια της υγείας της που την οδήγησε στο θάνατο, επειδή αποκάλυψε στεγνά ένα σωρό αδυναμίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας στην Ελλάδα, επειδή δεν βρήκε βοήθεια από εκεί που την περίμενε, από μερικούς γιατρούς, που, ή δεν ασχολήθηκαν αρκούντως και σοβαρα με την περίπτωσή της, ή δεν παραδέχτηκαν ότι τους έλειπαν συγκεκριμένες γνώσεις πάνω στο ειδικό θέμα και το απέκρυψαν από την ασθενή ώστε να την απομυζούν οικονομικά, ή είχαν την γνώση του ανίατου της περίπτωσης, αλλά τους έλειπε η τόλμη να ανακοινώσουν στην ασθενή ότι δεν υπάρχει ελπίδα, μπορεί όμως να συνέβη και κάτι άλλο που δεν γνωρίζουμε. Εμείς γνωρίζουμε τί έγραψε η Αμαλία στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο και τίποτε άλλο. Γνωρίζουμε και ότι πέθανε πριν ένα χρόνο. Γνωρίζουμε από σπόντα ότι κάποιοι γιατροί θορυβήθηκαν, κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να είναι περισσότερο συνεπείς, ίσως μερικοί να αποφάσισαν το αντίθετο -να είναι πιο ανάλγητοι.
Ζούμε στον αιώνα της θεοποίησης της Επιστήμης. Νομίζουμε -πιστεύουμε, καλύτερα, μια και μιλούμε για “θεοποίηση”- ότι η Επιστήμη και οι θεράποντές της είναι παντοδύναμοι και καταπολεμούν το “κακό” με μυστηριώδη ξόρκια, όπως φαίνονται σε μας τους ανίδεους τα διάφορα μηχανήματα διάγνωσης και θεραπείας των ασθενειών, αν περιοριστούμε στην ιατρική επιστήμη.
Περιμένουμε από τους σοφούς επιστήμονες να διαγνώσουν σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς, μια και καταφέραμε να φτάσουμε και να πατήσουμε στο φεγγάρι, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο -ούτε η αθανασία- ή, στην περίπτωση της Αμαλίας, η ανακούφιση από τον πόνο και η, προσωρινή έστω, ματαίωση/αναβολή του θανάτου.
Ελα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς! Ο καρκίνος θερίζει την ελληνική επαρχία εξαιτίας των φυτοφαρμάκων. Πριν τρία χρόνια μια 19χρονη κοπελίτσα -μέλος αγροτικής οικογένειας που γνωρίζω, από την Κρήτη- έχασε τη ζωή της, μετά από μια άδικη (και άσκοπη ίσως) ταλαιπωρία. Οι γιατροί έδιναν ελπίδα, επειδή αυτό τους ζητούσαν η ασθενής και οι γονείς της. Ισως και να το πίστευαν και οι ίδιοι ότι θα γινόταν ένα θαύμα, αλλά δεν έγινε. Τα θαύματα σπανίζουν.
Η προσωπική μου σχετική εμπειρία αφορά πρόσωπα στο στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, καθένας μας θα έχει σίγουρα μερικά παραδείγματα να αναφέρει. Στο διάστημα των οκτώ τελευταίων χρόνων έχασα (και δεν ήμουν καθόλου απρόσεκτη) δυο αδελφούς, δυό εξαδέλφες, δυο αγαπημένες φίλες εκ των οποίων η μία γιατρός εξειδικευμένη στην καταπολέμηση του καρκίνου, ένα κουμπάρο μου, την κόρη φιλικής οικογένειας. Ηλικίες από δεκαεννιά μέχρι πενήντα. Καρκίνος ο πρωταγωνιστής, καρδιά αργυρό μετάλλιο, το χάλκινο σε ειδική περίπτωση: ένα κοκτέιλ ασθενειών, που δεν εξηγήθηκαν ούτε γιατρεύτηκαν. Η τελευταία περίπτωση ήταν και η πλέον οδυνηρή για τον ασθενή και δαπανηρή για μένα.
Μέσα μου, ήξερα καλά ότι σωτηρία δεν υπάρχει και ότι η παράταση ζωής είναι κάτι που κοστίζει σε πόνο και χρήμα, αλλά “δεν γινόταν διαφορετικά” που λένε. Δεν μπορείς να πετάξεις τον άνθρωπό σου, έτσι δεν είναι; Στα νοσοκομεία ποτέ δεν μου ζητήθηκε κάποια οικονομική τσόντα (φακελλάκι δλδ) και το μόνο που πλήρωσα έξτρα ήταν ένα κουτί πάστες για το προσωπικό του Λαϊκού νοσοκομείου πριν εφτά χρόνια. Δεν έπεσε στην αντίληψή μου να γίνεται οικονομική συναλλαγή μεταξύ γιατρών και ασθενών. Τα νοσοκομεία που επισκέφθηκα συνοδεύοντας τον ασθενή, ήταν το Γενικό Κρατικό, το Λαϊκό, το Συγγρού, το Δρομοκαΐτειο, ο Ευαγγελισμός, το Αιγινήτειο, το Αρεταίειο, ίσως και άλλα, έχω χάσει το λογαριασμό.
Πάμε πάλι στην περίπτωση “Αμαλία”, που συγκίνησε τη μπλογκόσφαιρα και συνακόλουθα το πανελλήνιο. Η Αμαλία, πέρα από την ωμή εξιστόρηση της περιπέτειάς της, είχε την τόλμη που της έδινε η αναπόφευκτη πραγματικότητα του θανάτου που ένιωθε να πλησιάζει και, έχοντας λάβει δύναμη από αυτή την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, μπόρεσε να καταγγείλει επωνύμως διάφορα τρωτά του Συστήματος Υγείας. Δεν στέκομαι στα ονόματα των γιατρών και στα φακελλάκια, αυτά δεν αφορούν όλο το ιατρικό κατεστημένο. Στέκομαι στην αδυναμία του Συστήματος να υποστηρίξει αποτελεσματικά έναν ασθενή. Το ΙΚΑ καθυστερεί τα φάρμακα, βασισμένο στη δυσπιστία -μπορεί και στη βαριεστημάρα και την ανευθυνότητα. Κάποιος γιατρός κάνει διάγνωση με ελαφρότητα καρδιάς (ελαφρά τή καρδία, το λέγαμε παλιά) και δίνει άστοχη θεραπευτική αγωγή. Αλλος γιατρός φαίνεται λυσσασμένος να “τα παίρνει” με κάθε μέσον, τοποθετώντας την ασθενή και το περιβάλλον της σε δεύτερη μοίρα -πρώτο είναι το πορτοφόλι του.
«Και οι γιατροί άνθρωποι είναι» μπορεί να πει κάποιος και θα συμφωνήσω, μόνο που ο γιατρός έχει κάτι τι το θεϊκό πάνω του μια και ο άρρωστος τον βλέπει σαν σωτήρα. Και μόνο αυτή η εικόνα που μεταβιβάζει ο άρρωστος στο πρόσωπο του γιατρού, θα έπρεπε να λειτουργεί εποικοδομητικά για το γιατρό, να προσπαθεί δηλαδή ο γιατρός να επιβεβαιώσει την εικόνα αυτή και όχι να την ευτελίζει κατεβάζοντας τον εαυτό του στο επίπεδο ενός απλού μεροκαματιάρη. Οταν όμως το Ε.Σ.Υ. θεωρεί το γιατρό ως απλό μεροκαματιάρη, πόσο πια να αντισταθεί ο γιατρός στο ρόλο που του επιβάλλει το κράτος; Στο κάτω κάτω, από το κράτος πληρώνεται, η εικόνα που του επιβάλει το κράτος θα υπερισχύσει. Ο ασθενής, πιθανότατα, να θέλει να πληρώνει έξτρα -ενισχύοντας οικονομικά το γιατρό- νομίζοντας ενδόμυχα ότι θα τύχει καλύτερης εξυπηρέτησης. Στην πραγματικότητα, στην περίπτωση “φακελλάκι”, ο ασθενής ανταγωνίζεται το κράτος επειδή δεν το εμπιστεύεται. Σου λέει «οι γιατροί δεν πληρώνονται καλά, άρα δεν θα κάνουν καλή δουλεια, οπότε ας δώσω κάτι να γίνει η δουλειά μου» πράγμα που συμβαίνει και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, π.χ. στην εφορία.
Καταλήγοντας αυτό το μακρυνάρι που γράφω -πολύ φοβούμαι ότι κάπου “κάνει νερά” το κείμενο- νομίζω πως το σημαντικό είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του κράτους προς τον πολίτη πρώτα και η εμπιστοσύνη του πολίτη προς το κράτος δεν θα αργήσει να έρθει. Πώς πετυχαίνει αυτή η συνταγή; Με οικονομικά μέσα κυρίως.
Παλιότερα, που οι ηθικές Αξίες ήταν διαφορετικές, η διάρθρωση της κοινωνίας επέτρεπε να υπάρχουν λειτουργήματα. Ο Δάσκαλος, ο Δικαστής, ο Γιατρός, ασκούσαν λειτουργήματα, που σημαίνει ότι αμείβονταν μεν πενιχρά αλλά παράλληλα λάβαιναν ικανοποίηση από την προσφορά της εργασίας τους και η ικανοποίση αυτή ισοφάριζε την λιτότητα μέσα στην οποία ήταν υποχρεωμένοι να ζουν. Επίσης, η άσκηση του λειτουργήματος προσέδιδε στο πρόσωπό τους ιδιαίτερη αξιοπρέπεια.
Σήμερα, η αξιοπρέπεια εκτιμάται σε χρήμα, το χρήμα έχει αναχθεί σε ηθική Αξία, έτσι, η κοινωνία θεωρεί αξιοπρεπή εκείνον που έχει οικονομικά αγαθά και όσο περισσότερα χρήματα κερδίζει, τόσο πιο σημαντικό πρόσωπο είναι. Από τον κανόνα δεν εξαιρούνται ούτε οι δάσκαλοι, ούτε οι δικαστές, αλλά ούτε και οι γιατροί. Το πρώην λειτούργημα προβιβάστηκε σε επάγγελμα και ένας επαγγελματίας, που ανάλωσε τον εαυτό, το χρόνο και το χρήμα σε σπουδές, απαιτεί να αμείβεται αναλόγως και έχει δίκιο.
Μάλλον για τούτο υπάρχει η τωρινή κρίση στο δικαστικό κλάδο, στον εκπαιδευτικό, στους νοσοκομειακούς γιατρούς του Ε.Σ.Υ. Επειδή βρίσκονται ακόμα σε μεταβατικό στάδιο, δηλαδή μεταξύ της μνήμης του λειτουργήματος και του αιτήματος για ικανοποιητική αμοιβή.
Οπως πάμε σε λίγο θα χρειάζεται ανταμοιβή και η επίδειξη ανθρωπισμού; Ισως. Αυτό πάντως που βλέπω βέβαιο είναι η ολοένα και μεγαλύτερη μείωση του κράτους, με γνώμονα το ασφαλιστικό σύστημα. Από εκεί, από τη σταδιακή κατάργησή του, θα ξεκινήσει η “απελευθέρωση” του πολίτη, που κάθε άλλο παρά ελευθερία του δίνει. Δέσμιος στους εξουσιαστές της οικονομίας, τράπεζες, κλπ επιχειρήσεις θα είναι. Να πολεμήσει; Για ποιο από όλα και με ποιο τρόπο; Αυτό που χρειάζεται (γνώμη μου) είναι να βρεθεί η χρυσή τομή για τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν. Να μη παραδοθεί ο πολίτης έρμαιο στο θεό Χρήμα. Να κρατήσει σε χρήση τις δοκιμασμένες Αξίες. Να εκμεταλλευτεί σύγχρονους τρόπους αναβάθμισης των Υπηρεσιών προς όφελός του. Με λίγα λόγια:
1. Η πληροφορική στα νοσοκομεία, συνδεση on line.
2. Καλύτερες αμοιβές γιατρών και νοσηλευτών.
3. Ιατρικό ιστορικό του πολίτη.
Αν διεκδικήσουμε ως πολίτες αυτά τα τρία και πετύχουμε την εφαρμογή τους, νομίζω ότι θα έχουμε κάνει το χρέος μας προς τη μνήμη της Αμαλίας και κάθε Ανώνυμου Ασθενή που σήμερα πονά και υποφέρει και στήριξη δεν βρίσκει, που είναι χαμένος μέσα στην άγνοια τη δική του, αλλά και στην αντιμετώπισή του από το Σύστημα ως αναλώσιμου υλικού.
___________________
-->> Το ποστ αφιερωμένο ειδικά στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου, που με ώθησε να σκεφτώ σχετικά.
-->> Προτείνω να εκφράσουμε (επι)θετικές ιδέες και γνώμες, να συζητήσουμε προτάσεις βελτίωσης, αντί για κλαψουρίσματα, παράπονα, ευχολόγια, αναθέματα. Η στάση της Αμαλίας υπήρξε παληκαρίσια, ας τη μιμηθούμε τουλάχιστον!
Παρασκευή 23 Μαΐου 2008
Σχετικα με αυτο το blog
Το blog αυτο ειναι αφιερωμενο στην ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ
Ειναι ενας δικτυακος τοπος για καταθεση υλικου σχετικου με τo ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
Εδω καταθετουμε:
α) Προτασεις για βελτιωση της νοσοκομειακης περιθαλψης στην Ελλαδα
β) Καταγγελιες επωνυμες για κρατικη ολιγωρια, ιατρικες παραλειψεις, κλπ
Συνθημα μας:
Ο πολιτης ενημερωνει, η πολιτεια αφουγκραζεται, η επιστημη προχωρει
Επιθυμουμε τη συμμετοχη ειδικων, γιατρων, διοικητικου προσωπικου νοσοκομειων, κλπ, ωστε να διαμορφωθει μια τεκμηριωμενη θεση για τη βελτιωση του Συστηματος για τη Δημοσια Υγεια με καθε τροπο, π.χ. ηλεκτρονικα ιατρικα αρχεια, ιστορικα ασθενων, ψηφιακο εκσυγχρονισμο της νοσοκομειακης περιθαλψης, κλπ κλπ
Καθε προταση δεκτη για συζητηση και προβολη.
Ειναι ενας δικτυακος τοπος για καταθεση υλικου σχετικου με τo ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
Εδω καταθετουμε:
α) Προτασεις για βελτιωση της νοσοκομειακης περιθαλψης στην Ελλαδα
β) Καταγγελιες επωνυμες για κρατικη ολιγωρια, ιατρικες παραλειψεις, κλπ
Συνθημα μας:
Ο πολιτης ενημερωνει, η πολιτεια αφουγκραζεται, η επιστημη προχωρει
Επιθυμουμε τη συμμετοχη ειδικων, γιατρων, διοικητικου προσωπικου νοσοκομειων, κλπ, ωστε να διαμορφωθει μια τεκμηριωμενη θεση για τη βελτιωση του Συστηματος για τη Δημοσια Υγεια με καθε τροπο, π.χ. ηλεκτρονικα ιατρικα αρχεια, ιστορικα ασθενων, ψηφιακο εκσυγχρονισμο της νοσοκομειακης περιθαλψης, κλπ κλπ
Καθε προταση δεκτη για συζητηση και προβολη.
Κινησεις και Κινητοποιησεις "για την Αμαλια"
Με χαρα διαπιστωνω οτι η μπλογκοσφαιρα αναδευεται για μια φορα ακομα, δειγμα οτι σιγα σιγα θα ξυπνησει εντελως και οχι περιστασιακα και ευκαιριακα. Και αυτο εδω το μπλογκ ανοιξε βασισμενο σε μια μαυρη επετειο, την 1η Ιουνιου, με την ευχη ομως να παψει να ειναι μαυρη η επετειος αυτη και να αποκτησει χρωμα και ουσια.
Αλλωστε, σχεδον ολες οι "καλυτερες μερες" για την ανθρωποτητα πανω σε αιμα, σε πονο, θλιψη και μαυριλα βασιστηκαν.
Ο Α.Φ.Μαρξ μου υπεδειξε αυτον εδω τον τοπο: -->>
http://amaliasday.blogspot.com
Ενημερωστε και για ο,τι αλλο παρει το ματι σας και μετα... δουλεια! Προτασεις για βελτιωση, οχι μονο και αποκλειστικα καταγγελιες και διαμαρτυριες, αυτα ειναι ευκολα πραγματα. Η καταγγελια και η διαμαρτυρια ειναι το πρωτο σταδιο: η διαπιστωση, η αναγνωριση του προβληματος. Μετα ερχεται η δημιουργια, το "χτισιμο", που ειναι δυσκολο. Χρειαζεται να προηγηθει σκεψη και να υπαρχει τολμη για διεκδικηση.
Οσοι επιθυμειτε να επωμιστειτε το βαρος αυτου εδω του τοπου ως πληρεις διαχειριστες, ενημερωστε. Καταθεστε ιδεες, προτασεις, ψαξτε δημοσιευματα σχετικα με τροπους λειτουργιας των συστηματων υγειας σε αλλες χωρες, οσο περισσοτεροι τοσο καλυτερα και συντομοτερα θα προχωρησει το ζητημα.
Αλλωστε, σχεδον ολες οι "καλυτερες μερες" για την ανθρωποτητα πανω σε αιμα, σε πονο, θλιψη και μαυριλα βασιστηκαν.
Ο Α.Φ.Μαρξ μου υπεδειξε αυτον εδω τον τοπο: -->>
http://amaliasday.blogspot.com
Ενημερωστε και για ο,τι αλλο παρει το ματι σας και μετα... δουλεια! Προτασεις για βελτιωση, οχι μονο και αποκλειστικα καταγγελιες και διαμαρτυριες, αυτα ειναι ευκολα πραγματα. Η καταγγελια και η διαμαρτυρια ειναι το πρωτο σταδιο: η διαπιστωση, η αναγνωριση του προβληματος. Μετα ερχεται η δημιουργια, το "χτισιμο", που ειναι δυσκολο. Χρειαζεται να προηγηθει σκεψη και να υπαρχει τολμη για διεκδικηση.
Οσοι επιθυμειτε να επωμιστειτε το βαρος αυτου εδω του τοπου ως πληρεις διαχειριστες, ενημερωστε. Καταθεστε ιδεες, προτασεις, ψαξτε δημοσιευματα σχετικα με τροπους λειτουργιας των συστηματων υγειας σε αλλες χωρες, οσο περισσοτεροι τοσο καλυτερα και συντομοτερα θα προχωρησει το ζητημα.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Αγαπητοι φιλοι,
σκεφτηκα κατι τι σχετικα απλο.
Εχω σωσει ολο το υλικο απο το μπλογκ της Αμαλιας, οσο ακομα ζουσε.
Μετα το βανδαλισμο που συνεβη μετα το θανατο της στα σχολια, εσπευσα να κατοχυρωσω ενα μπλογκ με το ονομα της, με σκοπο να υπαρχει μηπως χρειαστει στο μελλον.
Νομιζω οτι τωρα ειναι η στιγμη που χρειαζεται να βγει στην επιφανεια.
Σκεφτηκα
1) να ανεβασω ολα τα ποστ που ειχε στειλει.
2) να ειναι τακτοποιημενα σε αρχειο με το ονομα της.
3) το μπλογκ να ειναι ομαδικο με ισοτιμους αντμιν/διαχειριστες.
4) εκει περα να ανεβαινουν ολα τα ποστ σχετικα με το συστημα υγειας: π.χ. καταγγελιες, προτασεις βελτιωσης, κλπ.
Ελπιζω μεσα στη βδομαδα να εχω τελειωσει με τη μεταφορα του υλικου, οποτε θα στειλω μερικες προσκλησεις συμμετοχης, καθως και σε οποιον αλλον εκδηλωσει ενδιαφερον.
Τι λετε; Ευκολο δεν ειναι; Υπαρχει και μαζικη συμμετοχη μπλογγερς, καθως και τα αυθεντικα κειμενα να τα θυμομαστε και να τα βλεπει καθε ενδιαφερομενος για το ζητημα αυτο.
-->> ***Μονο εσεις που καλεσα μπορειτε να δειτε αυτο το μπλογκ.*** ΑΚΥΡΟ*** κατι τρεχει με το γκουγλ, καθυστερει να εγκρινει μπλογκ πριβε, κι ετσι το ανοιγω σε κοινη θεα...
Οποιος επιθυμει, ας γραψει να τον αναβαθμισω σε ισοτιμο διαχ/στη ωστε να μπορει περα απο την αναρτηση αρθρων να διαχειριζεται ολο το μπλογκ και να προσκαλει οσους νομιζει οτι θα προσφερουν στην προσπαθεια.
-->> εντωμεταξυ, θα συνεχισω το ανεβασμα των ποστ της Αμαλιας.
-->> στη συνεχεια, οταν παρει μπρος η φαση, θα αποσυρθω διακριτικα...
UPDATE-->> Οσον αφορα το σχεδιασμο, επαιξα λιγακι και βγηκε αυτο που βλεπετε. Ας παιξει και οποιος αλλος εχει εμπνευση. Μπορει να προκυψει κατι καλυτερο.
Στην αρχη ειχα κρατησει τα χρωματα (και το template) απο το "fakellaki", μετα ομως αλλαξα γνωμη. Αυτο το μπλογκ ειναι κατι διαφορετικο. Ετσι δεν ειναι;
Επισης, εχω αρχειο σχολιων, φωτογραφιων, βιντεο και ηχητικων ντοκουμεντων εκεινων των ημερων, απο τιβι, συνεντευξεις, τυπο, μπλογκ, μπαννερ, κλπ κλπ.
Προς στιγμη, σκεφτηκα να κλεισω τα σχολια, σκεπτομενη οτι "αρκετα ως εδω, επειδη το θεμα δεν σηκωνει καλημεροκαλησπερισματα και χαχαχου και χαχαχα -αυτα τα βρισκω οταν συχναζω σε σχετικους αναλαφρους τοπους", αλλα τελικα αλλαξα γνωμη και μαλλον καλα εκανα. Ειναι χρησιμη η ανταλλαγη αποψεων και οι διευκρινησεις σε τυχον αποριες.
Οποιος επιθυμει να συμμετεχει ενεργα με προτασεις και ερευνα πανω στο ζητουμενο που ειναι Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ας στειλει μειλ εδω:
-->> tsouknida300(παπακι)yahoo(τελιτσα)gr
Οποια βοηθεια σχετικη με το σχεδιασμο και την αποτελεσματικοτητα της σελιδας, καλοδεχουμενη.
σκεφτηκα κατι τι σχετικα απλο.
Εχω σωσει ολο το υλικο απο το μπλογκ της Αμαλιας, οσο ακομα ζουσε.
Μετα το βανδαλισμο που συνεβη μετα το θανατο της στα σχολια, εσπευσα να κατοχυρωσω ενα μπλογκ με το ονομα της, με σκοπο να υπαρχει μηπως χρειαστει στο μελλον.
Νομιζω οτι τωρα ειναι η στιγμη που χρειαζεται να βγει στην επιφανεια.
Σκεφτηκα
1) να ανεβασω ολα τα ποστ που ειχε στειλει.
2) να ειναι τακτοποιημενα σε αρχειο με το ονομα της.
3) το μπλογκ να ειναι ομαδικο με ισοτιμους αντμιν/διαχειριστες.
4) εκει περα να ανεβαινουν ολα τα ποστ σχετικα με το συστημα υγειας: π.χ. καταγγελιες, προτασεις βελτιωσης, κλπ.
Ελπιζω μεσα στη βδομαδα να εχω τελειωσει με τη μεταφορα του υλικου, οποτε θα στειλω μερικες προσκλησεις συμμετοχης, καθως και σε οποιον αλλον εκδηλωσει ενδιαφερον.
Τι λετε; Ευκολο δεν ειναι; Υπαρχει και μαζικη συμμετοχη μπλογγερς, καθως και τα αυθεντικα κειμενα να τα θυμομαστε και να τα βλεπει καθε ενδιαφερομενος για το ζητημα αυτο.
-->> ***Μονο εσεις που καλεσα μπορειτε να δειτε αυτο το μπλογκ.*** ΑΚΥΡΟ*** κατι τρεχει με το γκουγλ, καθυστερει να εγκρινει μπλογκ πριβε, κι ετσι το ανοιγω σε κοινη θεα...
Οποιος επιθυμει, ας γραψει να τον αναβαθμισω σε ισοτιμο διαχ/στη ωστε να μπορει περα απο την αναρτηση αρθρων να διαχειριζεται ολο το μπλογκ και να προσκαλει οσους νομιζει οτι θα προσφερουν στην προσπαθεια.
-->> εντωμεταξυ, θα συνεχισω το ανεβασμα των ποστ της Αμαλιας.
-->> στη συνεχεια, οταν παρει μπρος η φαση, θα αποσυρθω διακριτικα...
UPDATE-->> Οσον αφορα το σχεδιασμο, επαιξα λιγακι και βγηκε αυτο που βλεπετε. Ας παιξει και οποιος αλλος εχει εμπνευση. Μπορει να προκυψει κατι καλυτερο.
Στην αρχη ειχα κρατησει τα χρωματα (και το template) απο το "fakellaki", μετα ομως αλλαξα γνωμη. Αυτο το μπλογκ ειναι κατι διαφορετικο. Ετσι δεν ειναι;
Επισης, εχω αρχειο σχολιων, φωτογραφιων, βιντεο και ηχητικων ντοκουμεντων εκεινων των ημερων, απο τιβι, συνεντευξεις, τυπο, μπλογκ, μπαννερ, κλπ κλπ.
Προς στιγμη, σκεφτηκα να κλεισω τα σχολια, σκεπτομενη οτι "αρκετα ως εδω, επειδη το θεμα δεν σηκωνει καλημεροκαλησπερισματα και χαχαχου και χαχαχα -αυτα τα βρισκω οταν συχναζω σε σχετικους αναλαφρους τοπους", αλλα τελικα αλλαξα γνωμη και μαλλον καλα εκανα. Ειναι χρησιμη η ανταλλαγη αποψεων και οι διευκρινησεις σε τυχον αποριες.
Οποιος επιθυμει να συμμετεχει ενεργα με προτασεις και ερευνα πανω στο ζητουμενο που ειναι Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ας στειλει μειλ εδω:
-->> tsouknida300(παπακι)yahoo(τελιτσα)gr
Οποια βοηθεια σχετικη με το σχεδιασμο και την αποτελεσματικοτητα της σελιδας, καλοδεχουμενη.
Πέμπτη 22 Μαΐου 2008
Οκτώ χρόνια από τον «άσχετο» στον γραφειοκράτη
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
«The definition of idiopathy» γράφει κάτω από ένα κάδρο στο ζεστό διαμέρισμα κάπου στην Ανω Αγία Βαρβάρα. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με μοντέρνο έργο τέχνης, εάν όμως κάποιος το περιεργαστεί καταλαβαίνει πως πρόκειται για μια ακτινογραφία. Οχι όποια κι όποια. Μια ακτινογραφία μηρού με έναν όγκο οκτώ εκατοστών.
Αμαλία Καλυβίνου: Εχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους «επιστήμονες», έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα. Δεν μπορώ να γελάσω, γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια μέρα...
«Ο ορισμός της ιδιοπάθειας», αυτός είναι ο ειρωνικός τίτλος που του έδωσε η Αμαλία Καλυβίνου για να θυμάται και την αρχή της δραματικής ιστορίας που ζει εδώ και οκτώ χρόνια αντιμέτωπη με τη δυσκινησία και τη γραφειοκρατική διελκυστίνδα των υπηρεσιών Υγείας στη χώρα μας. Μια ψηλή, όμορφη, γλυκιά κοπέλα, στα τριάντα της σήμερα η Αμαλία, βρέθηκε αντιμέτωπη με τον πόνο και την αναλγησία ενός συστήματος που «ευρωποιεί» τη φροντίδα. Η προσωπική της περιπέτεια δεν θα ήταν γνωστή εάν η ίδια δεν είχε ανοίξει blog και εάν μετά, κατά εκατοντάδες οι αναγνώστες του ημερολογίου της, bloggers, δεν «διέσπειραν» στο Διαδίκτυο την ιστορία της, εάν δεν τη μετέφεραν με συγκλονιστικό τρόπο σε υπουργικά γραφεία και στον Τύπο.
Μας υποδέχεται η κυρία Δικαία, η μητέρα της. Περνάμε στο καθιστικό του μικρού διαμερίσματος. Δίπλα στο τραπέζι, δυο-τρεις φωτογραφίες φίλων. Με λευκό νυχτικό η Αμαλία έρχεται από το υπνοδωμάτιό της υποβοηθούμενη από τις πατερίτσες της. Χαιρετά, ζητεί συγγνώμη για τη δυσκολία στις κινήσεις, κάθεται στον καναπέ. Η κυρία Δικαία φέρνει γλυκό και νερό, παρακολουθεί διακριτικά, προσπαθεί να διαισθανθεί τι ζητεί η κόρη της. «Μάνα, φτιάξε μου τα μαλλιά να βγω όμορφη στη φωτογραφία», της λέει. Εκείνη αποσύρεται διακριτικά στη διπλανή κουζίνα.
Φοιτήτρια της Φιλοσοφικής η Αμαλία, με πνευματική καλλιέργεια, αγάπη για τα βιβλία, τη μουσική και τον χορό -βλέπετε, οι καταβολές είναι από τη Σμύρνη και τη Σύμη- με πάθος για το βόλεϊ και το ποδόσφαιρο, άρχισε στα 8 της, το 1984, να έχει ανυπόφορους πόνους στο μηρό κατά διαστήματα λίγων εβδομάδων καθώς και στα άκρα.
«Εχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν' αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεβάτι ουρλιάζοντας από τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις...», γράφει στη συνταρακτική προσωπική της μαρτυρία στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο http://fakellaki.blogspot.com.
Η Αμαλία ακουμπά το πόδι της στο τραπεζάκι, εμπρός της. Παίρνει ένα μαξιλάρι για να ξεκουράζει τη μέση της. «Να ξεκινήσουμε λοιπόν, εάν σας κουράσω με διακόπτετε», λέει ευγενικά.
«Πήγα σε ορθοπεδικό στο ΚΑΤ, σε άνθρωπο που επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος. Τα συμπτώματα ήταν κλασικά, του εξηγούσα ότι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ' εκείνο το σημείο το παντελόνι που φορούσα, ούρλιαζα από τον πόνο. Περιέγραφα με ακρίβεια ένα σαφώς νευροπαθητικό πόνο (ώσεις κατά μήκος του μηριαίου νεύρου, ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη κ.λπ.)».
Η νεαρή Αμαλία έχει κάνει την ακτινογραφία της με τον όγκο κάδρο
«Υστερα από αρκετές κλινικές και αιματολογικές εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές. Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Ο γιατρός με κάλεσε μια μέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα. Ποιος μπορεί να με βεβαιώσει ότι αυτό δεν συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά; Επειδή ούτε και τότε ούτε κ έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη ότι... πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου! Φυσικά και ήταν ατροφικό το πόδι μου τότε, αλλά αυτό ήταν δευτερογενής πάθηση εξαιτίας του πόνου».
«Εφ' όσον -φώναζα- πονούσα τόσο κι έμενα στο κρεβάτι για εβδομάδες όταν είχα επεισόδια (κρίσεις πόνου), η κίνηση του ποδιού ήταν προβληματική κι αφού εμποδιζόταν η κίνηση, είναι δυνατό να μην προκύψει ατροφία του μέλους; Επιπλέον του είχα διευκρινίσει ότι πρώτα πονούσα και έπειτα από τρία-τέσσερα χρόνια προέκυψε η ατροφία. Από πότε η αιτία (πόνος) έπεται χρονικά του αποτελέσματος (ατροφία); Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφίας, ενώ κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι».
«Ωσπου από την πολλή επιμονή μου αργότερα, έπειτα από 4 χρόνια "κούρας" κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (άρχισα να εργάζομαι λιγότερο, σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία κ.λπ.) "δέχτηκε", δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή όπου πονούσα. Εκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο και το πόρισμά τους ήταν ότι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή ότι δεν υπήρχε όγκος). Ο γιατρός διάβασε το πόρισμα και κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα ότι δεν θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τίποτα!"».
Νευρικά κουνά το πόδι της στο τραπεζάκι, θυμάται τους πόνους που συνεχίζονταν, την οδύσσειά της να ψάχνει γιατρούς που θα τη βοηθήσουν.
«Πήγα σε νευροχειρουργό στον Ερυθρό Σταυρό. Η μόνη του μέριμνα ήταν να με νοσηλεύσει στην ιδιωτική βέβαια Γενική Κλινική Αθηνών στους Αμπελοκήπους, προκειμένου -λέει- να μου κάνει πλήρεις εξετάσεις. Οταν πήγα να του δείξω τη μαγνητική στο μηρό, που έδειχνε τον όγκο μου, ούτε καν καταδέχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατήρησε ότι μια τέτοια εξέταση εξ αρχής δεν είχε νόημα, αφού το πρόβλημα ξεκινούσε "καταφανώς από τη μέση" ! Μάλιστα είπε ότι, εάν φοιτητής του είχε προτείνει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε"».
«Μετά, πήγα στο Αιγινήτειο, είχα χάσει κάθε ελπίδα διάγνωσης από τους ορθοπεδικούς και τους νευροχειρουργούς. Περιχαρής ένας αναισθησιολόγος σωστά διέκρινε ότι ο πόνος ήταν νευροπαθητικός κι επομένως θα έβρισκα απάντηση, αν όχι λύση, απευθυνόμενη στη νευρολογική κλινική του νοσοκομείου».
«Εβαλα μέσο για ραντεβού ύστερα από τρεις μήνες. Εμεινα στο Αιγινήτειο για 10 ολόκληρες ημέρες, υποβαλλόμενη σε εξετάσεις επί εξετάσεων, μαγνητικές στο θώρακα, ηλεκτρομυογραφήματα, νυσταγμογραφήματα κ.λπ., και καθημερινή κλινική εξέταση, ενώ είχαν προς επανεκτίμηση τις προηγούμενες εξετάσεις μου. Το εξιτήριό μου από το Αιγινήτειο καταλήγει σε "έντονο άλγος μη διευκρινισθείσης αιτιολογίας"».
Στη συνέχεια η Αμαλία πήγε σε ρευματολόγο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Πήγα σε οικτρή σωματική κατάσταση, σερνόμενη από τους πόνους, εννοείται μαζί με όλες τις εξετάσεις που είχα κάνει προηγουμένως. Φυσικά και με την MRI που έδειχνε τον όγκο. Εξήγησα για τον φρικτό πόνο που ένιωθα στο δεξί μου μηρό. Εξήγησα ότι είχα δοκιμάσει από ασπιρίνες και "βαριά" αντιφλεγμονώδη μέχρι βαρβιτουρικά (Fortathrin, Naprosyn, Lonarid, Niflamol, Norgesic, Voltaren, Mesulid και άπειρα άλλα) χωρίς αποτέλεσμα -δεν βοηθούσαν ούτε στο να μπορέσω να κοιμηθώ. Το... πρόβλημά του ήταν ότι είχα ερεθισμένα διακονδύλια στο... αριστερό γόνατο! Οταν τον συνέφερα λέγοντάς του ότι το πρόβλημά μου είναι στο δεξί πόδι και ότι ο πόνος δεν μ' αφήνει να πάρω ανάσα, είπε το αμίμητο: "Κάνα Ντεπονάκι πήρες;" Γι' αυτήν την εκπληκτική ιατρική οδηγία εγώ έδωσα 30 χιλιαρικάκια! ».
«Αρχές του 2001 ήταν, ρε μάνα;», η ερώτηση προς την κυρία Δικαία. Εκείνη από την κουζίνα παρακολουθεί διακριτικά και απαντά: «Τότε που πήγες στο νευρολόγο στο "Γεώργιος Γεννηματάς";».
«Ναι, τότε. Δεν πήρα καμιά σοβαρή απάντηση για το τι έχω. Επειτα από οκτώ μήνες κάποιος μού είπε να πάω στα Ιωάννινα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Εκεί ο Γιάννης Σαρμάς, νευρολόγος, διέγνωσε από την ίδια μανητική τομογραφία του 1998 έναν όγκο 8 εκατοστών στο μηρό! Μου χάρισε δύο χρόνια υπέροχης ζωής (ώς την υποτροπή μου). Υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι. Που ενώ δεν είχε καμιά υποχρέωση, ήταν παρών όταν οι παθολογοανατόμοι μού ανακοίνωναν τα αποτελέσματα της βιοψίας».
Το προσωπό της φωτίζεται, με μάτια εκφραστικά, κινήσεις πιο άνετες και εκδηλωτικές, με έκδηλη ανακούφιση, αρχίζει να μιλά για τις υπέροχες εξαιρέσεις, τους γιατρούς που τη βοήθησαν και τη βοηθούν ακόμη, για τους «επιστήμονες, ανυστερόβουλους, τους δοτικούς, που καμία σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους, ανασφαλείς και παραδόπιστους φακελάκηδες». Στάζει μέλι γι' αυτούς, ο πόνος λες και απαλύνεται.
Μιλά για την Πέννυ Λιόση, ακτινοθεραπεύτρια στον «Αγιο Σάββα», την Αθηνά Βαδαλούκα, στο Ιατρείο Πόνου του Αρεταίειου, τη Λουίζα Βινη, ακτινοθεραπεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, τον Γιώργο Κλούβα, ογκολόγο-χημειοθεραπευτή στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», τον Βαγγέλη Μπριασούλη, ογκολόγο-χημειοθεραπευτή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων κ.ά.
Μικρή παρένθεση, συνοφρυώνεται, μαζεύεται, η ψυχή της φαίνεται ότι μαυρίζει. Περιγράφει τις στιγμές του 2003 όταν ο όγκος ξαναεμφανίστηκε και η Αμαλία μπήκε στο χειρουργείο. Το χαμογελό της σβήνει όταν σταματά ο χρόνος στις 29 Μαΐου του 2006, όταν οι γιατροί, ύστερα από δεκάδες χειρουργικών προσπαθειών, αναγκάστηκαν να της κόψουν το δεξί πόδι.
Η ώρα περνά, η Αμαλία, καταβεβλημένη από τη χημειοθεραπεία που κάνει, παίρνει βαθιές ανάσες και συνεχίζει. Με το χέρι της ακουμπά το θώρακα.
«Εδώ μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς, και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπά».
«Κάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο "Ερρίκος Ντυνάν" βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μου έδινε κάποιες ελπίδες. Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον (δυνητικά θανατηφόρους) μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού φυσικά πρώτα ο γιατρός μου κ. Κλούβας αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει το γραφιά, προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που "χρειάζονταν" οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν το μισθό τους, αφού φυσικά η Κοινωνική Υπηρεσία, οι κυρίες Χατζάκη και Τζώρτζου έπρεπε να υπενθυμίζουν στους δημόσιους τεμπέληδες ότι η κατάστασή μου δεν χωρούσε καθυστερήσεις, αφού φυσικά οι συγγενείς μου έτρεχαν από υπηρεσία σε υπηρεσία για να προσκομίζουν συνεχώς νέα "διορθωτικά" ή συμπληρωματικά δικαιολογητικά - έπρεπε, για παράδειγμα, να γραφτεί και στην τρίτη σειρά ενός εγγράφου τους ότι έχω σάρκωμα, αλλά και στην έκτη!!! Δεν μπορούσαν αλλιώς να το συμπεράνουν κι έπρεπε οι συγγενείς μου να τρέχουν στο γιατρό μου να τον ξανακάνουν γραφιά της ηλιθιότητας».
«Κάποτε πήρα το φάρμακο και... ω! του θαύματος, η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται. Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν... Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά μείωση του μεγέθους των όγκων! Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μου έδινε ζωή, είχαμε την τρελή ιδέα να... εξακολουθήσω να το παίρνω! Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ - παραδόξως, αυτό δεν ήταν χρονοβόρο. Και πάλι όμως έπρεπε να πάρω νέα έγκριση από το ΙΚΑ. Ζητούν αποδείξεις ότι το συγκεκριμένο φάρμακο όντως βελτίωσε την κατάστασή μου - και αυτό είναι πολύ λογικό να το απαιτούν».
Η μητέρα της η κ. Δικαία πήγε 6 ακτινογραφίες που συγκριτικά μεταξύ τους δείχνουν τη βελτίωση της κατάστασής της στην Επιτροπή Εγκρισης Φαρμάκων Εξωτερικού του ΙΚΑ.
«Δεν "πέρασε" το φάρμακο , επειδή χρειαζόταν, λέει, αξονική τομογραφία, ο χρόνος στον καρκίνο δεν είναι αστείο. Στέλνω αξονική τομογραφία, η οποία όμως δεν ήταν πρόσφορη για σύγκριση με τις ακτινογραφίες, αφού είχε γίνει με τη σειρά της σε σύγκριση με πολύ πολύ παλιότερη αξονική, όταν η κατάστασή μου ήταν εντελώς διαφορετική».
«Ελα εδώ, ρε μάνα, να τα πεις κι εσύ, μη νομίζουν ότι λέω υπερβολές». Η κ. Δικαία έρχεται, κουνά το κεφάλι συγκαταβατικά.
«Η αξονική τομογραφία δεν τους ήταν αρκετή επειδή ήθελαν το πόρισμα, από το ακτινοδιαγνωστικό κέντρο, αφού προφανώς δεν ξέρουν να διαβάζουν τα φιλμ και χρειάζονται κάποιον, ίσως και απόφοιτο ΤΕΙ, βοηθό ακτινολόγου, να τους "αποκαλύψει" γραπτώς τι δείχνει η εξέταση... (τέτοια σαΐνια θα κρίνουν για το πώς θα παλέψω για τη ζωή μου, λοιπόν...). Διευκρίνισε η παιδίατρος της επιτροπής ότι "δεν έχουμε το γιατρό στο τσεπάκι μας, θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα του διαβάσουμε το πόρισμα"».
«Επειτα ζήτησαν ακτινογραφία για να κάνουν σύγκριση με τη μία, όπως είπαν, ακτινογραφία που τους είχα στείλει προηγούμενη ημέρα, ενώ εγώ τους είχα στείλει έξι ακτινογραφίες, ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση. Εθεσα και πάλι τον (ήρωα!) γιατρό μου σε ρόλο γραφιά ζητώντας του τις υπόλοιπες ακτινογραφίες, και, φυσικά θιγμένος, μου απάντησε ότι δεν είναι ηλίθιος να έχει στείλει μόνο μία ακτινογραφία (με τι θα γινόταν η σύγκριση;). Πήραμε και εγώ και ο γιατρός μου τηλέφωνο στην επιτροπή να τους πούμε να ξαναψάξουν γιατί, ανεξάρτητα με το ότι σε μένα επέμεναν πως είχαν λάβει μία μόνο ακτινογραφία, εμείς ήμασταν σίγουροι φυσικά ότι είχαμε παραδώσει έξι! Τότε καταλάβαμε, έντρομοι, ότι με τον όρο "ακτινογραφία" οι γιατροί της επιτροπής του ΙΚΑ εννοούσαν "πόρισμα ακτινογραφίας"!»
Η Αμαλία σηκώνεται, θέλει να πάει να ξαπλώσει. Κρατά τις πατερίτσες και μαζί πάμε στο υπνοδωμάτιό της με τον υπολογιστή, παρέα με τους χιλιάδες ηλεκτρονικούς της φίλους. Κοιτά τον τοίχο ψηλά και ελπίζει.
Στον τοίχο, ένα απόκομμα από περιοδικό «Από μικρή προκαλούσα φασαρία», ένα σύνθημα που την κάνει να γελά. Δίπλα στο κρεβάτι της, λουλούδια και φωτογραφίες. Ελπίζει και χαμογελά. Ανοίγει το σημειωματάριο και μας διαβάζει:
«Εδώ τα έχω γράψει. Εχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία όπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε, έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, δεν μπορώ συνεχώς να περιμένω από μια Κοινωνική Υπηρεσία και τον πρόεδρο του "Ερρίκος Ντυνάν" να υποκαθιστούν ένα ολόκληρο κράτος».
«Εχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου. Εχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μου έφτιαξαν το τεχνητό μέλος κ.λπ.), έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπίβλεπτων ειδικευομένων».
«Τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να γελάσω γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μία ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχείς επισκέψεις σε νοσοκομεία, από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά, όπως π.χ. τα λατρεμένα μου ανίψια, ώστε να μην τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου».
Θέλω να τη διακόψω, να της πω να μην κουράζεται άλλο, να ηρεμήσει. Εκείνη συνεχίζει:
«Η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας. Ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και των αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δεν μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον διά παντός τη μεγάλη μου αγάπη, το χορό, έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων, πράγμα που έχω βαρεθεί, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δεν μπορώ να ουρλιάξω...».
Με έναν εγκάρδιο χαιρετισμό και ολόθερμες ευχές όλα να πάνε καλά αποχαιρέτησα την Αμαλία. Στο διάδρομο έριξα μια κλεφτή ματιά στην ακτινογραφία, ευχαρίστησε και με ξεπροβόδισε η κυρία Δικαία. Κατέβηκα τα σκαλιά, η εικόνα της Αμαλίας με συνόδευε έως έξω στην αυλή με τις ανθισμένες πορτοκαλιές. Στο δρόμο, ξεφωνητά, τα παιδιά της Αγίας Βαρβάρας έπαιζαν αμέριμνα μπάλα. Ηθελα να γυρίσω, να χτυπήσω το κουδούνι και να πω της Αμαλίας να ανοίξει το παράθυρο να τα δει. Κοντοστάθηκα. Εφυγα με την ελπίδα το παράθυρο να ανοίξει πολύ σύντομα...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 02/05/2007
Copyright © 2007 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.
http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%C1%CC%C1%CB%C9%C1+%CA%C1%CB%D5%C2%C9%CD%CF%D5&a=&id=96109740
«The definition of idiopathy» γράφει κάτω από ένα κάδρο στο ζεστό διαμέρισμα κάπου στην Ανω Αγία Βαρβάρα. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με μοντέρνο έργο τέχνης, εάν όμως κάποιος το περιεργαστεί καταλαβαίνει πως πρόκειται για μια ακτινογραφία. Οχι όποια κι όποια. Μια ακτινογραφία μηρού με έναν όγκο οκτώ εκατοστών.
«Ο ορισμός της ιδιοπάθειας», αυτός είναι ο ειρωνικός τίτλος που του έδωσε η Αμαλία Καλυβίνου για να θυμάται και την αρχή της δραματικής ιστορίας που ζει εδώ και οκτώ χρόνια αντιμέτωπη με τη δυσκινησία και τη γραφειοκρατική διελκυστίνδα των υπηρεσιών Υγείας στη χώρα μας. Μια ψηλή, όμορφη, γλυκιά κοπέλα, στα τριάντα της σήμερα η Αμαλία, βρέθηκε αντιμέτωπη με τον πόνο και την αναλγησία ενός συστήματος που «ευρωποιεί» τη φροντίδα. Η προσωπική της περιπέτεια δεν θα ήταν γνωστή εάν η ίδια δεν είχε ανοίξει blog και εάν μετά, κατά εκατοντάδες οι αναγνώστες του ημερολογίου της, bloggers, δεν «διέσπειραν» στο Διαδίκτυο την ιστορία της, εάν δεν τη μετέφεραν με συγκλονιστικό τρόπο σε υπουργικά γραφεία και στον Τύπο.
Μας υποδέχεται η κυρία Δικαία, η μητέρα της. Περνάμε στο καθιστικό του μικρού διαμερίσματος. Δίπλα στο τραπέζι, δυο-τρεις φωτογραφίες φίλων. Με λευκό νυχτικό η Αμαλία έρχεται από το υπνοδωμάτιό της υποβοηθούμενη από τις πατερίτσες της. Χαιρετά, ζητεί συγγνώμη για τη δυσκολία στις κινήσεις, κάθεται στον καναπέ. Η κυρία Δικαία φέρνει γλυκό και νερό, παρακολουθεί διακριτικά, προσπαθεί να διαισθανθεί τι ζητεί η κόρη της. «Μάνα, φτιάξε μου τα μαλλιά να βγω όμορφη στη φωτογραφία», της λέει. Εκείνη αποσύρεται διακριτικά στη διπλανή κουζίνα.
Φοιτήτρια της Φιλοσοφικής η Αμαλία, με πνευματική καλλιέργεια, αγάπη για τα βιβλία, τη μουσική και τον χορό -βλέπετε, οι καταβολές είναι από τη Σμύρνη και τη Σύμη- με πάθος για το βόλεϊ και το ποδόσφαιρο, άρχισε στα 8 της, το 1984, να έχει ανυπόφορους πόνους στο μηρό κατά διαστήματα λίγων εβδομάδων καθώς και στα άκρα.
«Εχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν' αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεβάτι ουρλιάζοντας από τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις...», γράφει στη συνταρακτική προσωπική της μαρτυρία στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο http://fakellaki.blogspot.com.
Η Αμαλία ακουμπά το πόδι της στο τραπεζάκι, εμπρός της. Παίρνει ένα μαξιλάρι για να ξεκουράζει τη μέση της. «Να ξεκινήσουμε λοιπόν, εάν σας κουράσω με διακόπτετε», λέει ευγενικά.
«Πήγα σε ορθοπεδικό στο ΚΑΤ, σε άνθρωπο που επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος. Τα συμπτώματα ήταν κλασικά, του εξηγούσα ότι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ' εκείνο το σημείο το παντελόνι που φορούσα, ούρλιαζα από τον πόνο. Περιέγραφα με ακρίβεια ένα σαφώς νευροπαθητικό πόνο (ώσεις κατά μήκος του μηριαίου νεύρου, ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη κ.λπ.)».
«Υστερα από αρκετές κλινικές και αιματολογικές εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές. Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Ο γιατρός με κάλεσε μια μέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα. Ποιος μπορεί να με βεβαιώσει ότι αυτό δεν συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά; Επειδή ούτε και τότε ούτε κ έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη ότι... πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου! Φυσικά και ήταν ατροφικό το πόδι μου τότε, αλλά αυτό ήταν δευτερογενής πάθηση εξαιτίας του πόνου».
«Εφ' όσον -φώναζα- πονούσα τόσο κι έμενα στο κρεβάτι για εβδομάδες όταν είχα επεισόδια (κρίσεις πόνου), η κίνηση του ποδιού ήταν προβληματική κι αφού εμποδιζόταν η κίνηση, είναι δυνατό να μην προκύψει ατροφία του μέλους; Επιπλέον του είχα διευκρινίσει ότι πρώτα πονούσα και έπειτα από τρία-τέσσερα χρόνια προέκυψε η ατροφία. Από πότε η αιτία (πόνος) έπεται χρονικά του αποτελέσματος (ατροφία); Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφίας, ενώ κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι».
«Ωσπου από την πολλή επιμονή μου αργότερα, έπειτα από 4 χρόνια "κούρας" κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (άρχισα να εργάζομαι λιγότερο, σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία κ.λπ.) "δέχτηκε", δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή όπου πονούσα. Εκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο και το πόρισμά τους ήταν ότι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή ότι δεν υπήρχε όγκος). Ο γιατρός διάβασε το πόρισμα και κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα ότι δεν θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τίποτα!"».
Νευρικά κουνά το πόδι της στο τραπεζάκι, θυμάται τους πόνους που συνεχίζονταν, την οδύσσειά της να ψάχνει γιατρούς που θα τη βοηθήσουν.
«Πήγα σε νευροχειρουργό στον Ερυθρό Σταυρό. Η μόνη του μέριμνα ήταν να με νοσηλεύσει στην ιδιωτική βέβαια Γενική Κλινική Αθηνών στους Αμπελοκήπους, προκειμένου -λέει- να μου κάνει πλήρεις εξετάσεις. Οταν πήγα να του δείξω τη μαγνητική στο μηρό, που έδειχνε τον όγκο μου, ούτε καν καταδέχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατήρησε ότι μια τέτοια εξέταση εξ αρχής δεν είχε νόημα, αφού το πρόβλημα ξεκινούσε "καταφανώς από τη μέση" ! Μάλιστα είπε ότι, εάν φοιτητής του είχε προτείνει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε"».
«Μετά, πήγα στο Αιγινήτειο, είχα χάσει κάθε ελπίδα διάγνωσης από τους ορθοπεδικούς και τους νευροχειρουργούς. Περιχαρής ένας αναισθησιολόγος σωστά διέκρινε ότι ο πόνος ήταν νευροπαθητικός κι επομένως θα έβρισκα απάντηση, αν όχι λύση, απευθυνόμενη στη νευρολογική κλινική του νοσοκομείου».
«Εβαλα μέσο για ραντεβού ύστερα από τρεις μήνες. Εμεινα στο Αιγινήτειο για 10 ολόκληρες ημέρες, υποβαλλόμενη σε εξετάσεις επί εξετάσεων, μαγνητικές στο θώρακα, ηλεκτρομυογραφήματα, νυσταγμογραφήματα κ.λπ., και καθημερινή κλινική εξέταση, ενώ είχαν προς επανεκτίμηση τις προηγούμενες εξετάσεις μου. Το εξιτήριό μου από το Αιγινήτειο καταλήγει σε "έντονο άλγος μη διευκρινισθείσης αιτιολογίας"».
Στη συνέχεια η Αμαλία πήγε σε ρευματολόγο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Πήγα σε οικτρή σωματική κατάσταση, σερνόμενη από τους πόνους, εννοείται μαζί με όλες τις εξετάσεις που είχα κάνει προηγουμένως. Φυσικά και με την MRI που έδειχνε τον όγκο. Εξήγησα για τον φρικτό πόνο που ένιωθα στο δεξί μου μηρό. Εξήγησα ότι είχα δοκιμάσει από ασπιρίνες και "βαριά" αντιφλεγμονώδη μέχρι βαρβιτουρικά (Fortathrin, Naprosyn, Lonarid, Niflamol, Norgesic, Voltaren, Mesulid και άπειρα άλλα) χωρίς αποτέλεσμα -δεν βοηθούσαν ούτε στο να μπορέσω να κοιμηθώ. Το... πρόβλημά του ήταν ότι είχα ερεθισμένα διακονδύλια στο... αριστερό γόνατο! Οταν τον συνέφερα λέγοντάς του ότι το πρόβλημά μου είναι στο δεξί πόδι και ότι ο πόνος δεν μ' αφήνει να πάρω ανάσα, είπε το αμίμητο: "Κάνα Ντεπονάκι πήρες;" Γι' αυτήν την εκπληκτική ιατρική οδηγία εγώ έδωσα 30 χιλιαρικάκια! ».
«Αρχές του 2001 ήταν, ρε μάνα;», η ερώτηση προς την κυρία Δικαία. Εκείνη από την κουζίνα παρακολουθεί διακριτικά και απαντά: «Τότε που πήγες στο νευρολόγο στο "Γεώργιος Γεννηματάς";».
«Ναι, τότε. Δεν πήρα καμιά σοβαρή απάντηση για το τι έχω. Επειτα από οκτώ μήνες κάποιος μού είπε να πάω στα Ιωάννινα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Εκεί ο Γιάννης Σαρμάς, νευρολόγος, διέγνωσε από την ίδια μανητική τομογραφία του 1998 έναν όγκο 8 εκατοστών στο μηρό! Μου χάρισε δύο χρόνια υπέροχης ζωής (ώς την υποτροπή μου). Υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι. Που ενώ δεν είχε καμιά υποχρέωση, ήταν παρών όταν οι παθολογοανατόμοι μού ανακοίνωναν τα αποτελέσματα της βιοψίας».
Το προσωπό της φωτίζεται, με μάτια εκφραστικά, κινήσεις πιο άνετες και εκδηλωτικές, με έκδηλη ανακούφιση, αρχίζει να μιλά για τις υπέροχες εξαιρέσεις, τους γιατρούς που τη βοήθησαν και τη βοηθούν ακόμη, για τους «επιστήμονες, ανυστερόβουλους, τους δοτικούς, που καμία σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους, ανασφαλείς και παραδόπιστους φακελάκηδες». Στάζει μέλι γι' αυτούς, ο πόνος λες και απαλύνεται.
Μιλά για την Πέννυ Λιόση, ακτινοθεραπεύτρια στον «Αγιο Σάββα», την Αθηνά Βαδαλούκα, στο Ιατρείο Πόνου του Αρεταίειου, τη Λουίζα Βινη, ακτινοθεραπεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, τον Γιώργο Κλούβα, ογκολόγο-χημειοθεραπευτή στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», τον Βαγγέλη Μπριασούλη, ογκολόγο-χημειοθεραπευτή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων κ.ά.
Μικρή παρένθεση, συνοφρυώνεται, μαζεύεται, η ψυχή της φαίνεται ότι μαυρίζει. Περιγράφει τις στιγμές του 2003 όταν ο όγκος ξαναεμφανίστηκε και η Αμαλία μπήκε στο χειρουργείο. Το χαμογελό της σβήνει όταν σταματά ο χρόνος στις 29 Μαΐου του 2006, όταν οι γιατροί, ύστερα από δεκάδες χειρουργικών προσπαθειών, αναγκάστηκαν να της κόψουν το δεξί πόδι.
Η ώρα περνά, η Αμαλία, καταβεβλημένη από τη χημειοθεραπεία που κάνει, παίρνει βαθιές ανάσες και συνεχίζει. Με το χέρι της ακουμπά το θώρακα.
«Εδώ μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς, και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπά».
«Κάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο "Ερρίκος Ντυνάν" βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μου έδινε κάποιες ελπίδες. Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον (δυνητικά θανατηφόρους) μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού φυσικά πρώτα ο γιατρός μου κ. Κλούβας αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει το γραφιά, προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που "χρειάζονταν" οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν το μισθό τους, αφού φυσικά η Κοινωνική Υπηρεσία, οι κυρίες Χατζάκη και Τζώρτζου έπρεπε να υπενθυμίζουν στους δημόσιους τεμπέληδες ότι η κατάστασή μου δεν χωρούσε καθυστερήσεις, αφού φυσικά οι συγγενείς μου έτρεχαν από υπηρεσία σε υπηρεσία για να προσκομίζουν συνεχώς νέα "διορθωτικά" ή συμπληρωματικά δικαιολογητικά - έπρεπε, για παράδειγμα, να γραφτεί και στην τρίτη σειρά ενός εγγράφου τους ότι έχω σάρκωμα, αλλά και στην έκτη!!! Δεν μπορούσαν αλλιώς να το συμπεράνουν κι έπρεπε οι συγγενείς μου να τρέχουν στο γιατρό μου να τον ξανακάνουν γραφιά της ηλιθιότητας».
«Κάποτε πήρα το φάρμακο και... ω! του θαύματος, η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται. Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν... Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά μείωση του μεγέθους των όγκων! Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μου έδινε ζωή, είχαμε την τρελή ιδέα να... εξακολουθήσω να το παίρνω! Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ - παραδόξως, αυτό δεν ήταν χρονοβόρο. Και πάλι όμως έπρεπε να πάρω νέα έγκριση από το ΙΚΑ. Ζητούν αποδείξεις ότι το συγκεκριμένο φάρμακο όντως βελτίωσε την κατάστασή μου - και αυτό είναι πολύ λογικό να το απαιτούν».
Η μητέρα της η κ. Δικαία πήγε 6 ακτινογραφίες που συγκριτικά μεταξύ τους δείχνουν τη βελτίωση της κατάστασής της στην Επιτροπή Εγκρισης Φαρμάκων Εξωτερικού του ΙΚΑ.
«Δεν "πέρασε" το φάρμακο , επειδή χρειαζόταν, λέει, αξονική τομογραφία, ο χρόνος στον καρκίνο δεν είναι αστείο. Στέλνω αξονική τομογραφία, η οποία όμως δεν ήταν πρόσφορη για σύγκριση με τις ακτινογραφίες, αφού είχε γίνει με τη σειρά της σε σύγκριση με πολύ πολύ παλιότερη αξονική, όταν η κατάστασή μου ήταν εντελώς διαφορετική».
«Ελα εδώ, ρε μάνα, να τα πεις κι εσύ, μη νομίζουν ότι λέω υπερβολές». Η κ. Δικαία έρχεται, κουνά το κεφάλι συγκαταβατικά.
«Η αξονική τομογραφία δεν τους ήταν αρκετή επειδή ήθελαν το πόρισμα, από το ακτινοδιαγνωστικό κέντρο, αφού προφανώς δεν ξέρουν να διαβάζουν τα φιλμ και χρειάζονται κάποιον, ίσως και απόφοιτο ΤΕΙ, βοηθό ακτινολόγου, να τους "αποκαλύψει" γραπτώς τι δείχνει η εξέταση... (τέτοια σαΐνια θα κρίνουν για το πώς θα παλέψω για τη ζωή μου, λοιπόν...). Διευκρίνισε η παιδίατρος της επιτροπής ότι "δεν έχουμε το γιατρό στο τσεπάκι μας, θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα του διαβάσουμε το πόρισμα"».
«Επειτα ζήτησαν ακτινογραφία για να κάνουν σύγκριση με τη μία, όπως είπαν, ακτινογραφία που τους είχα στείλει προηγούμενη ημέρα, ενώ εγώ τους είχα στείλει έξι ακτινογραφίες, ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση. Εθεσα και πάλι τον (ήρωα!) γιατρό μου σε ρόλο γραφιά ζητώντας του τις υπόλοιπες ακτινογραφίες, και, φυσικά θιγμένος, μου απάντησε ότι δεν είναι ηλίθιος να έχει στείλει μόνο μία ακτινογραφία (με τι θα γινόταν η σύγκριση;). Πήραμε και εγώ και ο γιατρός μου τηλέφωνο στην επιτροπή να τους πούμε να ξαναψάξουν γιατί, ανεξάρτητα με το ότι σε μένα επέμεναν πως είχαν λάβει μία μόνο ακτινογραφία, εμείς ήμασταν σίγουροι φυσικά ότι είχαμε παραδώσει έξι! Τότε καταλάβαμε, έντρομοι, ότι με τον όρο "ακτινογραφία" οι γιατροί της επιτροπής του ΙΚΑ εννοούσαν "πόρισμα ακτινογραφίας"!»
Η Αμαλία σηκώνεται, θέλει να πάει να ξαπλώσει. Κρατά τις πατερίτσες και μαζί πάμε στο υπνοδωμάτιό της με τον υπολογιστή, παρέα με τους χιλιάδες ηλεκτρονικούς της φίλους. Κοιτά τον τοίχο ψηλά και ελπίζει.
Στον τοίχο, ένα απόκομμα από περιοδικό «Από μικρή προκαλούσα φασαρία», ένα σύνθημα που την κάνει να γελά. Δίπλα στο κρεβάτι της, λουλούδια και φωτογραφίες. Ελπίζει και χαμογελά. Ανοίγει το σημειωματάριο και μας διαβάζει:
«Εδώ τα έχω γράψει. Εχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία όπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε, έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, δεν μπορώ συνεχώς να περιμένω από μια Κοινωνική Υπηρεσία και τον πρόεδρο του "Ερρίκος Ντυνάν" να υποκαθιστούν ένα ολόκληρο κράτος».
«Εχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου. Εχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μου έφτιαξαν το τεχνητό μέλος κ.λπ.), έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπίβλεπτων ειδικευομένων».
«Τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να γελάσω γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μία ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχείς επισκέψεις σε νοσοκομεία, από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά, όπως π.χ. τα λατρεμένα μου ανίψια, ώστε να μην τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου».
Θέλω να τη διακόψω, να της πω να μην κουράζεται άλλο, να ηρεμήσει. Εκείνη συνεχίζει:
«Η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας. Ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και των αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δεν μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον διά παντός τη μεγάλη μου αγάπη, το χορό, έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων, πράγμα που έχω βαρεθεί, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δεν μπορώ να ουρλιάξω...».
Με έναν εγκάρδιο χαιρετισμό και ολόθερμες ευχές όλα να πάνε καλά αποχαιρέτησα την Αμαλία. Στο διάδρομο έριξα μια κλεφτή ματιά στην ακτινογραφία, ευχαρίστησε και με ξεπροβόδισε η κυρία Δικαία. Κατέβηκα τα σκαλιά, η εικόνα της Αμαλίας με συνόδευε έως έξω στην αυλή με τις ανθισμένες πορτοκαλιές. Στο δρόμο, ξεφωνητά, τα παιδιά της Αγίας Βαρβάρας έπαιζαν αμέριμνα μπάλα. Ηθελα να γυρίσω, να χτυπήσω το κουδούνι και να πω της Αμαλίας να ανοίξει το παράθυρο να τα δει. Κοντοστάθηκα. Εφυγα με την ελπίδα το παράθυρο να ανοίξει πολύ σύντομα...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 02/05/2007
Copyright © 2007 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.
http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%C1%CC%C1%CB%C9%C1+%CA%C1%CB%D5%C2%C9%CD%CF%D5&a=&id=96109740
bloggers 2007 (1)
Η καταγγελία της Αμαλίας Καλυβίνου (1977-2007). Σε απαγγελία Σοφίας Γκιούσου (digital-era), φωτογραφία και μοντάζ Λεωνίδα Ηρακλειώτη (λ:ηρ), και με αποσπάσματα από τα ιστολόγια malpractice, taparaponasas stoMIXER, Ροΐδη Εμμονές, και Allu Fun Marx: βόλτες στην Blogoslovakia.
Το video μπορείτε να δείτε εδώ
Μπορείτε επίσης να το ανακτήσετε εδώ σε μορφή (.flv), (.avi), (.mp4 - iPod)
http://www.youtube.com/watch?v=WSmIuPJCe2k
Αμαλία Καλυβίνου: Εξ' αιτίας σου «γιατρέ μου»
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ - video - post
http://www.digital-era.org/blog/
http://www.digital-era.org/blog/?p=722
http://sandbox.cs.uchicago.edu/blog_el/
http://sandbox.cs.uchicago.edu/blog_el/?p=249
http://fakellaki.blogspot.com/
http://roides.wordpress.com/2007/05/26/am_kalyvinou/
http://rodia-mixer.blogspot.com/2007/05/blog-post_5781.html
http://afmarx.wordpress.com/2007/05/26/amalia/
http://yperoptix.blogspot.com/2007/05/1_28.html (Ελ.Δι.Κι.Α. - Ελληνικό Διαδικτυακό Κίνημα Αμαλίας)
Thursday, May 03, 2007
Tα 15' του Γουόρχολ να αφήσουν βάση
http://fakellaki.blogspot.com/2007/05/t-15.html
Παιδιά, σε πρώτη φάση, νομίζω οτι τα πράγματα καλα πήγαν. Η μπλογκόσφαιρα δημιούργησε "κάτι". Ως προς τα δικά μου κίνητρα θέλω να πω.
Το ρημαδοφάρμακο που μού στερούσαν, είχα καταφέρει και το είχα πάρει λίγο πριν γίνει αυτό το ξέσπασμα με το fakellaki , οπότε η θέλησή μου όλη μπορούσε πλέον να επικεντρωθεί στη μεγάλη μου επιθυμία: να σταματήσουν οι (περισσότεροι) γιατροί που είναι τα αλαζονικά βόδια να είναι κατεστημένο.
Αν είναι και δε μπορούν να εξαφανιστούν, ας είναι τουλάχιστον η εξαίρεση- όχι ο κανόνας ρε παιδια, ΟΧΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ.
Μαγικό ραβδάκι δεν υπάρχει, δυστυχώς.
Ήθελα να δείξω μόνο κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση του τι γίνεται: τη σκέφτονται τη φημουλα τους όλοι αυτοί που δε βρίσκουν ραντεβου παρά μόνο μετά από έξι μήνες εκτος κι αν..... Τη σκέφτονται τη μείωση της πελατείας όλοι αυτοί που πας να σού κόψουν τις αμυγδαλές και βγαίνεις τελικά με βλεφαροπλαστική..... Τη σκέφτονται την αποζημίωση που θα δώσουν (αν σοβαρευτούν τα ελληνικά δικαστήρια) αυτοί που σου δίνουν αγωγή για ζάχαρο, ενώ έχεις υπογλυκαιμια....
Λυπάμαι που λόγω παρελθόντων ετών την έχουν γλιτώσει οι περισσότεροι δικοί μου Προκρούστηδες - αλλά η αλήθεια οταν βγαινει προειδοποιεί τουλάχιστο τα επόμενα υποψήφια θύματα
Οσο για την τηλεόραση, θέλω να ξέρετε γιατι δε βγήκα, παρ'όλο που από χθες το ξημέρωμα με έχουν ζητήσει Ο-Λ-Ο-Ι και τους ευχαριστώ.
Ο ένας λόγος είναι αυτός που έχω γράψει και στο "ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ", αλλά μάλλον το πήραν για πλάκα: λόγω της κατάστασης των πνευμόνων μου, η φωνή μου δεν αντέχει εντάσεις και βήχω μόλις θυμώσω ή σηκώσω λίγο την ένταση της φωνής. Λέτε να είχα απέναντί μου κανένα ιατρίδιο (γιατι, αλλιώς, γιατί να πάω;) ή κανένα Σούρα και να μην ένιωθα ένταση; Αφήστε που στα πάνελ συνήθως αυτός που δεν έχει επιχειρήματα φωνάζει για να υπερκαλύψει τους άλλους- άρα είμαι χαμένη από χέρι!! Δεν ήθελα να δείξω εικόνα αδυναμίας λόγω της φωνής μου και μόνο, γι αυτό και θα συνεχίσω να παλεύω γραπτώς- μεχρι τουλάχιστον (αν) βελτιωθούν οι αναπνοές μου.
Δευτερον, πού θα βρισκόταν γιατρός να υποστηρίξει έστω τα εξωφθαλμα δίκαιά μου; Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;
Νομίζω οτι και -προς το παρόν- γραπτώς μπορώ να δείξω οτι υπαρχει τρόπος προστασίας από όποιες σαρκοβόρες,ευρω-βόρες κλπ διαθέσεις....
Ηδη, εγώ, στη δεινή κατάσταση που είμαι, και πέρα από την τύχη που είχα να πέσω σε αξιοπρεπείς ανθρώπους τελευταία, και με "άλλους" που αναγκαστικά έχω μπλέξει εμβόλιμα ΔΕΝ εχω δώσει φακελλάκι εδώ και δυο χρόνια, παρ'οτι αμέσως ή εμμέσως μου ζητήθηκε!!! (καμιά φορά θα δημοσιεύσω δυο τέτοια περιστατικά μόνο και μόνο για να γελάσουμε)
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω μια φράση του γιατρού του Ανευλαβή, που για κάποιο λόγο τριγυρίζει απ'το πρωι στο κεφάλι μου "Είτε δώσεις φακελλάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σού κανει ο γιατρός"
Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...
# posted by amalia kalyvinou @ 2:35 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2007/05/t-15.html
Παιδιά, σε πρώτη φάση, νομίζω οτι τα πράγματα καλα πήγαν. Η μπλογκόσφαιρα δημιούργησε "κάτι". Ως προς τα δικά μου κίνητρα θέλω να πω.
Το ρημαδοφάρμακο που μού στερούσαν, είχα καταφέρει και το είχα πάρει λίγο πριν γίνει αυτό το ξέσπασμα με το fakellaki , οπότε η θέλησή μου όλη μπορούσε πλέον να επικεντρωθεί στη μεγάλη μου επιθυμία: να σταματήσουν οι (περισσότεροι) γιατροί που είναι τα αλαζονικά βόδια να είναι κατεστημένο.
Αν είναι και δε μπορούν να εξαφανιστούν, ας είναι τουλάχιστον η εξαίρεση- όχι ο κανόνας ρε παιδια, ΟΧΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ.
Μαγικό ραβδάκι δεν υπάρχει, δυστυχώς.
Ήθελα να δείξω μόνο κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση του τι γίνεται: τη σκέφτονται τη φημουλα τους όλοι αυτοί που δε βρίσκουν ραντεβου παρά μόνο μετά από έξι μήνες εκτος κι αν..... Τη σκέφτονται τη μείωση της πελατείας όλοι αυτοί που πας να σού κόψουν τις αμυγδαλές και βγαίνεις τελικά με βλεφαροπλαστική..... Τη σκέφτονται την αποζημίωση που θα δώσουν (αν σοβαρευτούν τα ελληνικά δικαστήρια) αυτοί που σου δίνουν αγωγή για ζάχαρο, ενώ έχεις υπογλυκαιμια....
Λυπάμαι που λόγω παρελθόντων ετών την έχουν γλιτώσει οι περισσότεροι δικοί μου Προκρούστηδες - αλλά η αλήθεια οταν βγαινει προειδοποιεί τουλάχιστο τα επόμενα υποψήφια θύματα
Οσο για την τηλεόραση, θέλω να ξέρετε γιατι δε βγήκα, παρ'όλο που από χθες το ξημέρωμα με έχουν ζητήσει Ο-Λ-Ο-Ι και τους ευχαριστώ.
Ο ένας λόγος είναι αυτός που έχω γράψει και στο "ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ", αλλά μάλλον το πήραν για πλάκα: λόγω της κατάστασης των πνευμόνων μου, η φωνή μου δεν αντέχει εντάσεις και βήχω μόλις θυμώσω ή σηκώσω λίγο την ένταση της φωνής. Λέτε να είχα απέναντί μου κανένα ιατρίδιο (γιατι, αλλιώς, γιατί να πάω;) ή κανένα Σούρα και να μην ένιωθα ένταση; Αφήστε που στα πάνελ συνήθως αυτός που δεν έχει επιχειρήματα φωνάζει για να υπερκαλύψει τους άλλους- άρα είμαι χαμένη από χέρι!! Δεν ήθελα να δείξω εικόνα αδυναμίας λόγω της φωνής μου και μόνο, γι αυτό και θα συνεχίσω να παλεύω γραπτώς- μεχρι τουλάχιστον (αν) βελτιωθούν οι αναπνοές μου.
Δευτερον, πού θα βρισκόταν γιατρός να υποστηρίξει έστω τα εξωφθαλμα δίκαιά μου; Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;
Νομίζω οτι και -προς το παρόν- γραπτώς μπορώ να δείξω οτι υπαρχει τρόπος προστασίας από όποιες σαρκοβόρες,ευρω-βόρες κλπ διαθέσεις....
Ηδη, εγώ, στη δεινή κατάσταση που είμαι, και πέρα από την τύχη που είχα να πέσω σε αξιοπρεπείς ανθρώπους τελευταία, και με "άλλους" που αναγκαστικά έχω μπλέξει εμβόλιμα ΔΕΝ εχω δώσει φακελλάκι εδώ και δυο χρόνια, παρ'οτι αμέσως ή εμμέσως μου ζητήθηκε!!! (καμιά φορά θα δημοσιεύσω δυο τέτοια περιστατικά μόνο και μόνο για να γελάσουμε)
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω μια φράση του γιατρού του Ανευλαβή, που για κάποιο λόγο τριγυρίζει απ'το πρωι στο κεφάλι μου "Είτε δώσεις φακελλάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σού κανει ο γιατρός"
Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...
# posted by amalia kalyvinou @ 2:35 AM
Sunday, April 29, 2007
ΕΠΑΝΗΛΘΑ,
http://fakellaki.blogspot.com/2007/04/blog-post_29.html
....λίγο ζαλισμένη, πολύ κουρασμένη, κλπ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Για την απίθανη ανταπόκρισή σας, τη γλύκα, την πρακτική, την ηθική βοήθεια, τις μαντινάδες σας, το χιούμορ σας, τα χίλια δυο σας που έκαναν το κλάμα μου μετά από πολύ καιρό να είναι από συγκίνηση κι όχι από νεύρα- για τα συναισθήματα που μου προκαλέσατε όλοι εσείς ήθελα να γράψω, αλλά ακόμη δεν είναι αυτό το θέμα μου...
Εχει προκύψει κάτι άλλο που οπωσδήποτε πρέπει να μοιραστώ μαζί σας, αφού κατά βάση στη δική σας ανταπόκριση ανήκει:
Την Πέμπτη που μας πέρασε, κι ενώ μόλις είχα αρχίσει να αντέχω να μιλάω (ξέρετε "αα-γκου" ,"μα-μα" ,κλπ :Ρ) ήρθε και μού πήρε συνέντευξη δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας.
Γιώργος Κιούσης λέγεται ,και μου φάνηκε τίμιος, χωρίς να θέλει να εκμεταλλευτεί πολιτικά το γεγονός (κάτι που έτρεμα από όταν πρωτοεπικοινώνησε μαζί μου), γι αυτό άλλωστε και του μίλησα. Και,καλώς ή κακώς τον εμπιστεύομαι οτι θα γράψει αυτά που είπαμε....
Καταλαβαινετε ρε παιδια τι κάναμε-κάνατε;
Ενάμισι χρόνο έχω αυτό το μπλογκ και το διαβάζουν σχεδόν μόνο στα νοσοκομεία που πηγαινοέρχομαι επειδή εκεί το κοινοποιώ για πρόκληση - τόσο καιρό δεν είδα κανένα δημοσιογράφο να ενδιαφέρεται, παρ'όλο που είχα πάρει την πρωτοβουλία κι είχα αποταθεί σ'έναν του Βήματος. Τόσο καιρό, δε με είχε ζητήσει κανένας δημοσιογράφος,Παπανδρέου, Αντώναρος, κλπ...
Μα, όταν σαν αλυσιδωτή αντίδραση ήρθε το δικό σας ενδιαφέρον και η εκπληκτική ορμή των σχολίων σας..... η ιατρική ανευθυνότητα έγινε "νέο", η -ενιοτε- κυριολεκτικά θανατηφόρος γραφειοκρατία(θυμάστε τον Παναγιωτάκη Βασιλέλη απ τη Μυτιλήνη; ) έγινε "πολιτικό ζήτημα" !
Θέλω να πω οτι χάρη στη δυναμική σας ανακινήσαμε πράγματα στην ουσία τους σοβαρά. Ήδη, αν είδατε ένα σχολιο, μια κοπέλα με ευχαριστεί γιατι "από σπόντα", απ το μπλογκ μου, βρήκε κάποιον να αντιμετωπισει τους αφόρητους πόνους της μητέρας της (ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΑΛΓΗΤΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕ ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΙΑΤΡΕΙΑ ΠΟΝΟΥ!!! ).
Θέλω να πω οτι ΄χαρη στη δυναμική σας, αύριο, το πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας θα ασχολείται με όλους αυτούς που για το τίποτα παίζουν με τις ζωές μας.
Παιδιά, είμαι αισιόδοξη για τη συνέχεια του θέματος...
Μακάρι να γίνουμε μπάλλα που θα πάρει και θα σηκώσει όλους τους ανάλγητους φακελλάκηδες, όλους τους ξεφτιλισμένους γραφειοκράτες που σκοτώνουν εμάς και τα παιδιά μας- τουλάχιστον στο θέμα της Υγείας ρε παιδιά,.....όχι ανοχή εκει.....
Θα δούμε τη Δευτέρα πώς θα μας τα πει η Ελευθεροτυπία- θα δείτε κι εσείς (ελπίζω με ακρίβεια!) το πως τα είπα εγώ στην Ελευθεροτυπία.
# posted by amalia kalyvinou @ 3:16 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2007/04/blog-post_29.html
....λίγο ζαλισμένη, πολύ κουρασμένη, κλπ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Για την απίθανη ανταπόκρισή σας, τη γλύκα, την πρακτική, την ηθική βοήθεια, τις μαντινάδες σας, το χιούμορ σας, τα χίλια δυο σας που έκαναν το κλάμα μου μετά από πολύ καιρό να είναι από συγκίνηση κι όχι από νεύρα- για τα συναισθήματα που μου προκαλέσατε όλοι εσείς ήθελα να γράψω, αλλά ακόμη δεν είναι αυτό το θέμα μου...
Εχει προκύψει κάτι άλλο που οπωσδήποτε πρέπει να μοιραστώ μαζί σας, αφού κατά βάση στη δική σας ανταπόκριση ανήκει:
Την Πέμπτη που μας πέρασε, κι ενώ μόλις είχα αρχίσει να αντέχω να μιλάω (ξέρετε "αα-γκου" ,"μα-μα" ,κλπ :Ρ) ήρθε και μού πήρε συνέντευξη δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας.
Γιώργος Κιούσης λέγεται ,και μου φάνηκε τίμιος, χωρίς να θέλει να εκμεταλλευτεί πολιτικά το γεγονός (κάτι που έτρεμα από όταν πρωτοεπικοινώνησε μαζί μου), γι αυτό άλλωστε και του μίλησα. Και,καλώς ή κακώς τον εμπιστεύομαι οτι θα γράψει αυτά που είπαμε....
Καταλαβαινετε ρε παιδια τι κάναμε-κάνατε;
Ενάμισι χρόνο έχω αυτό το μπλογκ και το διαβάζουν σχεδόν μόνο στα νοσοκομεία που πηγαινοέρχομαι επειδή εκεί το κοινοποιώ για πρόκληση - τόσο καιρό δεν είδα κανένα δημοσιογράφο να ενδιαφέρεται, παρ'όλο που είχα πάρει την πρωτοβουλία κι είχα αποταθεί σ'έναν του Βήματος. Τόσο καιρό, δε με είχε ζητήσει κανένας δημοσιογράφος,Παπανδρέου, Αντώναρος, κλπ...
Μα, όταν σαν αλυσιδωτή αντίδραση ήρθε το δικό σας ενδιαφέρον και η εκπληκτική ορμή των σχολίων σας..... η ιατρική ανευθυνότητα έγινε "νέο", η -ενιοτε- κυριολεκτικά θανατηφόρος γραφειοκρατία(θυμάστε τον Παναγιωτάκη Βασιλέλη απ τη Μυτιλήνη; ) έγινε "πολιτικό ζήτημα" !
Θέλω να πω οτι χάρη στη δυναμική σας ανακινήσαμε πράγματα στην ουσία τους σοβαρά. Ήδη, αν είδατε ένα σχολιο, μια κοπέλα με ευχαριστεί γιατι "από σπόντα", απ το μπλογκ μου, βρήκε κάποιον να αντιμετωπισει τους αφόρητους πόνους της μητέρας της (ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΑΛΓΗΤΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕ ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΙΑΤΡΕΙΑ ΠΟΝΟΥ!!! ).
Θέλω να πω οτι ΄χαρη στη δυναμική σας, αύριο, το πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας θα ασχολείται με όλους αυτούς που για το τίποτα παίζουν με τις ζωές μας.
Παιδιά, είμαι αισιόδοξη για τη συνέχεια του θέματος...
Μακάρι να γίνουμε μπάλλα που θα πάρει και θα σηκώσει όλους τους ανάλγητους φακελλάκηδες, όλους τους ξεφτιλισμένους γραφειοκράτες που σκοτώνουν εμάς και τα παιδιά μας- τουλάχιστον στο θέμα της Υγείας ρε παιδιά,.....όχι ανοχή εκει.....
Θα δούμε τη Δευτέρα πώς θα μας τα πει η Ελευθεροτυπία- θα δείτε κι εσείς (ελπίζω με ακρίβεια!) το πως τα είπα εγώ στην Ελευθεροτυπία.
# posted by amalia kalyvinou @ 3:16 AM
Saturday, April 07, 2007
ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ".....
http://fakellaki.blogspot.com/2007/04/blog-post.html
Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε "αρμόδιο", έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω....
...ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"
# posted by amalia kalyvinou @ 1:50 PM
http://fakellaki.blogspot.com/2007/04/blog-post.html
Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε "αρμόδιο", έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω....
...ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"
# posted by amalia kalyvinou @ 1:50 PM
Thursday, March 22, 2007
IKA- H ΜΑΛΑΚΙΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ
http://fakellaki.blogspot.com/2007/03/ika-h.html
Έχω καρκίνο
Έχω πάρει ο,τι χημειοθεραπεία υπάρχει και δεν υπάρχει, χωρίς αποτέλεσμα
Η κατάστασή μου επιδεινωνόταν συνεχώς: στο θώρακά μου μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπάΚάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο Ερρίκος Ντυνάν, βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μού έδινε κάποιες ελπίδες
Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον (δυνητικά θανατηφόρους) μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού….
………….αφού φυσικά πρώτα ο γιατρός μου κ. Κλούβας αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει το γραφιά , προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που «χρειάζονταν» οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν το μισθό τους….
……….αφού φυσικά η Κοινωνική Υπηρεσία του Ερρίκος Ντυνάν , οι κυρίες Χατζάκη και Τζώρτζου έπρεπε να υπενθυμίζουν στους δημόσιους τεμπέληδες ότι η κατάστασή μου δε χωρούσε καθυστερήσεις
………..αφού φυσικά οι συγγενείς μου έτρεχαν από υπηρεσία σε υπηρεσία για να προσκομίζουν συνεχώς νέα «διορθωτικά» ή συμπληρωματικά δικαιολογητικά – έπρεπε για παράδειγμα, να γραφτεί και στην τρίτη σειρά ενός εγγράφου τους ότι έχω σάρκωμα, αλλά και στην έκτη!!! Δε μπορούσαν αλλιώς να το συμπεράνουν κι έπρεπε οι συγγενείς μου να τρέχουν στο γιατρό μου να τον ξανακάνουν γραφιά της ηλιθιότητας
Κάποτε πήρα το φάρμακο και…..ω! του θαύματος, η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται
Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν…
Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά, μείωση του μεγέθους των όγκων!
Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μού έδινε ζωή, είχαμε την τρελλή ιδέα να…..εξακολουθήσω να το παίρνω!
Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ – παραδόξως, αυτό δεν ήταν χρονοβόρο
Και πάλι όμως έπρεπε να πάρω νέα έγκριση από το ΙΚΑ
Ζητούν αποδειξεις ότι το συγκεκριμένο φάρμακο όντως βελτίωσε την κατάστασή μου- και αυτό είναι πολύ λογικό να το απαιτούν….
Ξέρουν όμως να διακρίνουν τις αποδείξεις αυτές;
Ποιος κάνει τον έλεγχο και με ποιες γνώσεις;
*Πήγα 6 ακτινογραφίες που συγκριτικά μεταξύ τους δείχνουν τη βελτίωση της κατάστασής μου-
μια Τρίτη που συνεδρίασε η Επιτροπή Εγκρισης Φαρμάκων Εξωτερικού του ΙΚΑ, δεν «πέρασε» το φάρμακο , επειδή χρειάζονταν, λέει, αξονική τομογραφία (?!!??) [ο χρόνος στον καρκίνο δεν είναι αστείο…]
* Στέλνω αξονική τομογραφία, η οποία όμως δεν ήταν πρόσφορη για σύγκριση με τις ακτινογραφίες, αφού είχε γίνει με τη σειρά της σε σύγκριση με πολύ πολύ παλιότερη αξονική, όταν η κατάστασή μου ήταν εντελώς διαφορετική
* Η αξονική τομογραφία δεν τους ήταν αρκετή, επειδή ήθελαν το πόρισμα, από το ακτινοδιαγνωστικό κέντρο, αφού προφανώς δεν ξέρουν να διαβάζουν τα φιλμ και χρειάζονται κάποιον , ίσως και απόφοιτο ΤΕΙ, βοηθό ακτινολόγου, να τους «αποκαλύψει» γραπτώς τι δείχνει η εξέταση…. (τέτοια σαΐνια θα κρίνουν για το πώς θα παλέψω για τη ζωή μου, λοιπόν…)
Διευκρίνισε η παιδίατρος της επιτροπής ότι «δεν έχουμε το γιατρό στο τσεπάκι μας, θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα του διαβάσουμε το πόρισμα» !!!! )
*Έπειτα ζήτησαν ακτινογραφία για να κάνουν σύγκριση με τη μία , όπως είπαν, ακτινογραφία που τους είχα στείλει προηγούμενη ημέρα, ενώ εγώ τους είχα στείλει έξι ακτινογραφίες, ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση
* Έθεσα και πάλι τον (ήρωα!) γιατρό μου σε ρόλο γραφιά ζητώντας του τις υπόλοιπες ακτινογραφίες, και,φυσικά θιγμένος, μού απάντησε ότι δεν είναι ηλίθιος να έχει στείλει μόνο μία ακτινογραφία (με τι θα γινόταν η σύγκριση; )
*Πήραμε και εγώ και ο γιατρός μου τηλέφωνο στην Επιτροπή να τους πούμε να ξαναψάξουν γιατί ανεξάρτητα με το ότι σε μένα επέμεναν ότι είχαν λάβει μία μόνο ακτινογραφία, εμείς ήμασταν σίγουροι φυσικά ότι είχαμε παραδώσει έξι! Τότε καταλάβαμε, έντρομοι από την ηλιθιότητά τους, ότι με τον όρο «ακτινογραφία», οι γιατροί της Επιτροπής του ΙΚΑ, εννοούσαν «πόρισμα ακτινογραφίας»!!!!!. Δηλαδή, όχι μόνο δεν ξέρουν να «διαβάζουν» τα φιλμ μιας αξονικής, αλλά ούτε καν μια απλή ακτινογραφία! Και αυτοί κρίνουν το τι φάρμακο θα πάρω εγώ στον αγώνα μου για τη ζωή μου
*Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω, ο γιατρός μου, ένας υπέροχος επιστήμονας και ανθρωπος, αντί να ασχολείται με τους ασθενείς του και τη δουλειά του γενικά, κάθεται και γράφει στις κυρίες Παπασάικα και Μάνου την αλφάβητο της ιατρικής, ώστε να μπορούν ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ για τη ζωή τη δική μου και τόσων άλλων ασθενών…..
Πάντως είμαι αισιόδοξη, ότι τελικά θα εγκρίνουν και πάλι το φάρμακο: μια από αυτές τις κυρίες μού είπε «την πρώτη φορά (σσ: το Δεκέμβριο που έγινε η έγκριση των πρώτων τριών δόσεων) είπαμε ¨νέος άνθρωπος είναι, ας το εγκρίνουμ娻 ………………….
ΑΡΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΓΚΡΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ
Αν ήμουν το παιδί σου κυρία Παπασάικα;
Αν είχες εσύ τους εβδομήντα-ογδόντα όγκους που έχω εγώ στους πνεύμονες κυρία Μάνου;
Θα ξέρατε τότε να διαβάζετε φιλμς από ακτινογραφίες και αξονικές;
Θα απορρίπτατε την αίτηση σας σε κάποια τριτιάτικη συνεδρίασή σας;
Θα παίζατε με το χρόνο σας;
Θα είχατε «το γιατρό στο τσεπάκι σας τότε»;
Labels: γιατρός, γραφειοκρατία, ΙΚΑ, καρεκλοκένταυρος
# posted by amalia kalyvinou @ 4:41 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2007/03/ika-h.html
Έχω καρκίνο
Έχω πάρει ο,τι χημειοθεραπεία υπάρχει και δεν υπάρχει, χωρίς αποτέλεσμα
Η κατάστασή μου επιδεινωνόταν συνεχώς: στο θώρακά μου μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπάΚάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο Ερρίκος Ντυνάν, βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μού έδινε κάποιες ελπίδες
Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον (δυνητικά θανατηφόρους) μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού….
………….αφού φυσικά πρώτα ο γιατρός μου κ. Κλούβας αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει το γραφιά , προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που «χρειάζονταν» οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν το μισθό τους….
……….αφού φυσικά η Κοινωνική Υπηρεσία του Ερρίκος Ντυνάν , οι κυρίες Χατζάκη και Τζώρτζου έπρεπε να υπενθυμίζουν στους δημόσιους τεμπέληδες ότι η κατάστασή μου δε χωρούσε καθυστερήσεις
………..αφού φυσικά οι συγγενείς μου έτρεχαν από υπηρεσία σε υπηρεσία για να προσκομίζουν συνεχώς νέα «διορθωτικά» ή συμπληρωματικά δικαιολογητικά – έπρεπε για παράδειγμα, να γραφτεί και στην τρίτη σειρά ενός εγγράφου τους ότι έχω σάρκωμα, αλλά και στην έκτη!!! Δε μπορούσαν αλλιώς να το συμπεράνουν κι έπρεπε οι συγγενείς μου να τρέχουν στο γιατρό μου να τον ξανακάνουν γραφιά της ηλιθιότητας
Κάποτε πήρα το φάρμακο και…..ω! του θαύματος, η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται
Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν…
Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά, μείωση του μεγέθους των όγκων!
Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μού έδινε ζωή, είχαμε την τρελλή ιδέα να…..εξακολουθήσω να το παίρνω!
Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ – παραδόξως, αυτό δεν ήταν χρονοβόρο
Και πάλι όμως έπρεπε να πάρω νέα έγκριση από το ΙΚΑ
Ζητούν αποδειξεις ότι το συγκεκριμένο φάρμακο όντως βελτίωσε την κατάστασή μου- και αυτό είναι πολύ λογικό να το απαιτούν….
Ξέρουν όμως να διακρίνουν τις αποδείξεις αυτές;
Ποιος κάνει τον έλεγχο και με ποιες γνώσεις;
*Πήγα 6 ακτινογραφίες που συγκριτικά μεταξύ τους δείχνουν τη βελτίωση της κατάστασής μου-
μια Τρίτη που συνεδρίασε η Επιτροπή Εγκρισης Φαρμάκων Εξωτερικού του ΙΚΑ, δεν «πέρασε» το φάρμακο , επειδή χρειάζονταν, λέει, αξονική τομογραφία (?!!??) [ο χρόνος στον καρκίνο δεν είναι αστείο…]
* Στέλνω αξονική τομογραφία, η οποία όμως δεν ήταν πρόσφορη για σύγκριση με τις ακτινογραφίες, αφού είχε γίνει με τη σειρά της σε σύγκριση με πολύ πολύ παλιότερη αξονική, όταν η κατάστασή μου ήταν εντελώς διαφορετική
* Η αξονική τομογραφία δεν τους ήταν αρκετή, επειδή ήθελαν το πόρισμα, από το ακτινοδιαγνωστικό κέντρο, αφού προφανώς δεν ξέρουν να διαβάζουν τα φιλμ και χρειάζονται κάποιον , ίσως και απόφοιτο ΤΕΙ, βοηθό ακτινολόγου, να τους «αποκαλύψει» γραπτώς τι δείχνει η εξέταση…. (τέτοια σαΐνια θα κρίνουν για το πώς θα παλέψω για τη ζωή μου, λοιπόν…)
Διευκρίνισε η παιδίατρος της επιτροπής ότι «δεν έχουμε το γιατρό στο τσεπάκι μας, θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα του διαβάσουμε το πόρισμα» !!!! )
*Έπειτα ζήτησαν ακτινογραφία για να κάνουν σύγκριση με τη μία , όπως είπαν, ακτινογραφία που τους είχα στείλει προηγούμενη ημέρα, ενώ εγώ τους είχα στείλει έξι ακτινογραφίες, ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση
* Έθεσα και πάλι τον (ήρωα!) γιατρό μου σε ρόλο γραφιά ζητώντας του τις υπόλοιπες ακτινογραφίες, και,φυσικά θιγμένος, μού απάντησε ότι δεν είναι ηλίθιος να έχει στείλει μόνο μία ακτινογραφία (με τι θα γινόταν η σύγκριση; )
*Πήραμε και εγώ και ο γιατρός μου τηλέφωνο στην Επιτροπή να τους πούμε να ξαναψάξουν γιατί ανεξάρτητα με το ότι σε μένα επέμεναν ότι είχαν λάβει μία μόνο ακτινογραφία, εμείς ήμασταν σίγουροι φυσικά ότι είχαμε παραδώσει έξι! Τότε καταλάβαμε, έντρομοι από την ηλιθιότητά τους, ότι με τον όρο «ακτινογραφία», οι γιατροί της Επιτροπής του ΙΚΑ, εννοούσαν «πόρισμα ακτινογραφίας»!!!!!. Δηλαδή, όχι μόνο δεν ξέρουν να «διαβάζουν» τα φιλμ μιας αξονικής, αλλά ούτε καν μια απλή ακτινογραφία! Και αυτοί κρίνουν το τι φάρμακο θα πάρω εγώ στον αγώνα μου για τη ζωή μου
*Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω, ο γιατρός μου, ένας υπέροχος επιστήμονας και ανθρωπος, αντί να ασχολείται με τους ασθενείς του και τη δουλειά του γενικά, κάθεται και γράφει στις κυρίες Παπασάικα και Μάνου την αλφάβητο της ιατρικής, ώστε να μπορούν ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ για τη ζωή τη δική μου και τόσων άλλων ασθενών…..
Πάντως είμαι αισιόδοξη, ότι τελικά θα εγκρίνουν και πάλι το φάρμακο: μια από αυτές τις κυρίες μού είπε «την πρώτη φορά (σσ: το Δεκέμβριο που έγινε η έγκριση των πρώτων τριών δόσεων) είπαμε ¨νέος άνθρωπος είναι, ας το εγκρίνουμ娻 ………………….
ΑΡΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΓΚΡΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ
Αν ήμουν το παιδί σου κυρία Παπασάικα;
Αν είχες εσύ τους εβδομήντα-ογδόντα όγκους που έχω εγώ στους πνεύμονες κυρία Μάνου;
Θα ξέρατε τότε να διαβάζετε φιλμς από ακτινογραφίες και αξονικές;
Θα απορρίπτατε την αίτηση σας σε κάποια τριτιάτικη συνεδρίασή σας;
Θα παίζατε με το χρόνο σας;
Θα είχατε «το γιατρό στο τσεπάκι σας τότε»;
Labels: γιατρός, γραφειοκρατία, ΙΚΑ, καρεκλοκένταυρος
# posted by amalia kalyvinou @ 4:41 AM
Sunday, September 24, 2006 (2)
ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΧΑΜΟΥΡΕΣ..
http://fakellaki.blogspot.com/2006/09/blog-post_24.html
ΦΟΒΟΜΟΥΝ μήπως δεν προλάβαινα να δημοσιεύσω τις υπέροχες εξαιρέσεις , τους γιατρούς που με βοήθησαν και με βοηθούν ακόμη, που με "κράτησαν" σε εποχές αφόρητες, που όχι μόνο υπήρξαν σοβαροί ως επιστήμονες, αλλά και αποδείχτηκαν ανυστερόβουλοι, ανθρώπινοι, δοτικοί, που καμμια σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους,ανασφαλείς και παραδόπιστους φακελλάκηδες, που όχι μόνο δεν υπήρξαν ανεπαρκείς , αλλά μού προσέφεραν πολλά και ανεκτίμητα, πολύ πέρα από τις "υποχρεώσεις" τους.
Τα τελευταία χρόνια διασταυρώθηκε ο δρόμος μου με αυτούς τους ανθρώπους, για τους οποίους ο,τι και να πω είναι λίγο...
Και πιο πολύ με στενοχωρεί οτι δε μπορώ να πω στους ίδιους το τι έκαναν για μένα, τη σημασία των πράξεών τους και το πόσο βαθειά δικούς μου ανθρώπους τους αισθάνομαι...
Δε μπορώ να ανταποδώσω - η φροντίδα δεν είναι μετρήσιμη.
Μόνο που θέλω να ξέρουν όσο το δυνατό περισσότεροι και την άλλη όψη.
Πέρα λοιπόν από τους προαναφερθέντες , υπάρχουν και οι άλλοι:
Υπάρχει η ΑΘΗΝΑ ΒΑΔΑΛΟΥΚΑ , με το Ιατρείο Πόνου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο και το Ιατρικό Κέντρο, που ανέλαβε τον πόνο μου μια στιγμή πριν αυτοκτονήσω από απελπισία. Που πίστεψε στο οτι ήμουν αδιάγνωστη κι όχι "τρελλή". Που αντιμετώπισε τον αφόρητο πόνο μου άμεσα και χωρίς καμια ιδιαίτερη παρενέργεια. Που με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά οτι δεν ήμουν μόνη απέναντι στη φρίκη που λέγεται "επεισόδια νευροπαθητικού πόνου". Που όχι μόνο δεν με εκμεταλλεύτηκε οικονομικά -αν και πανεύκολα θα μπορούσε λόγω της απελπισίας μου- αλλά και, πολύ σύντομα,με δεχόταν στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι) χωρίς να αμοίβεται.
Που όταν έμαθε οτι διαγνώστικα στα Γιάννενα, φρόντισε να επικοινωνήσει με πολλούς γιατρούς εκεί, για να τους επιστήσει την προσοχή επάνω μου. Που όταν πρωτογνωριστήκαμε, λόγω του πόνου μου αλλά και της ιδιότητάς της (και γιατρός και καθηγήτρια) της φέρθηκα σχεδόν εριστικά,αλλά το παρέβλεψε. Που σε κάθε μου δυσκολία είναι εκεί...
Υπάρχει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΡΜΑΣ , ο νευρολόγος στο Πανεπιστημιακό Ιωαννίνων που με διέγνωσε. Που δεν έλαβε υπ'όψη τις "γνώμες" των προηγούμενων γιατρών που τού ανέφερα,αλλά μελέτησε με υπομονή τις εξετάσεις μου για να σχηματίσει δική του γνώμη. ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΕΓΝΩΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ, ΟΤΑΝ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟ ΑΘΗΝΩΝ ΜΕ ΕΒΓΑΖΕ "ΤΡΕΛΛΗ" ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. Που μου χάρισε δηλαδή δυο χρόνια υπέροχης ζωής (ως την υποτροπή μου). Που υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Που, αφού με διέγνωσε, απ'τον ενθουσιασμό μου, τον ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ να τού κάνω ένα δώρο, μέσα από την καρδιά μου το ήθελα και τού το είπα, και μόνο που δε με έδιωξε με τις κλωτσιές!
Που ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι. Που ενώ δεν είχε καμια υποχρέωση, ήταν παρών όταν οι παθολογοανατόμοι μού ανακοίνωναν τα αποτελέσματα της βιοψίας.
Υπάρχει η ΠΕΝΝΥ ΛΙΟΣΗ , ακτινοθεραπεύτρια στον Άγιο Σάββα , που προγραμμάτισε τις ακτινοθεραπείες μου μέσα σε ένα βεβαρυμένο πρόγραμμα. Που σε κάθε μου πρόβλημα ήταν πρόθυμη να απαντήσει. Που ήταν πάντοτε γελαστή και φιλική -εως στοργική!- , ακόμη και μέσα στην καθημερινή "τρέλλα" της δουλειάς της. Που ήταν από τους λίγους που "έτρεχε" όλη την ημέρα στο νοσοκομείο. Που με τη γλύκα της παρουσίας της έκανε τη θεραπεία μου ευχάριστη. Που φυσικά πολύ απείχε από το να προσμένει "δωράκια" και "χάρες" ως αντάλλαγμα .
Υπάρχει η ΛΟΥΙΖΑ ΒΙΝΗ , ακτινοθεραπεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι), που παρά το εξαιρετικά βεβαρυμένο της πρόγραμμα, με δεχόταν άμεσα.
Που έχει γνώσεις και σατρατηγική πάνω στη δουλειά της. Που αν και στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ της ιατρείο ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΜΟΙΒΗ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ. Που ανέλαβε και επικοινωνούσε με νοσοκομείο στην Αγγλία, μεσολαβώντας ωστε να κανονιστεί εκεί χειρουργείο μου - μια διαδικασία χρονοβόρα και κουραστική. Που πάντα ήταν εστιασμένη ταυτόχρονα τόσο στη σωματική μου υγεία, όσο και στην ψυχολογική μου κατάσταση, χωρίς να νοιάζεται ούτε για τα χρήματα, ούτε να προβάλλει το κύρος και τις γνώσεις της. Που έχει πραγματικά φιλοσοφημένη στάση ζωής..
Υπάρχει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΟΥΒΑΣ ,ογκολόγος-χημειοθεραπευτής στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, που προσπάθησε μέχρι τέλους να παλέψει την αρρώστεια μου- ακόμη κι εκεί που ήταν σχεδόν ανέλπιδο, ικανοποιώντας τη μαχητική μου διάθεση.
Που πάντα είναι πρόθυμος να εξυπηρετήσει. Που με ευαισθησία, τιμιότητα και χιούμορ αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα. Που φροντίζει ακόμη και για τα δευτερεύοντα ή και τριτεύοντα προβλήματά μου από τις θεραπείες (έμετοι,αδυναμία,κλπ),πράγμα που οι περισσότεροι ούτε που θα άκουγαν, και τα αντιμετωπίζει με επιτυχία, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΜΟΥ "ΕΥΚΟΛΕΣ". Που δέχτηκε να συνεργαστεί και με άλλον ογκολόγο με τον οποίο είχα συνεργαστεί εγώ, χωρίς να προβάλει ηλίθιους εγωισμούς, ανόητη ανταγωνιστικότητα ή "βεντεττισμό". Που αν και τον επισκέπτομαι στο ιδιωτικό του ιατρείο, στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΜΟΙΦΘΕΙ.Που μεσολαβεί πολλάκις σε άλλους γιατρούς να με εξυπηρετήσουν. Που μέ βλέπει σαν δικό του άνθρωπο. Που με κάνει και τον νιώθω δικό μου άνθρωπο.
Υπάρχει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΡΙΑΣΟΥΛΗΣ , ογκολόγος-χημειοθεραπευτής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Που προσπάθησε να σώσει το μισοχαμένο μου πόδι, σεβόμενος την επιθυμία και τον αγώνα μου. Που με αντιμετώπισε με ενδιαφέρον και ανθρωπιά. Που ποτέ δεν άφησε να εννοηθεί οτι περιμένει "κάτι" από εμένα. Που σε κάποιο πρόβλημά μου με την ηλιθιότητα και την απροθυμία άλλων γιατρών του νοσοκομείο μεσολάβησε και το έλυσε. Που δέχτηκε κι αυτός να συνεργαστεί με τον κ. Κλούβα, χωρίς κι αυτός να προβάλει ηλίθιους εγωισμούς, ανόητη ανταγωνιστικότητα ή "βεντεττισμό".
...δεν ξέρω πώς θα δώσω σε αυτούς τους ανθρώπους να καταλάβουν ΠΟΣΟ σημαντικοί είναι... και πονάω γι' αυτό.
# posted by amalia kalyvinou @ 4:17 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2006/09/blog-post_24.html
ΦΟΒΟΜΟΥΝ μήπως δεν προλάβαινα να δημοσιεύσω τις υπέροχες εξαιρέσεις , τους γιατρούς που με βοήθησαν και με βοηθούν ακόμη, που με "κράτησαν" σε εποχές αφόρητες, που όχι μόνο υπήρξαν σοβαροί ως επιστήμονες, αλλά και αποδείχτηκαν ανυστερόβουλοι, ανθρώπινοι, δοτικοί, που καμμια σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους,ανασφαλείς και παραδόπιστους φακελλάκηδες, που όχι μόνο δεν υπήρξαν ανεπαρκείς , αλλά μού προσέφεραν πολλά και ανεκτίμητα, πολύ πέρα από τις "υποχρεώσεις" τους.
Τα τελευταία χρόνια διασταυρώθηκε ο δρόμος μου με αυτούς τους ανθρώπους, για τους οποίους ο,τι και να πω είναι λίγο...
Και πιο πολύ με στενοχωρεί οτι δε μπορώ να πω στους ίδιους το τι έκαναν για μένα, τη σημασία των πράξεών τους και το πόσο βαθειά δικούς μου ανθρώπους τους αισθάνομαι...
Δε μπορώ να ανταποδώσω - η φροντίδα δεν είναι μετρήσιμη.
Μόνο που θέλω να ξέρουν όσο το δυνατό περισσότεροι και την άλλη όψη.
Πέρα λοιπόν από τους προαναφερθέντες , υπάρχουν και οι άλλοι:
Υπάρχει η ΑΘΗΝΑ ΒΑΔΑΛΟΥΚΑ , με το Ιατρείο Πόνου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο και το Ιατρικό Κέντρο, που ανέλαβε τον πόνο μου μια στιγμή πριν αυτοκτονήσω από απελπισία. Που πίστεψε στο οτι ήμουν αδιάγνωστη κι όχι "τρελλή". Που αντιμετώπισε τον αφόρητο πόνο μου άμεσα και χωρίς καμια ιδιαίτερη παρενέργεια. Που με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά οτι δεν ήμουν μόνη απέναντι στη φρίκη που λέγεται "επεισόδια νευροπαθητικού πόνου". Που όχι μόνο δεν με εκμεταλλεύτηκε οικονομικά -αν και πανεύκολα θα μπορούσε λόγω της απελπισίας μου- αλλά και, πολύ σύντομα,με δεχόταν στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι) χωρίς να αμοίβεται.
Που όταν έμαθε οτι διαγνώστικα στα Γιάννενα, φρόντισε να επικοινωνήσει με πολλούς γιατρούς εκεί, για να τους επιστήσει την προσοχή επάνω μου. Που όταν πρωτογνωριστήκαμε, λόγω του πόνου μου αλλά και της ιδιότητάς της (και γιατρός και καθηγήτρια) της φέρθηκα σχεδόν εριστικά,αλλά το παρέβλεψε. Που σε κάθε μου δυσκολία είναι εκεί...
Υπάρχει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΡΜΑΣ , ο νευρολόγος στο Πανεπιστημιακό Ιωαννίνων που με διέγνωσε. Που δεν έλαβε υπ'όψη τις "γνώμες" των προηγούμενων γιατρών που τού ανέφερα,αλλά μελέτησε με υπομονή τις εξετάσεις μου για να σχηματίσει δική του γνώμη. ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΕΓΝΩΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ, ΟΤΑΝ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟ ΑΘΗΝΩΝ ΜΕ ΕΒΓΑΖΕ "ΤΡΕΛΛΗ" ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. Που μου χάρισε δηλαδή δυο χρόνια υπέροχης ζωής (ως την υποτροπή μου). Που υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Που, αφού με διέγνωσε, απ'τον ενθουσιασμό μου, τον ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ να τού κάνω ένα δώρο, μέσα από την καρδιά μου το ήθελα και τού το είπα, και μόνο που δε με έδιωξε με τις κλωτσιές!
Που ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι. Που ενώ δεν είχε καμια υποχρέωση, ήταν παρών όταν οι παθολογοανατόμοι μού ανακοίνωναν τα αποτελέσματα της βιοψίας.
Υπάρχει η ΠΕΝΝΥ ΛΙΟΣΗ , ακτινοθεραπεύτρια στον Άγιο Σάββα , που προγραμμάτισε τις ακτινοθεραπείες μου μέσα σε ένα βεβαρυμένο πρόγραμμα. Που σε κάθε μου πρόβλημα ήταν πρόθυμη να απαντήσει. Που ήταν πάντοτε γελαστή και φιλική -εως στοργική!- , ακόμη και μέσα στην καθημερινή "τρέλλα" της δουλειάς της. Που ήταν από τους λίγους που "έτρεχε" όλη την ημέρα στο νοσοκομείο. Που με τη γλύκα της παρουσίας της έκανε τη θεραπεία μου ευχάριστη. Που φυσικά πολύ απείχε από το να προσμένει "δωράκια" και "χάρες" ως αντάλλαγμα .
Υπάρχει η ΛΟΥΙΖΑ ΒΙΝΗ , ακτινοθεραπεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι), που παρά το εξαιρετικά βεβαρυμένο της πρόγραμμα, με δεχόταν άμεσα.
Που έχει γνώσεις και σατρατηγική πάνω στη δουλειά της. Που αν και στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ της ιατρείο ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΜΟΙΒΗ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ. Που ανέλαβε και επικοινωνούσε με νοσοκομείο στην Αγγλία, μεσολαβώντας ωστε να κανονιστεί εκεί χειρουργείο μου - μια διαδικασία χρονοβόρα και κουραστική. Που πάντα ήταν εστιασμένη ταυτόχρονα τόσο στη σωματική μου υγεία, όσο και στην ψυχολογική μου κατάσταση, χωρίς να νοιάζεται ούτε για τα χρήματα, ούτε να προβάλλει το κύρος και τις γνώσεις της. Που έχει πραγματικά φιλοσοφημένη στάση ζωής..
Υπάρχει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΟΥΒΑΣ ,ογκολόγος-χημειοθεραπευτής στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, που προσπάθησε μέχρι τέλους να παλέψει την αρρώστεια μου- ακόμη κι εκεί που ήταν σχεδόν ανέλπιδο, ικανοποιώντας τη μαχητική μου διάθεση.
Που πάντα είναι πρόθυμος να εξυπηρετήσει. Που με ευαισθησία, τιμιότητα και χιούμορ αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα. Που φροντίζει ακόμη και για τα δευτερεύοντα ή και τριτεύοντα προβλήματά μου από τις θεραπείες (έμετοι,αδυναμία,κλπ),πράγμα που οι περισσότεροι ούτε που θα άκουγαν, και τα αντιμετωπίζει με επιτυχία, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΜΟΥ "ΕΥΚΟΛΕΣ". Που δέχτηκε να συνεργαστεί και με άλλον ογκολόγο με τον οποίο είχα συνεργαστεί εγώ, χωρίς να προβάλει ηλίθιους εγωισμούς, ανόητη ανταγωνιστικότητα ή "βεντεττισμό". Που αν και τον επισκέπτομαι στο ιδιωτικό του ιατρείο, στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΜΟΙΦΘΕΙ.Που μεσολαβεί πολλάκις σε άλλους γιατρούς να με εξυπηρετήσουν. Που μέ βλέπει σαν δικό του άνθρωπο. Που με κάνει και τον νιώθω δικό μου άνθρωπο.
Υπάρχει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΡΙΑΣΟΥΛΗΣ , ογκολόγος-χημειοθεραπευτής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Που προσπάθησε να σώσει το μισοχαμένο μου πόδι, σεβόμενος την επιθυμία και τον αγώνα μου. Που με αντιμετώπισε με ενδιαφέρον και ανθρωπιά. Που ποτέ δεν άφησε να εννοηθεί οτι περιμένει "κάτι" από εμένα. Που σε κάποιο πρόβλημά μου με την ηλιθιότητα και την απροθυμία άλλων γιατρών του νοσοκομείο μεσολάβησε και το έλυσε. Που δέχτηκε κι αυτός να συνεργαστεί με τον κ. Κλούβα, χωρίς κι αυτός να προβάλει ηλίθιους εγωισμούς, ανόητη ανταγωνιστικότητα ή "βεντεττισμό".
...δεν ξέρω πώς θα δώσω σε αυτούς τους ανθρώπους να καταλάβουν ΠΟΣΟ σημαντικοί είναι... και πονάω γι' αυτό.
# posted by amalia kalyvinou @ 4:17 AM
Sunday, September 24, 2006 (1)
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΑ
http://fakellaki.blogspot.com/2006/09/blog-post.html
...ρωτήστε και τους προαναφερθέντες γιατρούς...
# posted by amalia kalyvinou @ 4:08 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2006/09/blog-post.html
...ρωτήστε και τους προαναφερθέντες γιατρούς...
# posted by amalia kalyvinou @ 4:08 AM
Friday, July 07, 2006
οι φιρμες 5:ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ--ορθοπεδικός,επιμελητής στο ΚΑΤ
http://fakellaki.blogspot.com/2006/07/5.html
Τα παρακάτω που θα διαβάσετε αφορούν έναν επιμελητή ορθοπεδικό, ο οποίος επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος.
Πρωτο απευθύνθηκα στο Θ. Χρυσικόπουλο το 1994, σε ηλικία 18 ετών.
Τα συμπτώματα ήταν -κλασσικά- επεισόδια ανυπόφορου πόνου στο μηρό κατα διαστήματα ολίγων εβδομάδων καθώς και άκρα ευαισθησία σε συγκεκριμένη περιοχή στο μεσον του μηρού.
Εξηγούσα οτι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ εκεινο το σημείο το παντελόνι που φορούσα,ούρλιαζα απ τον πόνο.
Περιέγραφα με ακρίβεια έναν σαφώς νευροπαθητικό πόνο ( ώσεις κατα μήκος του μηριαίου νεύρου,ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη, κλπ).
Μετά από αρκετές κλινικές και αιματολογικες εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές.
Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Προφανώς επειδή ο Χρυσικόπουλος μόνο απλες ακτινογραφίες ξέρει να "διαβάζει" (και άν...), αντι να περάσουμε σε αλλου ειδους απεικονίσεις, με κάλεσε μια ημέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα.
Ποιός μπορει να με βεβαιώσει οτι αυτό δε συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά;
Επειδή ούτε και τότε, ούτε κ έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη οτι... πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου !!!!!!!
Φυσικά και ήταν ατροφικό το πόδι μου τότε ,αλλα αυτό ήταν δευτερογενής πάθηση εξ αιτίας του πόνου. Εφ όσον -φώναζα- πονούσα τόσο κι έμενα στο κρεββάτι για εβδομάδες όταν είχα επεισόδια (κρίσεις πόνου), η κίνηση του ποδιού ήταν προβληματικη, κι αφού εμποδιζόταν η κίνηση, είναι δυνατό να μην προκύψει ατροφία του μέλους;
Επιπλέον του είχα διευκρινισει οτι πρώτα πονούσα και μετα απο τρία τέσσερα χρόνια προέκυψε η ατροφία.
Από πότε η αιτία (πόνος) έπεται χρονικά του αποτελέσματος (ατροφια);; Φιλοσοφία θέλει;
Πως λοιπόν "διέγνωσε" την ατροφία του μηρου ως ανεξάρτητη πρωτογενη πάθηση;;;
Μήπως επειδή σε κάθε "φιλική" επίσκεψη στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Αιγάλεω, αλλά και στο ιατρείο του μέσα στο ΚΑΤ, συγγενής μου τού άφηνε από 10.000 δραχμές κάθε φορα; -κι ήταν πολλές οι φορές....
Ετσι λοιπόν, συνέστησε φυσικοθεραπεια - ασκήσεις ενδυνάμωσης του τετρακεφάλου κυρίως.
Χωρίς "φυσικά" να μεριμνησει για τον πόνο. Ετσι,για χρόνια, έκανα ασκήσεις και πονούσα - πονούσα κι έκανα ασκησεις. Πολύ σκληρή διαδικασία, κάτι που μπορεί να καταλάβει μόνο ο πάσχων από χρόνιο πόνο...
Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφιας , ενω κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε οτι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι. Ωσπου απ την πολλή επιμονή μου αργότερα,έπειτα απο 4 χρόνια "κούρας" υπόλ τον κυριο Χρυσικόπουλο, κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (αρχισα να εργάζομαι λιγότερο,σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία , κλπ)
"δέχτηκε" , δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή οπου πονούσα -- γι να με "ξεφορτωθεί" όπως άφησε να εννοηθει.
Εκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο "ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ"
*Το πόρισμά τους ήταν οτι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή οτι δεν υπήρχε όγκος) (άλλοι μαλάκες κι αυτοι...)
*Ο Χρυσικόπουλος απλώς διάβασε το πόρισμα και σχεδόν δεν κοίταξε τα φιλμ της εξέτασης (ήξερε να τα δει; )
* Κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα οτι δε θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τιποτα!"
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕ ΚΑΙ Ο Γ.ΣΑΡΜΑΣ (νευρολόγος στο Π.Ν. Ιωαννίνων)ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΤΟΝ ΟΓΚΟ
---------------------------------------------------------------------------------------
*Όταν συγγενής μου τηλεφωνησε στον κύριο Χρυσικόπουλο και τον ενημέρωσε οτι διαγνώστηκα με καρκίνο κι οτι άδικα με ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια, εκείνος απάντησε απαθέστατα: "Ε,αυτά συμβαίνουν..."
> Συμβαίνει δηλαδή να "τα παίρνουν" οι γιατροί που υποτίθεται οτι είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ να υποφέρω και να μη με βοηθάει κανείς.
>Συμβαίνει δηλαδη να χάνονται τέσσερα πολύτιμα χρόνια, ενω όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι για την αντιμετώπιση του καρκίνου η έγκαιρη διάγνωση.
>Συμβαίνει δηλαδή ένα απλό νευρίνωμα να εξαλλάσσεται σε καρκίνωμα, παρ'οτι θα μπορουσε να διαγνωστεί πριν γίνει η κατάσταση μη αναστρέψιμη.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ τελικά να έχω χάσει το πόδι μου από καρκίνο και, οσονούπω και τη ζωή μου, επειδή οι γιατροι μαλακίζονται
*************************
(κι όλα αυτά στα τριάντα μου χρόνια , και γνωρίζοντας οτι ο πενηντα και ετών "δόκτωρ" και τα δυο του πόδια έχει για να χαίρεται τη ζωή του και πολύ πολύ μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής απο μένα....)
# posted by amalia kalyvinou @ 2:55 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2006/07/5.html
Τα παρακάτω που θα διαβάσετε αφορούν έναν επιμελητή ορθοπεδικό, ο οποίος επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος.
Πρωτο απευθύνθηκα στο Θ. Χρυσικόπουλο το 1994, σε ηλικία 18 ετών.
Τα συμπτώματα ήταν -κλασσικά- επεισόδια ανυπόφορου πόνου στο μηρό κατα διαστήματα ολίγων εβδομάδων καθώς και άκρα ευαισθησία σε συγκεκριμένη περιοχή στο μεσον του μηρού.
Εξηγούσα οτι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ εκεινο το σημείο το παντελόνι που φορούσα,ούρλιαζα απ τον πόνο.
Περιέγραφα με ακρίβεια έναν σαφώς νευροπαθητικό πόνο ( ώσεις κατα μήκος του μηριαίου νεύρου,ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη, κλπ).
Μετά από αρκετές κλινικές και αιματολογικες εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές.
Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Προφανώς επειδή ο Χρυσικόπουλος μόνο απλες ακτινογραφίες ξέρει να "διαβάζει" (και άν...), αντι να περάσουμε σε αλλου ειδους απεικονίσεις, με κάλεσε μια ημέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα.
Ποιός μπορει να με βεβαιώσει οτι αυτό δε συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά;
Επειδή ούτε και τότε, ούτε κ έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη οτι... πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου !!!!!!!
Φυσικά και ήταν ατροφικό το πόδι μου τότε ,αλλα αυτό ήταν δευτερογενής πάθηση εξ αιτίας του πόνου. Εφ όσον -φώναζα- πονούσα τόσο κι έμενα στο κρεββάτι για εβδομάδες όταν είχα επεισόδια (κρίσεις πόνου), η κίνηση του ποδιού ήταν προβληματικη, κι αφού εμποδιζόταν η κίνηση, είναι δυνατό να μην προκύψει ατροφία του μέλους;
Επιπλέον του είχα διευκρινισει οτι πρώτα πονούσα και μετα απο τρία τέσσερα χρόνια προέκυψε η ατροφία.
Από πότε η αιτία (πόνος) έπεται χρονικά του αποτελέσματος (ατροφια);; Φιλοσοφία θέλει;
Πως λοιπόν "διέγνωσε" την ατροφία του μηρου ως ανεξάρτητη πρωτογενη πάθηση;;;
Μήπως επειδή σε κάθε "φιλική" επίσκεψη στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Αιγάλεω, αλλά και στο ιατρείο του μέσα στο ΚΑΤ, συγγενής μου τού άφηνε από 10.000 δραχμές κάθε φορα; -κι ήταν πολλές οι φορές....
Ετσι λοιπόν, συνέστησε φυσικοθεραπεια - ασκήσεις ενδυνάμωσης του τετρακεφάλου κυρίως.
Χωρίς "φυσικά" να μεριμνησει για τον πόνο. Ετσι,για χρόνια, έκανα ασκήσεις και πονούσα - πονούσα κι έκανα ασκησεις. Πολύ σκληρή διαδικασία, κάτι που μπορεί να καταλάβει μόνο ο πάσχων από χρόνιο πόνο...
Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφιας , ενω κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε οτι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι. Ωσπου απ την πολλή επιμονή μου αργότερα,έπειτα απο 4 χρόνια "κούρας" υπόλ τον κυριο Χρυσικόπουλο, κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (αρχισα να εργάζομαι λιγότερο,σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία , κλπ)
"δέχτηκε" , δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή οπου πονούσα -- γι να με "ξεφορτωθεί" όπως άφησε να εννοηθει.
Εκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο "ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ"
*Το πόρισμά τους ήταν οτι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή οτι δεν υπήρχε όγκος) (άλλοι μαλάκες κι αυτοι...)
*Ο Χρυσικόπουλος απλώς διάβασε το πόρισμα και σχεδόν δεν κοίταξε τα φιλμ της εξέτασης (ήξερε να τα δει; )
* Κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα οτι δε θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τιποτα!"
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕ ΚΑΙ Ο Γ.ΣΑΡΜΑΣ (νευρολόγος στο Π.Ν. Ιωαννίνων)ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΤΟΝ ΟΓΚΟ
---------------------------------------------------------------------------------------
*Όταν συγγενής μου τηλεφωνησε στον κύριο Χρυσικόπουλο και τον ενημέρωσε οτι διαγνώστηκα με καρκίνο κι οτι άδικα με ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια, εκείνος απάντησε απαθέστατα: "Ε,αυτά συμβαίνουν..."
> Συμβαίνει δηλαδή να "τα παίρνουν" οι γιατροί που υποτίθεται οτι είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ να υποφέρω και να μη με βοηθάει κανείς.
>Συμβαίνει δηλαδη να χάνονται τέσσερα πολύτιμα χρόνια, ενω όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι για την αντιμετώπιση του καρκίνου η έγκαιρη διάγνωση.
>Συμβαίνει δηλαδή ένα απλό νευρίνωμα να εξαλλάσσεται σε καρκίνωμα, παρ'οτι θα μπορουσε να διαγνωστεί πριν γίνει η κατάσταση μη αναστρέψιμη.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ τελικά να έχω χάσει το πόδι μου από καρκίνο και, οσονούπω και τη ζωή μου, επειδή οι γιατροι μαλακίζονται
*************************
(κι όλα αυτά στα τριάντα μου χρόνια , και γνωρίζοντας οτι ο πενηντα και ετών "δόκτωρ" και τα δυο του πόδια έχει για να χαίρεται τη ζωή του και πολύ πολύ μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής απο μένα....)
# posted by amalia kalyvinou @ 2:55 AM
Saturday, February 25, 2006
Οι φιρμες _Τεσσέρης Ιωάννης
http://fakellaki.blogspot.com/2006/02/blog-post.html
Καθηγητής Νευροχειρουργικής, πρώην διευθυντης της αντιστοιχης κλινικής στον Ερυθρό Σταυρό.
Μου τον συνεστησαν ως "καθηγητή", δηλαδή ως έμπειρο,γνώστη και ικανό. Με τους τιτλους του πειστηκα να τον επισκευθω.
Δυστυχώς όμως, η μόνη του μεριμνα ήταν να με νοσηλεύσει στην (ιδιωτική βέβαια) Γενική Κλινική Αθηνων, στους Αμπελοκήπους, προκειμένου-λέει- να μου κανει πλήρεις εξετάσεις.
Οταν πήγα να του δειξω τη μαγνητική στο μηρό, που έδειχνε τον όγκο μου,ούτε καν καταδεχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατηρησε οτι μια τέτοια εξεταση εξ αρχης δεν ειχε νοημα, αφου το πρόβλημα ξεκινουσε "καταφανως απ΄τη μεση" !!!! Μαλιστα ειπε οτι, εαν φοιτητής του είχε προτεινει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε" !!!
Το οτι ειναι τοσο άσχετος και άχρηστος ως προς την επιστημη του,είναι το ένα σκέλος της προσωπικότητάς του ---το άλλο ειναι η ΑΛΗΤΕΙΑ του:
-Οταν τον ρωτουσα τις επόμενες ημέρες ποιές εξετάσεις ήθελε για να τις κάνω μέσω ΙΚΑ και να τού τις πάω, δεν μού έλεγε, ισχυριζόμενος οτι ήταν απαραίτητη η εισαγωγή μου στην κλινική (του) έστω και για ένα 24 ωρο!
-Μου έλεγε μάλιστα και να βιαστω γιατί το πόδι μου σύντομα θα κατέληγε στην παράλυση
Να πώς οι ασθενείς "ψαρώνουν" και υποκύπτουν σε φακελλάκια και άλλα πολλά
Από τη στιγμή που το κράτος δίνει τον τίτλο του Πανεπιστημιακού καθηγητή (κυρίως) σε τέτοιους....
Ο κύριος Τεσσέρης εξακολουθεί να είναι καθηγητής;
# posted by amalia kalyvinou @ 9:50 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2006/02/blog-post.html
Καθηγητής Νευροχειρουργικής, πρώην διευθυντης της αντιστοιχης κλινικής στον Ερυθρό Σταυρό.
Μου τον συνεστησαν ως "καθηγητή", δηλαδή ως έμπειρο,γνώστη και ικανό. Με τους τιτλους του πειστηκα να τον επισκευθω.
Δυστυχώς όμως, η μόνη του μεριμνα ήταν να με νοσηλεύσει στην (ιδιωτική βέβαια) Γενική Κλινική Αθηνων, στους Αμπελοκήπους, προκειμένου-λέει- να μου κανει πλήρεις εξετάσεις.
Οταν πήγα να του δειξω τη μαγνητική στο μηρό, που έδειχνε τον όγκο μου,ούτε καν καταδεχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατηρησε οτι μια τέτοια εξεταση εξ αρχης δεν ειχε νοημα, αφου το πρόβλημα ξεκινουσε "καταφανως απ΄τη μεση" !!!! Μαλιστα ειπε οτι, εαν φοιτητής του είχε προτεινει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε" !!!
Το οτι ειναι τοσο άσχετος και άχρηστος ως προς την επιστημη του,είναι το ένα σκέλος της προσωπικότητάς του ---το άλλο ειναι η ΑΛΗΤΕΙΑ του:
-Οταν τον ρωτουσα τις επόμενες ημέρες ποιές εξετάσεις ήθελε για να τις κάνω μέσω ΙΚΑ και να τού τις πάω, δεν μού έλεγε, ισχυριζόμενος οτι ήταν απαραίτητη η εισαγωγή μου στην κλινική (του) έστω και για ένα 24 ωρο!
-Μου έλεγε μάλιστα και να βιαστω γιατί το πόδι μου σύντομα θα κατέληγε στην παράλυση
Να πώς οι ασθενείς "ψαρώνουν" και υποκύπτουν σε φακελλάκια και άλλα πολλά
Από τη στιγμή που το κράτος δίνει τον τίτλο του Πανεπιστημιακού καθηγητή (κυρίως) σε τέτοιους....
Ο κύριος Τεσσέρης εξακολουθεί να είναι καθηγητής;
# posted by amalia kalyvinou @ 9:50 AM
Wednesday, November 30, 2005
Οι φίρμες 4 - Ζαμπέλης Θωμάς και Αιγινήτειο Νοσοκομείο
http://fakellaki.blogspot.com/2005/11/4.html
Ήταν όταν είχα χάσει κάθε ελπίδα διαγνώσεως από τους ορθοπεδικούς και τους νευροχειρουργους... όταν ως μόνο δρόμο για κάποια ανακούφιση του πόνου μου, το μόνο που μού πρότειναν ήταν τα Ιατρεία Πόνου... Τότε περιχαρής ενας αναισθησιολόγος, σωστά διέκρινε οτι ο πόνος ήταν νευροπαθητικός κι επομένως θα έβρισκα απαντηση, αν όχι λύση,απευθυνόμενη στη νευρολογική κλινική του (Πανεπιστημιακού...) Αιγινήτειου Νοσοκομείου. Εσπευσα να κλεισω ραντεβου
Μετά κόπων και βασάνων, κι αφού έβαλα "μέσον", με εξέτασε τελικά μετά τρεις μήνες κάποιος Τσακανίκας. Ανέπτυξα τη συμπτωματολογία μου,ανέφερα τί αποτέλεσμα έφερνε κάθε φάρμακο που ειχα δοκιμάσει, παρέδωσα τις εξετάσεις μου, μεταξύ των οποίων και η μαγνητική που έδειχνε τον όγκο, με εξέτασε κλινικά και παρά ταύτα, ο κύριος αυτός αβίαστα είπε να παίρνω παυσίπονα!!! Μόνο όταν του επεσήμανα οτι το πόδι μου είχ ατροφήσει τραγικά εξαιτίας του πόνου (σσ:δεν ειχε παρατηρησει την ατροφία,διαφορα διαμέτρου των δυο μου μηρων περι τα 18 εκατοστα, ούτε κι αφου με...εξέτασε κλινικά!), αποφάσισε να εισηγηθεί την εισαγωγή μου για περαιτέρω έλεγχο.
Εμεινα στο Αιγινήτειο για 10 ολόκληρες ημέρες, υποβαλλομένη σε εξετάσεις επι εξετάσεων: μαγνητικές στο θώρακα, ηλεκτρομυογρααφήματα, νυσταγμογραφήματα, κλπ και καθημερινη κλινική εξέταση, ενω είχαν προς επανεκτίμηση τις προηγούμενες εξετάσεις μου. Φυσικά,ο κυριος Ζαμπέλης δεν ειδε τον όγκο που διακρινόταν στη μαγνητική τομογραφία που τού είχα πάει. Φυσικά δεν υποψιάστηκε τιποτα απο την ευαισθησια του συγκεκριμενου νευρου απ οπου εκφυόταν ο ογκος σε κάθε κλινική δοκιμασια. Φυσικά δεν θυμηθηκε οτι ολα αυτά που του περιέγραφα ήταν κλασσική συμπτωματολογία νευρινώματος.
Και γιατί να το ελέγξει προσεκτικότερα; Αυτός πονούσε;
ΥΓ: Το εξιτήριο μου απ το Αιγινήτειο καταλήγει σε "έντονο άλγος μη διευκρινισθείσης αιτιολογίας" ενώ μερικές γραμμές παρακάτω, επιβεβαιώνει:
προηγούμενη MRI Δ.Μηριαίου: Κ.Φ.
# posted by amalia kalyvinou @ 8:52 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2005/11/4.html
Ήταν όταν είχα χάσει κάθε ελπίδα διαγνώσεως από τους ορθοπεδικούς και τους νευροχειρουργους... όταν ως μόνο δρόμο για κάποια ανακούφιση του πόνου μου, το μόνο που μού πρότειναν ήταν τα Ιατρεία Πόνου... Τότε περιχαρής ενας αναισθησιολόγος, σωστά διέκρινε οτι ο πόνος ήταν νευροπαθητικός κι επομένως θα έβρισκα απαντηση, αν όχι λύση,απευθυνόμενη στη νευρολογική κλινική του (Πανεπιστημιακού...) Αιγινήτειου Νοσοκομείου. Εσπευσα να κλεισω ραντεβου
Μετά κόπων και βασάνων, κι αφού έβαλα "μέσον", με εξέτασε τελικά μετά τρεις μήνες κάποιος Τσακανίκας. Ανέπτυξα τη συμπτωματολογία μου,ανέφερα τί αποτέλεσμα έφερνε κάθε φάρμακο που ειχα δοκιμάσει, παρέδωσα τις εξετάσεις μου, μεταξύ των οποίων και η μαγνητική που έδειχνε τον όγκο, με εξέτασε κλινικά και παρά ταύτα, ο κύριος αυτός αβίαστα είπε να παίρνω παυσίπονα!!! Μόνο όταν του επεσήμανα οτι το πόδι μου είχ ατροφήσει τραγικά εξαιτίας του πόνου (σσ:δεν ειχε παρατηρησει την ατροφία,διαφορα διαμέτρου των δυο μου μηρων περι τα 18 εκατοστα, ούτε κι αφου με...εξέτασε κλινικά!), αποφάσισε να εισηγηθεί την εισαγωγή μου για περαιτέρω έλεγχο.
Εμεινα στο Αιγινήτειο για 10 ολόκληρες ημέρες, υποβαλλομένη σε εξετάσεις επι εξετάσεων: μαγνητικές στο θώρακα, ηλεκτρομυογρααφήματα, νυσταγμογραφήματα, κλπ και καθημερινη κλινική εξέταση, ενω είχαν προς επανεκτίμηση τις προηγούμενες εξετάσεις μου. Φυσικά,ο κυριος Ζαμπέλης δεν ειδε τον όγκο που διακρινόταν στη μαγνητική τομογραφία που τού είχα πάει. Φυσικά δεν υποψιάστηκε τιποτα απο την ευαισθησια του συγκεκριμενου νευρου απ οπου εκφυόταν ο ογκος σε κάθε κλινική δοκιμασια. Φυσικά δεν θυμηθηκε οτι ολα αυτά που του περιέγραφα ήταν κλασσική συμπτωματολογία νευρινώματος.
Και γιατί να το ελέγξει προσεκτικότερα; Αυτός πονούσε;
ΥΓ: Το εξιτήριο μου απ το Αιγινήτειο καταλήγει σε "έντονο άλγος μη διευκρινισθείσης αιτιολογίας" ενώ μερικές γραμμές παρακάτω, επιβεβαιώνει:
προηγούμενη MRI Δ.Μηριαίου: Κ.Φ.
# posted by amalia kalyvinou @ 8:52 AM
Monday, October 17, 2005
OI ΦΙΡΜΕΣ 3 - Θούας Βασίλειος
http://fakellaki.blogspot.com/2005/10/oi-3_17.html
Ρευματολόγος είναι ο κύριος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και φίλος του προαναφερθέντος ορθοπεδικού Κ. Στάμου. (ο Στάμος με "εστειλε" στο Θούα, κατα την πρακτική συνήθεια του "πάσαρέ μου πελάτη, να σου πασάρω κι εγω"-- κάτι τέτοιο κάνουν και οι έμποροι ναρκωτικών νομίζω....)
Πήγα σε οικτρή σωματική κατάσταση, σερνόμενη απ τους πόνους, εννοείται μαζί με όλες τις εξετάσεις που είχα κάνει προηγουμένως. Φυσικά και με την MRI που έδειχνε τον όγκο.
Φυσικά και αυτός δεν είδε τίποτα στη συγκεκριμένη εξέταση....
Εξήγησα για το φρικτό πόνο που ενιωθα στο δεξί μου μηρο...
Εξήγησα οτι είχα δοκιμάσει από ασπιρίνες και "βαριά" αντιφλεγμονώδη μέχρι βαρβιτουρικά (Fortathrin , Naprosyn , Lonarid , Niflamol , Norgesic , Voltaren , Mesulid και άπειρα άλλα) χωρίς αποτέλεσμα - δε βοηθούσαν ούτε στο να μπορέσω να κοιμηθώ....
Το...πρόβλημά του ήταν οτι είχα ερεθισμένα διακονδύλια στο... αριστερό γόνατο!!!
Οταν τον συνέφερα λέγοντάς του οτι το πρόβλημά μου είναι στο δεξί πόδι και οτι ο πόνος δε μ αφήνει να πάρω ανάσα, είπε το αμίμητο :
" κα'να Ντεπονάκι, πήρες ; "
***
Γι' αυτήν την εκπληκτική ιατρική οδηγία,εγω - έδωσα 30 χιλιαρικάκια
- ήλπισα οτι θα με βοηθήσει ο γιατρός
- είπα,αισιόδοξα, στους φιλους μου οτι
απευθυνόμουν σε καθηγητή (!)
- άφησα την οικογένειά μου να πιστεύει
οτι επιτέλους ίσως βρίσκαμε λύση
# posted by amalia kalyvinou @ 12:33 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2005/10/oi-3_17.html
Ρευματολόγος είναι ο κύριος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και φίλος του προαναφερθέντος ορθοπεδικού Κ. Στάμου. (ο Στάμος με "εστειλε" στο Θούα, κατα την πρακτική συνήθεια του "πάσαρέ μου πελάτη, να σου πασάρω κι εγω"-- κάτι τέτοιο κάνουν και οι έμποροι ναρκωτικών νομίζω....)
Πήγα σε οικτρή σωματική κατάσταση, σερνόμενη απ τους πόνους, εννοείται μαζί με όλες τις εξετάσεις που είχα κάνει προηγουμένως. Φυσικά και με την MRI που έδειχνε τον όγκο.
Φυσικά και αυτός δεν είδε τίποτα στη συγκεκριμένη εξέταση....
Εξήγησα για το φρικτό πόνο που ενιωθα στο δεξί μου μηρο...
Εξήγησα οτι είχα δοκιμάσει από ασπιρίνες και "βαριά" αντιφλεγμονώδη μέχρι βαρβιτουρικά (Fortathrin , Naprosyn , Lonarid , Niflamol , Norgesic , Voltaren , Mesulid και άπειρα άλλα) χωρίς αποτέλεσμα - δε βοηθούσαν ούτε στο να μπορέσω να κοιμηθώ....
Το...πρόβλημά του ήταν οτι είχα ερεθισμένα διακονδύλια στο... αριστερό γόνατο!!!
Οταν τον συνέφερα λέγοντάς του οτι το πρόβλημά μου είναι στο δεξί πόδι και οτι ο πόνος δε μ αφήνει να πάρω ανάσα, είπε το αμίμητο :
" κα'να Ντεπονάκι, πήρες ; "
***
Γι' αυτήν την εκπληκτική ιατρική οδηγία,εγω - έδωσα 30 χιλιαρικάκια
- ήλπισα οτι θα με βοηθήσει ο γιατρός
- είπα,αισιόδοξα, στους φιλους μου οτι
απευθυνόμουν σε καθηγητή (!)
- άφησα την οικογένειά μου να πιστεύει
οτι επιτέλους ίσως βρίσκαμε λύση
# posted by amalia kalyvinou @ 12:33 AM
Wednesday, October 12, 2005
κι αλλοι νομοι....
http://fakellaki.blogspot.com/2005/10/blog-post.html
Προχθες άκουσα το νέο νομοσχέδιο περι...φακελλακίων.
Για να είμαι ειλικρινής,ο Κακλαμάνης φαίνεται να έχει διάθεση να κάνει δουλεια. Αλλά...
Δεν πάσχαμε ποτέ από νόμους. Ποτέ δεν ήταν νόμιμο το "φακελλάκι" και πάντοτε τα σχετικά πρόστιμα ήταν τσουχτερά... Είδατε κανένα γιατρό να σταματάει να τα παίρνει;
-Οχι
Ακριβώς επειδή το πρόβλημα είναι οτι δεν εφαρμόζονται οι νόμοι- οι όποιοι νόμοι.
Επειδή πάντοτε θα βρεθεί κάποιο παραθυράκι στο νόμο,
επειδή πάντοτε θα βρεθεί κάποιος δικαστής ή εισαγγελέας που θα του κάνει δωρεάν εγχείριση ο γιατρός (αν κρατήσει την ανάλογη στάση),
επειδή ο γιατρός έχοντας 'κονομήσει τόσα απ τα φακελλάκια θα έχει τη δυνατότητα να προσλάβει τον πιο "δικτυωμένο" δικηγόρο,
επειδή ο γιατρός θα βαλει το συνάδελφό του να του γνωματεύσει ανίατη νόσο για να μη δικαστει ποτέ (κορακας κοράκου ματι...)
επειδή δε θα βρεθει γιατρός ως μαρτυρας κατηγορίας άλλου γιατρού (κόρακας κοράκου μάτι επίσης...)- εκτός βέβαια κι αν παιρνουν προμήθεια από ανταγωνιστικές φαρμακευτικές εταιρείες,οπότε.... κάτι μπορεί να γίνει!
επειδή ,με τους ρυθμούς που κινείται η Δικαιοσύνη, μεχρι να οριστεί δικάσιμος,ο ασθενής θα τα έχει τινάξει- ή θα έχει κουραστεί τόσο,που θα τα παρατήσει
Τί να τους κάνω τους καινούριους νόμους,αν δεν εφαρμόζονται ούτε αυτοι;
# posted by amalia kalyvinou @ 7:20 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2005/10/blog-post.html
Προχθες άκουσα το νέο νομοσχέδιο περι...φακελλακίων.
Για να είμαι ειλικρινής,ο Κακλαμάνης φαίνεται να έχει διάθεση να κάνει δουλεια. Αλλά...
Δεν πάσχαμε ποτέ από νόμους. Ποτέ δεν ήταν νόμιμο το "φακελλάκι" και πάντοτε τα σχετικά πρόστιμα ήταν τσουχτερά... Είδατε κανένα γιατρό να σταματάει να τα παίρνει;
-Οχι
Ακριβώς επειδή το πρόβλημα είναι οτι δεν εφαρμόζονται οι νόμοι- οι όποιοι νόμοι.
Επειδή πάντοτε θα βρεθεί κάποιο παραθυράκι στο νόμο,
επειδή πάντοτε θα βρεθεί κάποιος δικαστής ή εισαγγελέας που θα του κάνει δωρεάν εγχείριση ο γιατρός (αν κρατήσει την ανάλογη στάση),
επειδή ο γιατρός έχοντας 'κονομήσει τόσα απ τα φακελλάκια θα έχει τη δυνατότητα να προσλάβει τον πιο "δικτυωμένο" δικηγόρο,
επειδή ο γιατρός θα βαλει το συνάδελφό του να του γνωματεύσει ανίατη νόσο για να μη δικαστει ποτέ (κορακας κοράκου ματι...)
επειδή δε θα βρεθει γιατρός ως μαρτυρας κατηγορίας άλλου γιατρού (κόρακας κοράκου μάτι επίσης...)- εκτός βέβαια κι αν παιρνουν προμήθεια από ανταγωνιστικές φαρμακευτικές εταιρείες,οπότε.... κάτι μπορεί να γίνει!
επειδή ,με τους ρυθμούς που κινείται η Δικαιοσύνη, μεχρι να οριστεί δικάσιμος,ο ασθενής θα τα έχει τινάξει- ή θα έχει κουραστεί τόσο,που θα τα παρατήσει
Τί να τους κάνω τους καινούριους νόμους,αν δεν εφαρμόζονται ούτε αυτοι;
# posted by amalia kalyvinou @ 7:20 AM
Thursday, October 06, 2005
ΟΙ ΦΙΡΜΕΣ #2 Κων/νος Στάμος
http://fakellaki.blogspot.com/2005/10/2.html
Εχετε απευθυνθεί στον κύριο Στάμο Κωνσταντίνο, χειρουργό Ορθοπεδικό, καθηγητή της ορθοπεδικής,πρώην διευθυντή μιας Ορθ.κλινικής στο ΚΑΤ και νυν διευθυντή της αντίστοιχης κλινικής του Ερρίκος Ντυνάν ; Αν ναι, δοξαστε το Θεό, που ζείτε και σταματήστε να διαβάζετε -τα ξέρετε...
Δε θα σταθώ σ'όλα αυτά που έχω ακούσει για τα χοντρά φακελλάκια που παίρνει, για κάτι "ταρίφες" του τύπου "1.200.000 δρχ το ισχίο" (το 2000 αυτό), ούτε στο περιφρονητικό ύφος του απέναντι στους ασθενείς (αλήθεια, εξακολουθεί να έχει το ίδιο ύφος τώρα που έγινε υπαλληλάκος στο Ντυνάν; Δε νομίζω να τον παιρνει τώρα...) Θα πω μόνο ό,τι έζησα εγω:
-Αυτός λοιπόν ο αντιπαθέστατος σφικτόκωλος κύριος, με εξέτασε και φυσικά δε με διέγνωσε....
-Ξεκίνησα να του υποδεικνύω τα σημεία όπου πονούσα κι εκεινος με διέκοψε, χαρακτηρίζοντας όσα είχα να του πω ως "ιστορίες για αγρίους" !!!
-Ενδιαφέρθηκε μονο για κάποιες εξετάσεις μου, μεταξυ των οποίων και μια μαγνητική η οποία εδειχνε τον όγκο μου...
- Στο ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΗΣ ΩΡΑΣ όλο κι όλο που μου διέθεσε, φυσικά δεν είδε κανένα πρόβλημα....
- Χρέωσε 40 ωραιότατα χιλιαρικάκια γι αυτό το τέταρτο της ώρας....
- Δεν έκοψε απόδειξη βέβαια...
- Κι αυτός συνέχισε να κοιμάται ήσυχος κι εγώ πονώντας............
# posted by amalia kalyvinou @ 7:23 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2005/10/2.html
Εχετε απευθυνθεί στον κύριο Στάμο Κωνσταντίνο, χειρουργό Ορθοπεδικό, καθηγητή της ορθοπεδικής,πρώην διευθυντή μιας Ορθ.κλινικής στο ΚΑΤ και νυν διευθυντή της αντίστοιχης κλινικής του Ερρίκος Ντυνάν ; Αν ναι, δοξαστε το Θεό, που ζείτε και σταματήστε να διαβάζετε -τα ξέρετε...
Δε θα σταθώ σ'όλα αυτά που έχω ακούσει για τα χοντρά φακελλάκια που παίρνει, για κάτι "ταρίφες" του τύπου "1.200.000 δρχ το ισχίο" (το 2000 αυτό), ούτε στο περιφρονητικό ύφος του απέναντι στους ασθενείς (αλήθεια, εξακολουθεί να έχει το ίδιο ύφος τώρα που έγινε υπαλληλάκος στο Ντυνάν; Δε νομίζω να τον παιρνει τώρα...) Θα πω μόνο ό,τι έζησα εγω:
-Αυτός λοιπόν ο αντιπαθέστατος σφικτόκωλος κύριος, με εξέτασε και φυσικά δε με διέγνωσε....
-Ξεκίνησα να του υποδεικνύω τα σημεία όπου πονούσα κι εκεινος με διέκοψε, χαρακτηρίζοντας όσα είχα να του πω ως "ιστορίες για αγρίους" !!!
-Ενδιαφέρθηκε μονο για κάποιες εξετάσεις μου, μεταξυ των οποίων και μια μαγνητική η οποία εδειχνε τον όγκο μου...
- Στο ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΗΣ ΩΡΑΣ όλο κι όλο που μου διέθεσε, φυσικά δεν είδε κανένα πρόβλημα....
- Χρέωσε 40 ωραιότατα χιλιαρικάκια γι αυτό το τέταρτο της ώρας....
- Δεν έκοψε απόδειξη βέβαια...
- Κι αυτός συνέχισε να κοιμάται ήσυχος κι εγώ πονώντας............
# posted by amalia kalyvinou @ 7:23 AM
Monday, October 03, 2005
ΟΙ ΦΙΡΜΕΣ 1 - Κλημεντίνη Καραγεωργιου
http://fakellaki.blogspot.com/2005/10/1.html
Εχοντας υποφέρει για τοσα χρόνια κι έχοντας χάσει κάθε ελπίδα ,αποτέλεσα για το περιβάλλον μου πρότυπο "δύσκολης ιατρικής περίπτωσης". Ετσι,ψάχνοντας για"τον καλύτερο", "την κορυφή", διάφοροι γνωστοι, κυρίως του ιατρικού και του παραιατρικού χώρου, μου πρότειναν να απευθυνθώ στην κυρία Κλημεντίνη Καραγεωργίου, καθηγήτρια Νευρολογίας και διευθύντρια της νευρολογικής κλινικής του Γενικού Κρατικού Αθηνων.
Λόγω ακριβώς της φήμης της, κατάφερα να κλεισω ραντεβού για μετα απο...7 μήνες ! Μην έχοντας άλλη ελπίδα, περίμενα,πονώντας φρικτά και γι αυτό παραμένοντας κλεισμένη στο σπίτι- ο μόνος λόγος που δεν αυτοκτόνησα απ τον πόνο είναι οτι στο μεταξύ απευθύνθηκα στο Ιατρείο Πόνου του Αρεταίειου Νοσοκομείου.
Ως εδω δε φταιει σε τίποτα η κυρία Καραγεωργίου- απλώς ήθελα να δώσω εικόνα της ψυχοσωματικής μου κατάστασης...
Με δέχτηκε λοιπόν το Σεπτέμβρη του 2001 και ακολούθησε, ή δεν ακολούθησε, την εξής διαδικασία :
--ΔΕΝ με εξέτασε κλινικά, παρ ότι ο όγκος ήταν πλέον ορατός και πάνω απο τα ρουχα και μάλιστα το επεσήμανα
--ΔΕΝ κοιταξε καν τα φιλμς ή τις γνωματεύσεις των εξετάσεων που είχα ήδη κάνει.
--Παρήγγειλε εξέταση για..σάκχαρο !
-- Παρουσία μου, παρέδωσε όλες τις απεικονιστικές εξετάσεις μου στον κύριο Λυμπερόπουλο , καθηγητή Ακτινολογίας ("ειδικό Νευροακτινολόγο" , όπως μου τον
συνέστησε) για να τις μελετήσει.
Επανήλθα μετά ένα μήνα, όπου,στο γραφείο της, βρισκόταν ο κύριος Λυμπερόπουλος και ο κύριος Παναγόπουλος (νευρολόγος της ομάδας της)
Επανέλαβα οτι ο μηρός οπου πονούσα "φαινόταν σαν πρησμένος". Δεν έδωσαν σημασία.
Εννοείται οτι η εξέταση για σακχαρο ήταν αρνητική. Οπότε:
** Ο κύριος Λυμπερόπουλος , ισχυρίστηκε οτι οι εξετάσεις μου, που (υποτίθεται οτι) εξέταζε επι ένα μήνα, ήταν αρνητικές και "δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβουμε κάποια".
** Ο κύριος Παναγόπουλος προτεινε επι λέξει "να βρούμε ποιό νεύρο την πονάει και να το νεκρώσουν οι αναισθησιολόγοι" !!!!!
** Η κυρία Καραγεωργίου μου δήλωσε οτι έχω... "ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΑ" !!!!!! και
** Μου συνταγογράφησε ηρεμιστικά (Xanax) και αντικαταθλιπτικά (Seroxat). !!
Δεν έχω να πω τιποτα αλλο εκτός απ το οτι 13 μέρες μετά , ο νευρολόγος Ι.Σαρμάς (στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων) κοιτώντας απλώς μια μαγνητική τομογραφια, από
αυτές που είχε "εξετάσει" ο κύριος Λυμπερόπουλος, διέκρινε τον όγκο.
Σε νεα μαγνητική που έγινε αυθημερόν, ο όγκος αποδειχτηκε οτι είχε πλέον διαστάσεις
8 x 6 x 6 ΕΚΑΤΟΣΤΑ
Αυτό εννοούσε η κυρία Καραγεωργίου και το επιτελείο της ως...ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΑ
# posted by amalia kalyvinou @ 8:09 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2005/10/1.html
Εχοντας υποφέρει για τοσα χρόνια κι έχοντας χάσει κάθε ελπίδα ,αποτέλεσα για το περιβάλλον μου πρότυπο "δύσκολης ιατρικής περίπτωσης". Ετσι,ψάχνοντας για"τον καλύτερο", "την κορυφή", διάφοροι γνωστοι, κυρίως του ιατρικού και του παραιατρικού χώρου, μου πρότειναν να απευθυνθώ στην κυρία Κλημεντίνη Καραγεωργίου, καθηγήτρια Νευρολογίας και διευθύντρια της νευρολογικής κλινικής του Γενικού Κρατικού Αθηνων.
Λόγω ακριβώς της φήμης της, κατάφερα να κλεισω ραντεβού για μετα απο...7 μήνες ! Μην έχοντας άλλη ελπίδα, περίμενα,πονώντας φρικτά και γι αυτό παραμένοντας κλεισμένη στο σπίτι- ο μόνος λόγος που δεν αυτοκτόνησα απ τον πόνο είναι οτι στο μεταξύ απευθύνθηκα στο Ιατρείο Πόνου του Αρεταίειου Νοσοκομείου.
Ως εδω δε φταιει σε τίποτα η κυρία Καραγεωργίου- απλώς ήθελα να δώσω εικόνα της ψυχοσωματικής μου κατάστασης...
Με δέχτηκε λοιπόν το Σεπτέμβρη του 2001 και ακολούθησε, ή δεν ακολούθησε, την εξής διαδικασία :
--ΔΕΝ με εξέτασε κλινικά, παρ ότι ο όγκος ήταν πλέον ορατός και πάνω απο τα ρουχα και μάλιστα το επεσήμανα
--ΔΕΝ κοιταξε καν τα φιλμς ή τις γνωματεύσεις των εξετάσεων που είχα ήδη κάνει.
--Παρήγγειλε εξέταση για..σάκχαρο !
-- Παρουσία μου, παρέδωσε όλες τις απεικονιστικές εξετάσεις μου στον κύριο Λυμπερόπουλο , καθηγητή Ακτινολογίας ("ειδικό Νευροακτινολόγο" , όπως μου τον
συνέστησε) για να τις μελετήσει.
Επανήλθα μετά ένα μήνα, όπου,στο γραφείο της, βρισκόταν ο κύριος Λυμπερόπουλος και ο κύριος Παναγόπουλος (νευρολόγος της ομάδας της)
Επανέλαβα οτι ο μηρός οπου πονούσα "φαινόταν σαν πρησμένος". Δεν έδωσαν σημασία.
Εννοείται οτι η εξέταση για σακχαρο ήταν αρνητική. Οπότε:
** Ο κύριος Λυμπερόπουλος , ισχυρίστηκε οτι οι εξετάσεις μου, που (υποτίθεται οτι) εξέταζε επι ένα μήνα, ήταν αρνητικές και "δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβουμε κάποια".
** Ο κύριος Παναγόπουλος προτεινε επι λέξει "να βρούμε ποιό νεύρο την πονάει και να το νεκρώσουν οι αναισθησιολόγοι" !!!!!
** Η κυρία Καραγεωργίου μου δήλωσε οτι έχω... "ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΑ" !!!!!! και
** Μου συνταγογράφησε ηρεμιστικά (Xanax) και αντικαταθλιπτικά (Seroxat). !!
Δεν έχω να πω τιποτα αλλο εκτός απ το οτι 13 μέρες μετά , ο νευρολόγος Ι.Σαρμάς (στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων) κοιτώντας απλώς μια μαγνητική τομογραφια, από
αυτές που είχε "εξετάσει" ο κύριος Λυμπερόπουλος, διέκρινε τον όγκο.
Σε νεα μαγνητική που έγινε αυθημερόν, ο όγκος αποδειχτηκε οτι είχε πλέον διαστάσεις
8 x 6 x 6 ΕΚΑΤΟΣΤΑ
Αυτό εννοούσε η κυρία Καραγεωργίου και το επιτελείο της ως...ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΑ
# posted by amalia kalyvinou @ 8:09 AM
Thursday, August 04, 2005
ok ! ΤΩΡΑ ΗΣΥΧΑΣΑΜΕ !
http://fakellaki.blogspot.com/2005/08/ok.html
Μετά τις εξαγγελιες του Υπουργείου Υγειας, μπορούμε πλέον να έχουμε εμπιστοσύνη στο ΕΣΥ !
Οσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται,ΤΟ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ !
Τώρα θα μπορούμε όλοι να απευθυνόμαστε στα δημόσια νοσοκομεία,χωρις να έχουμε πρώτα εκποιήσει τα χρυσά δόντια του παππού!
Οι γιατροι που θα συλλαμβάνονται να τα παιρνουν,θα πληρώνουν πρόστιμα!
Οσοι εκβιάζουν για φακελλάκι θέτοντας σε κινδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα θα χάνουν τις άδειες τους!
Οι φαρμακευτικές εταιρειες θα απαγορεύεται να συναλλάσονται με τους γιατρούς,να τους προσφέρουν δώρα και να τους πηγαίνουν ταξίδια (ενίοτε με την πρόφαση κάποιου συνεδρίου,αλλες φορες "ξεκάρφωτα" ) !
Οι πλασιέ των φαρμακευτικών εταιρειών δεν θα ναι πλέον οι πρώτοι που θα μπαίνουν στα ιατρεία,παρακάμπτοντας την "ουρά" !
Επειτα, θα κάνουμε νομοσχέδιο που θα θέτει εκτός νόμου τους σεισμους......
Οι κάτοικοι των Επτανησων θα μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι!
Οι οικοδομικές κατασκευές δεν θα χρειαζεται να έχουν πανάκριβο οπλισμό!
Τα σχολεια δεν θα μεταστεγάζονται σε νεότερα και αντισεισμικά κτίσματα!
Η Ρικομέξ τώρα δικαιώνεται!
# posted by amalia kalyvinou @ 12:43 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2005/08/ok.html
Μετά τις εξαγγελιες του Υπουργείου Υγειας, μπορούμε πλέον να έχουμε εμπιστοσύνη στο ΕΣΥ !
Οσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται,ΤΟ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ !
Τώρα θα μπορούμε όλοι να απευθυνόμαστε στα δημόσια νοσοκομεία,χωρις να έχουμε πρώτα εκποιήσει τα χρυσά δόντια του παππού!
Οι γιατροι που θα συλλαμβάνονται να τα παιρνουν,θα πληρώνουν πρόστιμα!
Οσοι εκβιάζουν για φακελλάκι θέτοντας σε κινδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα θα χάνουν τις άδειες τους!
Οι φαρμακευτικές εταιρειες θα απαγορεύεται να συναλλάσονται με τους γιατρούς,να τους προσφέρουν δώρα και να τους πηγαίνουν ταξίδια (ενίοτε με την πρόφαση κάποιου συνεδρίου,αλλες φορες "ξεκάρφωτα" ) !
Οι πλασιέ των φαρμακευτικών εταιρειών δεν θα ναι πλέον οι πρώτοι που θα μπαίνουν στα ιατρεία,παρακάμπτοντας την "ουρά" !
Επειτα, θα κάνουμε νομοσχέδιο που θα θέτει εκτός νόμου τους σεισμους......
Οι κάτοικοι των Επτανησων θα μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι!
Οι οικοδομικές κατασκευές δεν θα χρειαζεται να έχουν πανάκριβο οπλισμό!
Τα σχολεια δεν θα μεταστεγάζονται σε νεότερα και αντισεισμικά κτίσματα!
Η Ρικομέξ τώρα δικαιώνεται!
# posted by amalia kalyvinou @ 12:43 AM
Wednesday, July 27, 2005
ιδέες και λύσεις για το....νοσοκομείο! # 1
http://fakellaki.blogspot.com/2005/07/1.html
Η ΥΠΟΘΕΣΗ : Είμαστε σε δημόσιο νοσοκομείο , όπου νοσηλεύεται ένας δικός μας άνθρωπος (μάνα,πατέρας,αδερφός,σύζυγος...)
ΕΡΩΤΗΣΗ : Γίνεται
- και να γίνει σε λογικό χρονικό διάστημα η δουλειά μας (δηλαδή πριν τα κακαρώσει ο ασθενής)
- και να μην κινδυνεύσει άμεσα ο άρρωστος
- και να πάρουμε απ το γιατρό όσα "χαρτιά" (γνωματεύσεις, δικαιολογητικά, κλπ) μας χρειάζονται
- και να κρατήσουμε τα λεφτά μας
- και να μην πληγωθεί ο εγωισμός μας οτι υποκύψαμε στον εκβιασμό και δώσαμε φακελλάκι
- χωρίς να βγούμε να ξεκατινιαστούμε στα κανάλια ;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ναι, γίνεται. Δίνουμε στο γιατρό φακελλάκι με πλαστά ευρώ !!!
# posted by amalia kalyvinou @ 1:40 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2005/07/1.html
Η ΥΠΟΘΕΣΗ : Είμαστε σε δημόσιο νοσοκομείο , όπου νοσηλεύεται ένας δικός μας άνθρωπος (μάνα,πατέρας,αδερφός,σύζυγος...)
ΕΡΩΤΗΣΗ : Γίνεται
- και να γίνει σε λογικό χρονικό διάστημα η δουλειά μας (δηλαδή πριν τα κακαρώσει ο ασθενής)
- και να μην κινδυνεύσει άμεσα ο άρρωστος
- και να πάρουμε απ το γιατρό όσα "χαρτιά" (γνωματεύσεις, δικαιολογητικά, κλπ) μας χρειάζονται
- και να κρατήσουμε τα λεφτά μας
- και να μην πληγωθεί ο εγωισμός μας οτι υποκύψαμε στον εκβιασμό και δώσαμε φακελλάκι
- χωρίς να βγούμε να ξεκατινιαστούμε στα κανάλια ;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ναι, γίνεται. Δίνουμε στο γιατρό φακελλάκι με πλαστά ευρώ !!!
# posted by amalia kalyvinou @ 1:40 AM
Monday, July 25, 2005
ΕΠΙΣΤΗΜΗ Η' ΧΑΡΡΥ ΠΟΤΤΕΡ ?
http://fakellaki.blogspot.com/2005/07/blog-post_25.html
Τα προηγούμενα blogs μου δεν είχαν σκοπό να εκτονωθώ... Ούτε μόνο να ενημερώσω τα μελλοντικά θύματα των αναφερθέντων γιατρών. Μπορούμε να δουμε και από μια άλλη οπτική γωνία τα πράγματα...
Γιατί τα παιδιά μας διαβάζουν μανιωδώς Harry Potter , ενώ κάνουν τρελλές πωλήσεις τα βιβλία ανορθολογισμού και μυστικισμού, τύπου " κώδικα Ντα Βίντσι " ;
Γιατί εκατοντάδες συμπολίτες μας 'ξεζουμίζονται" από επιτήδειους παπάδες και πάμπλουτα μοναστήρια στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να βρουν την υγεία τους;
Γιατί κάθε τόσο εμφανίζονται " νερά του Καματερού " , "δηλητήρια γαλάζιων σκορπιών " και " φάρμακα του Καραμέτα " ;
Μήπως επειδή η επιστήμη κατάντησε όπως κατάντησε;
Οσο η επιστήμη κάνει επίδειξη ανικανότητας και ευτελών κινήτρων, φυσικό είναι να μην πείθει τον πολίτη, αν δεν τον απωθεί κιόλας...
Η "ιατρική" για παράδειγμα, δεν κρύβει τα(μόνα;) κίνητρα της. Σε πρόσφατο δημοσίευμα των "Νεων" ,σε ερώτημα για το πού κυρίως οι Ελληνες αντιμετωπίζουν τη διαφθορά, το μεγαλύτερο ποσοστό συγκέντρωσαν τα νοσοκομεία (36%). Από την άλλη, ο όρος ' φακελλάκι' μας έχει κάνει διεθνές ανέκδοτο (μέσω μιας μηχανής αναζήτησης,ψάξτε για τον όρο " fakellaki " ή " fakelaki " και θα δείτε σε πόσες χώρες υπάρχουν δημοσιεύματα για τα χάλια μας).
Οταν λοιπόν οι περισσότεροι γιατροί είναι άρπαγες, σε τί διαφέρουν από το μέντιουμ , τη χαρτορίχτρα , τον εκμεταλλευτή παπα και κάθε είδους 'εναλλακτικό' θεραπευτή ή κοινό απατεώνα ;
Θα πει κανείς οι "λογικές αποφάνσεις" της "κλασσικής ιατρικής" ; Οπως φαινεται, η χρήση και μόνο του όρου " ιδιοπάθεια " και μάλιστα κατα κόρον, αποδεικνύει το αντίθετο (δες προηγούμενο blog )
'H μήπως θα πείτε τίποτα περι... αποτελεσματικότητας; Ακόμη κι αν δεν έχετε προσωπική πείρα της ανικανότητας των περισσότερων γιατρών, μια επαφή με το Σύλλογο Θυμάτων Ιατρικών Λαθών στη Θεσσαλονίκη (με την υποστήριξη του κυρίου Διαλυνά ) θα σας πείσει.
Ολα αυτά, αθροιστικά, λειτουργούν σαν καταλύτης της απελπισίας του αρρώστου, που συνήθως νιώθει ΜΟΝΟΣ απέναντι στη νόσο και τον πόνο του... Ετσι , στην απέλπιδα προσπάθειά του να σταματήσει να υποφέρει και να ανακτήσει την υγεια του, στρέφεται ακόμη και σε ανορθολογικές λύσεις, που, κάτω από άλλες συνθήκες, θα περιγελούσε - γίνεται εύκολο θύμα στα χέρια του κάθε απατεώνα "θεραπευτή" που επιφανειακά (και δυστυχώς, και βαθύτερα) δε διαφέρει και πολύ από το συνηθισμένο γιατρό.
- Στην Κούβα, όπου διατίθεται το (δήθεν;) αντικαρκινικό φάρμακο από το γαλάζιο σκορπιό, οι "πελάτες"- ασθενείς είναι κυρίως από αναπτυσσόμενες χώρες και μόνο κατα το 10% περίπου Ευρωπαίοι - απ αυτό το 10% , το μεγαλύτερο ποσοστό (πάνω από 70% ) είναι Ελληνες... Λέτε να ναι τυχαίο ;
# posted by amalia kalyvinou @ 1:54 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2005/07/blog-post_25.html
Τα προηγούμενα blogs μου δεν είχαν σκοπό να εκτονωθώ... Ούτε μόνο να ενημερώσω τα μελλοντικά θύματα των αναφερθέντων γιατρών. Μπορούμε να δουμε και από μια άλλη οπτική γωνία τα πράγματα...
Γιατί τα παιδιά μας διαβάζουν μανιωδώς Harry Potter , ενώ κάνουν τρελλές πωλήσεις τα βιβλία ανορθολογισμού και μυστικισμού, τύπου " κώδικα Ντα Βίντσι " ;
Γιατί εκατοντάδες συμπολίτες μας 'ξεζουμίζονται" από επιτήδειους παπάδες και πάμπλουτα μοναστήρια στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να βρουν την υγεία τους;
Γιατί κάθε τόσο εμφανίζονται " νερά του Καματερού " , "δηλητήρια γαλάζιων σκορπιών " και " φάρμακα του Καραμέτα " ;
Μήπως επειδή η επιστήμη κατάντησε όπως κατάντησε;
Οσο η επιστήμη κάνει επίδειξη ανικανότητας και ευτελών κινήτρων, φυσικό είναι να μην πείθει τον πολίτη, αν δεν τον απωθεί κιόλας...
Η "ιατρική" για παράδειγμα, δεν κρύβει τα(μόνα;) κίνητρα της. Σε πρόσφατο δημοσίευμα των "Νεων" ,σε ερώτημα για το πού κυρίως οι Ελληνες αντιμετωπίζουν τη διαφθορά, το μεγαλύτερο ποσοστό συγκέντρωσαν τα νοσοκομεία (36%). Από την άλλη, ο όρος ' φακελλάκι' μας έχει κάνει διεθνές ανέκδοτο (μέσω μιας μηχανής αναζήτησης,ψάξτε για τον όρο " fakellaki " ή " fakelaki " και θα δείτε σε πόσες χώρες υπάρχουν δημοσιεύματα για τα χάλια μας).
Οταν λοιπόν οι περισσότεροι γιατροί είναι άρπαγες, σε τί διαφέρουν από το μέντιουμ , τη χαρτορίχτρα , τον εκμεταλλευτή παπα και κάθε είδους 'εναλλακτικό' θεραπευτή ή κοινό απατεώνα ;
Θα πει κανείς οι "λογικές αποφάνσεις" της "κλασσικής ιατρικής" ; Οπως φαινεται, η χρήση και μόνο του όρου " ιδιοπάθεια " και μάλιστα κατα κόρον, αποδεικνύει το αντίθετο (δες προηγούμενο blog )
'H μήπως θα πείτε τίποτα περι... αποτελεσματικότητας; Ακόμη κι αν δεν έχετε προσωπική πείρα της ανικανότητας των περισσότερων γιατρών, μια επαφή με το Σύλλογο Θυμάτων Ιατρικών Λαθών στη Θεσσαλονίκη (με την υποστήριξη του κυρίου Διαλυνά ) θα σας πείσει.
Ολα αυτά, αθροιστικά, λειτουργούν σαν καταλύτης της απελπισίας του αρρώστου, που συνήθως νιώθει ΜΟΝΟΣ απέναντι στη νόσο και τον πόνο του... Ετσι , στην απέλπιδα προσπάθειά του να σταματήσει να υποφέρει και να ανακτήσει την υγεια του, στρέφεται ακόμη και σε ανορθολογικές λύσεις, που, κάτω από άλλες συνθήκες, θα περιγελούσε - γίνεται εύκολο θύμα στα χέρια του κάθε απατεώνα "θεραπευτή" που επιφανειακά (και δυστυχώς, και βαθύτερα) δε διαφέρει και πολύ από το συνηθισμένο γιατρό.
- Στην Κούβα, όπου διατίθεται το (δήθεν;) αντικαρκινικό φάρμακο από το γαλάζιο σκορπιό, οι "πελάτες"- ασθενείς είναι κυρίως από αναπτυσσόμενες χώρες και μόνο κατα το 10% περίπου Ευρωπαίοι - απ αυτό το 10% , το μεγαλύτερο ποσοστό (πάνω από 70% ) είναι Ελληνες... Λέτε να ναι τυχαίο ;
# posted by amalia kalyvinou @ 1:54 AM
Friday, July 22, 2005
ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΑΙ !
http://fakellaki.blogspot.com/2005/07/blog-post_22.html
Στην ιατρική χρησιμοποιείται,δυστυχώς συχνά,ό επιστημονικοφανής όρος " ιδιοπάθεια ".
Ετυμολογικά η λέξη παράγεται απο τις λέξεις"ιδιον"= ιδιωτικό,"μοναδικο" και "πάθος"= πάθημα,πρόβλημα,βάσανο... Υποτίθεται λοιπόν οτι ο όρος ιδιοπάθεια χρησιμοποιείται στην ιατρική για να εκφράσει ένα πρόβλημα υγείας μοναδικό , μη καταγεγραμμένο ως νόσος και, κατα κάποιο τρόπο, χωρίς... αιτία (παρότι ακόμη κι ένα πεντάχρονο γνωρίζει οτι κάθε αποτέλεσμα έχει και μια αιτία- ξέρει οτι το κάψιμο το ένιωσε επειδή έπαιζε με τα σπίρτα!)
Για να δούμε όμως ποιος είναι ο λειτουργικός ρόλος του όρου "ιδιοπάθεια" στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα :
Συνοπτικά αναφέρω οτι υπέφερα απο έντονους εως και φρικτους πόνους στο πόδι από την ηλικία των οκτώ εως και των εικοσιέξι χρόνων μου - δηλαδή μιλάμε για 18 χρόνια πόνου ,από το 1984 εως τ0 2001 , και μάλιστα εντοπισμένου σε συγκεκριμένο σημείο. Απευθύνθηκα σε δεκάδες γιατρους ,που δεν έχει προς το παρόν νόημα να τους αναφέρω όλους...
Ενδεικτικά αναφέρω οτι απο τα τέλη του 1999 εως το 2001 μόνο, απευθύνθηκα στους:
- Χρυσικόπουλο Θεόδωρο, χειρουργό ορθοπεδικό στρο ΚΑΤ και στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Αιγάλεω
- Ζαμπέλη Θωμά (και την ομάδα του) , καθηγητή Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών , στο Αιγηνήτειο νοσοκομείο
- Πανυπέρη Αχιλλέα, νευρολόγο στο Λοιμωδών και το Δρομοκαίτειο και το ιδιωτικό του ιατρείο στην οδό Μπουμπουλίνας στο Μουσειο
- Στάμο Κωνσταντίνο ,καθηγητή Ορθοπεδικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΄πρώην διευθυντή Ορθοπεδικής κλινικής στο ΚΑΤ , νυν διευθυντή της αντίστοιχης κλινικής στο Ερρίκος Ντυνάν, στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Πεδίον του Αρεως
- Θούα Βασίλειο, καθηγητή Ρευματολογίας στο Πανεπ. Αθηνών, στο ιδιωτικό του ιατρείο στη Βασιλίσσης Σοφίας
- Παπαδημητρίου Αλέξανδρο , καθηγητή Νευρολογίας , π. διευθυντή της Νευρολογικής κλινικής στον Ερυθρό Σταυρό
- Τεσσέρη Ιωάννη, καθηγητή Νευροχειρουργικής του Πανεπ.Αθηνών, πρώην διευθυντή της Νευροχειρουργικής κλινικής του Ερυθρού Σταυρού, νυν χειρουργου στη Γενική ΚΞλινική Αθηνών, στο ιδιωτικό τρου ιατρείο στο Κολωνάκι
- Καραγεωργίου Κλημεντίνη, καθηγήτρια Νευρολογίας του Πανεπ. Αθηνών, διευθύντρια της Νευρολογικής κλινικής του Γενικού Κρατικου Αθηνών "Γ.Γεννηματάς" , μετά των βοηθών της : Λυμπερόπουλου,καθηγητή (νευρο)ακτινολογίας και
Παναγόπουλου, νευρολόγου
ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΤΕΛΗΞΑΝ ΣΤΟ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΠΑΘΕΣ ΚΑΙ , ΕΙΤΕ ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΝΑ ΚΑΤΣΩ ΝΑ ΠΟΝΑΩ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΜΠΟΥΚΩΣΑΝ ΜΕ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ... ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΟΝΑΩ!!!
Επειδή η στοιχειώδης λογική λέει οτι κάθε αποτέλεσμα έχει και μια αιτία και οτι τιποτε δε δημιουργείται εκ του μηδενός εγώ επέμεινα να ψάχνω για μια σοβαρη διάγνωση, για μια μη-γελοία εξήγηση του πόνου μου,έτσι το 2001, βρέθηκε οτι
ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΠΟΝΟΥΣΑ, ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ -ΚΑΡΚΙΝΙΚΟΣ ΠΛΕΟΝ- ΟΓΚΟΣ ΔΙΑΜΕΤΡΟΥ 8,5 cm !!! ΠΑΝΩ ΣΕ ΝΕΥΡΟ! το καλύτερο;
Ο ΟΓΚΟΣ ΔΙΑΚΡΙΝΟΤΑΝ ΗΔΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΟ 1998 ΣΕ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΞΕΤΑΣΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΘΕΝΤΕΣ "ΚΑΘΗΓΗΤΑΡΑΔΕΣ" , ΜΕΓΑΛΟΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ -ΜΕ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΕΞΑΙΡΕΣΗ- ΧΡΥΣΟΠΛΗΡΩΜΕΝΟΙ ! το ακόμη καλύτερο;
ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΕΚΑΝΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΩΡΑ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑΣ ΟΝΟΜΑΤΙ Γ.ΣΑΡΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΔΕΚΑΡΑ!!!
Καταλάβατε λοιπόν τι σημαίνει στην πράξη " ιδιοπάθεια " ?
Σημαίνει "δεν ξέρω" , κάτι που ντρέπονται να πουν οι γιατροι
Σημαίνει "΄δεν το γράφει το βιβλίο μου,πού να ξέρω απο τι πάσχεις?"
Σημαίνει "εσύ πονάς, εγώ γιατί να ψάξω; Αρκεί που κάνω οτι ψάχνω , ίσα ίσα για να σου τα πάρω"
Σημαίνει "εσύ πεθαίνεις,εμένα τί με νοιάζει;"
# posted by amalia kalyvinou @ 1:29 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2005/07/blog-post_22.html
Στην ιατρική χρησιμοποιείται,δυστυχώς συχνά,ό επιστημονικοφανής όρος " ιδιοπάθεια ".
Ετυμολογικά η λέξη παράγεται απο τις λέξεις"ιδιον"= ιδιωτικό,"μοναδικο" και "πάθος"= πάθημα,πρόβλημα,βάσανο... Υποτίθεται λοιπόν οτι ο όρος ιδιοπάθεια χρησιμοποιείται στην ιατρική για να εκφράσει ένα πρόβλημα υγείας μοναδικό , μη καταγεγραμμένο ως νόσος και, κατα κάποιο τρόπο, χωρίς... αιτία (παρότι ακόμη κι ένα πεντάχρονο γνωρίζει οτι κάθε αποτέλεσμα έχει και μια αιτία- ξέρει οτι το κάψιμο το ένιωσε επειδή έπαιζε με τα σπίρτα!)
Για να δούμε όμως ποιος είναι ο λειτουργικός ρόλος του όρου "ιδιοπάθεια" στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα :
Συνοπτικά αναφέρω οτι υπέφερα απο έντονους εως και φρικτους πόνους στο πόδι από την ηλικία των οκτώ εως και των εικοσιέξι χρόνων μου - δηλαδή μιλάμε για 18 χρόνια πόνου ,από το 1984 εως τ0 2001 , και μάλιστα εντοπισμένου σε συγκεκριμένο σημείο. Απευθύνθηκα σε δεκάδες γιατρους ,που δεν έχει προς το παρόν νόημα να τους αναφέρω όλους...
Ενδεικτικά αναφέρω οτι απο τα τέλη του 1999 εως το 2001 μόνο, απευθύνθηκα στους:
- Χρυσικόπουλο Θεόδωρο, χειρουργό ορθοπεδικό στρο ΚΑΤ και στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Αιγάλεω
- Ζαμπέλη Θωμά (και την ομάδα του) , καθηγητή Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών , στο Αιγηνήτειο νοσοκομείο
- Πανυπέρη Αχιλλέα, νευρολόγο στο Λοιμωδών και το Δρομοκαίτειο και το ιδιωτικό του ιατρείο στην οδό Μπουμπουλίνας στο Μουσειο
- Στάμο Κωνσταντίνο ,καθηγητή Ορθοπεδικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΄πρώην διευθυντή Ορθοπεδικής κλινικής στο ΚΑΤ , νυν διευθυντή της αντίστοιχης κλινικής στο Ερρίκος Ντυνάν, στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Πεδίον του Αρεως
- Θούα Βασίλειο, καθηγητή Ρευματολογίας στο Πανεπ. Αθηνών, στο ιδιωτικό του ιατρείο στη Βασιλίσσης Σοφίας
- Παπαδημητρίου Αλέξανδρο , καθηγητή Νευρολογίας , π. διευθυντή της Νευρολογικής κλινικής στον Ερυθρό Σταυρό
- Τεσσέρη Ιωάννη, καθηγητή Νευροχειρουργικής του Πανεπ.Αθηνών, πρώην διευθυντή της Νευροχειρουργικής κλινικής του Ερυθρού Σταυρού, νυν χειρουργου στη Γενική ΚΞλινική Αθηνών, στο ιδιωτικό τρου ιατρείο στο Κολωνάκι
- Καραγεωργίου Κλημεντίνη, καθηγήτρια Νευρολογίας του Πανεπ. Αθηνών, διευθύντρια της Νευρολογικής κλινικής του Γενικού Κρατικου Αθηνών "Γ.Γεννηματάς" , μετά των βοηθών της : Λυμπερόπουλου,καθηγητή (νευρο)ακτινολογίας και
Παναγόπουλου, νευρολόγου
ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΤΕΛΗΞΑΝ ΣΤΟ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΠΑΘΕΣ ΚΑΙ , ΕΙΤΕ ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΝΑ ΚΑΤΣΩ ΝΑ ΠΟΝΑΩ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΜΠΟΥΚΩΣΑΝ ΜΕ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ... ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΟΝΑΩ!!!
Επειδή η στοιχειώδης λογική λέει οτι κάθε αποτέλεσμα έχει και μια αιτία και οτι τιποτε δε δημιουργείται εκ του μηδενός εγώ επέμεινα να ψάχνω για μια σοβαρη διάγνωση, για μια μη-γελοία εξήγηση του πόνου μου,έτσι το 2001, βρέθηκε οτι
ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΠΟΝΟΥΣΑ, ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ -ΚΑΡΚΙΝΙΚΟΣ ΠΛΕΟΝ- ΟΓΚΟΣ ΔΙΑΜΕΤΡΟΥ 8,5 cm !!! ΠΑΝΩ ΣΕ ΝΕΥΡΟ! το καλύτερο;
Ο ΟΓΚΟΣ ΔΙΑΚΡΙΝΟΤΑΝ ΗΔΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΟ 1998 ΣΕ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΞΕΤΑΣΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΘΕΝΤΕΣ "ΚΑΘΗΓΗΤΑΡΑΔΕΣ" , ΜΕΓΑΛΟΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ -ΜΕ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΕΞΑΙΡΕΣΗ- ΧΡΥΣΟΠΛΗΡΩΜΕΝΟΙ ! το ακόμη καλύτερο;
ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΕΚΑΝΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΩΡΑ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑΣ ΟΝΟΜΑΤΙ Γ.ΣΑΡΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΔΕΚΑΡΑ!!!
Καταλάβατε λοιπόν τι σημαίνει στην πράξη " ιδιοπάθεια " ?
Σημαίνει "δεν ξέρω" , κάτι που ντρέπονται να πουν οι γιατροι
Σημαίνει "΄δεν το γράφει το βιβλίο μου,πού να ξέρω απο τι πάσχεις?"
Σημαίνει "εσύ πονάς, εγώ γιατί να ψάξω; Αρκεί που κάνω οτι ψάχνω , ίσα ίσα για να σου τα πάρω"
Σημαίνει "εσύ πεθαίνεις,εμένα τί με νοιάζει;"
# posted by amalia kalyvinou @ 1:29 AM
Wednesday, July 20, 2005
Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΣΕΜΕΝΤΖΗ
http://fakellaki.blogspot.com/2005/07/blog-post_20.html
Πάνω που σκέφτεσαι "τί μπορώ να κάνω; είμαι στο έλεός τους" έρχεται κάποιος Αλβανός και σου βάζει τα γυαλιά....
Ηταν που λέτε κάποιος κύριος Σωτήρης Τσεμεντζής , διευθυντής της Νευροχειρουργικής κλινικής του Πανεπιστημιακού νοσοκομείου Ιωαννίνων. Ηταν κι ένας Αλβανός που χε συγγενή του που επρεπε να χειρουργηθεί άμεσα στο κεφάλι , στην εν λόγω κλινική...
Ο κύριος Τσεμεντζής του ζήτησε φακελλάκι - Αλβανός σου λέει,σε ξένη χώρα, χωρίς "κονννέ" ,με σοβαρό κι επείγον πρόβλημα,του χεριού μου,λέει...
Κι όμως, ο Αλβανός αντιστάθηκε χωρίς να ρισκάρει την υγεία του ασθενους του: συνεννοήθηκε με την Αστυνομία και συνέλαβαν τον κύριο Τσεμεντζή την ώρα που έπαιρνε 300 χιλιαρικάκια...!
Η ειρωνία ξέρετε ποια ήταν; Ο κύριος Τζεμεντζής,ο διευθυντής, δεν είχε καν ειδικότητα στη Νευροχειρουργική!!!! Ηταν απλώς χειριστής ενός Αμερικάνικου μηχανήματος προορισμένο για μικροχειρουργικές επεμβάσεις και ο κύριος αυτός ο πλασιέ ουσιαστικά του μηχανήματος αυτού στην Ελληνική αγορα! Κάθε χειρουργείο που έκανε στη .. σταδιοδρομίοα του ως διευθυντής νευροχειρουργικής, ισοδυναμούσε με κηδεία...
Ο Αλβανός αντέδρασε για το φακελλάκι,αλλά κατα λάθος έσωσε το συγγενή του απ0ό βέβαιο θάνατο..
Ο γιατρός "τιμωρήθηκε" μονο για το φακελλάκι ! Οπως και ο Αλ Καπόνε είχε τιμωρηθεί μόνο για τη φοροδιαφυγή...
Τι είπατε; Νομίζατε οτι το φακελλάκι σας "εξασφαλίζει" ; Χάσατε!
{Περαιτέρω πληροφορίες υπάρχουν στην έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο της 05/06/1997.
Ο κύριος Τσεμεντζής τώρα παιρνει ειδικότητα Νευροχειρουργικής στον Ευαγγελισμό,κι όχι στον Κορυδαλλό...}
# posted by amalia kalyvinou @ 12:59 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2005/07/blog-post_20.html
Πάνω που σκέφτεσαι "τί μπορώ να κάνω; είμαι στο έλεός τους" έρχεται κάποιος Αλβανός και σου βάζει τα γυαλιά....
Ηταν που λέτε κάποιος κύριος Σωτήρης Τσεμεντζής , διευθυντής της Νευροχειρουργικής κλινικής του Πανεπιστημιακού νοσοκομείου Ιωαννίνων. Ηταν κι ένας Αλβανός που χε συγγενή του που επρεπε να χειρουργηθεί άμεσα στο κεφάλι , στην εν λόγω κλινική...
Ο κύριος Τσεμεντζής του ζήτησε φακελλάκι - Αλβανός σου λέει,σε ξένη χώρα, χωρίς "κονννέ" ,με σοβαρό κι επείγον πρόβλημα,του χεριού μου,λέει...
Κι όμως, ο Αλβανός αντιστάθηκε χωρίς να ρισκάρει την υγεία του ασθενους του: συνεννοήθηκε με την Αστυνομία και συνέλαβαν τον κύριο Τσεμεντζή την ώρα που έπαιρνε 300 χιλιαρικάκια...!
Η ειρωνία ξέρετε ποια ήταν; Ο κύριος Τζεμεντζής,ο διευθυντής, δεν είχε καν ειδικότητα στη Νευροχειρουργική!!!! Ηταν απλώς χειριστής ενός Αμερικάνικου μηχανήματος προορισμένο για μικροχειρουργικές επεμβάσεις και ο κύριος αυτός ο πλασιέ ουσιαστικά του μηχανήματος αυτού στην Ελληνική αγορα! Κάθε χειρουργείο που έκανε στη .. σταδιοδρομίοα του ως διευθυντής νευροχειρουργικής, ισοδυναμούσε με κηδεία...
Ο Αλβανός αντέδρασε για το φακελλάκι,αλλά κατα λάθος έσωσε το συγγενή του απ0ό βέβαιο θάνατο..
Ο γιατρός "τιμωρήθηκε" μονο για το φακελλάκι ! Οπως και ο Αλ Καπόνε είχε τιμωρηθεί μόνο για τη φοροδιαφυγή...
Τι είπατε; Νομίζατε οτι το φακελλάκι σας "εξασφαλίζει" ; Χάσατε!
{Περαιτέρω πληροφορίες υπάρχουν στην έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο της 05/06/1997.
Ο κύριος Τσεμεντζής τώρα παιρνει ειδικότητα Νευροχειρουργικής στον Ευαγγελισμό,κι όχι στον Κορυδαλλό...}
# posted by amalia kalyvinou @ 12:59 AM
Tuesday, July 19, 2005
ΠΩΣ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ?
http://fakellaki.blogspot.com/2005/07/blog-post.html
Σήμερα θα ήθελα να κάνουμε μια άτυπη δημοσκόπηση. Επειδή οι γιατροί με έχουν αφαιμάξει οικονομικά με κάθε δυνατό τρόπο , θα ήθελα παρέα να ερευνήσουμε με πόσους τρόπους μας τα παίρνουν και να βρούμε ποιοί είναι οι πιο δημοφιλείς από αυτούς. Παρακαλώ να αφήσετε τα δικά σας σχόλια...
ΤΡΟΠΟΙ :
1) Αναφορά τού πόσο μεγάλη είναι η λίστα αναμονής για ένα χειρουργείο ή μια συγκεκριμένη εξέταση και ταυτόχρονα τονισμός εκ μέρους του δόκτωρος οτι η κατάστασή μας είναι "επείγουσα" εως και "κρίσιμη" (ακόμη κι αν έχουμε...γρίπη!)
2) Αναβολή του προγραμματισμένου χειρουργείου μας με χίλιες δυο προφάσεις - δήθεν έτυχε άλλο έκτακτο περιστατικό,χάλασε κάποιο μηχάνημα,γέμισε η κλινική λογω εφημερίας,δε βρίσκεται διαθέσιμος αναισθησιολόγος,κλπ
3) Η δήλωση του χειρουργού "θέλει κάτι και ο αναισθησιολόγος" - είναι κατα 90% ψευδής!!!
Από χρόνια...μελέτη στο ζήτημα,σας λέω οτι , εαν ο χειρουργός παραλάβει ΚΑΙ το φακελλάκι του αναισθησιολόγου,ο δεύτερος κατα πάσα πιθανότητα δε γνωρίζει τίποτα (κι έτσι διακινδυνεύετε να σας διασωληνώσουν με...μπουρί της σόμπας!)
4) Η ΄δυσαρέσκεια του γιατρου για τις "κακες συνθήκες" που επικρατούν στο δημόσιο νοσοκομείο οπου τον βρίσκετε ("πολύς κόσμος,έλλειψη χρόνου,παλαιά μηχανήματα" κλπ) δηλώσεις που αποτελούν πρόλογο για το κυρίως θέμα που είναι "Περάστε απ το ιδιωτικό μου ιατρείο καλύτερα"
5) Η πρόταση - προτροπή τουγιατρου να απευθυνθείτε σε συγκεκριμένο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο , προκειμένου να κάνετε τις εξετάσαεις που σας ζητά. (Για παράδειγμα,για κάθε μαγνητική τομογραφία που κάνετε, ο δόκτωρ που σας έστειλε παιρνει μιζα απο 50 εως 65 ευρώ!)
6) Η "κρίσιμη κατάσταση" στην οποια βρίσκεστε εσείς ή ο άνθρωπός σας και η "δυσκολία" αντιμετώπισής της, έτσι που τρελλαμένοι απ το άγχος, να παρακαλάτε να...καλοπιάσετε τους γιατρούς προκειμένου να προσέξουν εσάς ή τον άνθρωπό σας
Απ όσο θυμάμαι, αυτοί είναι οι συνηθέστεροι τρόποι φακελλακίων!
Περιμένω να ακόυσω ποιούς από τους παραπάνω τρόπους,ή άλλους, έχουν μεταχειριστεί οι δόκτωρες για να σας εκμεταλλευτούν....
Εννοείται πως υπάρχουν τρόποι να μην υποκύψουμε...
# posted by amalia kalyvinou @ 1:42 AM
http://fakellaki.blogspot.com/2005/07/blog-post.html
Σήμερα θα ήθελα να κάνουμε μια άτυπη δημοσκόπηση. Επειδή οι γιατροί με έχουν αφαιμάξει οικονομικά με κάθε δυνατό τρόπο , θα ήθελα παρέα να ερευνήσουμε με πόσους τρόπους μας τα παίρνουν και να βρούμε ποιοί είναι οι πιο δημοφιλείς από αυτούς. Παρακαλώ να αφήσετε τα δικά σας σχόλια...
ΤΡΟΠΟΙ :
1) Αναφορά τού πόσο μεγάλη είναι η λίστα αναμονής για ένα χειρουργείο ή μια συγκεκριμένη εξέταση και ταυτόχρονα τονισμός εκ μέρους του δόκτωρος οτι η κατάστασή μας είναι "επείγουσα" εως και "κρίσιμη" (ακόμη κι αν έχουμε...γρίπη!)
2) Αναβολή του προγραμματισμένου χειρουργείου μας με χίλιες δυο προφάσεις - δήθεν έτυχε άλλο έκτακτο περιστατικό,χάλασε κάποιο μηχάνημα,γέμισε η κλινική λογω εφημερίας,δε βρίσκεται διαθέσιμος αναισθησιολόγος,κλπ
3) Η δήλωση του χειρουργού "θέλει κάτι και ο αναισθησιολόγος" - είναι κατα 90% ψευδής!!!
Από χρόνια...μελέτη στο ζήτημα,σας λέω οτι , εαν ο χειρουργός παραλάβει ΚΑΙ το φακελλάκι του αναισθησιολόγου,ο δεύτερος κατα πάσα πιθανότητα δε γνωρίζει τίποτα (κι έτσι διακινδυνεύετε να σας διασωληνώσουν με...μπουρί της σόμπας!)
4) Η ΄δυσαρέσκεια του γιατρου για τις "κακες συνθήκες" που επικρατούν στο δημόσιο νοσοκομείο οπου τον βρίσκετε ("πολύς κόσμος,έλλειψη χρόνου,παλαιά μηχανήματα" κλπ) δηλώσεις που αποτελούν πρόλογο για το κυρίως θέμα που είναι "Περάστε απ το ιδιωτικό μου ιατρείο καλύτερα"
5) Η πρόταση - προτροπή τουγιατρου να απευθυνθείτε σε συγκεκριμένο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο , προκειμένου να κάνετε τις εξετάσαεις που σας ζητά. (Για παράδειγμα,για κάθε μαγνητική τομογραφία που κάνετε, ο δόκτωρ που σας έστειλε παιρνει μιζα απο 50 εως 65 ευρώ!)
6) Η "κρίσιμη κατάσταση" στην οποια βρίσκεστε εσείς ή ο άνθρωπός σας και η "δυσκολία" αντιμετώπισής της, έτσι που τρελλαμένοι απ το άγχος, να παρακαλάτε να...καλοπιάσετε τους γιατρούς προκειμένου να προσέξουν εσάς ή τον άνθρωπό σας
Απ όσο θυμάμαι, αυτοί είναι οι συνηθέστεροι τρόποι φακελλακίων!
Περιμένω να ακόυσω ποιούς από τους παραπάνω τρόπους,ή άλλους, έχουν μεταχειριστεί οι δόκτωρες για να σας εκμεταλλευτούν....
Εννοείται πως υπάρχουν τρόποι να μην υποκύψουμε...
# posted by amalia kalyvinou @ 1:42 AM
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)